CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 26

EP26

"…"

"ฉันถาม" น้ำเสียงเรียบนิ่งเค้นเอาคำตอบเมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งเงียบ

"หนูทำอะไรได้อีกละคะนอกจากยอมรับมัน"

"…" เมฆาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอแล้วผละร่างหายห่างออกมาจากร่างของขวัญ สำหรับเขาแล้วของขวัญก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์เลี้ยงในกรงที่จะชักจูงไปทางไหนก็ได้และสัตว์เลี้ยงก็ต้องเชื่อฟังแค่เจ้าของเพียงคนเดียว เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหน ต้องถูกกักขังเอาไว้ในกรงจนกว่าเจ้าของมันจะเบื่อหรือไม่ก็ชีวิตเธอจะดับตอนอยู่ในกรงขัง

"แต่ถ้าพี่หมดสนุกกับร่างกายหนูเมื่อไหร่ ก็ช่วยปล่อยกันด้วยนะคะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นของขวัญก็หมุนตัวเดินออกมาจากห้องชมรม ที่ยอมก็เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าคลิปของตนเองยังอยู่กับเมฆา ชีวิตเธอสามารถพังลงได้ตลอดจึงไม่มีทางเลือกไหนที่จะเดินนอกจากจะยอมรับมันและต้องทำใจกับสิ่งที่ต้องเจอ

"ยังไม่กินข้าวเช้าใช่ไหม" ในขณะที่ของขวัญเดินออกมาจากห้องชมรมด้วยท่าทีเหม่อลอยเสียงของเบตองก็เรียกสติเธอเอาไว้

"พี่เบ…" ดวงตากลมโตหลุบมองถุงนํ้าเต้าหู้และปลาตั้งโก๋อย่างช่างใจ แต่เมื่อสบตากับเบตองเธอก็ยอมรับมา

"มีเรื่องอะไรรึเปล่า ทำไมสีหน้าถึงดูเศร้าแบบนั้นล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามแล้วเปลี่ยนเป็นมาเดินข้างกายของขวัญแทน

"มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ"

"ระบายกับฉันได้นะ"

"หนูระบายกับพี่เบมาเยอะแล้วนะคะ เกรงใจจะแย่"

"ไปที่หนึ่งกับฉันหน่อยสิ"

"ที่ไหนคะ?"

"มาเถอะ" ไม่รอให้ของขวัญได้ถามอะไรมากกว่าเดิมเบตองก็เดินนำคนตัวเล็กมาที่โรงยิมส่วนกลางของมหาลัย ที่ตรงนี้ไม่มีคนและเงียบสงบ สนามกว้างและมีแสตนอยู่รอบข้าง ของขวัญยืนแน่นิ่งแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนแสตนในขณะที่เบตองวางกระเป๋าสะพายเอาไว้พร้อมกับเดินไปหยิบลูกบาสที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมาหมุนเล่นในมือ

"พี่เบพาหนูมาที่นี้ทำไมหรอคะ"

"เธอบอกมีเรื่องไม่สบายใจ ตอนที่ฉันมีเรื่องไม่สบายใจหรืออึดอัดฉันชอบมาระบายมันที่นี้"

"แล้วมันรู้สึกดีขึ้นยังไง" ปากถาม มือก็หยิบของกินในถุงขึ้นมางับเข้าปาก ของขวัญตกอยู่ในความเศร้าเพราะเธอไม่อยากอยู่ในสถานะนี้กับเมฆาแล้วอยากให้มันจบๆลงสักที

"ระบายอารมณ์ทั้งหมดกับลูกบาส ชู๊ตให้มันเข้า คิดซะว่าลูกบาสคือความทุกข์ของเราส่วนห่วงนั้นคือที่โยนมันออกไปจากความรู้สึก"

"ถ้าโยนเข้างั้นก็แปลว่าเราจะหายทุกข์ใช่ไหมคะ?"

"ใช่…มาลองดูสิ"

"…" ของขวัญพยักหน้าตอบรับแล้วลุกจากแสตนเพื่อจะชู๊ตมันให้เข้าอย่างที่เบตองบอก เธอรับลูกบาสจากเขาแล้วจดจ่ออยู่กับการโยนลูกบาสให้เข้าห่วง

แต่ดูเหมือนว่าโยนยังไงก็โยนไม่เข้า จนตอนนี้ความสนใจของเธอมันอยู่ที่ลูกบาสแทนไม่ได้จมอยู่กับความรู้สึกเมื่อไม่นานมานี้ จนกระทั่งผ่านไปหลายนาทีร่างเล็กก็ทรุดพับเข่าลงบนพื้นด้วยความเหนื่อย เธอหอบหายใจเข้าปอดแล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่กรอบหน้าออก

"เป็นไง"

"หนูไม่เห็นชู๊ตเข้าเลยค่ะ"

"แล้วความรู้สึกเธอล่ะ" เบตองถามแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายเธอพร้อมกับยื่นขวดนํ้าให้

"หายเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ ตอนนี้หนูเหนื่อยแทน"

"จริงๆแล้วมันคือกับดักนะ"

"คะ?"

"คนที่ไม่มีทักษะคงชู๊ตเข้าไม่ได้ง่ายๆ ที่ฉันบอกให้เธอลองเล่นเพราะจะได้เปลี่ยนเรื่องสนใจมาอยู่ที่ลูกบาสแทนแล้วเธอจะลืมเรื่องที่ตนเองกำลังเศร้าอยู่"

"แบบนี้นี่เอง ไว้หนูเศร้าเมื่อไหร่จะลองมาที่นี้บ่อยๆนะคะ"

"เอาสิ" เบตองตอบแล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้คนข้างกาย ก่อนที่ของขวัญจะเอนศีรษะลงที่บ่าแกร่งแล้วพูดออกมา

"พี่เข้ามาในช่วงที่หนูอ่อนแออีกแล้ว ขอบคุณนะคะ"

"ฉันไม่ชอบเห็นเธอเศร้า"

"งั้นหนูขอซบแบบนี้ก่อนได้มั้ย"

"ไหล่ฉันมันว่างให้เธอซบตลอดนานๆเลยก็ได้นะ"

"เมธ…ตกลงกลับมาคบกับดาแล้วใช่ไหมคะ?" รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางยี่ห้อดี เธอดีใจอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

"ครับ" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยตอบแล้วจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาคู่นั้น มองให้ลึกลงไปราวกับว่าต้องการมองเธอผ่านแววตานั้นว่ามันยังเหมือนเดิมรึเปล่า

"ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสดา" พอได้บอกในสิ่งที่ตนเองต้องการจะสื่อแล้ว นิดาก็จัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ แล้วการรับประทานข้าวเย็นของทั้งสองก็กินเวลามาราวครึ่งชั่วโมงจนเมฆาขับรถเพื่อจะไปส่งเธอที่บ้าน นิดาก็คล้องเข้าที่ท่อนแขนแล้วซบหน้าลงบนบ่าแกร่ง

"คืนนี้ให้ดาค้างที่ห้องเมธสักคืนได้ไหมคะ" เธอบอกด้วยสายตาออดอ้อน

"คุณลุงจะไม่ว่าเอาหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่สายตายังมองข้างหน้าบนท้องถนน

"ดาบอกคุณพ่อว่ามาสังสรรค์กับเพื่อนค่ะ"

"ก็ได้ครับ" เมฆายอมตอบตกลงโดยที่ยังไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะขับรถตรงดิ่งมาถึงคอนโดแล้วทั้งสองก็ขึ้นมาบนห้องของเมฆา

นิดาเดินเข้ามาข้างในแล้วกวาดสายตามองบริเวณรอบ เธอวางกระเป๋าสะพายเอาไว้แล้วหย่อนตัวนั่งลงปลายเตียง สายตาไล่มองร่างกายกำยำแล้วภายในใจก็แอบที่จะอดอยากสัมผัสมันไม่ได้และคืนนี้ก็ต้องได้สัมผัสมันให้ได้

"เมธอยู่ชั้นนี้แค่คนเดียวหรอคะ?"

"อีกห้องของเพื่อน"

"อ่อ…แบบนี้ก็คงเป็นความส่วนตัวมากเลยใช่ไหมคะ" ถามเสร็จก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดที่แผ่นหลังกว้าง นิดาใช้น่าอกเบียดกับแผ่นหลังไปมาแล้วสอดแขนเข้าที่เอวสอบ มือลูบไล้ไปมาตามแผงอกแน่น

"ดาทำอะไร…" เขาถามออกไปด้วยนํ้าเสียงแหบพร่าเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ลำคอของเขา

"ทำสิ่งที่คนเป็นแฟนเขาทำกันไงคะ" ว่าแล้วมือบางก็เริ่มปลดเข็มขัดออกจากเอวสอบ ก่อนจะหมุนตัวมาอยู่ข้างหน้าเมฆาแล้วจับเสื้อเปิดขึ้น เมฆาไม่ปล่อยให้นิดาได้เสียแรงทำเองชายหนุ่มก็รีบยกขึ้นแขนถอดเสื้อออกจากร่างกายด้วยความรวดเร็ว หลังจากนั้นทั้งสองก็ร่วมรักกันภายในห้องที่มืดสลัวโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องครัวและคอยมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

ของขวัญทรุดตัวนั่งลงบนพื้นแล้วกอดเข่าตนเองเอาไว้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูออกไปเพราะคงเป็นเรื่องจึงได้แต่อดกลั้นเอาไว้และทนฟังเสียงครางของนิดาอยู่แบบนั้น มือบางยกขึ้นปิดปากตนเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นพยายามจะไม่ร้องไห้แล้วแต่ก็ทนเอาไว้ไม่ไหว

ขอบตาร้อนผ่าวมีหยาดนํ้าสีใสไหลทะลักออกมาไม่หยุด เธอมองผ่านประตูที่แง้มออกบนเตียงด้วยความพร่าเบลอ อยากหูหนวก อยากตาบอด หรือไม่ก็ตายลงตรงนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด ทำไมถึงได้ทรมานขนาดนี้

เธอได้แต่คิดภายในใจก่อนจะก้มหน้าฟุบลงที่เข่าตนเองแล้วยกมือขึ้นปิดหู จะต้องฝืนอีกนานเท่าไหร่ความสุขของทั้งสองถึงจะจบลง ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว…

•••

กอดปลอบยัยน้อง?