EP26
"…"
"ฉันถาม" น้ำเสียงเรียบนิ่งเค้นเอาคำตอบเมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งเงียบ
"หนูทำอะไรได้อีกละคะนอกจากยอมรับมัน"
"…" เมฆาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอแล้วผละร่างหายห่างออกมาจากร่างของขวัญ สำหรับเขาแล้วของขวัญก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์เลี้ยงในกรงที่จะชักจูงไปทางไหนก็ได้และสัตว์เลี้ยงก็ต้องเชื่อฟังแค่เจ้าของเพียงคนเดียว เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหน ต้องถูกกักขังเอาไว้ในกรงจนกว่าเจ้าของมันจะเบื่อหรือไม่ก็ชีวิตเธอจะดับตอนอยู่ในกรงขัง
"แต่ถ้าพี่หมดสนุกกับร่างกายหนูเมื่อไหร่ ก็ช่วยปล่อยกันด้วยนะคะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นของขวัญก็หมุนตัวเดินออกมาจากห้องชมรม ที่ยอมก็เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าคลิปของตนเองยังอยู่กับเมฆา ชีวิตเธอสามารถพังลงได้ตลอดจึงไม่มีทางเลือกไหนที่จะเดินนอกจากจะยอมรับมันและต้องทำใจกับสิ่งที่ต้องเจอ
"ยังไม่กินข้าวเช้าใช่ไหม" ในขณะที่ของขวัญเดินออกมาจากห้องชมรมด้วยท่าทีเหม่อลอยเสียงของเบตองก็เรียกสติเธอเอาไว้
"พี่เบ…" ดวงตากลมโตหลุบมองถุงนํ้าเต้าหู้และปลาตั้งโก๋อย่างช่างใจ แต่เมื่อสบตากับเบตองเธอก็ยอมรับมา
"มีเรื่องอะไรรึเปล่า ทำไมสีหน้าถึงดูเศร้าแบบนั้นล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามแล้วเปลี่ยนเป็นมาเดินข้างกายของขวัญแทน
"มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ"
"ระบายกับฉันได้นะ"
"หนูระบายกับพี่เบมาเยอะแล้วนะคะ เกรงใจจะแย่"
"ไปที่หนึ่งกับฉันหน่อยสิ"
"ที่ไหนคะ?"
"มาเถอะ" ไม่รอให้ของขวัญได้ถามอะไรมากกว่าเดิมเบตองก็เดินนำคนตัวเล็กมาที่โรงยิมส่วนกลางของมหาลัย ที่ตรงนี้ไม่มีคนและเงียบสงบ สนามกว้างและมีแสตนอยู่รอบข้าง ของขวัญยืนแน่นิ่งแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนแสตนในขณะที่เบตองวางกระเป๋าสะพายเอาไว้พร้อมกับเดินไปหยิบลูกบาสที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมาหมุนเล่นในมือ
"พี่เบพาหนูมาที่นี้ทำไมหรอคะ"
"เธอบอกมีเรื่องไม่สบายใจ ตอนที่ฉันมีเรื่องไม่สบายใจหรืออึดอัดฉันชอบมาระบายมันที่นี้"
"แล้วมันรู้สึกดีขึ้นยังไง" ปากถาม มือก็หยิบของกินในถุงขึ้นมางับเข้าปาก ของขวัญตกอยู่ในความเศร้าเพราะเธอไม่อยากอยู่ในสถานะนี้กับเมฆาแล้วอยากให้มันจบๆลงสักที
"ระบายอารมณ์ทั้งหมดกับลูกบาส ชู๊ตให้มันเข้า คิดซะว่าลูกบาสคือความทุกข์ของเราส่วนห่วงนั้นคือที่โยนมันออกไปจากความรู้สึก"
"ถ้าโยนเข้างั้นก็แปลว่าเราจะหายทุกข์ใช่ไหมคะ?"
"ใช่…มาลองดูสิ"
"…" ของขวัญพยักหน้าตอบรับแล้วลุกจากแสตนเพื่อจะชู๊ตมันให้เข้าอย่างที่เบตองบอก เธอรับลูกบาสจากเขาแล้วจดจ่ออยู่กับการโยนลูกบาสให้เข้าห่วง
แต่ดูเหมือนว่าโยนยังไงก็โยนไม่เข้า จนตอนนี้ความสนใจของเธอมันอยู่ที่ลูกบาสแทนไม่ได้จมอยู่กับความรู้สึกเมื่อไม่นานมานี้ จนกระทั่งผ่านไปหลายนาทีร่างเล็กก็ทรุดพับเข่าลงบนพื้นด้วยความเหนื่อย เธอหอบหายใจเข้าปอดแล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่กรอบหน้าออก
"เป็นไง"
"หนูไม่เห็นชู๊ตเข้าเลยค่ะ"
"แล้วความรู้สึกเธอล่ะ" เบตองถามแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายเธอพร้อมกับยื่นขวดนํ้าให้
"หายเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ ตอนนี้หนูเหนื่อยแทน"
"จริงๆแล้วมันคือกับดักนะ"
"คะ?"
"คนที่ไม่มีทักษะคงชู๊ตเข้าไม่ได้ง่ายๆ ที่ฉันบอกให้เธอลองเล่นเพราะจะได้เปลี่ยนเรื่องสนใจมาอยู่ที่ลูกบาสแทนแล้วเธอจะลืมเรื่องที่ตนเองกำลังเศร้าอยู่"
"แบบนี้นี่เอง ไว้หนูเศร้าเมื่อไหร่จะลองมาที่นี้บ่อยๆนะคะ"
"เอาสิ" เบตองตอบแล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้คนข้างกาย ก่อนที่ของขวัญจะเอนศีรษะลงที่บ่าแกร่งแล้วพูดออกมา
"พี่เข้ามาในช่วงที่หนูอ่อนแออีกแล้ว ขอบคุณนะคะ"
"ฉันไม่ชอบเห็นเธอเศร้า"
"งั้นหนูขอซบแบบนี้ก่อนได้มั้ย"
"ไหล่ฉันมันว่างให้เธอซบตลอดนานๆเลยก็ได้นะ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา
มีบทใหม่ไหมค่ะ...