CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 25

EP25

แขนแกร่งยกขึ้นสัมผัสกับเอวบางแล้วกอดเอาไว้หลวมๆรอยยิ้มอ่อนปรากฎบนใบหน้า นึกเอ็นดูคนตัวเล็กที่วิ่งเข้ามากอดตนเองเข้าให้เต็มแรง

"ขนาดนั้นเลยหรอ"

"ค่ะ ถ้าวันนั้นคุณหมีไม่ห้ามเอาไว้เราคงฆ่าตัวตายไปแล้ว" ของขวัญตอบอ้อมแอ้มก่อนจะผละใบหน้าออกแล้วเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่ามาก

"เพราะฉันกลัวเธอคิดแบบนั้นอีกไง เลยต้องเปิดเผยตัวตนออกมาสักที"

"คุณหมีเคยเรียนที่นี้หรอคะ…" ของขวัญถามออกไปท่ามกลางบรรยากาศช่วงเย็นของโรงเรียน ข้างล่างเด็กนักเรียกกำลังซ้อมกิจกรรมสำหรับวันกีฬาสีอยู่

"เคยสิ" ชายหนุ่มตอบแล้วหันกลับไปมองวิวทิวทัศน์ตรงหน้าซึ่งมีราวกั้นเอาไว้อยู่ ของขวัญจึงทำตามทั้งสองยืนอยู่ข้างกายกันก่อนที่มือบางจะยกขึ้นปาดคราบน้ำตาออก

"งั้นก็แปลว่าคคุณหมีเคยเจอเราใช่ไหมคะ"

"ฉันเเอบมองเธออยู่ตลอดต่างหาก รู้ทุกอย่างด้วยว่าเคยโดนกลั่นแกล้งอะไรมาบ้าง"

"…" สิ้นเสียงตอบของเบตอง คนตัวเล็กก็นิ่งเงียบก่อนที่เขาจะเริ่มเล่าให้เธอฟังกับเรื่องราวในอดีต

"ความจริงฉันไม่ควรซ่อนตัวตนผ่านแอปนี้ใช่ไหม แต่ในอดีตฉันก็ใช้ชีวิตอยู่ยากเหมือนกันการเข้าหาเธอโดยตรงอาจจะสร้างผลร้ายกับตนเองก็ได้" อดีตของเบตองก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องดิ้นรน ทำงานส่งตัวเองเรียน ไหนจะเลี้ยงแม่ที่พิการแต่ตอนนี้แม่ของเขาได้เสียชีวิตไปแล้วเพราะไม่อยากให้แม่พลอยเดือดร้อนไปด้วยเบตองจึงซ่อนตัวผ่านแอปเพื่อช่วยเหลือของขวัญ เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวและการถูกกลั่นแกล้งแบบนี้คงไม่มีใครอยากพบเจอกับตนเองอย่างแน่นอน

"แล้วที่อยากเป็นเพื่อน อยากช่วยเราเพราะเหตุผลอะไรหรอคะ"

"เพราะการอยู่คนเดียวฉันเข้าใจมันดี"

"แต่คุณหมีก็ปิดบังตัวตนเองตั้งหลายปี แถมยังคอยช่วยเราเรื่องวันนั้นอีก แล้วเปิดเผยตัวเองแล้วคุณหมีจะหายไปไหมคะ" ดวงตากลมโตจ้องมองคนข้างกายอย่างต้องการคำตอบ

"ฉันจะหายไปไหนล่ะ เธอบอกเองไม่ใช่หรอถ้าฉันเผยตัวตนเราจะได้เป็นเพื่อนสนิทกัน"

"ค่ะ งั้นเรามาเป็นเพื่อนสนิท คุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนที่คุยในแชทได้มั้ยคะ?"

"ได้สิ" เบตองบอกแล้วหยิบอมยิ้มออกมาจากกระเป๋ากางเกงตนเองยื่นใส่มือบาง

"อะไรคะ?"

"อมยิ้ม ยิ้มเยอะๆนะ เธอเศร้ามามากแล้ว" บอกเพียงเท่านั้นร่างหนาก็เดินตรงดิ่งมาที่ประตูทำให้รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะแกะเปลือกออกแล้วยัดมันเข้าปาก รู้สึกดีไม่น้อยที่ได้รู้ตัวตนของคุณหมี

ย้อนไปเมื่อห้าปีก่อนมีหญิงสาวที่มาพร้อมกับแว่นตาหนาเตอะยืนอยู่ตรงนี้ในขณะที่ตึกยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์ เธอมาพร้อมกับนํ้าตามากมายบนใบหน้า แววตาคู่นั้นสิ้นหวังไปหมดแล้ว

ความคิดที่อยู่ในหัวคืออยากจะจากโลกนี้ไป จะได้ไม่ต้องทนกับความทรมานจากการถูกกลั่นแกล้ง ถ้อยคำดูถูกและเอามาบูลลี่รูปลักษณ์หน้าตาของเธอ ของขวัญไม่อยากทนรับฟังมันอีกแล้ว

คิดได้แบบนั้นเท้าเล็กก็เดินไปยังริมตึกเธอหลุบตามองข้างล่างด้วยความว่างเปล่า ปกติกลัวความสูงแปลกที่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกกลัวมันเลยแม้แต่น้อย…

เปลือกตาปิดลงพร้อมกับก้าวอีกขา แต่ทว่า…

ครืด~ ครืด~

มีแจ้งเตือนมากมายสั่นในกระโปรงนักเรียนทำให้เท้าเล็กหยุดชะงัก เธอเปิดตาขึ้นมองตรงหน้าพร่าเบลอก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่าน มีห้วงหนึ่งใบหน้าของภูผาลอยเข้ามาในหัว

คุณหมี ( 5)

: ลงมาเถอะนะ อย่าทำแบบนั้นเลย

: ผมขอร้อง

: ถ้าคุณตายไปแล้วคนที่รักคุณเขาจะรู้สึกยังไง

: เขาคงอยู่ไม่ได้ ชีวิตเธอมีค่ามากกว่านั้นนะ

: รักตัวเองหน่อยสิ สู้ต่อไปแล้วสักวันมันจะดีขึ้น

เธอดับหน้าจอลงแล้วทรุดตัวนั่งชันเข่าอยู่ตรงนั้น ของขวัญปล่อยโฮออกมาแล้วก้มหน้าร้องไห้อย่างสุดจะกลั้น ร่างกายสะอื้นตัวโยน ก่อนจะเริ่มทบทวนตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ หากไม่มีข้อความของคุณหมีเธอก็คงจะทำเรื่องโง่เง่าที่สุดในชีวิตลงไปแล้ว…

กลับมาที่ปัจจุบันของขวัญหลุดจากห้วงความคิดแล้วจ้องมองอมยิ้มตรงหน้า เธอควรทิ้งอดีตได้แล้วคงไม่มีใครจำได้และเธอเองก็ไม่ควรจำเหมือนกัน คิดได้แบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะลงมาจากตึกแล้วกลับไปที่อู่ของภูผาทันที

"พี่ภู…หนูกลับมาแล้วค่า~"

"ไปซนที่ไหนมาล่ะฮึ" ภูผาละจากโต๊ะอาหารแล้วมองไปยังคนตัวเล็กในชุดนักศึกษาที่กำลังเดินเข้ามาทางเข้าของอู่ ซึ่งเขาเองก็อยู่โซนทานข้าวกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่พอดี

"เปล่าซะหน่อย หนูไปทำธุระมา"

"อายุแค่นี้มีธุระกับเขาด้วยหรอ"

"มีสิคะ แล้วพี่ภูกำลังทำอะไรกินบ้าง เยอะแยะไปหมดเลย" เสียงหวานเอ่ยถามแล้วเข้าไปเกาะบ่าภูผา

"ของโปรดขวัญทั้งนั้น มื้อแรกของเราในรอบหลายปีก็ต้องพิเศษหน่อย"

"งั้นหนูกินเลยนะ"

"เอาสิ" ได้รับคำอนุญาตจากพี่ชายของขวัญก็เดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ จานตรงหน้าถูกตักข้าวเตรียมเอาไว้แล้ว เธอยิ้มด้วยความดีใจเพราะคิดถึงฝีมือการทำอาหารของพี่ชาย พอตักเข้าปากรสชาติความอร่อยก็ยังคงเหมือนเดิม

"อร่อยจัง~"

"ทานเยอะๆพี่ว่าขวัญผอมไปแล้ว" ภูผาบอกน้องสาวแล้วหย่อนตัวนั่งลงตรงกันข้าม เขาถอดผ้ากันเปื้อนพาดไว้หลังเก้าอี้

"ช่วงนี้หนูคงเรียนหนักมั้งคะ" เธอตอบบ่ายเบี่ยงช่วงเปิดเรียนไม่ได้หนักอะไรมากมายหรอกหากแต่เป็นอย่างอื่นมากกว่าที่หนัก สาเหตุก็เพราะเมฆา…