CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 29

EP29

[ของขวัญ]

ฉันไม่รู้ว่าที่พี่เมฆาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ การที่ฉันอยู่กับพี่เบตองให้เขาเห็นมันผิดมากเลยหรอถึงขนาดต้องเตือนแล้วมันผิดด้วยเหตุผลอะไรล่ะถึงได้ไม่พอใจเรื่องแบบนี้ หากเป็นแต่ก่อนฉันจะไม่สงสัยเลยว่าเขาไม่อยากเห็นฉันมีความสุขกับใครเพราะอะไรแต่ตอนนี้ไม่เข้าใจเลยสักนิด

"หนูอยู่กับพี่เบตองมันผิดมากเลยแบบนั้นหรอคะ"

"อืม"

"…"

"เธอไม่มีสิทธิ์อยู่ใกล้กับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นตัวอย่างก็มีให้เห็นแล้วไม่ใช่หรอ"

"เขาเป็นคนดีค่ะ ไม่ได้รังแกหนูเหมือนที่ใครบางคนชอบทำ"

"ชอบมันงั้นสิ?"

"อื้อ!" คอเสื้อฉันถูกเปลี่ยนเป็นกระชากด้วยความรุนแรงจนร่างกายขยับ สายตาพี่เมฆาตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นรังสีอะไรบางอย่างที่สามารถทำให้ร่างกายมันขนลุกขึ้นมาพร้อมกันได้ทั่วร่าง ฉันได้แต่เม้มปากแน่นแล้วคอยจ้องมองการกระทำของเขาว่าจะทำอะไรต่อ ตอนนี้รู้แล้วว่าตนเองไปกระตุกต่อมโมโหเข้าให้แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกไปเพราะมันคือความจริงทุกอย่าง พี่เมฆากับพี่เบตองนิสัยต่่างกันราวฟ้ากับเหว

"ตอบ" น้ำเสียงเรียบนิ่งยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ

"หนูจะชอบหรือไม่ชอบใครก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องบอกพี่"

"แน่ใจใช่ไหม ว่าจะไม่พูด"

"หนูบอกไปแล้ว"

"หึ…"

"พี่ปล่อยหนูเถอะนะคะ ลบคลิปออกด้วยพี่นิดากลับมาแล้วพี่ก็ควรรักเธอให้มากๆสิ อย่ากักขังหนูไว้แบบนี้เลย"

"อย่ามาสั่งสอนฉัน"

"หนูแค่บอกให้พี่คิดได้"

"บอกตัวเองดีกว่าระวังตัวไว้ให้ดีนะ" พี่เมฆาพูดเท่านั้นก็ตวัดร่างฉันให้ล้มลงบนโซฟาตัวยาวด้วยการกระทำรุนแรง มือหนาปลดกระดุมเข็มขัดออกแล้วฟาดลงบนตัวฉันจนต้องกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บพอจะดิ้นหนีก็ถูกกระชากกลับมานอนใต้ร่างหนา โดยมือใหญ่ก็คอยกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวด้วยการกรถทำป่าเถื่อน พอร่างกายฉันเปลือยเปล่าเขาก็เลื่อนริมฝีปากมากระซิบที่ข้างใบหู

"เพราะถ้าเตือนแล้วไม่ฟัง ฉันคงไม่ได้ฆ่ามันแต่จะเป็นเธอที่ต้องตายแทน"

"…" พอได้ยินคำพูดข่มขู่นั้นฉันก็หลับตาลงแน่นข่มความหวาดกลัวเอาไว้ น้ำเสียงของเขามันเยือกเย็นบ่งบอกถึงความอำมหิตและฉันก็รู้ว่าเขาทำจริงไม่ใช่แค่ขู่

เกิดความเงียบขึ้นภายในห้องชมรมที่มีแค่เราสองคนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจติดขัดของฉันที่กำลังหวาดกลัวสุดหัวใจ พลันดึงสติกลับมาได้อีกครั้งก็ตอนที่ลิ้นร้อนขบเม้มเข้าที่ใบหูวนอยู่แบบนั้นก็ลากลงมาตามลำคอแล้วหยุดที่หน้าอก ลิ้นสากแตะลงที่ยอดอกสีแดงระเรื่อแล้วตวัดดูดเม้มอย่างหื่นกระหาย

ฉันได้แต่กลั้นเสียงครางเอาไว้แล้วจิกเล็บลงบนโซฟาระบายอาการกระสันในสมองได้ยินเสียงลามกจากปากหยักที่กระทบกับหน้าอกเป็นระยะ มือใหญ่ไม่อยู่นิ่งลูบไล้ตามส่วนกระสันของร่างกายแล้วบีบเคล้นไปด้วย

"อื้อ!" ความอดทนหมดลงเมื่อฟันคมกัดเข้าที่จุดเสียว เขาผละปากออกแล้วเอนตัวขึ้นถอดกางเกงขายาวทิ้งให้พ้นทาง ในตอนนั้นเองแก่นกายที่กำลังผงาดก็โชว์สู่สายตาทำให้ฉันต้องเบือนหน้าหนีกับขนาดใหญ่โตจนน่ากลัวของมัน

"…" พี่เมฆาถอดเสื้อผ้าตนเองจนกระทั่งร่างกายของเราเปลือยเปล่าทั้งคู่ก่อนที่มือหนาจะคว้าเนกไทขึ้นมาแล้วรวบข้อมือฉันมัดติดกันแน่น ฉันได้แต่ปล่อยให้ร่างกายถูกกระทำแบบนั้นพร้อมกับความเจ็บปวดภายในใจ ไม่ได้อยากยอมเลยสักนิดแต่ก็ไร้ทางเลือกทุกครั้งเมื่อตอนที่นอนอยู่ใต้ร่างเขา

ดวงตาร้อนผ่าวพร้อมกับหยาดนํ้าสีใสที่ไหลออกมาตามพวงแก้มตรงจุดกลางกายกำลังถูกปลายนิ้วแกร่งแทรกซึมผ่านสองกลีบเข้าไป ฉันสัมผัสถึงความเคลื่อนไหวที่กำลังขับเคลื่อนเร่งเร้าจุดกระสันของร่างกาย

"อ๊ะ…" ใบหน้าเริ่มบิดเบือนจากสัมผัสของปลายนิ้วแกร่ง พี่เมฆาทำวกวนอยู่แบบนั้นทำให้เกิดนํ้าหล่อลื่นไหลออกมาโดยปริยายถึงแม้ภายในใจจะต่อต้านมากขนาดไหนแต่เมื่อร่างกายถูกเร่งเร้าก็ไม่อาจหลบเลี่ยงความต้องการของตนเองเอาไว้ได้

"ร้องไห้ทำไม" สายตาเรียบนิ่งที่ซ่อนไปด้วยความอยากละจากเรือนร่างแล้วมองใบหน้าฉันแทน น้ำเสียงเฉยชาถามออกมาแล้วก้มหน้าใช้ลิ้นเลียเขี่ยยอดอกเล่นอีกครั้ง