CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 30

EP30

20.30 AM.

"ทำไมพึ่งกลับมาตอนนี้ล่ะ" ในตอนที่ประตูห้องของขวัญเปิดออกเสียงของภูผาก็เอ่ยถามขึ้นทำให้ร่างกายอ่อนล้าหยุดแน่นิ่งดวงตาเจือความเศร้าเหลือบมองพี่ชาย

"มีเรียนต่อค่ะ"

"พี่ไม่เห็นกลับพร้อมกับเบตองเลยถาม แล้วนี่กินอะไรมารึยัง"

"ยังเลยค่ะ พี่ภูทำอะไรไว้ให้หนูหรอคะ"

"ของโปรดเราไง ดูเหนื่อยๆนะ ไปกินข้าวก่อนเร็วจะได้มาคุยกัน"

"…" ใบหน้าหวานพยักตอบแล้วคลี่ยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้แล้วเหลือบมองเมนูอาหารบนโต๊ะ

"กินเลยสิ"

"…" ของขวัญไม่ได้ตอบอะไรกลับไปมือบางหยิบช้อนขึ้นมาแล้วเขี่ยข้าวบนจาน พี่ชายแสนดีขนาดนี้หญิงสาวรู้สึกผิดที่ยังปิดบังเรื่องเมฆาอยู่แต่ถ้าบอกออกไปภูผาคงเป็นอันตราย ของขวัญไม่อยากให้พี่ชายต้องมาเสี่ยงกับคนแบบนี้อยากลองปกป้องภูผาสักครั้งถึงแม้มันจะเจ็บก็ตาม ต้องมีสักวันที่เมฆาต้องปล่อยเธอไป

"ถ้าเรียนจบปีสี่แล้วพี่อยากให้ขวัญกลับไปอยู่ต่างจังหวัดด้วยกัน ขวัญจะไปกับพี่มั้ยหรือจะอยู่ทำงานที่กรุงเทพ"

"ถ้าเป็นไปได้หนูอยากกลับไปอยู่บ้านของเราตอนนี้เลยค่ะ" เสียงหวานตอบด้วยสีหน้าเหม่อลอย

"ทำไมล่ะ อยู่ที่นี้ไม่สนุกเหมือนอยู่บ้านเราสินะ"

"ค่ะ ไม่สนุกเลย"

"ถ้าทนไม่ไหวก็บอกพี่นะ ลาออกก็ได้ น้องสาวแค่คนเดียวพี่หาเลี้ยงเอง"

"หนูเป็นน้องที่แย่มากเลยใช่ไหมคะ" ดวงตากลมโตช้อนถาม

"ไม่ใช่เลย ขวัญเป็นน้องที่ดีที่สุดต่างหาก"

"หนูอยากกลับบ้านจัง" ว่าแล้วก็ยิ้มออกมาทั้งนํ้าตาก่อนจะยกมือขึ้นปาดหยาดนํ้าสีใสออกจากพวงแก้ม เรียนก็เหนื่อยมากพอแล้วยังต้องมารับมือกับคนใจร้ายอย่างเมฆา

"มากอดพี่มา จะได้หายเหนื่อย" สิ้นเสียงบอกของภูผาของขวัญก็โผล่เข้ากอดพี่ชายแล้วซบหน้าลงบนอกแกร่งซึมซับความอบอุ่น อยากจะหนีไปให้ไกลแต่ก็ทำได้แค่คิด

"หนูเหนื่อยมากเลยพี่ภู…" ว่าแล้วก็ปิดเปลือกตาลงพลางนึกคิดอยู่ในใจ กี่ปีแล้วนะที่วกวนอยู่กับผู้ชายคนนี้ไม่ไปไหนสักที

"เหนื่อยก็พักก่อน พรุ่งนี้ก็ไปหาความสุขให้ตัวเองสักหน่อยสิ ไม่ต้องไปเรียนสักวันปลดปล่อยกับตัวเองลองดู"

"หนูจะทำอย่างที่พี่ภูบอกนะคะ แต่ขอกอดแบบนี้ไปก่อนได้มั้ย"

"ได้สิ" ภูผาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยมอบความอบอุ่นให้น้องสาว เขาไม่รู้ว่าของขวัญเหนื่อยกับเรื่องอะไรบ้างรู้แค่ว่าอยากมอบกำลังใจให้ มีกันแค่สองคนก็ต้องดูแลกันให้ดี…

•••

วันต่อมา…

เบตองนั่งบนรถจักรยานยนต์คู่ใจในโรงจอดรถของคณะธุรกิจการบิน ชายหนุ่มนั่งเฝ้ารอการมาของใครบางคนตั้งแต่มาถึงแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าของขวัญจะมาเรียนทั้งที่มันจะเข้าช่วงสายแล้ว ดวงตาคมกริบได้แต่เหลือมองนาฬิกาข้อมือแล้วกวาดมองทั่วบริเวณเป็นระยะ

"ใช่พี่เบตองไหมคะ" ในตอนนั้นเองน้ำเสียงของใครบางคนก็พูดขึ้นมาทำให้ความสนใจของเขาไปหยุดที่เธอแทน

"ครับ"

"หนูโยเกิร์ตค่ะเป็นเพื่อนขวัญมารอขวัญใช่ไหมคะ"

"…" ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ

"เห็นทักมาบอกว่าไม่สบายค่ะเลยลา"

"แล้วขวัญเป็นอะไร ตอนนี้อยู่ไหน?"

"ปวดหัว ไข้ขึ้น อาการหนักมากเลยค่ะ น่าจะอยู่ห้องพี่รู้จักห้องขวัญไหมคะ"

"รู้ครับ"

"หนูอยากไปดูแลมากเลยค่ะแต่ติดตรงต้องจดเลคเชอร์เผื่อของขวัญคลาสนี้ด้วย ถ้าพี่เบตองไม่มีเรียนหนูฝากแวะดูมันหน่อยนะคะ" ว่าแล้วโยเกิร์ตก็รีบเดินออกมาให้ห่างจากเบตองทำให้ชายหนุ่มเป็นกระวนกระวายอยู่เพียงลำพัง

เมื่อวานก่อนจะกลับบ้านของขวัญก็ทักมาบอกให้กลับก่อนมันผิดสังเกตหรือบางทีเธออาจจะมีเรื่องไม่สบายใจแล้วไปเก็บตัวอยู่ไหนสักแห่งคนเดียว ของขวัญชอบเป็นแบบนั้น พอคิดได้ชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่งตามที่เซ้นบอกด้วยความรวดเร็ว

พอมาถึงสายตาก็กวาดมองหาคนตัวเล็กจนเห็นเธอนั่งกอดเข่าอยู่หลังแสตนใบหน้าซบลงบนเข่าข้างกายมีลูกบาสนอนกลิ้งอยู่ มือหนาจึงแตะลงที่ไหล่เธอ

"ไหนบอกโยเกิร์ตว่าไม่สบาย"

"…"

"มาแอบร้องไห้คนเดียวอีกแล้วหรอ"

"พี่เบตองรู้ได้ยังไงคะว่าหนูอยู่ที่นี้" ใบหน้าหวานเงยขึ้นแล้วเอ่ยถาม พวงแก้มใสมีคราบน้ำตา

"ฉันเป็นคนเคยบอกเธอเองว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้มา" ว่าแล้วเบตองก็ทรุดตัวนั่งลงข้างกายสายตายังคงคอยมองใบหน้าหวาน

"หนูแค่อยากพักสักวันเองค่ะ พี่ภูบอกว่าถ้าเหนื่อยก็ลองพักดู"

"ยังไม่บอกเฮียเรื่องผู้ชายคนนั้นใช่ไหม"

"บอกไปแล้วมันมีอะไรดีขึ้นคะ มีแต่พี่ภูจะเป็นอันตรายเปล่าๆ"

"แล้วตัวเธอเองล่ะ ทนรับแบบนี้ไหวแน่หรอ"

"ไม่ไหว หนูอยากหายไปจากชีวิตเขาเหมือนกัน" ของขวัญตอบวันนี้แค่ไม่อยากเจอหน้าเขาก็แค่นั้นถึงได้แอบมาอยู่ตรงนี้คนเดียว

"ลองหายดูสิ"