CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 31

EP31

"ใบไม้ติดผม" เบตองหยุดใบหน้าเอาไว้แค่นั้นแล้วยื่นมือไปหยิบเศษใบไม้บนศีรษะออก

"ขอบคุณค่ะ" ของขวัญหลุบตามองเศษใบไม้แล้วเอ่ยขอบคุณ

"จะว่าไปเรากลับกันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบาย"

"ก็ดีเหมือนกัน" ว่าแล้วทั้งสองก็ลุกขึ้นจากซากปูนเก่า ก่อนที่เบตองจะถอดเสื้อคลุมตนเองออกมาแล้วคลุมฝนให้ของขวัญ

"เราต้องแวะเข้ามอก่อนมั้ยคะ"

"ใช่ รถฉันจอดอยู่ตรงนั้น เธอเองก็ควรแวะเปลี่ยนชุดก่อนค่อยกลับนะ"

"ค่ะ" ใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดฝนพยักตอบแล้วทั้งสองก็วิ่งตามพื้นหญ้าออกมาที่ถนนพื้นดินเพื่อกลับเข้าไปในมหาลัย ผ่านไปไม่นานก็มาถึงจุดมุ่งหมาย

ของขวัญเดินมาที่ตู้ล็อกเกอร์แล้วหยิบชุดกีฬาของมหาลัยหายเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเสร็จสับก็เดินออกมาเจอกับเบตองที่ยังคงยืนรออยู่

"พี่เบไม่เปลี่ยนชุดก่อนหรอคะ"

"ไม่เป็นไร"

"ใส่เสื้อคลุมหนูก่อนดีกว่าค่ะ" ว่าแล้วก็หยิบเสื้อคลุมตัวโตของตนเองออกมาจากตู้ล็อกเกอร์ เบตองจึงรับไว้แล้วเปลี่ยนต่อหน้าของขวัญ

"เธอหิวรึยัง ไปหาอะไรกินข้างนอกกัน"

"แวะที่อู่พี่ภูก่อนก็ได้ค่ะ หนูอยากให้พี่เบเปลี่ยนชุดก่อน"

"ก็ได้ครับ"

"…" ของขวัญพยักหน้าตอบตกลงแล้วเดินนำเบตองออกมายังโรงรถของคณะธุรกิจการบิน พอมาถึงดวงตากลมโตก็กวาดมองรอบบริเวณ

"มีอะไรรึเปล่า"

"เปล่าค่ะ เรารีบไปกันดีกว่า" ของขวัญรีบปฏิเสธแล้วรับหมวกนิรภัยจากเบตองมาสวม เธอขึ้นไปนั่งบนรถจักรยานยนต์วินาทีต่อมารถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากคณะ

•••

เลิกคลาส…

สายตาเรียบนิ่งหลุบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเป็นระยะในขณะที่ร่างกายกำลังยืนพิงรถยนต์คันหรูของตนเอง ชายหนุ่มออกก่อนเวลาการสอนเพราะวันนี้ทั้งวันเขาไม่เห็นของขวัญและเธอก็ไม่ยอมอ่านแชท เมฆาจึงออกมาดักรอด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก

ในขณะที่ยืนรออยู่นั้นสายตาก็เหลือบเห็นโยเกิร์ตเดินออกมาจากคณะเพียงลำพังเขาจึงเอ่ยเรียกเอาไว้

"เดี๋ยว"

"…"

"ฉันเรียกไม่ได้ยินหรอ" โยเกิร์ตที่มีท่าทีจะก้าวเดินหนีหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเมฆาอย่างไม่เข้าใจ

"คุยกับหนูหรอคะ"

"อืม"

"พี่มีธุระอะไร"

"เพื่อนเธอไปไหน?"

"พี่หมายถึงของขวัญใช่รึเปล่า"

"ก็คบกันอยู่สองคน"

"ขวัญไม่ได้บอกค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ"

"เป็นเพื่อนประสาอะไรไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเองไปไหน" โยเกิร์ตยักคิ้วด้วยความสงสัยกับอาการไม่พอใจของเมฆา ก่อนจะเบือนหน้าหันกลับไปมองเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งอีกครั้ง

"แล้วพี่เป็นอะไรกับขวัญหรอคะ ถึงมีความจำเป็นต้องรู้ ถ้าสำคัญจริงขวัญบอกไปแล้วค่ะ เพื่อนหนูเขาใส่ใจแค่คนสำคัญส่วนคนที่ไม่สำคัญถึงต้องมาดิ้นรนหาคำตอบเอาเองแบบพี่ไงคะ"

"…"

"แล้วก็…เอาเวลาไปเทคแคร์แฟนตัวเองดีกว่านะคะ ขวัญมีคนดูแลอยู่แล้ว" บอกแค่นั้นโยเกิร์ตก็เดินห่างออกไปโดยไม่ปล่อยให้เมฆาได้ตอบโต้อะไร ชายหนุ่มนิ่งครุ่นคิดแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถอย่างแรง ในวินาทีต่อมานิดาก็เดินขึ้นรถพอดี

"รอดานานไหมคะ"

"ไม่เท่าไหร่"

"วันนี้คุณพ่อชวนเมธไปกินข้าวที่บ้านด้วยค่ะ เมธไปด้วยกันนะคะ" นิดาชวนแล้วจับเข็มขัดนิรภัยมาคาดบ่า เมฆาเองก็เริ่มเคลื่อนรถออกจากบริเวณโรงจอดเหมือนกัน

"เนื่องในโอกาสอะไร"

"ท่านอยากให้เราสนิทกันมากขึ้นค่ะ เมธก็รู้ว่าพ่อของเราไม่ทราบเรื่องที่เราเคยคบกันมาก่อน"

"แล้วจะบอกความจริงกับพ่อตอนไหน"

"วันนี้ถ้ามีโอกาสดาก็จะบอกค่ะ ท่านจะได้เลิกจับคู่เราสักทีทั้งที่เรารักกันจริงๆ"

"ครับ" เมฆาตอบเพียงเท่านั้นก็เกิดความเงียบขึ้นภายในรถ สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยสบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัดเจนจนนิดาไม่กล้าที่จะถามออกไปได้แต่ปล่อยให้ความเงียบครอบงำทั่วบรรยากาศการเดินทางกลับบ้านของนิดาจนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทางก็มีคนรับใช้ออกมาต้อนรับนิดา

"กลับมาแล้วหรอคะคุณหนู"

"ค่ะ คุณพ่ออยู่ข้างในใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ ป้าเตรียมอาหารเย็นไว้ให้แล้ว"

"ไปกันเมธ" นิดาเดินเข้าไปคล้องแขนเมฆาแล้วพาชายหนุ่มเดินเข้ามาในตัวบ้านโซนรับประทานอาหาร ซึ่งบนโต๊ะมีหลายเมนูตั้งเรียงรายกัน

"นั่งก่อนสิ ทำตัวตามสบายเลยนะเมฆาเพื่อนดาก็เหมือนลูกของลุงอีกคน" กวีที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารบอก

"ครับ" เมฆาขานรับแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ โดยมีนิดานั่งอยู่ข้างกาย ในวินาทีต่อมาป้าแม่บ้านก็เริ่มตักข้าวให้

"คุณพ่อคะ พรุ่งนี้ดาขอไปเที่ยวกับเมธได้ไหม"

"จะไปเที่ยวไหนกันล่ะ"

"พังงาค่ะ คุณพ่อเตรียมเรื่องให้ดาหน่อยนะคะ"

"ไปกันสองคนหรอ?"

"ค่ะ หนูกับเมธเราสนิทกันกว่าที่คุณพ่อคิดอีกนะคะ"

"เอาสิ เดี๋ยวพ่อให้เลขาจองที่พักพร้อมเที่ยวบินไว้ให้ ลุงฝากดูดาด้วยนะเมฆา" กวีหันไปบอกเมฆาที่นั่งนิ่งบนโต๊ะ

"รถเมล์ค่ะ"

"เดี๋ยวมารับดีกว่า"

"พี่เบไม่ขี้เกียจมารับหรอคะ"

"ไม่ เดี๋ยวแวะมาทำกับข้าวให้กินด้วย"

"ดูแลหนูดีจัง~" ปากเอ่ยชมสายตาก็เหลือบมองแผ่นหลังกว้าง เธอนั่งอยู่บนปลายเตียงพร้อมกับแกว่งเท้าไปมา

"ก็เธอไม่ค่อยดูแลตัวเอง ห้องยังรกขนาดนี้"

"บ่นเหมือนพี่ภูเลยนะคะ หนูเหมือนมีพ่ออีกคนเลย"

"ถ้าไม่อยากให้บ่นก็ต้องทำความสะอาดห้องด้วย"

"พี่ก็มาทำให้หนูบ่อยๆสิ^^" คำพูดของขวัญทำให้เบตองหลุดยิ้มออกมาอยู่คนเดียว และในตอนนั้นเองเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

"มีคนมาเคาะประตูห้อง เดี๋ยวฉันไปเปิดให้"

"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวหนูไปเปิดเองน่าจะเป็นโยเกิร์ต"

"ส่องตาแมวดูก่อนนะ เผื่อเป็นพวกโรคจิต"

"ค่ะคุณพ่ออออ" ว่าแล้วของขวัญก็เดินไปส่องดูตาแมวก่อนแต่พอเห็นว่าเป็นใครสิ่งตรงหน้ามันก็ยิ่งน่ากลัวกว่าผีซะอีก เมฆากำลังยืนหน้านิ่งมือล้วงถุงกางเกงอยู่หน้าประตู

"ใครหรอ"

"พี่เมฆาค่ะ"

"เขามาทำไม"

"หนูก็ไม่รู้ พี่เบไปซ่อนก่อนได้มั้ยคะ ถ้าเขาเจอพี่อยู่กับหนูคงต้องมีเรื่องกันแน่" ของขวัญลนลานรีบผลักร่างหนาไปซ่อนนอกระเบียงก่อนจะทำสีหน้าให้ปกติมากที่สุดแล้วเดินไปเปิดประตู เธอยืนขวางเอาไว้แล้วเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า

"ทำไมเปิดช้า"

"หนูเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ" ตอบแล้วก็หลบสายตา เมฆาจึงจ้องมองเข้าไปข้างในเพราะเธอผิดสังเกตแล้วยังไม่มาเรียนทั้งวัน

"หลีก"

"พี่มีอะไรคะ หนูไม่สบายอยากนอนพักผ่อนค่ะ"

"ไม่สบายหรือซ่อนใครไว้ในห้อง?"

"ไม่มีค่ะ" ใบหน้าหวานส่ายปฏิเสธแล้วยืนตัวแข็งทื่อขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชันขึ้นพร้อมกัน

"…" เขาไม่สนใจคำตอบของเธอแต่ผลักคนตัวเล็กออกแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่กลางห้อง สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณ

"พี่จะมาตรวจห้องหนูแบบนี้ไม่ได้นะคะ" ของขวัญวิ่งมาดักหน้าเอาไว้ ในขณะที่สายตาเมฆาหยุดอยู่นอกระเบียง

"ทำไม…กลัวฉันจะฆ่ามันหรอ?"

•••

ผัวรู้แล้วลูกกกก จะรอดหรือร่วงกันนะ5555555555