CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 32

EP32

ของขวัญจิกเล็บลงบนกระโปรงนักศึกษาแน่นแล้วร่างกายก็ถูกเดินชน เมฆาเดินออกมายังนอกระเบียงพลันหัวใจดวงน้อยก็เต้นโครมครามราวกับจะระเบิดออกมา แต่พอเปิดออกมาก็ไม่มีร่างของเบตองยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว

"หนูบอกพี่แล้วว่ามันไม่ได้มีอะไร"

"…" ชายหนุ่มนิ่งเงียบก่อนจะถอยออกมาจากบริเวณระเบียงห้อง

"พี่จะพูดธุระของพี่ได้รึยังคะ" ทั้งสองสบตากันต่างคนต่างมีคำถามในหัว

"ทำไมไม่ไปเรียน"

"หนูไม่สบายค่ะ"

"เป็นอะไร"

"ไข้ขึ้น"

"แล้วมานอนซมในห้องเพื่ออะไร ทำไมไม่ไปหาหมอ?"

"หนูกินยาแป๊บเดียวก็หายแล้ว"

"…" เมฆาจับคนตัวเล็กเข้ามาใกล้แล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากทำเอาของขวัญยืนแน่นิ่งทำตัวไม่ถูก อีกทั้งยังสงสัยว่าเบตองหายไปไหนเพราะก่อนเข้ามาเธอให้เขาไปซ่อนที่นอกระเบียง

"พี่กลับไปได้แล้ว ให้หนูพักสักวันเถอะนะคะ"

"กล้าไล่ฉันหรอ"

"เราแค่ไม่ควรอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง"

"เสร็จด้วยกันมาตั้งสองรอบทำไมจะอยู่ไม่ได้" ว่าแล้วก็ย่างกรายเข้ามาใกล้ของขวัญมากกว่าเดิมจนคนตัวเล็กต้องถอยหนีทีละก้าวแต่ก็หนีไม่พ้นเมื่อร่างกายถูกตวัดอุ้มขึ้นมานั่งบนโต๊ะ ร่างกายแทรกเข้าไประหว่างขาเรียวมือจับแขนคู่สวยคล้องคอแล้วมองหน้าใกล้ๆ

"…" ของขวัญหลบสายตาแล้วพยายามผละอกแกร่งออกแต่ก็ถูกเมฆากดมือลงกับโต๊ะแน่นจนไม่สามารถดิ้นได้

"บอกเหตุผลที่ฉันอยู่กับเธอไม่ได้มาหน่อยสิ"

"หนู…"

"หรือว่าเธอแอบมีใคร?"

"พี่ก็เอาแต่คิดแบบนี้"

"ท่าทางเธอมันฟ้อง"

"หนูทำอะไร"

"เธอหลบหน้าฉัน" เมฆาจ้องมองใบหน้าหวานด้วยสายตาโกรธเจือปนความน้อยใจ ของขวัญไม่เคยตอบแชท แทบจะนับครั้งได้ที่ได้คุยกันแถมเธอยังโกหกว่าไม่สบายทั้งที่ตัวไม่ได้ร้อนเลยสักนิด

"หนูไม่ได้หลบหน้าพี่"

"ตรงไหนที่เรียกว่าไม่ได้หลบ ฉันตามหาทุกชั่วโมงที่ว่างจากการเรียนแต่ก็ไม่เจอ โทรไปกี่สายทำไมไม่รับล่ะ ไปอยู่กับใคร เธอไปรักใครแล้วของขวัญ"

"แล้วพี่จะตามหาหนูทำไม หนูไม่ได้มีความสำคัญกับพี่ขนาดนั้น" ของขวัญมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาเธอไหววูบกับคำพูดของเมฆา ทำไมไม่รักต้องพูดเหมือนรู้สึกด้วยหรือจะหว่านล้อมหัวใจเธอให้ไปไหนไม่ได้

"เพราะฉันอยากเจอเธอไง"

"ใช่ค่ะ หนูกำลังมีความรักครั้งใหม่แล้ว พี่ได้ยินชัดเจนรึยังคะ"

"กับใคร"

"หนูคงบอกพี่ไม่ได้ ถ้าจะทำแบบนั้นกับหนูอีกก็ขอให้รู้ไว้ว่าพี่จะได้แค่ตัวแต่หัวใจของหนูมันไม่ใช่ของพี่อีกแล้ว" ของขวัญบอกออกไปในสิ่งที่เบตองบอก เธอแค่อยากให้เมฆารู้ว่าตนเองไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ถึงรู้สึกไปก็คงไม่ได้ความรักกลับมา เมฆาเป็นคนบอกเองว่าเขาจะไม่มีวันรักเธอ

"ไม่เป็นไร ฉันจะหาคำตอบเอง"

"หมดรึยังคะกับสิ่งที่พี่อยากรู้"

"ยัง แต่ไม่ต้องเล่าต่อแล้ว"

"งั้นพี่ก็กลับไปสักที"

"ฉันก็มีบางอย่างที่เธอต้องรู้เหมือนกัน"

"อะไรคะ" เธอถามออกไปแล้วเฝ้ารอคำตอบจากคนตรงหน้าก่อนที่เมฆาจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม

"อย่าหวังเลยว่าฉันจะปล่อยเธอไปมีผัวใหม่ ไอ้เวรนั้นคงได้กลายเป็นซะศพก่อน" ว่าแล้วก็ผละใบหน้าห่างออกมาก่อนจะเดินออกไปจากห้องของขวัญ ปล่อยให้เธอหน้าซีดเผือดอยู่กับคำพูดของตนเองเพียงลำพัง

•••

วันต่อมา…

"ที่นี้สวยจังเลยนะคะ กี่ปีแล้วนะที่ดาไม่ได้มาเที่ยวกับเมธ" นิดาถามออกมาในขณะที่ปลายเท้าเปล่าเปลือยกำลังเดินอยู่บนพื้นทราย มือถือรองเท้าแตะเอาไว้ ข้างกายกันคือเมฆาที่กำลังทอดสายตามองท้องทะเล

"จำไม่ได้ ดาลองนึกดู"

"ตั้งแต่ดาย้ายไปอังกฤษก็ประมาณห้าปีแล้วห้าปีมั้งคะ"

"…" เมฆาเงียบ ชายหนุ่มกำลังอยู่ในห้วงความคิดของตนเองในขณะที่ใบหน้ากำลังกระทบกับสายลมที่พัดโชยมา

"ดาอยากเที่ยวกับเมธให้นานกว่านี้จังเลยค่ะ แต่ติดที่ว่าเราต้องกลับไปเรียน"

"ครั้งหน้าค่อยมาใหม่"

"เมธมากับดาอีกนะคะ ดาบอกเรื่องของเราให้คุณพ่อทราบแล้วค่ะ ท่านรู้เรื่องทั้งหมดแล้วต่อไปนี้เราก็คบกันแบบไม่ต้องปิดบังอะไรได้" นิดาบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปจับกับมือหนา สายตาเรียบนิ่งหลุบมองแล้วสบตากับเธอ ปกติตอนจับมือนิดาชายหนุ่มจะรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งแต่ทำไมครั้งนี้ถึงไม่ได้รู้สึกแบบนั้นล่ะ หรือเพราะไม่ได้เจอกันนานถึงทำให้ความรู้สึกของเขากลับมายังไม่เต็มที่

"ถ้าว่างก็มา"

"บางทีดาก็อาจจะลืมไปแล้วก็ได้ค่ะ"

"เรื่องแบบนี้ไม่ควรลืมนะ"

"ดาไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไร"

"ทีหลังดาจะไม่ให้เมธกินกุ้งอีกแล้ว"

"ออกไปก่อน"

"ทำไมหรอคะ"

"เมธอยากอยู่คนเดียว"

"ค่ะ ไว้เดี๋ยวดากลับเข้ามาเยี่ยมใหม่นะคะ" พอได้ยินเมฆาขออยู่คนเดียวนิดาจึงยอมผละมือหนาออกแล้วเดินออกมาจากห้อง เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเมฆาแพ้กุ้งและเขาก็จงใจไม่บอกมันทำให้เธอหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อยว่าเมฆากำลังทำอะไรบางอย่างอยู่

เมฆาอยู่คนเดียวลำพังภายในห้องชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงแล้วนอนครุ่นคิด ทำไมกับนิดาที่รู้จักกันมานานกว่าทำไมเธอถึงจำไม่ได้ว่าเขาแพ้กุ้ง แต่กับของขวัญตอนที่เธอทำอาหารมาให้ไม่เคยมีกุ้งมาเลยสักครั้งนั้นก็แปลว่าเธอรู้

•••

[ของขวัญ]

19 : 00 AM.

"รอนานไหมคะ~" ฉันเอ่ยถามพี่เบตองออกไปในขณะที่รีบวิ่งลงมาจากหอพักของตนเอง เขานั่งอยู่บนรถจักรยานยนต์คู่ใจพร้อมกับสวมหมวกนิรภัยอยู่ ร่างหนาสวมชุดลำลอง เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวแต่งตัวธรรมดาแต่ดูเท่มากเลย

"ไม่ครับ" เขาตอบแค่นั้นฉันจึงหยิบหมวกนิรภัยจากมือหนาขึ้นมาสวม แต่ก็สวมเองไม่ถนัดจนคนตรงหน้ายื่นมือมาใส่ช่วย มันเลยทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม จะว่าไปทำไมพี่เบตองถึงได้คอยมองฉันอยู่ห่างๆกันนะ ช่วยดูแลแทนพี่ภูผาหรอหรือว่า…เขาทำเพราะเป็นห่วง

"ที่พี่เบคอยอยู่เคียงข้างหนูมาตลอดตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว เพราะอะไรหรอคะ?" ไวกว่าความคิดปากก็ถามออกไป

"ทุกคนร้ายกับเธอเพราะเขา ฉันแค่คิดว่่าไม่จำเป็นต้องทำเหมือนคนอื่นก็ได้ เธอก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร"

"แล้วทำไมตอนนั้นพี่ไม่ยอมเปิดเผยตัวตนละคะ หรือเพราะกลัวเขาหันมาทำร้ายพี่เหมือนกัน"

"ไม่หรอก ฉันไม่กล้าเข้าหาใครก่อนเท่านั้นเอง" ตอบเสร็จพี่เบตองก็เริ่มสตาร์ทรถแล้วเคลื่อนตัวมาบนท้องถนน ทำให้ฉันต้องยื่นมือไปเกาะบ่าแกร่งเอาไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปถามแข่งกับเสียงลมต่อ

"ไม่มั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองหรอคะ" แต่ก่อนพี่เบตองสวมแว่นแข่งกับฉันด้วยแหละ เขาผอมมาก พอมาปัจจุบันทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเหมือนกับฉันเลย เพราะงั้นฉันเลยจำเขาไม่ได้

"ประมาณนั้น ฉันชอบใครก็ดูเหมือนจะถูกปฏิเสธตลอดเลยไม่กล้าเข้าหาใครแบบต่อหน้า"

"แต่พี่ก็ไม่ได้ชอบหนูนิคะ ทำไมไม่เข้ามาแบบต่อหน้าเลย"

•••

จะจีบก็จีบนะเบบบบ น้องโสดดด?