CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 33

EP33

"คิดแบบนั้นหรอ?"

"ใช่ค่ะ"

"ขอโทษก็แล้วกันนะที่ตอนนั้นไม่ยอมเข้าไปหาแบบต่อหน้า"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่อยากรู้เฉยๆ" ฉันเข้าใจพี่เบตองเลย พอหน้าตาไม่เป็นพิณนิยมตอนรักใครก็ต้องเผื่อใจเอาไว้หน่อย ปัจจุบันคนส่วนมากก็ต้องมองกันที่ภายนอกก่อนทั้งนั้นเหมือนกับที่เราเลือกซื้อผักผลไม้ก็ต้องเลือกผลสวยๆก่อน ไว้เนื้อในค่อยมาเจาะลึกเข้าไปอีกที

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าให้ใครหรอกนะมีบางคนที่มองกันด้วยใจแต่ก็คงจะหายาก อย่างตัวฉันเองก็เป็นหนึ่งคนที่มองคนจากภายนอกก่อนไม่งั้นแต่ก่อนคงไม่หลงรักพี่เมฆาขนาดนี้ ถึงจะเผื่อใจไว้แต่มารู้ตัวอีกทีก็หักห้ามใจเอาไว้ไม่ทันแล้ว สมองได้แต่คิดแล้วปล่อยให้ร่างกายกระทบกับลมเเรงๆตอนนี้เป็นช่วงเย็นของวันศุกร์ งานกีฬาสีก็คงแข่งเสร็จแล้วจะเหลือก็แค่นิทรรศการของโรงเรียนตอนคํ่าที่จะมีถึงสองทุ่ม โดยจะมีการประกวดหลายอย่างของนักเรียนแต่ละระดับ มีรางวัลให้และการแสดง เครื่องเล่นจากนักเรียนที่แบ่งกันจัด รวมไปถึงการเล่นคอนเสิร์ตปิดงานที่จะปล่อยให้สิทธิเก่าที่เคยได้เรียนที่นี้ขึ้นมาร่วมแสดงด้วย ปีนี้เป็นปีแรกเลยที่ฉันกลับมาโรงเรียนแห่งนี้อีก มันก็คงสนุกกว่าทุกปีฉันหวังเอาไว้แบบนั้นและได้แต่รอให้พี่เบขับไปถึงงานจนไม่กี่นาทีเราก็มาถึง

"ที่นี้ดูสวยกว่าทุกปีเลยว่ามั้ย?" พอเดินเข้ามาในงานข้างกายกันพี่เบก็เป็นคนเริ่มชวนคุยก่อน ในขณะที่ฉันกวาดสายตามองบรรยากาศครึกครื้นบริเวณรอบ

"ใช่ค่ะ หรือว่าเรามาในฐานะสิทธิ์เก่ารึเปล่าคะ"

"ฉันว่ามันขึ้นอยู่กับเรามากับใครมากกว่า" คำตอบของพี่เบทำให้ฉันหยุดนิ่งแล้วเบือนสายตามองเขา ที่พูดต้องการจะสื่ออะไรกันแน่นะ?

"หนูว่ามันก็จริงนะ^^" ใช่ค่ะ…เล่นมาเล่นกลับไม่โกง ฉันรู้สึกว่ามันสวยกว่าทุกปีเหมือนที่พี่เบพูดเลยสงสัยเพราะได้มากับคนที่เราไว้ใจและอยู่ด้วยอบอุ่นมากที่สุดคนนึง

"หิวมั้ย เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน"

"ไปซื้อไอศกรีมดีกว่าค่ะ ของโปรดหนูเลย~" ฉันไม่รอให้พี่เบตอบขาก็ก้าวเดินมุ่งตรงไปยังร้านไอศกรีมซึ่งเป็นร้านของนักเรียนที่ช่วยกันทำเพื่องานกิจกรรมนี้โดยเฉพาะ พอมาถึงก็กวาดสายตาอ่านป้ายเมนูหน้าร้านก่อนจะเอ่ยสั่งออกไปแต่พอจะจ่ายตังพี่เบก็เป็นคนจ่ายให้ซะงั้น ฉันได้แต่ทำสีหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปก่อนที่เราจะเดินออกมาจากร้านเพื่อชมงาน

"เธอยิ้มเยอะขึ้นกว่าเดิมมากเลยนะ" ในขณะที่เดินอยู่พี่เบก็ชวนคุยส่วนฉันก็กินไอศกรีมในมือด้วยความเอร็ดอร่อย

"หนูอยู่กับพี่เบแล้วสบายใจดีค่ะ รู้สึกปลอดภัยทุกครั้ง"

"ฉันดีใจนะ อยากให้เธอยิ้มแบบนี้ไปตลอด"

"ทำไมละคะ"

"รอยยิ้มของเธอมันสามารถทำให้ใครคนนึงจะตายได้เลยรู้ตัวรึเปล่า"

"หื้มมม ใครกันจะมาตายกับรอยยิ้มของหนู" ฉันถามแล้วขำพรืดออกมาพี่เบจึงหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างกับกำลังเขินยังไงยังงั้น

"มีแน่นอนแต่เธอคงไม่รู้ตัว" คนข้างกายตอบแล้วเราก็หยุดเดินเพราะมือหนาจับไหล่ฉันเอาไว้ พี่เบจ้องหน้าแล้วขยับนิ้วโป้งปาดคราบเปื้อนออกจากริมฝีปากด้วยความอ่อนโยน การกระทำของเขาทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์

"ขอบคุณค่ะ" พอได้สติก็รีบหลบสายตาคู่นั้น ทำยังไงดี ทำไมใบหน้ามันร้อนวูบวาบแบบนี้ให้ตายเถอะ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

"มันเปื้อน"

"กินหนูไหมคะ เอ่ย…กินไอศกรีมกับหนูไหมคะ" ได้โปรดTT

"แท่งเดียวกัน?"

"ค่ะ" พยักหน้าตอบโดยเร็วแล้วยื่นไอศกรีมไปตรงริมฝีปากหยักก่อนจะเม้มปากตนเองแน่น เมื่อกี้ก็ลิ้นพันกันไปแล้วอยากกัดให้ขาดให้มันรู้แล้วรู้รอด

"ครับ" ว่าแล้วพี่เบก็ยื่นมือมาจับก้นโคนเอาไว้แล้วก้มหน้ากิน แต่…ทำไมมันถึงได้เหมือนฟิวแฟนแบบนี้ล่ะ ฉันทำอะไรลงไป…

"อร่อยใช่ไหมคะ" เออออไปก่อนแล้วกัน ต้องอย่าให้พี่เบรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

"อร่อยเพราะคนป้อนมั้ง"

"ไปชมการแสดงดีกว่าค่ะ" จังหวะนี้ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบเดินหนีเข้าไปในบริเวณของการนั่งชมการแสดง ฉันหย่อนตัวนั่งลงประมาณแถวที่มองเพราะนี้เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่มางานกีฬาสีโรงเรียนเก่าแบบจริงจังถึงจะเรียนอยู่ฉันก็ไม่เคยมาด้วยซ้ำ

"วันนี้เพื่อนสมัยมอปลายฉันขึ้นแสดงด้วย" พี่เบหย่อนตัวนั่งลงข้างกายแล้วพูดต่อ

"เพื่อนพี่เป็นนักดนตรีหรอคะ"

"เรียนอยู่คนละมหาลัย มันทำงานเป็นนักดนตรีร้องเพลงตามงานต่างๆแต่ครั้งนี้มันขึ้นแสดงในฐานะสิทธิ์เก่า"

"แปลว่าไม่ได้ค่าจ้าง"

"ใช่"

"หนูจะรอชมนะคะ ต้องเพราะมากแน่ๆ" สิ้นเสียงฉันพูดระหว่างเราสองคนก็เกิดความเงียบ ฉันตั้งใจดูการแสดงของรุ่นน้องพร้อมกับรอยยิ้มและเสียงปรบมือให้ไม่ได้มองคนพี่เบเลยสักนิดไม่รู้ด้วยว่าเขากำลังตั้งใจมองการแสดงเหมือนกับฉันรึเปล่าจนกระทั่งการแสดงจบก็ถึงช่วงปิดท้ายของสิทธิ์เก่าอย่างเพื่อนพี่เบที่ต้องขึ้นร้องเพลง

(เสียงดนตรี~)

"…"

"ยังไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ แต่หนูอยากทำให้พี่เบรู้ไว้นะว่าหนูเคียงข้างพี่เสมอเหมือนตอนที่พี่เบอยู่เคียงข้างหนู"

"เดี๋ยวก็คงหายแล้ว" พูดจบมือหนาก็ทิ้งมวลบุหรี่ลงบนพื้นสนามบาสก่อนจะใช้เท้าบดขยี้มันให้ละเอียด

"ไม่สูบต่อหรอ"

"เธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่นิ"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูทนได้"

"อะไรที่เธอไม่ชอบ ฉันก็จะไม่ทำ"

"พี่เบ…" ฉันเอ่ยเรียกชื่อเขาเบาๆเพื่อทวนกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ทุกคำพูดของเขามันดูออกมาจากความรู้สึกข้างในทั้งหมด การกระทำก็แสดงออกว่าแคร์ฉันมากไม่เหมือนกับใครบางคนที่คอยเอาแต่ทำร้ายกัน

"อีกหน่อยทางโรงเรียนจะจุดพลุแล้วนะ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไว้ก็ดี"

"หนูก็คิดแบบนั้นค่ะ" ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างแล้วกดเข้าไปในอินตราแกรมเพื่อจะถ่ายสตอรี่อัปลง ไม่นานเสียงพลุก็เริ่มดังพร้อมกับความสวยงามที่กำลังเปล่งประกายบนท้องฟ้าหลายอันติดกัน ฉันถ่ายเก็บเป็นวิดีโอเอาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองความสวยงาม

"เมื่อกี้พี่นักร้องบนเวทีร้องเพลงเพลงนึงด้วยค่ะ เขาบอกว่าพี่เป็นคนแต่ง หนูไม่คิดเลยว่าพี่เบจะแต่งเพลงเพราะขนาดนี้"

"ใช้ความรู้สึกแต่งมันออกมาก็เท่านั้นเอง"

"ความรู้สึกของการแอบรักใครสักคนแบบนั้นหรอคะ" ถามเสร็จก็ก้มลงอัปสตอรี่ไอจีพร้อมกับแท็กชื่อของพี่เบด้วย

"ครับ" แสดงว่าตอนนี้พี่เบกำลังชอบใครสักคนอยู่แน่ๆแล้วเขาก็รู้ด้วยว่ามันคงเป็นไปไม่ได้เลยฟังเพลงแล้วแอบมาเศร้าอยู่คนเดียวแบบนี้ น่าสงสารจัง

"ไม่ว่าพี่จะชอบใคร หนูก็จะคอยเอาใจช่วยนะคะ~" ว่าแล้วก็ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้พี่เบแล้วยื่นมือไปตบบ่าแกร่ง พอเขาหันกลับมาสบตาพี่เบก็รีบก้มหน้าหนี คล้ายกับว่าไม่อยากให้ฉันเห็นความอ่อนแอของตนเอง…

•••

แม้มันจะเจ็บก็ต้องทนเอาตอนท้าย~