CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 34

EP34

2 วันต่อมา

โรงพยาบาล

"เมธคะ วันนี้ดาซื้อกับข้าวมาให้ ดาสั่งให้ร้านระวังเรื่องกุ้งเป็นพิเศษเลยนะ…" เสียงนิดาหยุดเพียงเท่านั้นเมื่อผลักประตูเข้ามาในห้องของเมฆาแล้วไม่พบร่างหนานอนอยู่บนเตียงเหมือนอย่างวันก่อน

เธอจมอยู่กับความสงสัยก่อนจะเดินหาเมฆาทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ ด้วยความสงสัยหญิงสาวจึงเดินออกมาจากห้องเพื่อมาติดต่อพยาบาลที่ดูแลเมฆา

"ขอโทษนะคะ ผู้ป่วยห้องศูนย์สามไปไหนแล้วค่ะ"

"คุณเมฆาออกไปจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้วค่ะ"

"ไปไหนหรอคะ"

"ไม่ได้บอกค่ะ พอคุณหมอบอกว่าหายดีแล้วคุณเมฆาก็ขอตัวกลับเลย"

"ขอบคุณค่ะ" สติเลือนรางกับคำพูดของพยาบาลวัยกลางคนที่บอกว่าเมฆาออกไปแล้ว กลับไปกรุงเทพแบบนั้นหรอ แล้วทำไมไม่บอกกันสัก คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวก่อนจะหมุนตัวแล้วทิ้งอาหารมื้อเช้าลงถังขยะ แบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากทิ้งกันไว้

นิดาได้แต่เก็บซ่อนความโกรธเอาไว้ภายในใจก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อต่อสายหาผู้เป็นพ่อ ไม่นานปลายสายก็กดรับ

(ว่าไงดา พ่อกำลังยุ่งกับงานอยู่)

"เมธทิ้งดากลับกรุงเทพไปก่อนแล้วค่ะ"

(มีปัญหาอะไรกันอีกรึเปล่า)

"ดาไม่รู้ว่าเมธแพ้กุ้งเลยให้เมธทานหลังจากนั้นเมธก็เข้าโรงพยาบาลและขอนอนอยู่คนเดียว พอดามาเยี่ยมอีกทีพยาบาลก็บอกว่าเมธกลับไปแล้วโดยที่ไม่บอกดาสักคำ"

(แล้วทำไมเมฆาถึงกินทั้งที่รู้ว่าตัวเองแพ้)

"ดาก็ไม่ทราบค่ะ"

(ระวังตัวเองกว่านี้หน่อยนะดา เมฆาไม่ใช่คนโง่ แล้วพ่อจะรีบจัดการทุกอย่างให้)

"ค่ะ ดาจะระวังกว่านี้ ช่วยส่งคนมารับดาด้วยนะคะ"

(แล้วพ่อจะส่งคนไปรับ)

"งั้นแค่นี้ก่อนนะคะคุณพ่อ"

หลังคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นพ่อเสร็จนิดาก็กดวางสายแล้วหย่อนมือถือลงที่เดิม…

•••

กรุงเทพ

สายการบิน Wine Ocean

"นายมาหาฉันถึงที่นี้มีเรื่องสำคัญอะไรล่ะ" เจนนี่เอ่ยถามในขณะที่เดินเข้ามาในห้องพักของกัปตันหลังจากที่เธอบินกลับมาจากไฟท์โตเกียวที่ญี่ปุ่น

"มีเรื่องอยากให้จัดการ" ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาสีเทา

"เรื่องอะไร" เธอถามแล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามในชุดยูนิฟอร์มของนักบิน

"คลิปหลุดของนิดา"

"ทำไมล่ะ อยากจะรู้อะไรอีกเรื่องมันหลายปีแล้วไม่ใช่หรอ"

"ฉันอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับที่มาของคลิปหลุดนิดา"

"นิดาเคยแถลงข่าวว่าเป็นการจัดฉาก"

"คิดแบบนั้นหรอ"

"สงสัยอะไร"

"หลายอย่าง" เมฆาตอบแล้วทิ้งแผ่นหลังเอนกับผนักเก้าอี้มีหลายเรื่องที่ยังสงสัยอยู่ในหัวและต้องหาคำตอบ เขาหนีนิดากลับมาเพราะหมดอารมณ์เที่ยวความสนใจมันอยู่กับใครบางคนมากกว่า

"ไหนเล่ามา จะได้ช่วยสืบให้ได้"

"ตามหาผู้ชายคนนึงให้ที"

"ใคร"

"ธนากร พ่อของดาเสียชีวิตไปเมื่อหกปีที่แล้ว"

"จะเอาอะไรกับคนตาย"

"สืบเรื่องครอบครัวเขาให้ละเอียด มันมีผลประโยชน์กับฉัน"

"จะจัดการให้แล้วกัน"

"อืม" เมฆาตอบแค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกจากห้องพักของนักบินไป ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งมาที่รถของตนเองแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในพลันโทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า สายตาคมกริบปรายมองพอเห็นรายชื่อก็ถอนหายใจออกมาแล้วกดตัดสายทิ้ง มือหนาหยิบไดอารี่ของใครบางคนที่พกติดตัวไว้ตลอดขึ้นมาอ่าน

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้วเขาคบกับนิดาตอนนั้นยังเป็นความลับอยู่ ตลอดทุกครั้งการซ้อมบาสหลังเลิกเรียนก็มักจะมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคอยซื้อขนมและนํ้ามาให้

"เลิกเรียนวันนี้เข้าร้านเกมกันไหม"

"ไม่เอาว่ะ กูมีนัดกับแฟน" เสียงบอมกับนนท์คุยกันในขณะที่กำลังหมุนลูกบาสในมือเล่น สองหนุ่มกอดคอกันแล้วเดินตามหลังเมฆาในชุดนักเรียนชุ่มเหงื่อ

"เห้ย! น้องคนนี้อีกแล้วหรอ" บอมทักถ่วงเมื่อเห็นเมฆาหยุดเดินอยู่ต่อหน้าของขวัญที่สวมแว่นตาหนาเต๊าะ เธอมักจะเอาของกินมาให้เวลานี้เพราะช่วงแรกที่เริ่มเล่นจะมีเด็กนักเรียนหญิงมากมายมารุม ของขวัญจึงไม่กล้าและแอบมองอยู่ห่างๆ

"งั้นไว้เจอกันนะคุณเมธ" เป็นนนท์ที่บอกแล้วสองคนนั้นก็เดินห่างออกไปยังที่อื่น ทำให้ช่วงเย็นของวันนี้เหลือเพียงเมฆาในวัยมัธยมปลายและเด็กสาววัยมัธยมต้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าของกันและกัน

"พี่รู้แล้วทำไมเราถึงไม่มีแฟนสักที เพราะคนอื่นคงคิดว่าพี่เป็นแฟนเราแน่" ภูผาพูดติดตลกแล้วหยิบผ้าสีขาวบนโต๊ะขึ้นมาซับเหงื่อบนหน้า ช่วงนี้อู่ของเขาก็เริ่มมีคนรู้จักมากขึ้นเพราะมีของขวัญคอยโปรโมทให้

"หนูยังไม่เจอคนถูกใจต่างหาก"

"พี่ก็เห็นมีตั้งหลายคนมาจีบ ทำไมไม่สนใจบ้างล่ะ"

"ทำไมพี่ภูถึงอยากให้หนูมีแฟนนักละคะ"

"ก็พี่เป็นห่วง"

"หนูอยู่คนเดียวสบายใจออก"

"เบตองก็น่าสนใจดีนะ ไม่ลองดูหน่อยหรอ" ว่าแล้วภูผาก็กลั้วขำออกมาทำให้ของขวัญเบ้หน้าให้กับพี่ชาย

"พี่เบมีคนที่ชอบแล้วต่างหาก"

"นี้ไม่รู้จริงๆหรอว่่าเบตองชอบใคร"

"ไม่ค่ะ"

"เฮ้อ~ งั้นก็ไม่รู้แบบนี้ต่อไปแล้วกัน พี่ออกไปซื้อของก่อนประมาณครึ่งชั่วโมงเฝ้าอู่ให้ด้วยนะ"

"ได้ค่ะ" ว่าแล้วภูผาก็เดินไปคว้ากุญแจมอไซแล้วเดินออกจากอู่ไป จึงเหลือเพียงของขวัญคนเดียว เธอเดินทำอะไรเรื่อยเปื่อยเพียงลำพังจนกระทั่งผ่านไปราวห้านาทีก็มีเสียงรถยนต์เคลื่อนมาจอดที่หน้าอู่ ของขวัญที่ยืนหันหลังให้ทางเข้าจึงเอ่ยถามออกไปโดยที่ยังไม่ทันจะหันกลับไปมองว่าเป็นใคร

"พี่ภูไม่อยู่นะคะ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงรอได้รึเปล่า"

"…" ไม่มีเสียงตอบกลับมา ของขวัญชั่งใจอยู่เพียงครู่ก็หันกลับไปมอง

"รถเป็นอะไรหรอคะ…"

"ไม่ได้เป็น"

"พี่เมธ" ใบหน้าหวานฉายแววสงสัยว่าเมฆารู้ที่ตั้งอู่ของภูผาได้ยังไง เธอก้าวถอยหลังไปทีละนิดก่อนจะถูกมือหนาผลักเข้าไปในโซนของที่พัก

"อืม ฉันเอง คิดว่าใคร?" เมฆาล็อกประตูเอาไว้แล้วจับคนตัวเล็กเข้ามากอดก่อนจะเหวี่ยงลงบนโซฟาแล้วฝังจมูกลงบนซอกคอขาว สูดดมกลิ่นกายสาวเข้าเต็มปอด ของขวัญพยายามใช้มือดันศีรษะคนตัวโตออกด้วยความยากลำบากใบหน้าหวานหลบหนีสัมผัสจากปากร้อน

"พี่เมธ…อย่าค่ะ ปล่อยหนู"

"…" เมฆาไม่ได้สนใจคำเรียกร้องของคนใต้ร่าง ชายหนุ่มยกใบหน้าขึ้นแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโต เขาไล่สายตามองใบหน้าใสจนมาหยุดที่กลีบปากแดงระเรื่อพลันหัวใจก็เต้นแรง ไม่ได้เจอแค่สองวันทำไมถึงอยากสัมผัสขนาดนี้กันนะ

"พี่มาได้ยังไง ปะ ปล่อยหนูก่อนได้มะ…อื้อ!" ไม่ทันที่ของของขวัญจะได้พูดจบเมฆาก็สอดลิ้นเข้าไปหยุดคำพูดของเธอเอาไว้ นิ้วแกร่งกดมือบางเอาไว้แล้วพรหมจูบอยู่แบบนั้นด้วยความโหยหา ของขวัญแน่นิ่งสติเลือนราง เธอกำลังงุนงงกับการกระทำของเมฆาที่พุ่งเข้ามาจู่โจมไม่ฟังอะไรราวกับคนเสียสติ…

•••

คิดถึงน้องแหละดูออก จับหอมจับจูบ5555555555555