CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 39

EP39

สิ้นเสียงพูดมือหนาก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายของคนตัวเล็ก เขาพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปแล้วก็เดินออกมาข้างนอกอย่างถือวิสาสะ ของขวัญได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยแววตาละห้อยจะเอ่ยปากขอเอาคืนก็คงไม่เป็นเลยทำได้เพียงเงียบปากเอาไว้

ด้านเมฆาที่เดินออกมาจากห้องแดงก็หย่อนตัวนั่งลงที่ปลายเตียงชายหนุ่มคว้าบุหรี่จากลิ้นชักมาจุดสูบ ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังสายตาเรียบนิ่งเพ่งมองควันบุหรี่ เพราะอะไรของขวัญถึงดูเป็นห่วงเบตองมากขนาดนี้ หรือตอนเขาไม่อยู่เธอแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนอื่น มีอะไรกันแล้วแบบนั้นหรอ…?

•••

19 : 00 AM.

"เฮียพอจะติดต่อขวัญได้บ้างมั้ย" เบตองเอ่ยถามภูผาในขณะที่ร่างหนากำลังเดินเข้ามาในอู่ซ่อมตอนช่วงเย็นของวันเดียวกัน ใบหน้าหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฝกชํ้ารวมถึงผ้าพันหัวที่แตก

"เมื่อเช้าพึ่งทักมาบอกว่าขอไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว" ภูผาละจากอุปกรณ์เครื่องยนต์ตรงหน้าแล้วละสายตามองเบตอง พลันใบหน้าของเขาก็ฉายแววสงสัย

"มีคนส่งรูปของขวัญมาให้แล้วล่อผมออกไป"

"ใคร?"

"ผมก็ไม่รู้"

"นี้คือสาเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม"

"…" เบตองพยักหน้าตอบ เขาไปโรงพยาบาลมาแล้วก็ถูกให้นํ้าเกลือเพราะจะหนีเลยถูกพยาบาลฉีดยาสลบเลยพึ่งได้สติตอนนี้

"มึงเคยมีเรื่องกับใครมารึเปล่า บางทีคนพวกนั้นอาจจะรู้จุดอ่อนของมึงคือของขวัญเลยเอามาล่อก็ได้"

"ผมไม่เคยมีเรื่องกับใคร แล้วผมก็ติดต่อเธอไม่ได้"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าของขวัญถูกทำร้ายจริงเขาคงไม่ส่งข้อความมาบอกกูได้"

"เฮียคิดแบบนั้นหรอ…" เบตองที่เป็นห่วงของขวัญสุดหัวใจช้อนตาถามภูผา

"ขวัญทักมาบอกกูทุกชั่วโมงว่าทำอะไรอยู่ กูกับขวัญพึ่งมีปัญหากัน สงสัยอยากหนีไปเที่ยวพักใจคนเดียว เวลาขวัญไปไหนคนเดียวจะไม่ค่อยติดต่อกับใครยกเว้นกู มึงทำใจให้สบายเถอะ คิดถึงก็ทักทิ้งไว้เธอกลับมาเมื่อไหร่คงจะตอบเอง" ภูผาบอกแล้วยื่นมือตบไหล่เบตองให้สบายใจ หรือที่เขาเจอมีคนปั่นประสาทเล่นแบบนั้นหรอ แล้วคนคนนั้นรู้ได้ยังไงว่าจุดอ่อนของเขาคือของขวัญหรือจะเป็นฝีมือของเมฆา?

"เฮียมั่นใจใช่ไหม ว่าเธอจะไม่เป็นอะไร"

"กูเป็นพี่ชายขวัญก็ห่วงไม่ต่างจากมึงหรอก อีกอย่างโทรศัพท์น้องกูมีรหัสผ่านนะ ขนาดกูยังไม่รู้แล้วมึงคิดว่าจะมีคนอื่นล็อกอินผ่านเข้าไปได้หรอ?" มันก็จริงอย่างที่ภูผาบอกเพราะแบบนี้ก็ควรสบายใจได้แล้วสินะ ส่วนเรื่องเมื่อเช้าเขาก็คงต้องหาคำตอบเอาเองว่ามันหมายความว่ายังไงกันแน่แต่ที่รู้อยู่ภายในอกคงเป็นฝีมือของเมฆาอย่างแน่นอน

"มีอีกเรื่องที่ผมอยากจะบอกเฮีย"

"เรื่องอะไร"

"ผมกับขวัญ เรากำลังคบกันอยู่"

"ตอนไหน"

"เมื่อวานนี้ ขวัญมาถามผมว่ารู้สึกยังไง"

"สมหวังสักทีนะ ยินดีด้วย" ภูผาบอกแล้วยิ้มให้คนตรงหน้า ชายหนุ่มรู้มาตลอดว่าเบตองชอบของขวัญแต่ของขวัญเองกลับชอบเมฆา ความรู้สึกของน้องสาวตัวเองตอนนี้ภูผาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอยังรู้สึกกับเมฆาอยู่รึเปล่าแต่ก็ได้แค่ภาวนาในใจว่าให้ของขวัญรู้สึกกับเบตองเหมือนที่เบตองรู้สึกกับเธอ

"ผมไม่มั่นใจเลยว่าของขวัญจะรู้สึกกับผมบ้างมั้ย"

"ตอนยังมีโอกาสก็ทำให้เต็มที่สิ ผลสุดท้ายจะเป็นยังไงฉันก็เคารพการตัดสินใจของทุกคนอยู่ดี"

"ครับ ผมจะลองทำให้เต็มที่"

"กลับไปได้แล้ว สภาพหน้าแบบนี้นายควรพักผ่อนนะ"

"ขวัญกลับมาเมื่อไหร่ เฮียบอกผมด้วยนะ"

"เออ กูจะบอกมึงคนแรก"

"…" เบตองพยักหน้าตอบแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากอู่ซ่อม พอได้คุยกับภูผาแล้วก็สบายใจขึ้นมาบ้างว่าของขวัญไม่ได้เป็นอะไร แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่าคนที่พิมพ์ข้อความหาภูผาไม่ใช่ของขวัญแต่เป็นเมฆาต่างหาก

ลับร่างเบตองผ่านไปราวยี่สิบนาทีภูผาก็เริ่มเก็บอู่ ชายหนุ่มเดินออกมาสำรวจภายนอกเพื่อเช็คความเรียบร้อยแต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีเงาของใครบางคนแอบซุ่มอยู่บริเวณนี้ สายตาเพ่งมองก็ไม่เห็นร่างของใครจึงนึกว่าตัวเองตาฝาดไปพอจะเดินกลับเข้าไปในอู่ก็มีของแข็งอะไรบางอย่างมาจี้เข้าที่ลำคอ มันคือกระบอกปืนทำให้ร่างหนาแน่นิ่ง

"มึงเป็นใคร"

"ไม่ต้องรู้ รู้แค่ว่ามีคนสั่งให้เก็บมึงก็พอ"

"…" ไม่ทันที่ภูผาจะได้ตอบกลับอะไรไปเสียงปืนก็ดังขึ้นแต่เขากลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเป็นผู้ชายคนนั้นมากกว่าที่เป็นฝ่ายถูกยิง แขนที่ล็อกคอภูผาเอาไว้ก็อ่อนแรงพร้อมกับร่างกายที่ทรุดลงบนพื้นเพราะจุดที่โดนยิงคือหัวเข่า

"เก็บศพมันด้วย" เสียงของหญิงสาวเจ้าของเสียงปืนเมื่อครู่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลพูดขึ้นภูผาจึงหันกลับไปมอง