CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 38

EP38

"พี่เมฆะ…อื้อ!" ไม่ทันที่ของขวัญจะได้พูดจบเมฆาก็กระชากเนกไทออกมาจากลำคอแล้วมัดปากบางเอาไว้เพื่อไม่ให้ของขวัญได้พูดอะไรต่อที่ทำให้ตนเองโมโหมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

"…" เกิดความเงียบภายในรถร่างเล็กร่างเล็กดิ้นพล่านในขณะที่รถคันหรูกำลังขับเคลื่อนออกไปจากบริเวณตรงนี้

เมฆาขับออกมาบนท้องถนนด้วยความรวดเร็วตามอารมณ์เดือดพล่าน ใบหน้าเรียบนิ่งหากแต่ภายในพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

ผ่านมาราวสิบห้านาทีก็มาถึงคอนโดของเมฆา ร่างหนาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถแล้วกระชากคนตัวเล็กออกมาพร้อมกับดึงเนกไทออก เมฆาเดินอยู่ข้างหลังเธอพร้อมกับมือที่คอยจับคอเสื้อให้รีบเร่งฝีเท้า

พอมาถึงห้องก็ผลักของขวัญเข้าไปในห้องแดง มือปลดกระดุมคอเสื้อสองสามเม็ดในขณะที่สายตาคอยจับจ้องมองคนตัวเล็ก ของขวัญมองกลับแล้วขยับตัวถอยห่างทีละนิด

"กลัวขนาดนั้นเลยหรอ" เมฆาถอนหายใจออกมาแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับตวัดท่อนขาขึ้นพาดกัน

"…" ของขวัญกวาดสายตามองบริเวณห้องนี้ มันเป็นฝันร้ายของเธอมาตลอดที่ถูกเมฆารังแกข่มเหงครั้งแรก

"ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันก็แค่จะให้เธอดูอะไรสนุกๆ"

"พี่จะทำอะไร"

"คอยดู"

"…" ของขวัญเม้มปากเข้าหากันแน่นแล้วมองตามการกระทำของคนตรงหน้า เมฆากำลังหยิบรีโมทอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้วกดก่อนที่ผนังว่างบนหัวเตียงจะเลื่อนขึ้นเป็นทีวีจอขนาดไหนที่กำลังฉายภาพหน้าจอขาวดำอยู่

"ฉันไม่ชอบให้ใครมาใช้ของร่วมกับฉัน"

"ยังไงต่อคะ จับตัวหนูมาแบบนี้แล้วพี่จะทำอะไรต่อ"

"นั้นหน่ะสิ ฉันจะจัดการกับชู้เธอยังไงดี?" สายตาคมกริบที่ซ่อนไปด้วยรังสีอะไรบางอย่างหลุบมองหน้าจอโทรศัพท์ในมือก่อนจะกดอะไรในมือถือแล้ววางมันลงบนโต๊ะข้างกาย

"อย่ายุ่งกับพี่เบ"

"มานี้" เมฆาตบมือลงที่หน้าขาตัวเองแล้วกดดันด้วยสายตา ทำให้ของขวัญต้องคลานเข้าไปหาอย่างคนไร้ทางเลือกตอนนี้คนตรงหน้าเธอคล้ายกับว่าพร้อมจะฉีกร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆแล้ว

"พี่จับตัวหนูมาแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่คะ" ดวงตากลมโตช้อนถาม ภายในเริ่มกลัวขึ้นมากับสายตาของเมฆา มันทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน

"สั่งสอนเธอไง"

"สั่งสอนอะไร พี่ก็คอยแต่จะหาเรื่องหนู"

"เธอรนหาที่เองต่างหาก" พูดเพียงเท่านั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีรอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากเพียงครู่เดียว บ่งบอกว่านี้คือรอยยิ้มของหายนะ

"หนูก็อยู่ของหนูแบบนี้แล้วพี่เป็นอะไร" เธอถามออกไปอย่างที่ใจคิด การที่บล็อกไอจีไม่ใช่การเรียกร้องความสนใจเธอทำเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตนเอง และเหตุการณ์ตอนเช้าก่อนมาที่นี้เมฆามาเห็นเองของขวัญไม่ได้จงใจทำให้เห็น

"กล้าพูดได้ยังไง แน่ใจหรอว่าที่ทำไม่ได้กำลังท้าทายฉัน"

"คิดไปเอง หนูไม่ได้ท้าทายอะไรพี่ทั้งนั้น อ๊ะ!" ไม่ทันที่ของขวัญจะได้พูดจบปลายคางก็ถูกมือหนาคว้าหมับเข้าอย่างแรง เมฆากดเอาไว้แบบนั้นแล้วยื่นนิ้วแกร่งบดขยี้ริมฝีปากแดงระเรื่อแรงๆให้ของขวัญเจ็บ

"นับวันก็ยิ่งอวดเก่งมากขึ้น"

"หนู จะ…เจ็บ"

"จะสั่งสอนกับเด็กอวดเก่งแบบไหนดี" เมฆาพูดออกมาด้วยท่าทีใจเย็น ชายหนุ่มชอบการลงโทษไปทีละนิดอย่างเชื่องช้าให้ทรมานมากขึ้นมากกว่าการใช้อารมณ์ครั้งเดียวแล้วให้เธอเจ็บทรมานในระยะเวลาสั้นๆ

"พี่อย่าเป็นคนเห็นแก่ตัวได้มั้ย" ปากบอกสายตาก็ยังคงคอยจับจ้องที่เมฆา พอได้ยินคำพูดของคนตรงหน้าชายหนุ่มก็หยุดกระทำ

"แล้วเธอล่ะ เรียกว่าอะไร ทั้งที่ยังเอากับฉันอยู่แล้วไปคบกับมัน?"

"พี่รู้ได้ยังไงว่าหนูคบกับพี่เบ…" ของขวัญไม่ได้บอกใครและพึ่งตกลงเปิดใจกับเบตองแค่หนึ่งวัน เธอไม่คิดว่าเมฆาจะรู้เรื่องนี้

"ฉันจะรู้ได้ยังไงมันก็ไม่สำคัญ"

"พี่ถึงควรหยุดไงคะ เราสองคนก็ต่างมีแฟนแล้วเพราะฉะนั้นก็ควรหยุดความสัมพันธ์นี้"

"แฟน…" เมฆาทวนคำนี้พลันความรู้สึกในอกก็เหมือนมีรถสิบล้อเคลื่อนมาเหยียบ เธอรักเขามาตั้งหลายปีมันตัดใจได้ง่ายขนาดนี้เลยหรอ ทำไมถึงเป็นคนใจง่ายขนาดนี้กันนะ

"พี่รู้แล้วก็หยุดสักทีนะคะ พอเถอะนะ พี่ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องเลย"

"เรียกมันแฟนเต็มปากเต็มคำ ทีกับผัวตัวเองไม่เคยเรียกเลยนะ"

"…" ของขวัญเบ้หน้าด้วยความเจ็บเมื่อเรียวแขนถูกกระชากให้ลุกขึ้นจากพื้นมานั่งบนตัก เมฆาสอดมือเข้าใต้เรือนผมแล้วกดใบหน้าหวานลงมาจูบระบายความโกรธ

ของขวัญเบ้หน้าพยายามผละอกแกร่งออกสุดแรงแต่ยิ่งใช้แรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกเมฆากดร่างให้แนบชิดกับตนเองมากกว่าเดิมจนแทบจะหายใจไม่ออก ฟันคมกัดริมฝีปากบางให้อ้าออกเพราะของขวัญพยายามปฏิเสธสัมผัสความเจ็บแสบทำให้เธอเผลอครางออกมาเมฆาจึงใช้จังหวะนั้นสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม

"อื้อ!" เสียงหวานครางประท้วงในลำคอ ปากเธอเป็นแผลจากการถูกกัดทำให้กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งทั่วโพรงปาก ทั้งเจ็บและแสบในเวลาเดียวกัน

"ลากตัวมันมาหลังมอแล้วครับคุณเมธ" ในขณะที่เมฆากำลังจดจ่ออยู่กับการจูบระบายอารมณ์เสียงของบอมก็พูดขึ้นผ่านหน้าจอภายในห้อง ที่ตอนนี้ถูกฉายขึ้นมาเป็นภาพคนแล้ว เมฆาหยุดการกระทำแล้วเลื่อนไปกระซิบที่ข้างใบหูของขวัญ

"หันไปดูบนจอสิ"

"…" ของขวัญกอยโกยลมหายใจเข้าปอดแล้วเบือนสายตาไปมองบนจออย่างที่เมฆาบอกก่อนที่ร่างบางจะถูกจับหันหน้าไปทางจอพร้อมกับท่อนแขนใหญ่ที่กำลังล็อกลำคอระหงเอาไว้

"ภาพถ่ายทอดสดเลยนะ"

"จะทำอะไรพี่เบ"

"สั่งสอนมันนิดหน่อย ไม่ตายหรอก ครั้งนี้ฉันยังไม่ให้มันตายเหมือนไอ้จัสติน" เมฆากระซิบบอกแล้วขบเม้มใบหูข่มขวัญคนตัวเล็กเบาๆ ของขวัญจ้องมองบนหน้าจอด้วยหัวใจที่กำลังเต้นกระหนํ่าเธอกลัวว่าเบตองจะมีจุดจบแบบจัสตินแต่ผู้ชายคนนี้มีความสำคัญกับเธอมากกว่าคนรู้จักเพราะฉะนั้นของขวัญจะไม่ยอมปล่อยให้เบตองเป็นอะไรเพราะฝีมือของเมฆาเด็ดขาด

"คิดว่าพี่เบตายแล้วมันจะมีอะไรเกิดขึ้นหรอคะ หนูต้องทนเอากับพี่เหมือนเดิมหรือพี่คิดว่าความรู้สึกของหนูมันจะกลับมารู้สึกกับพี่อีกครั้ง"

"เปล่าหรอก" ถึงปากจะปฏิเสธออกไปแบบนั้นแต่ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าคำพูดของขวัญมันกำลังชัดเจนขึ้นว่าเธอรู้สึกกับเบตองกันล่ะ

"แล้วทำเพื่ออะไร"

"เพราะฉันเป็นผัวเธอไงของขวัญ ยังไม่เข้าใจอีกหรอว่าเธอไม่ควรคบกันมัน เหมือนเอาตัวเองหาที่ตายชัดๆเลยนะ"

"อีก!" ของขวัญหลับตาลงเมื่อมีความเย็นเฉียบจากวัตถุอะไรบางอย่างกระทบลงที่หน้าลำคอ ไม่ต้องเปิดตามองก็รู้ว่ามันคือความคมของมีด เมฆากำลังใช้มีดวนอยู่รอบลำคอระหง

"ลืมตามองชู้เธอสิ มองดูความทรมานของมัน"

"…" พอได้ยินเสียงสั่งของเมฆาของขวัญก็เปิดเปลือกตามองอีกครั้ง เธอเพ่งมองที่จอตอนนี้กำลังฉายภาพของเบตองซึ่งถูกลายลอบไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นลูกน้องของเมฆา เขาถูกมัดอยู่บนเก้าอี้บนตึกร้างหลังมอ เบตองกำลังกวาดสายตามองกลุ่มคนพวกนั้นด้วยสีหน้าสงสัยแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากเพื่อนที่พันตัวสภาพไม่ต่างจากจัสตินเมื่อคราวก่อน

"สั่งสอนมันหน่อย ไม่ต้องถึงตาย"

"ครับคุณเมธ" เมฆาหันไปบอกกับบอมในโทรศัพท์ซึ่งเปิดวิดิโอคลอและถูกเชื่อมเอาไว้กับจอทีวี ชายหนุ่มส่งข้อความไปบอกให้ล่อเบตองมาที่นี้ด้วยการส่งรูปของขวัญตอนอยู่ที่นั้นพร้อมจัสตินไปให้เพื่อเป็นกับดักล่อและมันก็ได้ผลเบตองยอมมา

ร่างเล็กเริ่มสั่นเทาเมื่อเบตองถูกรังแกรุนแรงมากขึ้น เขาถูกผู้ชายราวสิบคนซ้อมอย่างคนไร้หนทางสู้ ผู้ชายคนเดียวถึงจะเก่งแค่ไหนและอยู่ในสภาพแบบนั้นคงไม่มีทางสู้ได้อยู่แล้ว

ใบหน้าเบตองเต็มไปด้วยรอยเลือดและรอยฝกชํ้าเธอไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นเพราะกลัวมีดเฉือนเนื้อเข้าให้ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเป็นห่วงเบตองและสงสารเขาที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

"หยุดได้แล้ว หยุดสักที…" เธอเอ่ยขอร้องออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือร่างกายที่สั่นไปด้วยตอนนี้ทำให้ลำคอของเธอถูกความคมของปลายมีดและเกิดเป็นรอยเลือดขึ้นเล็กน้อยแต่ของขวัญกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย

"ทรมานใช่ไหม?" แต่เขาทรมานกว่าเธอซะอีก ทำไมต้องเจ็บราวกับจะขาดใจขนาดนี้ที่เห็นของขวัญเป็นห่วงเบตองต่อหน้าตนเอง

"หนูขอร้องเถอะนะ ก่อนที่หนูจะหมดความอดทน" ปลายเสียงของเธอแทบจะไม่ได้ยิน หยาดนํ้าสีใสเริ่มไหลทะลักขึ้นมาคลอเบ้าก่อนจะหยดแหมะไหลออกมาตามพวงแก้ม

"หมดความอดทนแล้วจะทำอะไร" เมฆาถามออกไปด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่ง นึกตลกอยู่กับคำพูดของขวัญ

"ตอนนี้หนูยังไม่รู้ว่าหมดความอดทนแล้วจะทำอะไร แต่อีกนานไปก็ไม่แน่เหมือนกัน" เมฆาเอาแต่ทำร้ายคนที่ดีกับเธอ ทั้งภูผาที่เป็นพี่ชายและเบตองที่คอยอยู่ข้างกายมาตลอด เธอไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดเพราะตัวเองอีกแล้ว

"ฉันจะรอดูนะ"

"ถ้าพอใจแล้วก็ช่วยหยุดทำร้ายพี่เบสักที"

"ก็ได้…" เมฆาพยักหน้าตอบแล้วหันไปเปิดไมค์เพื่อสั่งให้ลูกน้องหยุด แล้วภาพตรงหน้าก็ถูกตัดไป ร่างกายของขวัญถูกพาลุกขึ้นแล้วเมฆาก็จับโซ่มาล่ามเธอไว้กับขาเตียง

"ทำไมต้องขังกันเอาไว้แบบนี้…" ของขวัญถามออกไปทั้งน้ำตา

"ฉันจะทำให้เธอรู้ผลของการท้าทายฉัน"

"ทีนี้รู้รึยังว่ามันเป็นยังไง แล้วมันก็ไม่จบแค่นี้"

"…" เมฆาเดินไปหยุดตรงหน้าเธอแล้วก็ทิ้งประโยคตอกย้ำสถานะ

"มันไม่ใช่แฟนเธอหรอกนะ มันเป็นชู้ ฉันต่างหากคือผัวเธอจำใส่สมองหน่อยสิ"

•••

ไหนใครเคยปฏิเสธน้องนักหนาาาาา