CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 37

EP37

คำถามของขวัญทำให้เบตองแน่นิ่ง ชายหนุ่มเพียงสบตากับคนตรงหน้าโดยไม่ได้ตอบออกไป

"อืม ฉันชอบเธอ" เขาไม่มีอะไรปิดบังอีกแล้วในเมื่อของขวัญต้องการคำตอบก็จะบอกให้เธอได้รับรู้และไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้น

"แสดงว่าเรื่องที่ผ่านมามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"

"ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าเรื่องบังเอิญไม่เคยเกิดขึ้น ทุกอย่างคนเรากำหนดขึ้นเองทั้งนั้น" ถึงภายในใจจะแอบนึกคิดว่าของขวัญรู้ความจริงแล้วเธอจะเปลี่ยนไปรึเปล่าแต่ชายหนุ่มก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

"ทำไมถึงชอบหนูขนาดนั้นหรอคะ" ปากบางเอ่ยถามแล้วก้มหน้ามองมือหนาที่กำลังกอบกุมมือตนเองอยู่

"ไม่รู้สิ น่ารักดี" ถึงของขวัญไม่ได้สวยน่ารักเหมือนอย่างตอนนี้ที่คนอื่นมองแต่สำหรับเบตองคนตรงหน้าสวยทั้งภายในและภายนอกมาตลอดและเธอก็ยังน่าสงสารมากกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องมาเจออะไรสารพัด

"พี่มองหนูไม่เหมือนที่ผู้ชายคนอื่นมองเลย"

"รู้ความจริงแล้วเธอจะทำตัวถอยห่างจากฉันก็ได้นะ"

"ทำไมหนูต้องทำตัวถอยห่างจากคนที่ดีกับหนูขนาดนี้ด้วย มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้นนิคะ" ของขวัญตอบออกไปถึงแม้สิ่งที่ได้รู้จากปากของเบตองจะทำให้ตกใจมากแต่ก็ต้องเก็บอาการนั้นเอาไว้ภายใต้ความรู้สึก เธออยากลองรักผู้ชายคนนี้ดูบ้างแต่ก็ไม่รู้จะทำได้มั้ยถึงอย่างนั้นก็จะลองดูสักครั้ง

"หมายความว่ายังไง เธอทนอยู่กับคนที่เธอไม่ได้รักแถมยังคิดกับเธอเกินกว่าพี่น้องได้อีกหรอ"

"เราก็ลองเป็นมากกว่าพี่น้องสิคะ หนูอยากลองรักคนที่รักหนูดูบ้าง" สิ่งที่ได้ยินทำให้เบตองเงยหน้าขึ้นมองของขวัญ ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน

"ฉันมีโอกาสลองรักเธอได้จริงๆหรอ"

"ค่ะ ถ้าพี่ตอบตกลง"

"ลองดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย" ชายหนุ่มตอบออกไปอย่างไม่ลังเล เขาชอบของขวัญแล้วต้องคิดอะไรอีกแค่มีโอกาสได้รักได้ใกล้ชิดแค่นี้ก็ดีมากแล้วถึงแม้สุดท้ายจะรู้คำตอบของมันอยู่ดี

•••

22 : 00 AM.

"ทำไมวันนี้แกถึงอยากมานอนค้างกับฉันล่ะ" โยเกิร์ตเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทในขณะที่ของขวัญนอนทิ้งตัวแผ่หล่าอยู่บนเตียงส่วนตัวโยเกิร์ตนั่งอยู่บนโต๊ะหน้าเครื่องแป้งเธอกำลังแต่งหน้าเตรียมตัวออกไปทำงาน

"มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย"

"เรื่องอะไร"

"มีแฟน…เขาต้องทำตัวแบบไหนหรอ ต้องทำอะไรกันบ้างอ่ะ"

"ห๊ะ!" ลิปในมือเรียวตกลงพื้นดวงตาคู่สวยเบิกกว้างแล้วเพ่งมองของขวัญผ่านกระจกอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

"ก็ ตามนั้นแหละ"

"เดี๋ยวนะ แกคบกับใคร?" โยเกิร์ตหันหน้ากลับไปเพ่งตามของขวัญอย่างต้องการคำตอบ

"พี่เบ"

"ไหนบอกว่าไม่ชอบบบบบ อะไรยังไง ทำไมรวดเร็วขนาดนี้" ว่าแล้วก็เดินไปทิ้งตัวนั่งของข้างกายของขวัญแล้วจับร่างบางลุกขึ้นนั่งเพื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ตนเองฟัง

"ทั้งโยเกิร์ตทั้งพี่ภูพูดเหมือนว่าพี่เบชอบเรา วันนี้เลยลองถามแล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้"

"ฉันบอกแล้ววว สายตาพี่เบมองออกง่ายจะตายไปคราวนี้แกจะได้หลุดพ้นจากผู้ชายประเภทนั้นสักที"

"วันนี้พี่นิดามาพูดกับเราด้วย พูดเหมือนว่าเรากำลังแย่งพี่เมธมาจากตัวเอง" ของขวัญเล่าให้ฟังพร้อมกับสีหน้าที่เจือไปด้วยความเศร้า

"แกจะบอกฉันได้รึยัง ว่าตอนนี้พี่เมธยังยุ่งกับแกรึเปล่า"

"อื้อ เขาขู่ เขาบังคับ ขืนใจ กักขังเอาไว้ทั้งที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว" มันเป็นแบบนั้นมาตลอดแล้วมันใช่ความผิดของเธอแบบนั้นหรอ ในเมื่อทำเพื่อปกป้องตัวเองแต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรจะเสียแล้วต้องหยุดเรื่องนี้สักที

"ทำไมถึงได้เลวขนาดนี้กันนะ"

"พี่เมฆาทำเหมือนเราไม่มีหัวใจเลย จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมหยุด"

"แกก็หยุดมันเองเถอะนะ จะได้มีความสุขกับคนอื่นเขาสักที"

"อื้อ หวังว่าครั้งนี้มันจะจบจริงๆ" ของขวัญตอบแค่นั้นก็ถอนหายใจออกมา ก่อนที่โยเกิร์ตจะยื่นมือมาตบบ่าเพื่อให้กำลังใจเพื่อน

"แกทำตัวตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ฉันไปทำงานก่อน อาจจะกลับหรือไม่กลับก็ได้"

"โอเค ดูแลตัวเองด้วย"

"ไว้เจอกัน" โยเกิร์ตบอกแค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากปลายเตียงก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเดินออกไปจากประตูห้องไป

ภายในห้องเหลือเพียงของขวัญคนเดียว พลันเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันชื่อดังก็เด้งเข้ามา เป็นเบตองที่ส่งข้อความเข้ามาหา

เบตอง (2 )

: พรุ่งนี้เดี๋ยวไปรับ

: อยู่ห้องโยเกิร์ตใช่ไหม

: ใช่ค่ะ

: ไว้เจอกันนะ

"จะกินให้หมดเลยค่ะ" ของขวัญตอบแล้วหยิบถุงของกินจากเบตองมา

"ฉันไปเรียนก่อนนะ ตอนเย็นเจอกันตรงนี้"

"ตั้งใจเรียนนะคะ"

"ครับผม" เบตองส่งยิ้มให้คนตัวเล็กแล้วยื่นมือไปยีผมสวยก่อนจะเดินมาที่รถตัวเอง ของขวัญจึงรีบเดินออกมาจากบริเวณโรงรถเพื่อจะขึ้นตึกเรียน

"สองคนนั้นเขาคบกันหรอคะ ทำไมดูสนิทสนมกันดีจัง"

"ไม่รู้"

"อย่าสนใจเลยค่ะ เราไปเรียนกันดีกว่า" นิดาบอกปัดๆแล้วเดินข้างกายเมฆาเข้าไปในคณะซึ่งตรงหน้าก็คือของขวัญที่รีบเร่งเดินหนีให้เร็ว

หลังจากที่แยกกับนิดาเมฆาก็เดินมายังลานจอดเครื่องบิน ชายหนุ่มกำลังเช็คอุปกรณ์เพื่อรอการสอบภาคปฏิบัติของทุกสัปดาห์ในขณะที่ทำอยู่ความคิดก็จดจ่ออยู่กับใครบางคนจนต้องโยนถุงมือทิ้งลงบนพื้น

"เป็นอะไรวะ"

"ลาอาจารย์ให้กูด้วย" เขาไม่ได้ตอบคำถามฟีฟ่าแต่กลับเป็นการสั่งให้เพื่อนลาอาจารย์ให้ก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณลานจอดเครื่องบิน

"ไอ้เหี้ยเมธ วันนี้มีสอบ เห้ย! มึงกลับมาก่อน" เสียงเรียกของฟีฟ่าไม่ได้ทำให้เมฆาหยุดเดิน ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ของขวัญบล็อกอินตราแกรมของเขาแล้ววันนี้ยังอยู่ต่อหน้ากับผู้ชายคนอื่นให้เขาเห็นเธอทำมากเกินไปแล้ว

ในสมองคิดก็มาดักรอคนตัวเล็กอยู่บริเวณตู้ล็อกเกอร์ ตอนนี้ของขวัญกำลังจะหยิบชุดนักศึกษาออกมาเปลี่ยนแต่กลับถูกเมฆาจับข้อมือเอาไว้แน่นแล้วปิดล็อกเกอร์เสียงดัง

"เธอมีเรื่องต้องเคลียร์กับฉัน"

"เคลียร์อะไรคะ หนูไปทำอะไรไว้เราถึงมีเรื่องต้องเคลียร์กัน"

"มีแน่" ตอบเพียงแค่นั้นก็ออกแรงกระชากคนตัวเล็กเดินกลับมาที่รถของตนเองแล้วยัดเข้าไปข้างใน ตามด้วยร่างหนาที่เดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ ของขวัญพยายามจะเปิดประตูลงแต่ก็ถูกมือหนาคว้ากุญแจมือออกมาจากหน้ารถแล้วล็อกข้อมือเล็กเอาไว้

"พี่จะพาหนูไปไหน หนูมีเรียนนะ พี่เมฆา"

"เดี๋ยวก็รู้"

"พี่ก็บอกหนูมา"

"เคยบอกแล้วใช่ไหมอย่าให้ฉันเห็นเธออยู่กับมันเป็นครั้งที่สอง ทำไมถึงเตือนแล้วไม่ฟัง?"

•••

ลูกสาวของเหล่าแม่ๆระบมแน่เลยค่ะ พี่เขายิ่งหึงโหด?