CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 41

EP41

เธอแน่นิ่งกับคำพูดของเมฆาในสมองคิดว่าตนเองกำลังหูฝาดไปรึเปล่า ที่ทำมาทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นก็เพราะต้องการแก้แค้นแทนคนรักไม่ใช่หรอ

"…" ของขวัญเงียบเธอไม่อยากเชื่ออะไรจากปากเมฆาอีกแล้ว และไม่คิดจะหวังว่าผู้ชายคนนี้จะกลับตัวเป็นคนดี ความหวังเดียวคืออยากไปจากเขาให้เร็วที่สุด

"ต่อไปนี้ เลิกติดต่อกับมัน"

"คะ…" ใบหน้าหวานเงยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เธอทำแบบนั้นไม่ได้และคงไม่มีวันทิ้งเบตองนอกซะจากว่าจะมีเหตุผลที่จำเป็นต้องให้ทำแบบนั้น

"ฉันคิดว่าเธอได้ยินทุกอย่างแล้ว"

"หนูทำไม่ได้"

"ทำไม"

"หนูทิ้งเขาไม่ได้" ของขวัญตอบเสียงแผ่ว แค่นี้เธอก็รู้สึกผิดกับเบตองมากพอแล้ว ทั้งที่คบกันอยู่แต่กลับปล่อยตัวเองมีอะไรกับเมฆาได้

"รักมันแล้วสินะ" เมฆาหันหน้าไปทางอื่นแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ความรู้สึกเดิมสอดแทรกเข้ามาอีกแล้วมันเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้าย

"พี่อย่าทำแบบนี้เลย ยังไงหนูก็กลับไปรักพี่ไม่ได้" ของขวัญพยายามบอกให้เขาหยุดแต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นการกระตุ้นความโกรธให้เมฆามากกว่าเดิม

"ทำไมจะไม่ได้"

"…"

"ถ้าไม่มีมัน…" เมฆาทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก็ปลดโซ่ออกจากข้อเท้ามนปล่อยให้เธอได้จัดการธุระส่วนตัวของตนเอง

"หนูขอร้องเถอะนะ อย่าทำอะไรพี่เบ" ดวงตากลมโตหลุบมองการกระทำของเมฆาแล้วพูดออกไป ทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบแล้วสบตากับเธอ

"เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า" เขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ ร่างหนาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไป ของขวัญจึงพยุงร่างกายตัวเองไปหยิบผ้าขนหนูมาพันร่างแล้วเดินออกไปนอกห้องแดง เธอหลบสายตาเมฆาแล้วรีบเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ พอเข้ามาถึงดวงตากลมโตก็ไล่สำรวจมองร่างกายตนเอง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยดูดใบหน้าซีดเผือดจากการไม่ได้พักผ่อน เธอไม่รู้ว่าเมฆาจะปล่อยตัวเองไปตอนไหนและตนเองจะเป็นอิสระเมื่อไหร่ทำไมยิ่งนานก็เหมือนยิ่งถูกกักขังเอาไว้มากกว่าเดิมแบบนี้…

•••

บ้านนิดา…

"แกคืนดีกับเมธรึยัง" กวีเอ่ยถามลูกสาวในขณะที่นิดากำลังเดินลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มพร้อมจะไปเรียน

"เมธยอมคุยค่ะ แต่ก็ไม่ได้เหมือนตอนแรกเอาสักเท่าไหร่" นิดาตอบแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโต๊ะอาหาร เธอวางกระเป๋าสะพายเอาไว้แล้วกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะ เมื่อวานเมฆาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์เธอมันจึงทำให้นิดาหงุดหงิดไม่น้อย

"ไหนบอกว่าทำให้เมฆาชอบได้ไม่ยาก แล้วทำไมสีหน้าถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ"

"ถ้าไม่มียัยเด็กนั้นเมธก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ"

"ใคร"

"รุ่นน้องปีหนึ่งในคณะ เคยชอบเมธ แล้วดูเหมือนเมธก็สนใจด้วย"

"ลูกเหนือกว่าทุกอย่างยังจะต้องกลัวอะไร"

"ดาไม่ได้กลัวค่ะ ดาแค่ไม่ชอบหน้ายัยเด็กนั้น" พอนึกหน้าของขวัญลอยเข้ามาในหัว ก็ทำให้เธอแทบจะหมดอารมณ์กินข้าว ถึงแม้ของขวัญจะถอยห่างออกจากเมฆาแล้วก็เถอะมันก็ยังไม่ถึงจุดพอใจของเธออยู่ดี

"อย่าคิดมากไปเลยนะ ธุรกิจของพ่อใกล้จะเริ่มแล้ว เดชาบอกว่างานหมั้นของลูกกับเมฆาจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้"

"คะ?" สิ่งที่ได้ยินจากปากผู้เป็นพ่อทำให้นิดาสงสัยอยู่ไม่น้อย เธอละความสนใจจากอาหารตรงหน้าแล้วสนใจกวีแทน

"งานหมั้นของลูกกับเมฆาไง"

"ดาไม่รู้เรื่องเลยค่ะ แล้วทำไมจู่ๆถึงคิดเรื่องงานหมั้นละคะ ตอนนี้เมธเองก็ดูไม่สนใจดาด้วยซ้ำ"

"ไม่ใช่จู่ๆ เรื่องงานหมั้นถูกคิดไว้ตั้งนานพร้อมกับโปรเจกต์ของพ่อที่ร่วมกับเดชาแล้ว" แผนสลับตัวและเรื่องทุกอย่างมันถูกจัดขึ้นเพื่อเหตุผลนี้ ส่วนเรื่องที่ต้องฆ่านิดาตัวจริงก็ยังถูกปิดเป็นความลับต่อไปและคนที่กุมความลับนั้นเอาไว้ก็คือภูผา เขากำลังถูกตามฆ่าแต่แผนก็ยังไม่สำเร็จเพราะมีคนคอยส่งคนมาดูแลภูผาตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าใช่ฝีมือของเดชารึเปล่า

"แปลว่ามันต้องสำเร็จใช่ไหมคะ จะได้คุ้มกับเวลาที่รอคอย" นิดาถามออกไป สิ่งที่ได้ยินทำให้เธอพอจะยิ้มออกมาได้บ้างอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องลงมืออะไรให้มากกว่านี้แล้ว

"ต้องสำเร็จอยู่แล้วสิ แต่ลูกอย่าพึ่งบอกใคร รอเดชาแถลงข่าวผ่านสื่อทีเดียวแล้วเรื่องทุกอย่างก็จะถูกดำเนินต่อไป"

"แล้วผู้ชายคนนั้นละคะ ที่พ่อส่งคนสั่งเก็บ"

"มีคนมาช่วยเอาไว้ทัน แต่คงอีกไม่นาน"

"ค่ะ ไว้ดาจะรอฟังข่าวดีนะคะ" นิดาเอ่ยตอบแล้วจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ ทานข้าวเช้าเสร็จเธอก็ขับรถตรงมายังมหาลัยทันที นิดาจอดเอาไว้ข้างที่ประจำของเมฆาแล้วรอให้เขามาเพื่อจะคุยกัน เธอจะทำเหมือนเรื่องเมื่อเช้าไม่เคยได้ยินให้เมฆารู้เองตอนได้ยินจากปากเดชา ในขณะที่กำลังเติมปากอยู่รถคันคุ้นตาก็มาจอดที่ประจำ นิดาหย่อนลิปสติกลงในกระเป๋าสะพายแล้วกวาดเรียวขาลงจากรถ

"เมธคะ" เธอเอ่ยเรียกเมฆาที่กำลังจะเดินหายเข้าไปในคณะเอาไว้ทำให้ร่างหนาที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงหยุดแน่นิ่ง เขาเบือนสายตามองเธอเล็กน้อยแล้วถามออกไป

"มีอะไร"

"เมื่อคืนเมธหายไปไหนหรอคะ ดาส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับเลย" นิดาเดินมาหยุดข้างกายแล้วถาม

"หลับ"

"ทำไมละคะ"

"ถามอะไรหน่อยสิ" เมฆาไม่ได้ตอบคำถามนิดาแต่ชายหนุ่มกลับยิงคำถามเธอต่อ ทำให้นิดาที่ตั้งใจรอเอาคำตอบหยุดชะงัก

"เมธถามมาได้เลยค่ะ ดาจะตอบเท่าที่ตอบได้"

"รู้จักผู้ชายที่ชื่อภูผารึเปล่า?"

"ภูผา…" เธอทวนชื่อช้าๆแล้วครุ่นคิดอยู่ในหัว เธอไม่เคยได้ยืนชื่อผู้ชายคนนี้ทั้งตอนอยู่ไทยและต่างประเทศ

"ว่าไง"

"ไม่ค่ะ ดาไม่เคยรู้จัก เขาเป็นใครหรอคะ เมธรู้จักหรอ"

"แปลกดีนะ"

"เมธหมายถึงเรื่องอะไร"

"หมากสำคัญในการจัดฉากของเธอทำไมถึงไม่รู้จักล่ะ?" ภูผาเป็นหมากสำคัญของเรื่องเมื่อห้าปีก่อน เขารับงานถ่ายคลิปเพราะปัญหาเรื่องเงินแต่กลับถูกหลอกเพราะคนที่เขารับงานเป็นพวกของเดชาและกวี ทุกอย่างจึงตกไปอยู่ที่ภูผาทั้งเรื่องที่ถูกกล่าวหาว่าเขาเคยนำคลิปหลุดนิดาไปปล่อยขายในกลุ่มก่อนหน้านั้นทั้งที่ความจริงแล้วภูผารู้จักกับนิดาแค่สามวันก่อนรับงานจริง และเรื่องที่เขาเป็นคนปล่อยคลิปนิดาซึ่งความจริงแล้วทุกอย่างคือฝีมือคนของเดชา ภูผาจึงกลายเป็นแพะรับบาปและทนยอมให้เรื่องมันจบไปเพราะเขาเองก็ยังมีอยู่อีกหนึ่งเรื่องที่กุมความลับเบื้องหลังของเดชาและกวีเอาไว้ซึ่งมันก็สามารถชี้ความเป็นความตายของตนเองและน้องสาวได้

"มันนานแล้ว ดาคงจำไม่ได้" เธอตอบออกไปเสียงตะกุกตะกักแล้วหลบสายตาเมฆา

"จำไม่ได้หรือไม่เคยรู้จัก?"

"ดาจำไม่ได้จริงๆค่ะ เรื่องเมื่อห้าปีก่อนคุณพ่อเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด"

"พึ่งรู้ว่าความจำสั้นขนาดนี้นะ" พูดจบเมฆาก็เอนหลังเอนกับขอบโต๊ะ สายตาของเขาเพ่งมองไปที่นิดาว่าจะพูดอะไรต่อไป

"ดาว่า ดาไปเรียนก่อนดีกว่า ไว้เราค่อยคุยกันนะคะเมธ" เธอรีบปฏิเสธออกไปแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง แต่พอเท้าจะก้าวเดินเมฆาก็พูดดักเอาไว้อีกครั้ง

"ลองนึกดูให้ดีหน่อยนะ เผื่อจะจำได้"

"ดา…จำไม่ได้ค่ะ" พูดแล้วก็รีบเดินออกมาจากห้องชมรมด้วยหัวใจที่เต้นระทึก สถานการณ์เมื่อกี้เหมือนกับว่าเธอถูกไล่ต้อนให้จนมุมและเธอคงต้องถูกปั่นประสาทหนักมากขึ้นหากยังไม่ยอมรับความจริง…

•••

นางดาเริ่มโดนอิเมธเล่นงานแล้วค่ะท่านผู้อ่านนนน?