CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 42

EP42

[ของขวัญ]

ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ฉันก็ถูกขังอยู่ในห้องของพี่เมฆา ในสมองคิดหาทางออกแต่ก็ไร้หนทางในเมื่อข้อเท้าถูกล่ามเอาไว้แบบนี้แล้วฉันจะไปไหนได้ยังไง คงทำได้เพียงนั่งรอเวลาให้เขากลับมาถึงตอนนั้นก็ยังไม่มั่นใจว่าจะถูกปล่อยไปรึเปล่า

แกร๊ก…!

ในขณะที่นั่งคิดอยู่นั้นก็เหมือนกับว่าจะมีการเคลื่อนไหวของใครบางคนอยู่ด้านนอก ฉันเงยหน้าขึ้นจากเข่าแล้วเพ่งมองประตูห้องแดง ในวินาทีต่อมาประตูก็เปิดออกเป็นพนักงานทำความสะอาดวัยกลางคน คุณป้ากำลังยืนมองฉันอยู่ด้วยท่าทางตกใจ

"หนู…"

"ป้าคะ ช่วยหนูด้วยค่ะ" ฉันส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนคุณป้าที่เข้ามาทำความสะอาด คงจะเป็นปกติของคุณป้าที่เข้ามาทำความสะอาดห้องพี่เมฆาสัปดาห์ละหนึ่งครั้งแต่ครั้งนี้คุณป้าคงใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาโดยที่ไม่ได้บอกเจ้าของห้องอย่างพี่เมฆาก่อน

"คุณเมธพาหนูมาขังไว้สินะ"

"ค่ะ หนูอยากกลับบ้าน"

"ป้า…คงช่วยหนูไม่ได้ ถ้าคุณเมธรู้ป้าตกงานแน่"

"นะคะป้า ช่วยหนูหน่อยได้มั้ยคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้เขามาลงที่หนูแทนได้เลยค่ะ" นี้คงเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะสามารถออกไปจากขุมนรกนี้ได้ ถ้าไม่ขอร้องอ้อนวอนคุณป้าคงต้องถูกขังเอาไว้แบบนี้หลายวัน

"ทำไมเขาถึงใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆได้ขนาดนี้กันนะ" เหมือนคำขอร้องอ้อนวอนของฉันมันจะได้ผล คุณป้าเดินเข้ามาหาแล้วคว้าหากุญแจในลิ้นชักออกมาไขโซ่ที่ล่ามอยู่ข้อเท้าออกให้ จัดการทุกอย่างเสร็จก็นำกุญแจใส่ไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม

"ขอบคุณนะคะป้า"

"รีบไปเถอะ เดี๋ยวคุณเมธกลับมาหนูจะซวยเอา"

"ค่ะ" อยู่ๆนํ้าตามันก็ไหลทะลักออกมาจากเบ้าอาบพวงแก้มลงมา ฉันยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาออกแล้วพาร่างกายตัวเองที่เดินไม่ถนัดหอบเอาเสื้อผ้าบนพื้นรวมถึงกระเป๋าสะพายของตนเองที่ใช้ไปเรียน ได้ของทุกอย่างครบก็ผลักประตูออกมานอกห้องรีบพาตัวเองมาที่ลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นล่างทันที ตอนนี้บนเนื้อตัวของฉันมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาที่สวมอยู่บนร่างกายแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจสายตาของพนักงานต้อนรับที่อยู่ล็อบบี้ ตอนนี้รู้เพียงแค่ว่าต้องออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดไม่ให้พี่เมฆาเห็น โทรศัพท์มือถือที่อยู่กับเขาก็ไม่คิดจะเอาคืนอีกแล้วอยากจะทำอะไรก็ให้เขาทำไป

หลายนาทีต่อมาฉันก็พาตัวเองมาหยุดที่หอพักด้วยสภาพสะบักสะบอม ร่างกายทรุดลงบนปลายเตียงแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ฉันไม่รู้จะเอายังไงต่อแล้วรู้แค่ว่าถ้าเกิดเขากลับมาแล้วไม่เห็นฉันอยู่ในห้องพี่เมฆาคงตามมาหาที่ห้องแน่

หรือฉันต้องหนี หนีไปที่ไหนสักที่…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

ในตอนที่ฉันกำลังอยู่ในห้วงความคิดของตนเองเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น พอเดินออกไปส่องตาแมวก็พบว่าคนที่มาหาคือพี่เบตองจึงยอมเปิดประตูให้

"หายไปไหนมา"

หมับ! ทันทีที่เห็นหน้าพี่เบตองก็ดึงฉันเข้าไปกอด สภาพคนตรงหน้าเต็มไปด้วยรอยฝกชํ้าจากการถูกทำร้ายร่างกาย ใบหน้าเหมือนคนอดหลับอดนอน พี่เบนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงฉันแบบนั้นหรอ

"ขอโทษนะคะที่หายไปไม่ได้บอก"

"ฉันนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเธอ" เขาบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง พี่เบกอดฉันแน่นแล้วซุกใบหน้าลงบนไหล่ แล้วพี่เมฆามีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายฮีโร่ของฉันแบบนี้ เขามีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายพี่เบตอง

"หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ หนูกลับมาแล้ว"

"เฮียบอกว่าเธอหนีไปเที่ยวคนเดียว แต่ฉันก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้" พี่เบตองบอกออกมาพร้อมกับผละใบหน้าออกสบตากับฉัน ฉันยังไม่ได้บอกพี่ภูเลยด้วยซ้ำว่ามาเที่ยวโทรศัพท์อยู่กับพี่เมฆาตลอดหรือตอนนั้นที่เขาพิมพ์อะไรบางอย่างคือการจัดฉากว่าฉันหนีมาเที่ยวแบบนั้นหรอ เขากำลังตบตาพี่ภูและยังทำให้พี่เบเจ็บตัวในขณะเดียวกัน

"เข้ามาในห้องก่อนมั้ยคะ หน้าพี่ต้องทำแผลนะ" ฉันบอกคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดนักศึกษา พี่เบตองหนีเรียนมาหาฉันที่ห้องแบบนั้นหรอ ทำไมเขาถึงได้เป็นห่วงฉันมากกว่าตัวเองขนาดนี้กันนะ

"…" พี่เบตองพยักหน้าตอบฉันจึงเดินนำร่างหนาเข้ามาในห้องแล้วเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาวางไว้บนโต๊ะ ส่วนพี่เบก็หย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้

"เจ็บมากมั้ยคะ หนูขอโทษนะ" ฉันพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นมากที่สุดแล้วหยิบก้านสำลีออกมา พี่เบคงจะเจ็บมากเพราะทุกการถูกทำร้ายของเขาฉันเห็นหมด

"เจ็บ ไม่รู้ว่าใครถึงได้เกลียดฉันขนาดนี้"

"คนใจร้ายเท่านั่นแหละค่ะที่เกลียดคนดีๆแบบพี่"

"เธออย่าหายไปแบบนี้อีกได้ไหม ทุกครั้งที่เธอหายไปฉันนอนไม่เคยจะหลับ" พี่เบพูดออกมาพร้อมกับจับข้อมือของฉันเอาไว้ ฉันจึงหยุดการกระทำแล้วสบตากับเขา

"ต่อไปหนูจะไม่หายไปไหนแล้วค่ะ"

"ถ้าเธอจะหายอ่ะ ก็ขอให้หายแบบที่ฉันรู้ตัวอย่าหายไปตอนที่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเหมือนคราวนี้" ทำไมน้ำเสียงพี่เบมันถึงดูเศร้าได้ขนาดนี้กันนะ เหมือนมันเป็นประโยคตัดพ้อเลยว่าสักวันนึงฉันก็จะหายไปจากเขา แล้วฉันจะหายไปไหนล่ะ ในเมื่อคนที่ฉันอยากจะหายไปจากชีวิตเขาคือพี่เมฆาไม่ได้อยากหายไปจากชีวิตของเขาเลยสักนิด

"อย่าพูดแบบนี้สิคะ หนูพึ่งคบกับพี่เองนะ แล้วจะหายไปไหน"

"ไม่รู้สิ อนาคตมันคาดเดาไม่ได้ สักวันนึงฉันก็อาจจะได้มองเธอแค่ห่างๆ"

"อนาคตหนูไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง ต่อตอนนี้หนูแค่อยากอยู่กับพี่ ตอบแทนกับสิ่งที่พี่เคยทำกับหนู"

"…" พี่เบเงียบเขาเป็นฝ่ายหลบตาแล้วนั่งแน่นิ่ง ฉันจึงค่อยๆทำแผลต่อจนเสร็จเรียบร้อย

"พี่ไปเรียนได้แล้วนะคะ โดดเรียนมาหาหนูแบบนี้เดี๋ยวอาจารย์ก็ว่่าเอา"

"ไม่เอา ฉันขออยู่กับเธอก่อน"

"งั้นพี่ไปสถานที่หนึ่งกับหนูได้มั้ย"

"ไปไหน"