CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 59

EP59

สนามกอล์ฟ

"นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้มาตีกอล์ฟด้วยกันนานขนาดนี้" เสียงของปรเวทเพื่อนสนิทอีกคนของเดชาเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ภายในร่มของสนามกอลืฟแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง ปรเวทเป็นตระกูลเชื้อเจ้าตั้งแต่รุ่นทวดมาจนถึงปัจจุบันเขาเป็นพ่อของภาคิณและตระกูลของเขาก็มีอำนาจในการตัดสินอะไรหลายเรื่องหรือแม้แต่กระทั่งเงินทองและของเก่าแก่มากมาย

"ต่างคนต่างมีภารกิจที่ต้องทำเลยหาโอกาสเจอกันยากหน่อย" เดชาตอบเขานั่งอยู่บนเปลสีขาวโดยมีดนุและบอดีการ์ดรวมถึงคนบริการของสนามกอล์ฟคอยยืนอยู่รอบบริเวณ

"เรื่องที่ขอให้ช่วยทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้วนะ"

"ขอบคุณที่ยอมช่วย เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับอนาคตของเมฆาถ้าหากชีวิตตัวเองต้องพังลงคนเดียวฉันจะไม่ขอให้นายช่วยเลย"

"ลูกของนายก็เหมือนลูกชายฉัน อีกอย่างนายเคยช่วยอะไรฉันไว้ยังจำได้รึเปล่า" ปรเวทหันไปถามคนข้างกาย ในอดีตเดชาเคยช่วยพ่อของเขาเอาไว้ซึ่งตอนนี้ท่านก็เสียชีวิตไปแล้ว เดชายอมปิดปากเงียบเรื่องฉาวของตระกูลจนทำให้ตระกกูลของเขายังขาวใสสะอาดมาจนถึงทุกวันนี้แล้วเพราะอะไรถึงคราวที่เขาขอความช่วยเหลือบ้างปรเวทจะไม่ยอมช่วยแม้มันจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีก็ตามถือว่าทั้งสองเก็บความลับของกันและกันไว้

"จำได้สิ"

"ไม่คิดเลยนะว่าคนที่นายไว้ใจจะคิดหักหลังกันแบบนี้"

"คงเป็นเรื่องพลาดอีกเรื่องในชีวิตที่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้"

"มาถึงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นบทเรียนก็แล้วกัน ว่าคนเรามันไว้ใจกันไม่ได้หรอก"

"จะหาคนไว้ใจมันก็ยาก แต่ฉันเชื่อว่าฉันไว้ใจนายได้นะ" เดชาหันไปมองคนข้างกาย

"ฉันไม่คิดจะหักหลังใครก่อนอยู่แล้วโดยเฉพาะคนที่มีพระคุณต่อตระกูลของฉันอย่างนาย" ปรเวทตอบออกมาด้วยความมั่นใจ เรื่องที่เดชาขอก็คือเรื่องของกวี เดชากำลังเล่นงานกวีกลับอย่างเงียบๆด้วยวิธีการล้วงข้อมูลผิดกฎหมายหลายอย่างของเขาเพื่อเปิดโปงในวันหมั้นที่จะมาถึงส่วนหลักฐานของตนเองที่กวีมีจะถูกทำลายลงอย่างเงียบๆเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ทุกอย่างจะดำเนินผ่านองกรค์ลับของตระกูลซึ่งสามารถเจาะลึกได้ทุกหน่วยภายในประเทศ มันง่ายต่อการเล่นงานกวีกลับอย่างเนียนที่สุด

"ฉันก็คิดแบบนั้น คนอย่างนายกับมันต่างกันสิ้นดีเลย"

"เอาเถอะ...มาฉลองให้กับความชนะของนายที่ใกล้จะมาถึงกัันดีกว่า" ปรเวทหยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจิบก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม เจ้าของร่างสูง ผิวพรรณสะอาดสะอ้านโครงหน้าชัดเจน แม้อายุจะอยู่ในช่วงกลางคนแล้วยังบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าหน้าตาของเขามันหล่อเหลาขนาดไหนเมื่อตอนเป็นหนุ่ม ตอนนี้ก็ไม่สามารถบดบังเค้าโครงรูปหน้าของเขาได้เลย

"ไปสิ...รออะไรล่ะ" ว่าแล้วเดชาก็หยัดกายลุกขึ้นจากเปลสีขาวแล้วเดินนำปรเวทไปยังข้ามสนามพร้อมกับรับอุปกรณ์จากพนักงานสาวเพื่อจะเริ่มตีกอล์ฟ

...

อู่ซ่อม

บรื้นนน บรื้นนน

เสียงของรถยนต์ดังกระหึ่มหน้าอู่ซ่อมของภูผาละความสนใจให้เขามองไปข้างหน้าก็พบกับร่างของใครบางคนก้าวขาลงมาจากรถพร้อมกับควันที่พ่นออกจากท้ายรถ เจนนี่เดินมุ่งตรงเข้ามาหาภูผาแล้วยืนอยู่ตรงหน้าเขา

"รถมันพังอ่ะ นายช่วยดูให้หน่อยได้มั้ย"

"พังตอนอยู่หน้าอู่ฉันพอดีหน่ะหรอ" ชายหนุ่มถามกลับโดยที่ไม่ได้ละสายตามองเจ้าของนํ้าเสียงนั้นเลยแม้แต่นิดดเดียว

"ก็รถมันพัง เป็นช่างซ่อมก็ช่วยซ่อมหน่อยสิ" เจนนี่พูดพรางเอนหลังพิงกับรถยนต์คันเก่าที่จอดพังอยู่ไม่ไกลนัก

"เดี๋ยวช่วยดูให้ก็แล้วกัน"

"ดี"

"..." ภูผาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาละสายตาจากรถจักรยานยนตร์ที่ซ่อมอยู่แล้วเดินหิ้วอุปกรณ์การซ่อมเดินไปที่รถของเจนนี่ก่อนจะวางมันไว้กับพื้นแล้วตรวจดูสภาพของรถ

"ไปทำอะไรมาล่ะ รถถึงได้พังแบบนี้"

"ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆมัันก็พังที่อู่นายพอดี"

"แต่ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจให้มันพังมากกว่านะ"

"ก็บอกว่าไม่ใช่ไง" เจนนี่กอดอกมอง

"มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า อย่าอ้อมค้อมเลย"

"โดนจับได้แล้วสินะ" เธอถอนหายใจแล้วส่ายหัวไปมากับการรู้ทันของภูผา

"ทำอะไร?"

"ฉันก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอกแต่มันจำเป็น"

ผลั๊วะ...

พูดยังไม่ทันขาดคำเจนนี่ก็ใช้กำปั้นทุบท้ายทอยภูผาจนเขาล้มลงบนพื้น เธอไม่รอช้าใช้เท้าเตะเข้าที่คอของภูผาซํ้าอีกรอบจนทำให้ครั้งนี้เขาไร้สติไปแล้ว

"เอามันขึ้นรถ" เธอเอ่ยสั่งเสียงนิ่งแล้วใช้มือเสยผมหน้าขึ้น ก่อนที่การ์ดสวมชุดดำสองคนจะเดินลงมาจากรถตู้สีขาวที่จอดอยู่ไม่ไกลนักแล้วพาร่างของภูผาขึ้นไปยังรถตู้ เธอจัดการปิดอู่ซ่อมของภูผาให้ปิดมิดชิดแล้วเดินตามลูกน้องเข้าไปบนรถ พอขึ้นมาถึงก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

( เป็นไง ) ปลายสายกรอกผ่านเครื่องมือสื่อสาร

"เรียบร้อยดีค่ะ"