CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 58

EP58

หมั้นแบบนั้นหรอ ฉันไม่อยากได้ยินกับสิ่งที่พี่ภูพูดเลย พี่เมฆาพึ่งขอคบฉันไปเมื่อคืนเองทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ

"ใช่ เมฆากำลังจะหมั้น พ่อของมันแถลงข่าวที่หน้าธรรมเนียบ"

"หนูไม่รู้เลยค่ะ หนูไม่รู้เรื่องอะไรเลย" ถ้าพี่ภูไม่บอกฉันคงกลายเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วฉันควรทำยังไงต่อล่ะ ทำยังไงกับเรื่องนี้เลยสมองมันตันไปหมดคิดอะไรไม่ออกได้แต่สงสัยและงุนงงกับรื่องที่เกิดขึ้น

"รู้แล้วคงรู้ตัวใชไหมว่าควรทำยังไงต่อไป"

"ค่ะ หนูจะอยู่ในที่ของหนู"

"พี่ไม่ได้บอกเพราะอยากให้เราเสียใจหรอกนะที่พี่บอกเพราะกลัวน้องสาวนเองเป็นอันตราย ถ้าขวัญเป็นอะไรขึ้นมาพี่ก็คงอดที่จะโทษตัวเองไม่ได้"

"หนูเข้าใจพี่ภูดีืุกอย่างเลยค่ะ" ฉันตอบออกไปเสียงแผ่วแล้วก้มหน้ามองมือของตนเอง ฉันเข้าใจพี่ภูดีทุกอย่างว่าเป็นห่วงฉันแต่คนที่ไม่เข้าใจเลยคือพี่เมฆามีเหตุผลอะไรบอกกันสักตำหน่อยเป็นไร

"เหนื่อยมากเลยใช่ไหม"

"...." ฉันได้แต่พยักหน้าตอแบบเนือยๆ

"แล้วตอนที่ได้อยู่กับมันมีความสุขรึเปล่า มั่นใจมากแค่ไหนว่ามันจะกลับตัวกลับใจได้"

"หนูมีความสุขมากเลยค่ะ แล้วก็มั่นใจมากด้วยว่าการกระทำของพี่เมฆาตอนนี้มันต่างจากเมื่อก่อนมาก ทุกอย่างมันกำลังจะดีอยู่แล้ว" ฉันตัดพ้อออกมากับโชคชะตา

"น่าเสียดายเนาะที่ความสุขของน้องสาวพี่มันไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันมากกว่านี้"

"นั้นสิคะ" ฉันพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาพร้อมกับขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าว ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยก็ไม่รู้กับคนที่ส่งมาให้รักฉันมากๆอย่างพี่เบหัวใจของฉันก็ดันไม่รู้สึกกับเขา พอกับคนที่ตนเองรักพอได้รักแล้วก็มีอุปสรรคมากมาย

"ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงขวัญก็ต้องอยู่ให้ได้นะ พี่ว่าอีกไม่นานเรื่องนี้มันคงจบลงสักที"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบเบาๆก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันจะจบอย่างลงตัวสักทีอย่างที่พี่ภูพูด กับพี่เบคงจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไปส่วนพี่เมฆาถ้าเรารักกันไม่ได้จริงๆฉันก็คงต้องปล่อยเขาไปและหวังว่าเราจะจบกันด้วยดีแบบไม่ต้องเกลียดกัน...

...

มหาลัยแอสตัน อินซีเรีย

คณะธุรกิจการบิน

ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างของรถเมล์ด้วยอาการเหม่อลอยเธอนึกถึงเรื่องนั้นอยู่ตลอดการเดินทางมาเรียน คิดว่าเรื่องของตนเองกับเมฆามันคือออะไรกันแน่ พอรถเลื่อนมาจอดที่ป้ายหน้าคณะคนตัวเล็กก็ก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างใน

เธอเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนํ้าก่อนจะขึ้นไปบนตึกเรียนแต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีฝีเท้าของใครบางคนเดินตามหลังมาจนกระทั่งเธอเดินเข้ามาในห้องนํ้า ของขวัญไม่ได้เอะใจอะไรเธอเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องนํ้าจนเสร็จเรียบร้อยเดินออกมาพลันสายตาก็สะดุดเข้ากับร่างของนิดาและเพื่อนของเขาอีกสองคนนั้นก็คือจินกับเอมี่

"นี้หรอ...หน้าตาคนแย่งผัวชาวบ้าน?" เป็นเสียงเอมี่ที่พูดมาก่อน สายตาเหยียดหยามมองของขวัญตั้งแต่หัวจรดเท้า

"..." นิดาไม่ได้พูดอะไรสีหน้าของเธอเรียบนิ่งก่อนจะเดินชนไหล่ของขวัญเพื่อไปที่อ่างล้างมือ ทำให้ร่างกายคนตัวเล็กเซเล็กน้อยเธอมีท่าทีจะเดินออกจากห้องนํ้าไปเพราะไม่อยากมีเรื่องแต่ดูเหมือนว่ายังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไปเลยด้วยซ้ำใบหน้าหวานก็สะบัดไปตามแรงตบของนิดาแบบไม่ทันตั้งตัว

เพี๊ยะ!

"อ๊ะ!" ของขวัญหลุดครางออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกมือฟาดเข้าที่แก้มเต็มแรง ดวงตากลมโตตวัดมองนิดาอย่างไม่เข้าใจเจือปนความโกรธ

"มองทำไม หาเรื่องหรอ"

"ใครกันที่เป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน"

"ถ้าเจียมตัวสักนิดก็คงไม่โดนแบบนี้หรอก ฉันเคยเตือนเธอแล้วนะขวัญเลิกยุ่งกับเมธ"

"บอกคนของเธอด้วย เพราะถ้าฉันเลิกยุ่งฝ่ายเดียวสิ่งที่เธอร้องขอก็คงไม่มีประโยชน์" ของขวัญตอบออกไป มือบางยกขึ้นจับแก้มตนเองไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัว เธอแค่รู้สึกสมเพชหากต้องมาตบแย่งผู้ชายกับใคร ถ้าเขาจะชอบอยู่เฉยๆเขาก็ชอบโดยไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องเสียแรงลงมืออะไร

"เธอกำลังจะบอกว่าเมธเป็นฝ่ายยุ่งกับเธอสินะ" นิดาถามกลับแล้วปิดก๊อกน้ำเอาไว้

"อยากรู้อะไรหาคำตอบเองก็แล้วกันฉันต้องรีบไปเรียน" ของขวัญพูดตัดบทเธอกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำ ผมก็ถูกกระชากเอาไว้ก่อน หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ความอดทนของเธอใกล้จะหมดลงแล้วทั้งที่ไม่อยากมีเรื่องด้วยทำไมต้องยั่วโมโหไม่หยุด ไม่ได้โมโหเพราะคิดว่าถูกแย่งเมฆาไปเพราะเธอรู้ดีว่ายังไงเมฆาก็เลือกตนเองแค่น้อยใจที่หนีกลับมาก่อนแต่โมโหที่ถูกหาเรื่องจนมันหน้ารำคาญ

"ฉันคงปล่อยเธอไปเรียนตอนนี้ไม่ได้หรอกถ้าไม่ได้ล้างยางอายออกจากตัวเธอซะก่อน"

"…" ของขวัญยืนนิ่งทั้งที่ในใจนึกขำ ใครกันแน่ที่ควรต้องล้างยางอาย ผู้ชายปฏิเสธขนาดนั้นยังตามไม่เลิกส่วนเธอเขาเป็นฝ่ายตามเองต่างหาก ถ้ารู้ว่าทำอะไรกันอยู่ญี่ปุ่นบ้างคงอกแตกตาย

"ทำไมยืนนิ่งล่ะหรือยอมรับ?"

"พึ่งรู้ว่าลูกสาวอธิการบดีทำตัวแบบนี้ ใครที่ควรล้างยางอายออกกันแน่นะ"

"…" นิดากลั้นความโมโหเอาไว้เมื่อได้ยินของขวัญพูดพร้อมกับชูโทรศัพท์ขึ้น เธอแอบกดบันทึกคลิปเสียงเอาไว้ตั้งแต่ในห้องน้ำแล้วเพราะสงสัยว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นและมันก็คือความจริง คลิปเสียงนี้ถูกตั้งส่งอัตโนมัติเข้าไปในแชทเมฆาเมื่อไม่นานนี้นี่เอง

"เธอทำบ้าอะไร!"

"ปล่อยได้รึยัง พี่เมฆาอาจจะเดินมาที่นี้ในอีกไม่นาน"

"ฉันไม่ปล่อยแกไว้แค่นี้แน่" นิดาปล่อยมือออกจากผมของขวัญ เธอจ้องมองคนตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนที่เดินตามหลัง แต่พอเปิดประตูออกมาเท่านั้นแหละก็พบเข้ากับร่างคุ้นตาในทันใดนั้นก็คือเมฆา ชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองนิดาแล้วเพ่งมองคนข้างหลังอย่างของขวัญด้วย

"ทำอะไร?" เขามองนิดาด้วยสายตาเย็นชาเมื่อเห็นรอยแดงบนแก้มคนตัวเล็ก

"ปะ…เปล่าค่ะ ดาไม่ได้ทำอะไร"

"ตอแหละดีนะ"

เพี๊ยะ! พูดจบแล้วมือหนาก็ฟาดลงบนแก้มนิดาทำเหมือนที่เธอทำกับของขวัญทำให้การกระทำนั้นของเขาเป็นที่ตกใจของสามคนที่ยืนมองอยู่

"เมธ…" นิดาพูดอะไรไม่ออกปากสั่นสะตั้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นใบหน้าชาไปหมด พร้อมกับหยาดนํ้าตาที่ไหลอาบพวงแก้มอย่างกลั้นไม่อยู่

"ปกติฉันไม่ทำร้ายผู้หญิงแต่ถ้าใครทำผู้หญิงของฉัน ฉันก็ไม่เว้น"

"…" นิดาที่ได้ยินแบบนั้นตัวแข็งทื่อ ผู้หญิงของฉันแบบนั้นหรอ เขากำลังจะหมั้นกับเธอนะ แต่ก่อนเกลียดของขวัญจะตาย

"แค่หมั้นไม่ได้แปลว่าฉันรักเธอ จำใส่สมองเอาไว้ เธอไม่มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายของขวัญ" พูดทิ้งไว้แค่นั้นเมฆาก็เดินผ่านร่างของเธอเข้าไปจับมือของขวัญเดินออกมาจากห้องน้ำต่อหน้าต่อหน้าโดยไม่ได้ปรายตามองนิดาเลยแม้แต่น้อย ด้านนิดาก็ถูกเพื่อนลากออกมาจากห้องน้ำเพราะตอนนี้สติของเธอเหมือนล่องลอยไปกับอากาศแล้ว

เมฆาลากของขวัญมายังตึกแห่งหนึ่งแล้วกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนสุดต่อด้วยบันไดขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า โดยที่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันสักคำจนกระทั่งเดินมายังดาดฟ้าที่มีราวกั้นเอาไว้ มือหนายื่นเข้าไปแตะรอยแดงบนแก้มเธอเบาๆ

"เจ็บมั้ย?"

"…" ของขวัญไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอก้มหน้าหลบสายตานึกน้อยใจที่เมฆากลับมาก่อนแล้วเรื่องหมั้นมันคืออะไรกันแน่

"เรื่องหมั้น ฉันมีเหตุผล"

"เหตุผลอะไรคะที่พี่ต้องทิ้งหนูกลับมาก่อนโดยที่ไม่บอกอะไรกันสักคำ หนูทำกับข้าวรอพี่ หนูคิดว่าพี่จะมาแต่พี่ก็ปล่อยหนูทิ้งคนเดียว"

"ขอโทษ…ไม่ได้ตั้งใจ" เขาถูกลักพาตัวกลับมาและคนที่เช็คอินออกจากบ้านพักก็ไม่ใช่เขาเป็นดนุเลขาของเดชาแต่อ้างชื่อว่าเป็นเขา

"เรื่องของเราพี่จะทำยังไงต่อ ถ้าพี่หมั้นแล้วหนูจะอยู่ในสถานะอะไรหรอคะ" ของขวัญถามออกมาเสียงสั่น เธออดที่จะน้อยใจไม่ได้เมื่อเมฆาจะหมั้นกับคนอื่น

"เมียของฉันไง"

"แต่พี่กำลังจะหมั้น" เธอตัดพ้อออกมาด้วยอาการน้อยอกน้อยใจ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวพร้อมกับมวลน้ำสีใสที่เอ่อคลอขึ้นมาม่านตา

"มันยังมีอะไรอีกหลายเรื่องที่เธอยังไม่รู้"

"พี่บอกหนูได้มั้ย"

"ฉันกลัวเธอเป็นอันตราย"

"อย่าทิ้งหนูไปไหนนะ"

"จะทิ้งหนูไปไหนล่ะ หื้ม?"

"หนูกลัว…"

"เธอต่างหากที่อย่าทิ้งฉันไปไหน รอหน่อยนะคะ" เมฆายื่นปลายนิ้วโป่งมาเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มเนียนใสแล้วเลื่อนมาลูบศีรษะทุยเบาๆ สายตาหลุบมองกลีบปากบางสีแดงระเรื่อ ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวยื่นใบหน้าเข้าไปกดจูบแล้วสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม

ของขวัญหลับตาพริ้มแล้วเปิดปากให้คนตรงหน้าแทรกลิ้นเข้ามาเกี่ยวพันกัน แขนเรียวยกขึ้นคล้องลำคอใหญ่แล้วจูบตอบอย่างไร้เดียงสา มือหนาสอดเข้าใต้ศีรษะทุยแล้วกดรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กเบาๆจากจูบละเมียดละไมก็กลายเป็นดุดันมากขึ้นทั้งสองจูบกันท่ามกลางบรรยากาศที่มีแค่เราสองคน...

•••

พี่จะกินน้องตรงนี้ไม่ได้นะ ?

มูฟอารมณ์ตามไรท์ให้ทันนะคะคูมรี้ดดดดด