CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 57

EP57

ประเทศไทย | 21 : 00 AM.

'ข่าวประเด็นร้อนวันนี้นะคะเรามาที่เรื่องของ พลเอก เดชา นาราขจร ที่เมื่อเช้าได้มีการแถลงข่าวเรื่องการหมั้นของลูกชายเพียงคนเดียวอย่าง คุณเมฆา นาราขจร กับลูกสาวอธิการบดีของมหาลัยอันดับสองประเทศ ซึ่งเรื่องนี้นะคะก็ถูกเผยแพร่ไปอย่างรวดเร็วถึงเรื่องการหมั้นครั้งนี้ด้วยค่ะ รวมถึงยังมีคนโยงอีกนะคะว่าเกี่ยวข้องกับเรื่องธุรกิจรึเปล่าเพราะเดือนหน้าก็มีการประมูลที่ดินใจกลางเมืองกรุงเทพ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังสรุปอะไรไม่ได้ เอาเป็นว่าเราขอแสดงความยินดีกับเรื่องนี้ดีกว่าค่ะ…'

"…" หลังจากจบเสียงของข่าวประเด็นร้อนวันนี้เบตองก็หยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวีเอาไว้ ชายหนุ่มเอนกายกับผนังห้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เขากำลังสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ในตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบตองปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู

"มีพัสดุมาส่งครับ" เป็นยามของที่นี้นำพัสดุกล่องสีเหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากมาให้เบตอง

"ผมไม่ได้สั่งของนะครับ"

"มีคนส่งมาให้ครับ"

"…" ชายหนุ่มไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเพียงหยิบกล่องสี่เหลี่ยมนั้นมาแล้วปิดประตูห้อง

เบตองหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ภายในห้องที่มีเพียงแสงสลัว เขาเปิดกล่องนั้นออกมาก็พบกับซองสีแดงอยู่ข้างใน เปิดออกเป็นข้อความบอกที่อยู่ เรียวคิ้วขมวดยุ่งพลันเสียงไลน์ก็เด้งเข้ามา

Lien!

เขาละความสนใจไปที่ข้อความจากแอคเค้าท์ปริศนานั้นแทน

? : ฉันรู้ว่านายกำลังเกลียดโชคชะตาของตัวเองอยู่

? : แต่นายไม่ได้ผิดนะ

?: มาเจอกันหน่อยสิ ฉันช่วยนายได้

เหมือนมีใครสักคนกำลังแกล้งแต่มันก็ดูเหมือนว่าข้อความกับจดหมายที่ถูกส่งมามีคนจงใจ และคนคนนั้นเหมือนจะรู้ความทุกข์ในใจของเขาตอนนี้ เบตองไม่รอช้าเขามุ่งหน้ามาที่รถมอไซคู่ใจแล้วขับมันออกไปยังสถานที่นัดหมายนั้นทันที

•••

วันต่อมา

คฤหาสน์เดชา

"เมฆาตื่นรึยัง" เสียงของเดชาเอ่ยถามเลขาคนสนิทอย่างดนุในขณะที่เขากำลังนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องส่วนตัวของตนเอง ในมือมีแก้วชาที่กำลังจิบอยู่ วันนี้เขาว่างงานช่วงบ่ายจึงตั้งใจจะบอกเรื่องหมั้นกับเมฆา

"คงตื่นแล้วครับ ฤทธิ์ยาสลบคงหมดแล้ว" ดนุรายงาน

"ไปพาตัวมาที่นี้"

"ได้ครับท่าน" ดนุรับคำสั่งแล้วเดินออกไปจากห้องพักผ่อนเพื่อไปตามตัวเมฆามาที่ห้องนี้ ตั้งแต่เมื่อวานที่เดชาส่งเครื่องบินไปรับลูกชายตนเองจากญี่ปุ่นด้วยการลักพาตัว เขาใช้จังหวะที่เมฆาไม่รู้ตัวแล้วพากลับมายังประเทศไทยโดยตนเองทำหน้าที่รอเพียงอย่างเดียว ส่วนของขวัญเธอคงต้องเอาตัวรอดกลับมาเองตอนนี้เรื่องทุกอย่างต้องการเมฆาเพื่อจบมัน

"ขออนุญาตครับคุณเมธ" หลังจากเคาะประตูห้องเสร็จดนุก็ขออนุญาติเข้ามาภายในห้องของเมฆา ซึ่งตอนนี้เขากำลังยืนต่อสายหาใครบางคนอยู่

"ทำแบบนี้ทำไม?" พอได้ยินเสียงของคนมาใหม่เมฆาก็เลิกต่อสายโทรศัพท์ ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาจ้องดนุด้วยสายตาเย็นชาและซ่อนไปด้วยความโกรธ

"คุณเมธไปคุยกับท่านเองนะครับ" ว่าแล้วเขาก็ปลีกตัวเดินออกจากบริเวณหน้าประตูห้อง

"…" เมฆาถอนหายใจด้วยอารมณ์หงุดหงิดแล้วบีบโทรศัพท์ในมือแน่น ชายหนุ่มโทรหาของขวัญไม่ติดและรู้ตัวด้วยว่าตนเองถูกผู้เป็นพ่อลักพาตัวกลับมา

ร่างหนาเดินออกมาจากห้องแล้วตามดนุไปที่ห้องพักผ่อนของเดชา โดยมีเขาแค่คนเดียวที่เข้าไปข้างใน ส่วนดนุยืนอยู่หน้าประตูห้อง

"ทำอะไร?" พออยู่กันสองต่อมองเมฆาก็ถามออกไป ชายหนุ่มพยายามกลั้นอารมณ์เอาไว้สุดขีด

"พ่อมีเรื่องสำคัญอยากบอกแก" เดชาตอบแล้ววางแก้วชาไว้บนโต๊ะ ในขณะที่เมฆากำลังยืนนิ่ง

"เรื่องอะไร"

"ยอมหมั้นกับนิดาได้มั้ย"

"ไม่"

"ถือว่าช่วยพ่อ"

"ต้องช่วยทำไม ที่ผ่านมาเคยทำอะไรเพื่อลูกกับเมียด้วยหรอ"

"ถ้าแกไม่ช่วยพ่อ ต่อไปนี้แกอาจจะไม่เห็นฉันนั่งอยู่ตรงนี้เลยก็ได้"

"ก็ทำตัวเอง ทำไมต้องดึงผมเข้าไปเกี่ยว เห็นแก่ตัว" ชายหนุ่มหมดความอดทนแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ที่ผ่านมาไม่เคยทำอะไรให้ลูกกับเมียอยู่แล้วเห็นแก่ตัวมาตลอดมาตอนนี้เขาก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่เหมือนเดิมไปเปลี่ยนไปเลยสักนิด

"พ่อรู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัว ความโลภของตัวเองเลยทำให้ทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้"

"วางแผนฆ่านิดา พอผมกำลังจะมีความสุข พ่อยังจะพรากมันไปอีกสินะ" แววตาของเมฆาหมองลงอย่างเห็นได้ชัดเจน เดชาทำทุกอย่างโดยที่ไม่บอกเขาก่อนเลยสักคำ เหมือนเขาถูกมัดมือชก

"พ่อขอโทษ…" สายตาของผู้เป็นพ่อที่เห็นความเจ็บปวดของลูกชายทำให้เขาเจ็บไปด้วย หากย้อนอดีตกลับไปได้จะไม่ปล่อยให้เมฆาเกลียดตัวเองแบบนี้เลย

"ขอโทษ เหอะ" ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาอย่างเบื่อหน่ายกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ มือหนาเสยผมหน้าตัวเองขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว"

"…"

"กวีกำลังเล่นสกปรก แล้วมันก็มีหลักฐานที่สามารถทำให้เราพังได้ แค่ช่วยตามนํ้าไป พ่อไม่ปล่อยให้งานหมั้นได้เกิดขึ้นหรอก ขอแค่นี้ได้มั้ยเมฆา"

"…" เมฆายิ้มสมเพจตัวเอง เขาจะดูเป็นลูกที่เลวเกินไปมั้ยถ้าปล่อยให้พ่อตัวเองตายไปในความโลภที่เคยทำ แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะคนตรงหน้าคือพ่อของเขาคนที่ให้กำเนิด ต่อให้เลวแค่ไหนคงมองเดชาตายต่อหน้าต่อตาตัวเองไม่ได้

"งานหมั้นจะถูกจัดขึ้นอีกหนึ่งสัปดาห์ ในระยะเวลานี้มันไม่ได้ศูนย์เปล่าหรอกนะ" เมฆารู้ ว่าพ่อของเขากำลังยืดเวลาเพื่อทำอะไรสักอย่าง แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขากังวล เมฆากลัวว่าของขวัญจะน้อยใจและไม่ยอมมองหน้าเขาอีก

"หวังว่าครั้งนี้มันจะจบนะ" เมฆาบอกเสียงสั่น ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ที่พ่อเอาแต่ทำให้เขาเจ็บปวดอยู่เรื่อย

"มันจะดีกว่านี้เมฆา พ่อรับปาก" เขาไม่ได้ฟังคำพูดของพ่อเลย ร่างหนาเดินส่ายหัวออกมาจากห้องพักของเดชาแล้วผลักประตูออกมาอย่างแรงไม่ได้สนใจสายตาของดนุที่มองอยู่

•••

[ของขวัญ]

"เสร็จสักที~" ฉันเอ่ยออกมาด้วยความดีใจเมื่อทำอาหารญี่ปุ่นเสร็จ สายตากวาดมองเมนูชื่อดังของที่นี้ไปพร้อมกับอมยิ้ม ฉันทำตามสูตรในอินเตอร์เน็ตหวังว่ามันจะอร่อยก็แล้วกันนะ

แต่สายป่านนี้แล้วทำไมพี่เมฆายังไม่กลับมาอีกเขาไปไหน ฉันได้แต่ตั้งคำถามในใจแล้วเพ่งมองไปที่ประตูบ้านพักอีกครั้งกลับไม่พบร่างของเขาเลย พี่เมฆาหายไปตั้งแต่เช้าฉันคิดว่าคงออกไปเดินเล่นหรือเที่ยว ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

ในขณะที่ยืนครุ่นคิดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์โทรออกอยู่นั้นก็เหมือนมีผู้จัดการของบ้านพักแห่งนี้เดินเข้ามา ฉันจึงเอ่ยทักทายเขาเป็นภาษาอังกฤษกลับไป

"สวัสดีค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ" เหมือนพนักงานของที่นี้จะงุนงงเล็กน้อยแล้วเขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

"ขอโทษนะคะมีคนเช็คอินออกไปแล้วค่ะ" เธอตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษ

"ผู้ชายหรอคะ"

"ใช่ค่ะ คุณผู้ชายเช็คอินออกไปตั้งแต่กลางดึกเมื่อคืนแล้ว คุณผู้หญิงไม่ได้กลับไปพร้อมกันหรอคะ"

"ไม่ค่ะ" ฉันยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วก้มมองเมนูอาหารตรงหน้าที่ทำมามันคงศูนย์เปล่าสินะ แล้วทำไมพี่เมฆาถึงทำแบบนี้ล่ะ ทำไมกลับไม่บอกกันสักนิด

"คุณผู้หญิงจะกลับเลยมั้ยค่ะหรือจะอยู่ต่อที่นี้"

"กลับเลยค่ะ"

"เดี๋ยวดิฉันให้รถของทางบริษัทไปส่งที่สนามบินนะคะ" พูดจบผู้จัดการของที่นี้ก็ก้มหัวให้เป็นการขอบคุณก่อนจะเดินออกจากตัวบ้านไป ทิ้งให้ฉันต้องยืนหน้าชากับสิ่งที่ได้ยินเพียงลำพัง พี่งบอกรักกันไปทำไมถึงทิ้งกันได้ลงนะ มีเหตุผลอะไรทำไมไม่บอกกัน…

6 ชั่วโมงต่อมา…

หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นฉันก็กลับมาที่อู่ของพี่ภูทันทีด้วยร่างกายที่อ่อนล้า เหนื่อยทั้งร่างกาย เหนื่อยทั้งหัวใจ ในหัวมันเต็มไปด้วยคำถามไปหมด

"กลับมาแล้วหรอ" ทันใดที่เห็นฉันก้าวเข้าไปข้างในตัวอู่เสียงคุ้นหูก็ถามขึ้น ฉันปรายตามองพี่ภูแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเก่า

"ค่ะ"

"เป็นไง ไปญี่ปุ่นกับเมฆามา"

"พี่ภูรู้ได้ยังไงคะว่าหนูไปญี่ปุ่นมา"

"พี่ต้องรู้อยู่แล้วสิว่าน้องสาวตัวเองหายไปไหนมา" พี่ภูละจากการทำงานแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน แผ่นหลังเอนกับรถยนต์คันเก่าที่จอดอยู่

"หนูขอโทษค่ะที่ไม่ได้บอก"

"ไม่เป็นไร มันไม่ได้ทำร้ายขวัญเหมือนเมื่อก่อนแล้วใช่มั้ย"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบ

"พี่รู้เรื่องเบตองแล้วนะ นายนั้นไม่มาทำงานที่อู่สักพักแล้ว"

"พี่เบเป็นคนบอกเลิกหนูค่ะ"

"เพราะนายนั้นรู้ตัวไง ว่าขวัญไม่มีทางชอบ"

"…" ฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะมันถูกอย่างที่พี่ภูพูดและดูเหมือนว่าตอนนี้พี่ภูจะยังโกรธฉันอยู่ด้วยที่หายไปกับพี่เมฆา

"พี่บอกตามตรงเลยนะ ว่าไม่ค่อยชอบนายนั้นเอาเท่าไหร่ แต่พี่ก็ไม่ได้บังคับให้ของขวัญต้องเลือกเบตองหรอก พี่แค่บอกเพราะไม่มีใครยอมรับคนที่รังแกน้องสาวตนเองได้สารพัดง่ายๆขนาดนี้หรอก"

"…" มันได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนี้จู่ๆพี่เมฆาก็หายไป

"แล้วรู้อะไรมั้ย ตอนนี้เมฆากำลังจะหมั้นแล้ว"

•••

จุดเปลี่ยนของตัวละครหลายเลยตัวนะคะในงานหมั้นครั้งนี้จะเคลียร์จุดจบของหลายตัวละคร ยังไงก็รอติดตามกันน้า~