CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 60

EP60

ว่าแล้วชายหนุ่มก็อย่างกรายเข้ามาใกล้ของขวัญมากกว่าเดิมทำให้ร่างเล็กเริ่มรู้สึกผิดปกติ เธอก้าวถอยหลังหนีห่างทีละก้าวจนกระทั่งเบตองยอมหยุดเดินแล้วจ้องมองใบหน้าหวาน

"ทำไมพี่เปลี่ยนไปขนาดนี้ละคะ ทั้งที่เวลามันก็ผ่านไปได้แค่ไม่นาน" ของขวัญถามออกไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม เธอแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเบตองถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้หรือเป็นเพราะเธอกัน

"ความจริงแล้วฉันอาจจะไม่เคยเปลี่ยนไปเลยก็ได้ แค่ยังไม่เผยอีกด้านหนึ่งออกมา"

"แต่หนูอยากให้พี่เป็นเหมือนเดิมนะคะ"

"ไอ้คนดีที่เธอไม่เคยสนใจหน่ะหรอ"

"หนูขอโทษที่รู้สึกกับพี่แบบนั้นไม่ได้"

"จะขอโทษอีกกี่รอบความคิดของฉันตอนนี้มันก็คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว"

"หนูไม่เข้าใจ หรือเป็นเพราะหนูที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้หรอคะ" ของขวัญถามออกปด้วยแววตาที่สั่นระริก เธอไม่ได้รู้สึกเกลียดเขาเลยหลังจากที่เลิกกันไปแล้ว เบตองเหมือนพี่ชายที่แสนดีของเธอมาตลอด และหญิงสาวก็พร้อมจะเจอเขาได้ตลอดเมื่อวันนึงเบตองสามารถลืมเรื่องของเธอได้ แต่ตอนนี้ความคิดมันก้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิงเมื่อเจอกับเขาวันนี้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

"ไม่หรอก มันไม่ได้เป็นเพราะเธอ ไม่ได้เป็นเพราะเธอเลยสักนิด" ถึงปากจะพูดออกมาแบบนั้นแต่แววตาของเขามันกลับบ่งบอกชัดเจนว่ที่พูดมากำลังประชดประชันอยู่

"กลับไปเป็นคุณหมีที่น่ารักเหมือนเดิมไม่ได้หรอคะ"

"แล้วเธอกลับมารู้สึกกับฉันได้มั้ย ถ้าทำไม่ได้ไม่ต้องมาขออะไร"

"...." คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าหวานชาวาบเธอรับรู้ถึงความน้อยใจและโกรธอยู่ภายในอกของฝ่ายตรงข้าม เหมือนกับสิ่งที่เขาเคยทำดีมาตลอดหลายปีมันไร้ค่าแต่สิ่งที่เธอมอบคืนให้เขากลับมีเพียงสถานะพี่ชายเท่านั้น กลับกันคนที่เลวใส่และร้ายมาตลอดอย่างเมฆาเธอกลับมอบหัวใจให้กับเขาไปทั้งดวง ไม่แปลกเลยที่ความคิดของเขามันจะเปลี่ยนไป ของขวัญเข้าใจดีและเธอก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เพราะรู้สึกผิดอยู่ในอกตลอดเวลาว่าตนเองเป็นตันเหตุ

"...." ทั้งสองต่างเงียบใส่กัน เบตองทิ้งมวลบุหรี่ลงบนพื้นของสะพานข้ามแม่นํ้าก่อนจะใช้เท้าบดขยี้มันให้แหลก ชายหนุ่มปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านร่างบางไปโดยไม่ทิ้งคำพูดใดๆไว้ มีไว้แค่เพียงสายตาว่างเปล่ายากจะคาดเดาให้เธอมีคำถามอยู่ภายในอก...

ดวงตากลมโตได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างจนลับสุดสายตา ก่อนที่เธอจะหมุนตััวเดินออกมาจากตัวสะพานข้ามแม่นํ้าเพื่อจะกลับไปยังอู่ซ่อม แต่พอกลับมาถึงกลับพบเพียงความเงียบ

มือบางผลักประตูเข้าไปข้างในก็ปรากฎว่ามันไม่ได้ล็อก ภายในอู่ซ่อมมีเพียงแสงสลัวที่ให้ความสว่างเล็กน้อยพร้อมกับร่างของใครบางคนที่เดินดูบริเวณรอบอยู่ภายในตัวบ้านอีกที

"หนูนึกว่าพี่ภูไม่อยู่อู่ซะอีกค่ะ" เธอเอ่ยทักโดยไม่ทันที่จะได้มองเจ้าของร่างนั้นให้จัดเจน

"จำฉันไม่ได้หรอ" พลันได้ยินเสียงคุ้นหูก็ทำให้ดวงตาเบิกกว้าง เป็นเมฆาที่อยู่ในบ้านแทนไม่ใช่ภูผาอย่างที่เธอคิด

"พี่เมธ?"

"อืม" เสียงทุ่มตํ่าขานรับในลำคอ

"มาได้ยังไงคะ"

"อยากอยู่กับเมีย"

"แล้วพี่ชายหนูไปไหน"

"อยู่ในที่ปลอดภัย" ตอบเพียงเท่านั้นเมฆาก็เดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กมากกว่าเดิม ของขวัญได้แต่มองคนตรงหน้าที่ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาลงมาสองสามเม็ด เธอลอบกลืนนํ้าลายลงคอเอือกใหญ่เมื่อรู้ดีว่าจุดประสงค์ของการมาที่นี้ของเมฆาคืออะไร

"พี่พาพี่ภูไปอยู่ไหนหรอคะ" ของขวัญทำเหมือนไม่รู้เรื่องเธอก้าวถอยหลังมาจนแผ่นหลังชิดกับผนักโซฟา

"ตอบไปแล้ว" พูดเพียงเท่านั้นมือหนาก็คร่อมผ่านลำตัวเธอเอาไว้ อีกข้างยกขึ้นปัดปอยผมที่คลอเคลียอยู่ข้างเเก้้มเนียนใสออก สายตาหลุบมองกลีบปากบางสีแดงระเรื่อที่ตนเองลิ้มลองยังไม่พอใจ

"จะทำอะไรคะ"