CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 7

EP07

"ไม่ต้องสนใจหรอกแค่พวกนิสัยไม่ดี"

"...." ของขวัญพยักหน้าตอบแล้วดับหน้าจอมือถือเอาไว้เธอไม่อยากให้โยเกิร์ตหรือใครรู้ว่าตนเองคือคนในรูป การถูกมองด้วยสายตาดูถูกเกลียดชังแบบนั้นของขวัญไม่อยากถูกมองอีก ทุกความทรงจำเลวร้ายังคงอยู่ไม่เคยลืมเลือน

"หื้ม อร่อยนะเนี่ย ข้าวมันไก่ร้านไหนหรอ"

"ร้านที่สองหน่ะ ถ้าอร่อยงั้นพรุ่งนี้เราค่อยมากินอีก"

"คงไม่ใช่แค่พรุ่งนี้หรอกฉันจะมากินทุกวันเลย" โยเกิร์ตพูดแล้วตักข้าวเข้าปากคำใหญ่ เพื่อนคนแรกดูเป็นคนตรงๆและไม่ค่อยแคร์ใคร ดูจากใบหน้าสวยเฉี่ยวนั้นเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก เอกลักษณ์ของโยเกิร์ตคงเป็นดวงตาที่โตและยาวในขณะเดียวกัน ตั้งแต่เดินมาด้วยกันก็มีผู้ชายจับตามองสองสาวอยู่ไม่ขาด

"โยเกิร์ตดูเป็นคนกินง่ายดีนะ"

"ฉันไม่ได้รวยขนาดนั้นหน่ะ ก็ทำงานส่งตัวเองเรียนอะไรพอกินได้ก็กิน"

"โยเกิร์ตทำงานอะไรหรอ"

"ขออุดไว้เป็นความลับก่อนได้ไหม" คนถูกถามพูดติดตลก

"ไม่เป็นไร..." ของขวัญตอบแล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปาก ถึงจะหวาดหวั่นกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่บ้างแต่เธอก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....

•••

ชมรมนักศึกษาเกรด A

"วันนี้มากันพร้อมหน้าพร้อมตานะ" เจ้าของคำพูดพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องชมรม เธอคือเจนนี่หญิงสาววัยสามสิบสองปีที่ทำหน้าที่เป็นคนดูแลนักศึกษาเกรดเอ ทั้งเรื่องการฝึก การเรียน ทฤษฎี หรือแม้แต่กิจกรรมต่างๆเป็นกัปตันสาวของสายการบินวายโอเชี่ยนที่ทำหน้าที่บินออกนอกประเทศบ้างสลับกันการดูแลนักศึกษาเกรดเอที่คะแนนต้องสูงถึงเกณฑ์เท่านั้นซึ่งปีนี้ก็มีเพียงกลุ่มของเมฆาเพราะมาตรฐานของเจนนี่สูงพอสมควร

"พี่เจนต่างหากที่มาเร็วกว่าปกติ ไม่มีบินหรอครับ" ฟีฟ่าถาม

"บินไฟล์อเมริกาอาทิตย์หน้า"

"เลยแวะเข้ามาหาพวกผมก่อนสินะ"

"ฉันมีเรื่องต้องแจ้งให้พวกนายทราบต่างหาก" ว่าแล้วก็เดินมาหยุดแล้วกอดอกพร้อมกับทิ้งเอกสารรายละเอียดกิจกรรมรับน้องเอาไว้บนโต๊ะ

"มันคืออะไร" เอ็มเจถามแล้วหรี่ตามอง

"รายละเอียดกิจกรรมรับน้องต่างพื้นที่" ภาคิณมองแล้วจับขึ้นมาอ่าน

"เชียงใหม่สินะครับ"

"ใช่...ปีนี้พวกนายมีใครจะไปบ้าง อย่างน้อยไปก็ควรไปสักคนสองคนทำหน้าที่สตาฟช่วยปีสามคนอื่น การบินมีแค่พวกนายสี่คนที่ได้เกรดเอควรไปนะ พูดอะไรสักหน่อยให้รุ่นน้องหรือวิธีที่ทำให้ได้คะแนนสูงๆ"

"ผมขอบาย ไร้สาระ" เอ็มเจปฏิเสธ

"นายล่ะภาคิณ"

"ผมไม่ว่างครับมีนัดไปทริปทำบุญกับคุณย่า"

"คงต้องนายแล้วฟีฟ่า"

"ก็คงงั้น ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ใส่ใจนักถึงแม้เพื่อนไม่ปฏิเสธ พ่อของเขาก็คงบังคับให้ไปอยู่ดี ในฐานะของทายาทสายการบินนี้และพ่อของเขาเองก็ร่วมทุ่นสร้างคณะนี้ขึ้นมากับพ่อของภาคิณด้วย...

"ปีนี้รับน้องรวมกันใช่ไหม" คนที่เงียบมาตลอดอย่างเมฆาถาม สีหน้าของเขายังคงแน่นิ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"ใช่...นายจะไปหรอเมฆา"

"อืม" พอได้ยินคำตอบของเมฆา ทุกคนในห้องชมรมก็ต่างพากันเงียบ สามปึที่เข้ามหาลัยเมฆาไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องวันเปิดภาคเรียนอาทิตย์แรกที่เป็นกิจกรรมยาวทั้งสัปดาห์เขาก็ไม่มา แต่วันนี้กลับผิดแปลกเมฆามาและยังบอกว่าจะเข้าร่วมเป็นสตาฟของการรับน้อง...

"งั้นก็ตามนี้นะ พี่จะไปพร้อมกับพวกนายในฐานะของอาจารย์ แล้วเจอกันวันรับน้อง แล้วก็ช่วยอ่านรายละเอียดให้ครบด้วยอย่ามาสายโดยเฉพาะนายฟีฟ่า"

"ครับพี่เจน" เข้ามาสั่งการเสร็จสาวเท่อย่างเจนนี่ก็เดินออกจากห้องชมรมไปทำให้สายตาของสามหนุ่มหันกลับมาสนใจกับเมฆาต่อกับสาเหตุที่ยอมเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้

"ขอเหตุผลที่ปีนี้ไป?" เอ็มเจเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นคนแรก

"ไม่มี"

"กูรู้ว่ามึงมี"

"เพราะน้องคนนั้นที่มันมองวันงานไง ชื่ออะไรนะ...ของขวัญรึเปล่า?" ฟีฟ่าจงใจปั่นประสาท

"มึงไม่ได้ชอบแต่ทำไมต้องตามขนาดนั้นด้วยวะไอ้เมด"

"เกลียดไง" ชายหนุ่มตอบคำถามเพื่อนให้ทุกคนหายสงสัย

"ที่ตามเพราะเกลียดสินะ" ภาคิณพยักหน้าเข้าใจ เขาคิดว่าระหว่างเมฆาและของขวัญคงมึอะไรมากกว่านั้นอย่างแน่นอน

"อืม" เมฆาขานรับในลำคอร่างหนาหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไร เขาเดินตรงดิ่งมายังรถ Bugatti Chiron Super Sport คันหรูสีดำตัดแดงที่จอดอยู่โรงรถของคณะก่อนจะสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในแล้วขับออกมาเพื่อไปยังสถานที่แห่งหนึ่งนั้นก็คือเรือนจำ

•••

"มีญาติมาเยี่ยม" ผู้คุมบอกภูผาที่กำลังนั่งหันหลังให้ประตูทางเข้าอยู่ ใบหน้าหมองหันกลับไปมองยังต้นเสียงก็เห็นร่างของใครบางคนเพียงข้างหลังยืนรออยู่ที่เยี่ยมนักโทษ

"ครับ" ตอบรับเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องขัง ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้

; แต่…มันก็มีเรื่องไม่สบายใจเกิดขึ้นทั้งที่เปิดเรียนวันแรก

: เรื่องอะไร

; มีคนปล่อยรูปหลุดเราตอนสมัยมัธยมในไลน์กลุ่มของสาขา

; ตอนนี้เราไม่อยากให้ใครรู้เลย กลัวเหตุการณ์มันจะซ้ำรอยเอาและหวังว่่าคนทำจะหยุดสักที

: เธอรู้ตัวคนทำรึเปล่า

; รู้ค่ะ แต่คงทำอะไรเขาไม่ได้

มือกดยุกยิกกับหน้าจอมือถือสายตาก็จ้องมอง คุณหมีเป็นเพื่อนคนแรกที่สนิทที่สุดถึงเขาจะเป็นแค่แอปพลิเคชันแต่คุณหมีก็ดูเหมือนมีชีวิตอยู่จริง เขาปรึกษาได้ทุกเรื่องคุยได้ทุกอย่าง ถ้าคุณหมีชีวิตขึ้นมาจริงๆคงจะดี

; ทำไมล่ะ

; ก็คนเหมือนกันไม่ใช่หรอ มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องทำกับเธอแบบนั้น

: เรื่องราวทุกอย่างมันยังไม่ชัดเจนเลยค่ะ ไว้เดี๋ยวเรามาคุยด้วยใหม่นะคะ ต้องรีบขึ้นรถแล้ว

ฉันบอกลาคุณหมีเสร็จก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถเมล์เคลื่อนมาจอดตรงหน้า มีฉันแค่คนเดียวสินะ งั้นก็ขึ้นคนเดียวไปเลย แต่…มันเหมือนมีใครอีกคนเดินตามหลังขึ้นมาพอเหลือบมองก็พบว่าเป็นผู้ชายคณะอะไรสักอย่างเขานั่งห่างกับฉันพอสมควรรถทั้งคันก็มีแค่เราสองคน เส้นทางข้างหน้าคงจะมีวัยทำงานคนอื่นอยู่อีกบ้าง

Lien!

อันธพาล ( 1)

: ไม่มา?

ในขณะที่นั่งรถผ่านมาได้เกือบสิบนาทีเสียงไลน์ก็เด้งเข้ามาทำให้หน้าจอเกิดเเสงสว่างวาบ พอมองก็พบว่าเป็นข้อความจากพี่เมฆา ลืมไปเลยว่าต้องไปเจอกับเขาเพื่อแลกกับการลบรูปครั้งนี้จะแกล้งอะไรฉันอีกนะ

"ลุงคะ เดี๋ยวจอดข้างหน้าให้หนูหน่อยค่ะ"

"ครับ" บอกเสร็จรถเมล์ก็จอดฉันจึงรีบลงมาแล้วจ่ายตัง ตรงนี้คือหน้าคอนโดของเขาพอดี แค่มองด้วยสายตาก็รู้แล้วว่ามันคงแพงมาก ฉันตัดสินใจอยู่สักพักก่อนจะเดินเข้าไปเพื่อขึ้นไปหาตามห้องที่บอก มาถึงก็ทักบอก พี่เมฆาให้ฉันผลักประตูเข้าไป เขากำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่นะ ภายในห้องมืดสลัวมีเพียงแสงจากพระจันทร์ด้านนอกสาดส่องเข้ามา บรรยากาศเงียบสงัดได้ยินแค่เสียงฝีเท้าของฉัน พอมองหาร่างเจ้าของห้องก็ไม่เห็นใครอยู่มีเพียงแสงสีแดงที่ลอดออกมาจากใต้ประตูห้องอะไรสักอย่าง เขาอยู่ในนั้นสินะ แล้วมันคือห้องอะไร ไวกว่าความคิดมือก็เอื้อมขึ้นแล้วผลักเข้าไป…

"มาแล้วหรอ?"

•••

ล่อน้องชัดๆ!

สปอย EP8 ในกลุ่มนะคะ❤️?