CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 8

EP08

เสียงทุ้มตํ่าพูดขึ้นที่มุมห้องทำให้ร่างกายของฉันหยุดแน่นิ่งลมหายใจติดขัด สายตาเหลือบมองไปตามที่มาของเสียงก็พบกับเงาของร่างสูงที่กำลังยืนเอนตัวตัวใหญ่อยู่ สายตาของเขาจ้องมองมาที่ฉันถึงมันจะอยู่ท่ามกลางแสงสลัวสีแดงก็มองออกอย่างชัดเจนว่าสายตานั้นมันกำลังฉายแววโกรธแค้นมากขนาดไหน มือของเขากำลังมีบุหรี่ไฟฟ้าที่ทำให้เกิดขวัญสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งอยู่บริเวณใบหน้าหล่อ บนตัวมีเพียงชุดคลุมอาบนํ้าสีขาว ฉันกำลังจะถูกปฏิบัติเหมือนอย่างกับที่พี่นิดาเคยโดนสินะ คิดได้แบบนั้นมือก็คลำหาลูกบิดประตูเพื่อจะเปิดออกไปแต่มันกับเปิดไม่ออก ฉันไม่ได้ล็อกนิ ทำไมมันเปิดไม่ออกล่ะ ในสมองคิดเหงื่อก็เริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้า

"ประตูมันล็อกอัตโนมัติ"

"…" ฉันพูดอะไรไม่ออกอ้าปากพะงาบสายตากวาดมองบริเวณห้อง ตรงหน้าคือเตียงนอนขนาดใหญ่เป็นเตียงเปล่าสีดำสนิทและเชือกวางไว้บนนั้น ที่ขาเตียงมีโซ่ ตามมุมห้องมีกล้องตั้งไว้สี่ตัว

"พี่เมด…หนูขอร้องเถอะนะ ถ้าพี่ทำแบบนี้อนาคตของหนูคงดับ หนูไม่ได้ร่วมมือกับพี่ภูแล้วก็เชื่อว่าพี่ภูไม่ได้ทำแบบนั้นด้วย"

"ไหนล่ะหลักฐาน"

"หนูไม่มี ขอเวลาหน่อยแล้วหนูจะทำทุกอย่างเพื่อให้มันชัดเจน ถึงวันนั้นพี่ก็ควรจะเลิกยุ่งกับเราสองพี่น้อง"

"ฉันคงรอไม่ไหวถ้ายังเห็นเธอกับมันมีความสุข"

"ตอนนี้หนูกับพี่ภูไม่ได้มีความสุขอะไรเลย พี่รู้ได้ไงว่าเรามีความสุข" ฉันบอกเขาออกไปเรายังจ้องมองกันถึงจะยืนอยู่คนละมุมห้อง อีกคนจ้องมองด้วยแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น อีกคนจ้องมองด้วยแววตาที่สื่อออกไปว่าตนเองบริสุทธิ์ ฉันต้องอยู่กับความอึดอัดว่าพี่ภูกำลังปิดบังอะไรอยู่ ต้องมาคอยระเเวงว่าเขาจะทำอะไรกับฉัน ส่วนพี่ภูการติดอยู่ในคุกคงไม่ได้มีความสุขหรอก เขาคิดไปเองทั้งนั้นว่าเรามีความสุข

"แต่คงไม่ทรมานเท่าฉัน"

"พี่รักเขามากหนูรู้แต่การที่พี่มาพังชีวิตหนูลงแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรอ"

"แล้วพี่เธอล่ะ มันมีสิทธิ์อะไรมาทำให้นิดาตาย!" เขาตวาดออกมาเสียงดังลั่นทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ เป็นครั้งแรกที่ได้ยินพี่เมดตวาดมันทั้งน่ากลัวและดูโหดเหี้ยม

"แล้วพี่จะให้หนูทำยังไง หนูถูกพี่กลั่นแกล้งมาตลอด ยอมทุกครั้ง ชีวิตหนูมันก็เคยพังมาเพราะพี่แล้ว" มันเคยพังเพราะเขา พอพูดออกมาเหตุการณ์ต่างๆเมื่อสองปีก่อนก็สอดแทรกเข้ามาในหัว เด็กผู้หญิงที่ถูกกลุ่มผู้ชายกลั่นแกล้งหนักมากขึ้นทุกวัน คนในโรงเรียนเกลียดมากขึ้นไม่มีแม้เเต่เพื่อนคบ บนโลกใบนี้เหมือนโตคนเดียว หลายครั้งที่อยากจะฆ่าตัวตายให้มันจบแต่ที่ยังอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะพี่ภูเพื่อคนที่รักฉันและเพื่อความฝันของตนเอง ถ้าไม่มีคุณหมีคอยช่วยให้กำลังใจผู้หญิงคนนี้คงจะตายไปแล้ว สมองคิดจู่ๆนํ้าตามันก็ไหลออกมาเป็นสายยาวอาบพวงแก้ม ร่างกายทรุดลงบนพื้นฉันกำลังจมอยู่กับความรู้สึกเดิมอีกแล้ว เขากลั่นแกล้งฉันมากกว่าที่ทุกคนรู้มันรุนแรงกว่าพวกอันธพาลนอกโรงเรียนซะอีก

"แล้วพาดากลับมาได้รึเปล่า"

"…"

"ถ้าพากลับมาไม่ได้ ก็ต้องชดใช้" เจ็บปวดมากกว่าเดิม เขาคงโหยหาพี่นิดามากเธอคนนี้คงเปรือบเสมือนครึ่งชีวิตของพี่เมดเมื่อเธอตายจากไปการมีชีวิตอยู่ของเขามันคงทรมานแทบขาดใจ เหลืออยู่แค่ร่างกายแต่หัวใจกลับตายไปแล้ว พี่นิดาเป็นรักแรกของพี่เมดส่วนพี่เมดเมดเป็นรักแรกของฉันมันคงลืมยากไม่ต่างกัน นอกจากจะไม่มีหวังกับความรักแล้วฉันยังต้องถูกคนที่แอบชอบรังแกให้เจ็บปวด หนักสุดก็คงจะเป็น…ฉันตัดใจจากเขาไม่ได้ เจ็บแล้วก็ไม่เคยจำสักที ถึงจะตัดใจไม่ได้แต่ฉันก็จะพยายามมันต่อไป

"ที่ผ่านมาหนูยังชดใช้ไม่พออีกหรอ พี่ถึงไม่พอใจสักที"

"ไม่"

"แล้วหนู…ต้องทำยังไง"

"ฉันจะทรมานจนกว่าเธอจะตาย" เขาตอบด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกทำให้ร่างกายของฉันมันสะอื้นร่ำไห้มากกว่าเดิม คงคิดว่าการทำให้ฉันเจ็บปวดแล้วพี่ภูผาจะเจ็บปวดด้วย ใช่…เขาคิดถูก พี่ภูรักฉันมากกว่าชีวิตตนเองซะอีกการจะแก้แค้นใครคงต้องแก้แค้นคนที่คนนั้นรัก พอได้เห็นฉันทรมานโดยที่ตนเองทำอะไรไม่ได้พี่ภูก็เหมือนตายทั้งเป็น

"…" ฉันไม่ได้ตอบอะไรสายตาช้อนมองคนตรงหน้าด้วยการมองเห็นพร่าเบลอจากม่านน้ำตา ร่างหนากำลังเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคว้าแขนขึ้นมาแล้วเหวี่ยงร่างลงบนเตียง ทำให้ร่างของฉันกระทบกับเตียงนอนด้วยความรุนแรง