ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 35

“ดอกหญ้า เราเซ็นสัญญากันแล้ว แค่ใช้เวลาครึ่งปี เราก็หย่ากันได้ เธอรอเราหย่ากันแล้วค่อยหาครอบครัวใหม่ไม่ได้เหรอ? อย่าหาล่วงหน้า ตอนนี้เรายังเป็นสามีภรรยาตามกฎหมายอยู่ เธอหาครอบครัวใหม่ ก็เป็นการสวมเขาให้ฉันนะ”

“ถึงฉันจะไม่ได้ชอบเธอ และไม่มีทางรักเธอ แต่ในฐานะผู้ชาย ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ก็ไม่ชอบถูกสวมเขากันทั้งนั้นแหละ”

สีครามก็คือไม่ชอบเห็นเธอกับนาวีอยู่ด้วยกัน

เขาทำตัวแปลกประหลาด กำลังโมโห โมโหที่เธอรีบร้อนหาครอบครัวใหม่ และสวมเขาให้เขา

นาวีแอบรักเธออยู่

นั่นมันศัตรูหัวใจเขา!

นี่คือปัญหาที่ไม่เกี่ยวกับความรัก แต่เป็นปัญหาเรื่องเกียรติยศ เป็นปัญหาเรื่องศักดิ์ศรีของผู้ชาย

ดอกหญ้ามองซ้ายมองขวา ต้องการหาอะไรบางอย่าง ไม่เห็นของที่จะฉวยไปหยิบได้ เธอจึงเอากุญแจ โทรศัพท์และกระเป๋าเงินที่อยู่ในมือเธอ เขวี้ยงใส่สีครามอย่างแรง เธอเคยฝึกศิลปะการต่อสู้ซ่านโฉ่วมาก่อน มาตรฐานการเขวี้ยงใส่คนนั้นค่อนข้างแม่นยำ

สีครามไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ ไม่ได้สังเกตไปชั่วขณะหนึ่ง ถูกกระเป๋าเงินของเธอเขวี้ยงใส่เข้าอย่างจัง

เพราะในนั้นมีกุญแจ มีโทรศัพท์ เธอเขวี้ยงใส่ปากเขา หลังจากถูกเขวี้ยงใส่ สีครามแค่รู้สึกว่าเจ็บปาก

เขาจ้องดอกหญ้าด้วยใบหน้าบึ้งตึงทันที

ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขา!

ดอกหญ้าที่เขวี้ยงของใส่เขาเดินมา โน้มตัวเก็บกระเป๋าเงินของตัวเอง น้ำเสียงไม่พอใจมาก “ปากคุณสีครามชอบพูดจาซี้ซั้ว สมควรแล้ว!”

“ไม่ถามหาเหตุผล ใช้มันสมองของนายคิดมั่วซั่ว ปกติคุณสีครามเผด็จการเอาแต่ใจ คิดว่าตัวเองถูกแบบนี้งั้นสิ?”

สีครามลูบปากที่โดนของเขวี้ยงใส่จนเจ็บ แล้วจ้องเธอเขม็ง

“จ้องทำไม? ใครตาโตกว่ากัน? ฉันไม่แพ้นายหรอกนะ”

ดอกหญ้าฟาดกระเป๋าเงินอีกครั้งด้วยความไม่สบอารมณ์

สีคราม: ……มาอีกแล้ว!

ใครมอบความกล้าให้เธอลงมือกับเขา?

เธอ นี่เธอสร้างความรุนแรงในครอบครัว!

“ฉันขี่รถมาครึ่งทาง ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรถึงไม่ขยับ แต่บังเอิญเจอนาวีพอดี เขาเป็นน้องชายของแก้วตาเพื่อนสนิทฉัน ฉันรู้จักกับเขามานานกว่านายอีก ถือว่าฉันเห็นเขาเติบโตมาเลยด้วยซ้ำไป”

“ด้วยความสนิทกัน เขาเห็นฉันหยุดอยู่ข้างถนน ก็เลยจอดรถถามเหตุผลฉัน ช่วยฉันเรียกคนมาลากรถไปซ่อม แล้วค่อยส่งมาคืนฉัน เราบริสุทธิ์ใจกัน ถูกทำนองคลองธรรม ทำไมปากนายพูดออกมาเหมือนเราสองคนลักลอบเป็นชู้กัน ลับๆ ซ่อนๆ?”

“ว่ากันว่าคนที่จิตใจตัวเองมืดมน ก็คงมองคนอื่นมืดมนเหมือนกัน คุณสีครามมีชู้อยู่นอกบ้าน สวมเขาให้ฉันใช่ไหม ก็เลยมองฉันแบบนี้เหรอ?”

สีคราม： “……”

เขาโต้กลับไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง

“คุณสีคราม ตอนแรกที่สมรสกัน ถ้านายไม่ยินยอม ก็บอกฉันมาตรงๆ ได้นะ ฉันก็ไม่ได้บังคับให้แต่ง ฉันเอาเปรียบนายหลังจดทะเบียนสมรสมากเลยเหรอ? สัญญา นายก็เป็นคนเขียน ฉันไม่ออกความเห็นเลยแม้แต่นิด นายให้ฉันเซ็น ฉันก็เซ็นมัน”

“นายยอมแบ่งบ้านกับรถให้ฉันหลังหย่ากัน นั่นก็เป็นเรื่องของนาย ในเมื่อนายคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ พยายามหลอกเอาเงินนาย ฉันไม่เอาบ้านกับรถของนาย ฉันก็ขาดทุนอยู่ดี”

ถึงวันที่หย่ากันจริงๆ เธอก็ไม่เอาบ้านกับรถของเขาหรอก

เธอแต่งงานกับเขา แค่เพราะอยากย้ายออกมาจากบ้านพี่สาว ให้พี่สาวได้วางใจ นี่คือจุดประสงค์เดียวของเธอ และไม่อยากได้ของใดๆ จากเขา

“คุณสีครามเอาแต่คิดว่าฉันจะหาครอบครัวใหม่ เป็นชู้ระหว่างแต่งงาน สวมเขาให้นาย คราวก่อนฉันไปนัดบอดเป็นเพื่อนแก้วตา นายเห็นฉันกับคุณพิพัฒน์นั่งด้วยกัน ก็คิดแบบนั้นด้วยใช่ไหม? คนที่ไม่รู้เรื่อง จะคิดว่านายกำลังหึงนะ”

สีครามเค้นคำพูดออกมา “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่มีทางหึง!”

“ท่าทางเมื่อกี้ของนาย มันเหมือนหึงมากเลย!”