ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 1

สภาพอากาศในจังหวัดนรารียังคงร้อนระอุมากในเดือนตุลาคม

มีเพียงช่วงเช้าและเย็นเท่านั้นจะสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วง

ดอกหญ้าตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมอาหารเช้าให้พี่สาวทั้งสามคนของเธอ ก่อนจะหยิบสมุดทะเบียนบ้านและจากไปอย่างเงียบๆ

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราจะต้องหารค่าใช้จ่ายทุกอย่างโดยเท่าเทียมกัน ทั้งค่าครองชีพ ค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ เราก็หารกัน! น้องสาวของเธออยู่บ้านเราก็ต้องจ่ายครึ่งหนึ่ง เดือนหนึ่งจ่าย 2 พันหยวนมันต่างอะไรกันอยู่กินฟรีๆ ล่ะ?”

นี่คือสิ่งที่ดอกหญ้าได้ยินพี่เขยและพี่สาวทะเลาะกันเมื่อคืนนี้

เธอจำเป็นต้องย้ายออกจากบ้านพี่สาว

แต่เพื่อให้พี่สาวของเธอรู้สึกวางใจ มีทางเดียวคือเธอต้องแต่งงานกับใครสักคน

เธอจำเป็นต้องการแต่งงานในเวลาอันสั้น แต่เธอไม่มีแม้กระทั่งแฟน ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจทำตามคำขอของย่าศรีหญิงชราที่เธอช่วยชีวิตไว้โดยบังเอิญ โดยแต่งงานกับสีคราม หลานชายคนโตของย่าศรีผู้ซึ่งมีชีวิตการแต่งงานที่ยากลำบาก

20 นาทีต่อมา ดอกหญ้าลงจากรถที่จอดอยู่หน้าสำนักงานเขต

“ดอกหญ้า”

หลังจากลงจากรถ ดอกหญ้าก็ได้ยินเสียงตะโกนอันคุ้นเคย นั่นคือเสียงของย่าศรีนั่นเอง

“ย่าศรี”

ดอกหญ้าเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอเห็นชายร่างสูงและมีท่าทีเคร่งขรึมยืนอยู่ข้างย่าศรี เขาต้องเป็นสีครามคนที่เธอต้องจดทะเบียนสมรสด้วยอย่างแน่นอน

เมื่อเข้าไปใกล้ ดอกหญ้าก็เห็นรูปลักษณ์ของสีครามอย่างชัดเจน เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ตามคำบอกเล่าของย่าศรี สีครามหลานชายคนโตของเธออายุ 30 ปีและยังไม่มีแฟน นั่นทำให้หญิงชราเป็นกังวลอย่างมาก

ดอกหญ้าคิดว่าเขาคงเป็นคนหน้าตาขี้เหร่มาโดยตลอด

แถมยังได้ยินมาว่าเขาเป็นถึงผู้บริหารของกลุ่มใหญ่ที่มีรายได้สูง

พอได้เจอหน้ากัน เธอก็รู้ตัวทันทีว่าเข้าใจผิด

เพราะสีครามเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี เขายืนอยู่ข้างหญิงชราด้วยสีหน้ามืดมนจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

สายตาของเธอเบี่ยงเบนออกไปเล็กน้อย เธอมองไปที่รถสีดำซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก โลโก้รถCRV ไม่ใช่รถหรูที่มีราคาหลายล้านดอลลาร์ นั่นทำให้ดอกหญ้ารู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเธอกับสีครามนั้นไม่มากเกินไป

เธอกับเพื่อนร่วมชั้นร่วมหุ้นกันเปิดร้านหนังสือหน้าประตูโรงเรียนมัธยมนรารี

ในเวลาว่าง เธอยังถักไหมพรมและขายทางออนไลน์ ยอดขายก็ค่อนข้างดีอีกด้วย

หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน รายได้ต่อเดือนของเธอเริ่มมั่นคงมากขึ้น โดยอยู่ที่ประมาณ 20,000 กว่าหยวน หากมีรายได้เดือนละ 20,000 หยวนในจังหวัดนรารี เรียกได้ว่าพอที่จะสามารถเป็นพนักงานปกขาว ดังนั้นทุกๆ เดือน เธอจึงให้เงินพี่สาว 5,000 หยวนเป็นค่าครองชีพ

แต่รายได้พี่สาวนั้นเธอไม่รู้อย่างชัดเจน เพราะเธอขอให้พี่สาวเก็บไว้สามพัน แต่พี่เขยบอกว่าได้ไปแค่สองพัน

“ถ้าอย่างนั้นคุณย่าขึ้นไปรอบนรถเถอะครับ ข้างนอกมันร้อน”

ในขณะที่พูดคุย สีครามพยุงหญิงชรากลับไปที่รถ

เมื่อมองไปที่การกระทำเหล่านั้น ดอกหญ้าก็เชื่อในคำพูดของย่าศรีทันที ถึงแม้สีครามจะดูเย็นชาแต่ลึกๆ แล้วเขาก็มีน้ำใจเช่นกัน

แม้ว่าเธอกับเขาจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่ย่าศรีบอกว่าเขามีบ้านและจ่ายเต็มจำนวน ถ้าเธอแต่งงานกับเขา เธอสามารถย้ายออกจากบ้านพี่สาวได้ทันที และมั่นใจได้ว่าจะไม่ต้องเถียงกับพี่เขยเพราะเธออีก

การแต่งงานของเธอเป็นเพียงการใช้ชีวิตร่วมกัน

ในไม่ช้า สีครามก็กลับมาหาดอกหญ้าและพูดกับเธอว่า “ไปกันเถอะ”

ดอกหญ้าตอบรับเบาๆ และตามเขาเข้าไปในสำนักงานเขตอย่างเงียบ ๆ

แผนกงานทะเบียนสมรสในสำนักงานเขต สีครามเตือนดอกหญ้าว่า

“คุณดอกหญ้า ถ้าคุณไม่เต็มใจละก็ตอนนี้ยังเปลี่ยนใจได้นะ ไม่ต้องสนใจคุณย่าของผมหรอก ยังไงซะการแต่งงานก็เป็นเรื่องใหญ่ จะเอามาล้อเล่นกันไม่ได้”

ลึกๆ แล้วเขาหวังว่าดอกหญ้าจะเปลี่ยนใจ

เพราะเขาไม่ต้องการแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาพบหน้าเพียงครั้งเดียว