ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 2

“ในเมื่อฉันรับปากแล้ว ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอก”

ดอกหญ้าใช้เวลาสองสามวันก่อนตัดสินใจ และตอนนี้เธอจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เธอตัดสินใจไปแล้วเป็นอันขาด

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด สีครามก็ไม่เกลี้ยกล่อมเธออีกต่อไป เขาหยิบบัตรประจำตัวประชาชนออกมาและวางไว้ต่อหน้าเจ้าหน้าที่

เช่นเดียวกับดอกหญ้า

ทั้งสองเสร็จสิ้นขั้นตอนการจดทะเบียนสมรสอย่างรวดเร็ว โดยใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที

หลังจากที่ดอกหญ้า ได้รับใบทะเบียนสมรสจากพนักงานแล้ว

สีคราม ก็หยิบกุญแจพวงหนึ่งที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้จากกระเป๋ากางเกง ส่งให้ดอกหญ้า และพูดว่า “ผมซื้อบ้านที่กุสดีศิลป์เอาไว้ ผมได้ยินมาว่าคุณมีร้านหนังสืออยู่ที่หน้าโรงเรียนมัธยมนรารี บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากบ้านของคุณมากเท่าไร นั่งรถบัสไปถึงที่นั่นได้ภายในสิบนาที”

“คุณมีใบขับขี่หรือเปล่า? ถ้ามี... คุณไปดาวน์รถได้เลย ผมจะช่วยผ่อนเอง คุณจะได้เดินทางสะดวกขึ้น”

“ผมยุ่งมาก จะออกจากบ้านแต่เช้าและกลับมาอีกทีตอนดึก บางครั้งผมก็เดินทางไปทำธุรกิจ คุณดูแลตัวเองดีๆ ไม่ต้องห่วงผม ค่าใช้จ่ายในครอบครัวผมจะโอนให้คุณหลังจากที่ได้รับเงินทุกวันที่สิบของเดือน” “อีกอย่าง... เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา เราปิดบังเรื่องการแต่งงานของเราไว้ชั่วคราวนะ”

สีคราม อาจคุ้นเคยกับการสั่งคนในบริษัท เขาพูดเป็นชุดโดยไม่รอเปิดโอกาสให้เธอพูดเลย

ดอกหญ้าเต็มใจที่แต่งงานสายฟ้าแลบ เพราะไม่อยากให้พี่สาวทะเลาะกับพี่เขย

เธอจำต้องแต่งงานและย้ายออกจากบ้านพี่สาว เพื่อให้พวกเขาอยู่กันอย่างสบายใจ

สีครามส่งกุญแจบ้านให้เธอ

“ฉันมีใบขับขี่ แต่ไม่จำเป็นต้องซื้อรถในตอนนี้หรอก ฉันขี่สกู๊ตเตอร์ทั้งขาไปและกลับจากที่ทำงาน สกู๊ตเตอร์เพิ่งเปลี่ยนแบตเตอรี่ใหม่มาด้วย ถ้าฉันเลิกขี่คงน่าเสียดายแย่”

“เอ่อ คุณสีคราม เราต้องใช้ระบบหารเงินกันไหมคะ?”

พี่สาวและพี่เขยของเธอรักกันก็จริง แต่พี่เขยเป็นคนเสนอระบบการหารเงิน เพราะรู้ว่าพี่สาวของเธอมักจะเอาเปรียบเขาเสมอ

การดูแลลูก ซื้อผัก ทำอาหารและทำความสะอาดบ้านต้องใช้เวลามากแค่ไหน? ผู้ชายที่ไม่เคยมีประสบการณ์มักจะรู้สึกว่าภรรยาที่ดูแลลูกและทำอาหารอยู่บ้านเป็นเรื่องง่าย

เธอและสีครามแต่งงานกันอย่างสายฟ้าแลบ พวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อน ดังนั้นการหารเงินอาจทำให้รู้สึกสบายใจมากขึ้น

สีคราม ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ตั้งแต่ผมแต่งงานกับคุณ ผมสามารถจ่ายให้ทั้งคุณและครอบครัวของเราได้ ไม่จำเป็นต้องใช้ระบบหารเงิน"

ดอกหญ้ายิ้ม “งั้นทำตามที่คุณบอกก็แล้วกัน”

เธอจะไม่เอาเปรียบเขาโดยการไม่จ่ายเงินอย่างแน่นอน

อาศัยอยู่ในบ้านของเขา เธอจะจ่ายในสิ่งอื่นๆ ที่บ้านจำเป็นต้องจ่าย

อย่างน้อยถือว่าเป็นการประหยัดค่าเช่าก็แล้วกัน

ช่วยเหลือกันและกัน เกรงใจกัน ชีวิตจึงดำเนินต่อไปได้

สีคราม ยกมือขวาขึ้นอีกครั้งเพื่อดูเวลา จากนั้นพูดกับเธอว่า “ผมยุ่งมาก ต้องกลับไปที่บริษัทก่อน คุณยืมรถของผมขับกลับบ้านก่อนก็ได้นะ หรือคุณจะนั่งแท็กซี่กลับไป คุณบอกค่าแท็กซี่กับคุณย่าได้เลย ผมจะให้น้องชายส่งเงินไปให้”

“เรามาเพิ่มไลน์กันก่อน เพื่อสะดวกในการติดต่อ”

ดอกหญ้าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพิ่มไลน์กับสีครามและพูดว่า “ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเอง คุณไปทำงานเถอะ”

“โอเค ไว้ค่อยติดต่อกันนะ”

ก่อนที่สีคราม จะจากไป เขายังให้เงินกับเธอ 200 หยวนสำหรับค่าแท็กซี่ แต่เธอไม่ต้องการ แต่เมื่อเห็นสายตาของเขา เธอก็รับเงิน 200 หยวนไว้โดยไม่รู้ตัว

คู่หนุ่มสาวที่เพิ่งจดทะเบียนสมรสไม่ได้ออกจากสำนักงานเขตด้วยกัน สีคราม เป็นคนเดินออกมาก่อน

เขาออกมาและเดินตรงกลับไปที่รถ