ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 14

แก้วตากินจนอิ่มแล้วจึงพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “นาวี พี่แก้วของนายน่ะไม่สนใจหนุ่มไฮโซพวกนั้นหรอกนะ ที่ฉันกับหญ้ามาที่นี่ก็เพื่อเปิดหูเปิดตา ชิมอาหารอร่อยๆ สมแล้วที่เป็นโรงแรมเจ็ดดาว อาหารที่นี่อร่อยมาก มากซะจนฉันกับหญ้ากินจนหนำใจเลยล่ะ”

“ตอนนี้เราทั้งคู่อิ่มแล้วและนี่ก็ดึกแล้วด้วย นาวี ฉันกับดอกหญ้าขอตัวก่อนนะ ฝากบอกคุณป้าด้วย”

นาวีกระวนกระวายเล็กน้อยและมองไปที่ดอกหญ้า “พี่แก้ว จะไปแล้วเหรอ? งานเลี้ยงเพิ่งผ่านไปได้ครึ่งทางเองนะ งานจะจบตอนห้าทุ่มไม่ใช่เหรอ?”

ดอกหญ้ากล่าว “พี่ของนายกับฉันต้องช่วยกันเปิดร้านวันพรุ่งนี้ เราจะกลับตอนห้าทุ่มไม่ได้หรอกนะ”

ทั้งสองลุกขึ้น นาวีรีบตามไปทันที

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไว้ค่อยเปิดร้านทีหลังก็ได้”

นาวีวิ่งตามดอกหญ้า พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้พี่สาวทั้งสอง

“ไม่ได้ เราเพิ่งได้กำไรในช่วงเช้า หากพลาดช่วงเช้าเราจะสูญเสียเงินจำนวนมาก”

แก้วตาตบไหล่ลูกพี่ลูกน้องยิ้มและพูดติดตลก “นาวี ขอให้นายสนุกกับงานเลี้ยงนะ ดูสิว่ามีผู้หญิงคนไหนที่นายชอบบ้าง ถึงนายจะยังเด็กแต่ก็มีความรักได้นะ”

นาวีแอบชำเลืองมองดอกหญ้าอีกครั้ง โดยมีสีแดงระเรื่อบนใบหน้า ก่อนจะพูดอย่างเขินอาย “พี่แก้ว ผมเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย รอผมทำงานอีกสองสามปีก่อนค่อยคิดเรื่องแต่งงาน”

ดอกหญ้าพูดอย่างเป็นกันเอง “อย่ากังวลสิ นาวีเพิ่งอายุ 22 ปีเอง อีกสองปีค่อยคิดก็ได้”

นาวีพยักหน้าซ้ำๆ ดอกหญ้าถอนหายใจอีกรอบ “ตอนฉันเจอนาวีแรกๆ เขายังเด็กอยู่เลย ดูตอนนี้สิเขาโตขนาดนี้แล้ว”

นาวีซึ่งล้มเหลวในการดูแลพี่สาวทั้งสองได้แต่ยืนส่งพวกเธอออกจากโรงแรม

“พี่แก้ว พี่ไม่ได้ขับรถมาเหรอ?”

“แม่ของนายจัดรถมารับเราน่ะ”

แก้วตาพูดอย่างเฉยเมย “หญ้า ฉันเรียกแท็กซี่ให้ก็ได้ นาวี นายเข้าไปข้างในเถอะ ฝากบอกคุณป้าด้วยนะ แล้วก็ขอให้นายสนุกกับงานเลี้ยงคืนนี้”

มีคนจำนวนมากที่ทางเข้าโรงแรม ทุกคนมองไปที่แก้วตาและดอกหญ้า รู้สึกว่าพวกเธอไม่คุ้นเคย ดังนั้นจึงไม่มีใครมาพูดคุยด้วย

ทั้งสองคนไม่ต้องการขึ้นรถที่ทางเข้าโรงแรม ดังนั้นจึงเดินไปที่ข้างถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ “นาวี นายรีบกลับโรงแรมเถอะ เราจะไปแล้ว”

นาวีโบกมืออย่างไม่เต็มใจ เฝ้าดูพี่สาวสองคนขึ้นรถแท็กซี่

เขายืนอยู่ข้างถนนเป็นเวลานานก่อนที่จะหันหลังกลับ

เขาได้พบกับสีครามที่เพิ่งออกมาจากโรงแรมสีคราม โดยมีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งตามมาเพื่อแสดงจิตวิญญาณแห่งราชาของเขา

เมื่อนาวีเห็น เขาก็หยุดโดยสัญชาตญาณ หลบไปด้านข้างและหลีกทางให้สีคราม

“คุณนาวี”

สีครามหยุดและทักทายนาวีอย่างสุภาพ

นาวีรู้สึกยินดีและยิ้มอย่างรวดเร็ว “คุณชายสีคราม”

คนอื่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นสีครามทักทายนาวี ตระกูลดลศักดิ์ไชยเป็นตระกูลร่ำรวย แต่พวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลจีรภักดีแม้แต่น้อย ในสายตาของทุกคนนาวียังเป็นเด็ก ปัจจุบันนาวีเป็นพนักงานเล็กๆ ในบริษัทตระกูลดลศักดิ์ไชย

สีครามผู้สูงส่งทักทายนาวี เป็นเพราะเขากำลังจินตนาการถึงสถานะของ นาวีในฐานะผู้สืบทอดตระกูลดลศักดิ์ไชยในอนาคต จะดีหรือไม่หากทำความรู้จักกันไว้แต่เนิ่นๆ? อนาคตของตระกูลดลศักดิ์ไชยจะสดใสหรือไม่?

คุณนาวีและเรืองรองตามฝูงชนเพื่อส่งสีครามออกจากโรงแรม เมื่อเห็นว่าสีครามทักทายลูกชาย ทั้งคู่ก็ประหลาดใจอย่างมาก