ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 40

ปากของสีคราม น่าจะพูดคำพูดที่น่าฟังออกมาไม่ได้

ให้เขาขอโทษด้วยการปฏิบัติจริงดีกว่า

“ทำไม นายเข้าใจภรรยานายผิด？เข้าใจเธอผิดอะไร？แล้วยังจะให้ของขวัญขอโทษอีก”

ไซมอนก็เม้าท์ขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่เรื่องของนาย กลับไปทำงานเถอะ ตอนค่ำนายไปคุยเรื่องความร่วมมือกับประธานธีระด้วย ตอนค่ำฉันไม่ว่าง”

ต้องไปทานข้าวที่บ้านพี่สาวของภรรยา

“ทำไมนายไม่ว่างอีกแล้วล่ะ？ไปทำอะไร？”

“นายน่าจะรู้ว่าผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว จะเอาแต่จดจ่ออยู่ที่บริษัทไม่ได้ ไม่งั้นจะโดนนอกใจได้ง่าย”

ไซมอน：“……”

เขาพูดไม่ออกเลย

เข้าใจว่าเจ้านายเอางานมาให้เขา เพื่อไปกับภรรยา

แต่แต่งงานแล้วมันสุดยอดมากนักหรือไง？

เขาไซมอนก็แต่งงานได้ ต่อไปก็ไม่ต้องออกงานทำโอทีทุกวัน กลับบ้านไปหาภรรยาเลย ได้ไหม？

ก็แค่ เขาไม่มีแฟน อยากจะแต่งงานเลยแบบนี้ ไม่มีคู่แต่งน่ะสิ

ไซมอนออกไปอย่างหดหู่ ด้วยอารมณ์ที่โดนเจ้านายบีบ

ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกัน ผู้คนต่างทำสิ่งต่างๆ ในที่ต่างๆ

น้ำทิพย์บอกกับน้องสาวแล้ว ตอนค่ำให้มาทานข้าว เธอป้อนข้าวโตะแล้ว ก็ใช้รถเข็นเด็ก เข็นโตะไปที่ตลาดเพื่อขายผัก

พอออกมา ก็ได้รับสายของสามี

“สามี ว่าไง？”

“คุณไปซื้อพวกผักเหรอ？”ประจวบถามเธอในสาย

“ยัง เพิ่งออกมา วันนี้คุณอยากกินอาหารอะไร？”

“ซื้อของอร่อยกลับมาหน่อย พ่อแม่ผม พี่สาวผมพวกเขาจะเข้าเมืองมา พี่สาวผมชอบกินอาหารทะเล คุณซื้ออาหารทะเลมาเยอะหน่อยนะ แม่ผมชอบเนื้อวัว คุณซื้อมาด้วยนะ”

น้ำทิพย์พูดตามสัญชาตญาณ：“อาหารทะเลแพงมาก พี่สาวคุณกินแต่กุ้ง ปู กินครั้งหนึ่งก็กินหลายตัว เนื้อวัวก็แพง ตอนนี้ครึ่งโลก็หกสิบหยวนแล้ว ปกติฉันจะซื้อเนื้อวัวให้โตะกิน ทำใจไม่ได้เลยซื้อเยอะแบบนี้”

เธอไม่ชอบดูแลพ่อแม่สามีกับพี่สาวเขา พอพวกเขามา ไม่ใช่แค่กินแต่ของดีๆ แต่ยังตำหนิเธอ ว่าเธอต่อหน้าประจวบ ทุกครั้งพอพวกเขาไป เธอกับประจวบก็ทะเลาะกัน แล้วทำสงครามเย็นไปหลายวัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่สาว มือยาวเป็นที่สุด ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ยุยงเก่งเป็นที่หนึ่ง

“ผมให้คุณซื้อคุณก็ซื้อ พูดอะไรเหลวไหลมากมาย แล้วก็ ครั้งที่แล้วคุณซื้อเสื้อผ้า ใช้เงินรายเดือนหนึ่งพันกว่าที่ผมให้คุณไป วันนี้เงินซื้ออาหาร คุณใช้บัตรนั้นรูดไม่ได้แล้ว หารกัน คุณต้องคืนให้ผมถึงจะถือว่ายุติธรรม”

น้ำทิพย์ได้ยินสามีพูด ก็ผิดหวังมาก โกรธมากด้วย เธอคิดว่าสามีไม่ชอบที่น้องสาวมาอยู่บ้านพวกเขาอีก เลยจงใจพูดแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าสามีพูดออกมานั้นพูดจริง

“ประจวบ ถึงตอนนี้ฉันจะไม่ทำงาน แต่ฉันอยู่บ้านดูแลลูกชายคุณ ดูแลจัดการบ้าน ทำให้คุณไม่ต้องกังวล เพื่อความสำเร็จในหน้าที่การงาน เลื่อนตำแหน่งขึ้นเงินเดือน ไม่มีคุณงามความดีแต่ก็ทำงานหนัก”

“ตอนนี้ฉันไปทำงานไม่ได้ คุณยังจะมาหารกับฉันอีก คุณคิดจะบีบให้ฉันตายหรือว่าบีบให้ฉันไปทำงาน？ได้ งั้นคุณให้พ่อแม่ดูแลหลานชาย พรุ่งนี้ฉันจะไปหางานทำ”

“คุณเป็นคนคลอดลูกเอง แล้วทำไมต้องให้พ่อแม่ผมมาเลี้ยงลูกด้วย？ผมหมายความว่า ลูกคือหน้าที่ของพวกเราสามีภรรยา เราต้องรับผิดชอบ พ่อแม่ผมเลี้ยงดูพี่สาวกับผมมาอย่างลำบาก กำลังจำมีชีวิตที่มีความสุข อย่ารบกวนคนแก่เลย”

“และคุณก็ไม่ใช่ว่าจน ครั้งที่แล้วคุณไปทำรถหรูเป็นรอย ยังมีเงินคืนเขา อย่ามาบอกผมว่าจนนักเลย คุณไม่มีเงิน ก็ไปเอาที่ดอกหญ้า รอโตะเข้าอนุบาลแล้ว คุณค่อยไปทำงานคืนเงินดอกหญ้า”

ประจวบมุ่งมั่นที่จะหารให้ได้

เจาคิดว่าเขาจ่ายไปเยอะมาก น้ำทิพย์อยู่บ้านไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ดูลูกอย่างเดียว ค่าใช้จ่ายรายเดือน ค่าดาวน์บ้านเขาออกหมด แล้วเธอต้องใช้เงินอะไรอีก