ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 47

ทุกกระบวนท่า ราวกับว่าจะสามารถเปล่งรังสีไปทั่วรอบๆบริเวณ

หากมีคนจากทหารตะวันตกเฉียงเหนือเห็นบุคคลนี้ ผู้คนนับหมื่นจะต้องให้ความหยามเกรงและไม่กล้าต่อกรกับเขาแม้เพียงสักนิด

หยวนเจิง！

มีสถานะเป็นผู้บัญชาการทหารระดับสามดาว รับผิดชอบทหารม้านับแสนตัว

เคยเป็น องค์ครักษ์ข้างกายของหลิงเซียว เขามีความจงรักภักดีต่อหลินเซียวเป็นอย่างมาก

หยวนเจินแหงนหน้าขึ้นช้าๆ มองไปยังคฤหาสน์ตระกูลฉินจากที่ไกล

“เป็นที่นี่สินะ”

หยวนเจิง พูดอย่างตื่นเต้น

“ผู้บัญชาการหยวนครับ คนพวกนั้น ถูกส่งไปแล้วครับ”

“ทำไมคุณถึงไม่ไปพบพวกเขาล่ะครับ？”

ชายหนุ่มถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“ทำงานของนายไป ไม่ต้องถามมาก”

“อีกอย่าง ฉันได้ออกจากกองทัพเรียบร้อยแล้ว ต่อไป อย่าเรีกฉันแบบนั้นอีก”

หยวนเจิงตอบกลับช้าๆ ไม่ได้สงสัยอะไรอีก

“ครับ！”

ชายหนุ่มก้มหัวตอบรับ จากนั้นก็ลูบจมูกตัวเองเบาๆ แล้วมองไปรอบๆชั่วขณะหนึ่ง

“คนเมืองเจียงนี่ชอบดูพระจันทร์ที่ริมแม่น้ำกันนะครับ”

หยวนเจินเมื่อได้ยินดังนั้น ก็หันไปมองตามชายหนุ่มอย่างช้าๆ

ทันใดนั้นนัยน์ตาคู่นั้นของหยวนเจิ้ง ก็เบิกกว้างขึ้น

มองอีกครั้ง หยวนเจิ้งตื่นเต้นไปหมด

วินาทีต่อมาขอบตาแดงก่ำ ร่างสั่นเล็กน้อย

“ผู้ ผู้บัญชาการ”

หยวนเจิ้งที่มีสถานะสูงสุดในกองทัพ ในตอนนี้กลับพูดเสียงติดๆขัดๆ สีหน้าตื่นเต้นสุดขีด

ต่อจากนั้น หยวนเจิ้งก็รีบก้าวเดินไปยังริมแม่น้ำด้วยความตื่นเต้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ยังเดินตามให้ทัน

สายตาของหยวนเจิ้งพยายามจับจ้องไปยังชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่หยุดแม้เพียงก้าวเดียว

จงกระทั่ง ระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นแคบลง เหลือไม่ถึงยี่สิบเมตร

หยวนเจิ้งแน่ใจได้ทันที ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

แม้จะเป็นเพียงเงาจากด้านหลัง แต่หยวนเจิ้งก็ดูออก แม้จะมองเพียงปราดเดียว

แต่ว่า ทันใดนั้นหยวนเจิ้งก็ค่อยๆหยุดฝีเท้าลง

วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงตุบบนพื้น

“พี่เจิ้ง พี่”

ชายหนุ่มเบิกตาโพลง จงต้องรีบเข้าไปประคอง

หยวนเจิ้งก็ยังคงก้มหัวอยู่อย่างนั้น พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง บนใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยหยดน้ำตาไปแล้ว

ในใจของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หยวนเจิ้งเป็นผู้บัญชาการระดับสามดาว สถานะในกองทัพสูงสุด

เป็นสุดยอดของสุดยอดทหาร หลั่งเลือดหลั่งเหงื่อไม่ยอมหลั่งน้ำตา ต่อให้ต้องบาดเจ็บก็ไม่ทิ้งพวกพ้อง

แต่ในเวลานี้ หยวนเจิ้งน้ำตาไหลอาบเต็มใบหน้า กัดฟันตัวเองแน่น และห้ามตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียงอะไรออกไป

ในระยะไกลออกไป เงาด้านหลังที่นั่งอยู่บนรถเข็น ดูโดดเดี่ยวราวกับหมาป่า ที่ถูกแยกออกจากฝูง

โดดเดี่ยว น่าสังเวช

“เขา เป็นเขา”

หยวนเจิ้งร่างกายสั่นสะท้าน ริมฝีปากก็สั่นตามไม่หยุด

ต่อให้ชายหนุ่มโง่มากแค่ไหน ก็เข้าใจถึงสถานการณ์ตรงหน้านี้ดี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน