ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 2

คำพูดช่วงสุดท้ายของอวี้อี่มั่วจบลง รถก็หยุดลงพอดี

ตอนนี้ ผู้ช่วยตู้เยี่ยที่นั่งอยู่แถวหน้าเงียบไม่พูดจา เมื่อที่ลงรถ ดึงประตูรถเปิดให้กับหร่วนซือซือ แสดงท่าทางเชิญ

“สำนักการปกครองฝ่ายพลเรือน”

มองเห็นจุดหมายปลายทาง หร่วนซือซือใช้แรงหยิกแขนตัวเองด้วยความไม่กล้าจะเชื่อ ทันใดนั้นก็เจ็บจนต้องเบะปาก

นี่...นี่ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?

ดูเหมือนว่าเธอยังไม่ได้ทันได้เตรียมตัว และนี้ความหมายคือเป็นการยัดเยียดใช่ไหม?

หร่วนซือซืออยากจะถอนตัวกลางคัน ตู้เยี่ยที่อยู่ด้านข้างก็เดินเข้ามา เรียกด้วยรอยยิ้ม“คุณหร่วน”

“ฉัน ฉันไม่ได้เอาทะเบียนบ้านมา”หร่วนซือซือตื่นตระหนกเพื่อหาเหตุผลให้ตัวเอง

ถึงอย่างไร ก็ไม่เคยได้ยินใครพูด ว่าเพิ่งจะนัดดูตัวก็ต้องจดทะเบียนสมรสแล้ว!

ตู้เยี่ยยิ้ม นำทางหร่วนซือซือเดินเข้าไปข้างใน “ไม่เป็นไรครับ”

วิธีของตู้เยี่ย ทำให้หร่วนซือซือรู้สึกได้ถึงการขี่บนหลังเสือยากที่จะลง เธอหันหน้ากลับไปมองอวี้อี่มั่วที่ยังนั่งอยู่ในรถ

นึกถึงสีหน้าท่าทางของเขาเมื่อกี้ ถ้าหากว่าหนีตอนนี้ อวี้อี่มั่วจะฆ่าเธอไหม?

ดังนั้น หร่วนซือซือจำเป็นต้องฝืนไว้ เดินตามตู้เยี่ยเข้าไปในสำนักการปกครองฝ่ายพลเรือน

ไม่ถึงสิบนาที หร่วนซือซือก็เดินออกมาจากในสำนักการปกครองฝ่ายพลเรือน ในมือมีหนังสือสีแดงเพิ่มมาหนึ่งเล่ม

แสบตากับแสงแดดที่ส่องมาเป็นพิเศษ

หร่วนซือซือตบหน้าตัวเอง รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นความฝัน

คาดไม่ถึงว่าเธอจะได้จดทะเบียนสมรสกับอวี้อี่มั่ว ไม่ต้องใช้ทะเบียนบ้าน และไม่ต้องให้ผู้ชายปรากฏตัวออกมา แบบนี้ก็ทำให้ตัวเองกลายเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว?

เธอยังคิดว่าทั้งหมดนี้ไม่เป็นความจริง