ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 6

ดูตัววันแรกก็แต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้ว

ข่าวนี้ก็เหมือนกับมีระเบิดปรมาณูทิ้งดิ่งใส่พื้นโลกอย่างไม่ต้องสงสัย ช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน

แต่คำที่อวี้อี่มั่วพูดออกมาจากปากของเขานั้น ได้ทำให้คนที่ฟังรู้สึกไร้ซึ่งปัญหาคลายกังวล ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

หร่วนซือซือในตอนนี้กลับตื่นเต้นจนอกจะแตก เธอตื่นตัวอย่างสุดขีด สายตาจ้องเขม็งไปที่ท่าทีของคุณนายหลิว และเตรียมตัวที่จะหนีเอาชีวิตรอดอยู่ทุกเมื่อ

แต่ใครจะไปคาดคิด ว่าหลังจากช่วงเวลาที่อึมครึมอันแสนสั้นนั้นพ้นไป เมื่อศาสตราจารย์หร่วนกับคุณนายหลิวดึงสติกลับเข้าร่างแล้วก็เอ่ยปากพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ดี จดทะเบียนสมรสแล้วก็ดี”

นี่มัน......

ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม！

สายตาของหร่วนซือซือมองไปที่ศาสตราจารย์หร่วนพลันก็มองไปที่คุณนายหลิว เป็นอย่างนี้สลับไปมาอยู่หลายที

“พ่อ แม่ ทั้งสองคน.......” ไม่โทษหนูเหรอคะ

ศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิวหาได้ใส่ใจกับปฏิกิริยาของหร่วนซือซือ ซ้ำกลับทำการฝากฝังลูกสาวให้อยู่ภายใต้การดูแลของเขาให้เสร็จสรรพ

ศาสตราจารย์หร่วนดึงมือของหร่วนซือซือ จากนั้นจึงนำมือน้อยๆ ของหร่วนซือซือไปวางไว้บนฝ่ามือของอวี้อี่มั่ว

“อี่มั่ว ต่อไปนี้ซือซือก็จะต้องรบกวนเธอแล้วนะ เด็กคนนี้น่ะนะ ไม่ค่อยทันคนทำการใดก็ไม่ตั้งใจ แต่ก็ยังมีข้อดีที่มีจิตใจดีงามร่าเริงสดใส และใสซื่อ”

ขณะที่มือของหร่วนซือซือสัมผัสเข้ากับมือของอวี้อี่มั่วนั่นเอง ก็ราวกับมีสายฟ้าแล่นแปลบปลาบไปทั่วทั้งร่างจนชาไปหมด

ใบหน้าของหร่วนซือซือก็พลันแดงก่ำขึ้นมา รู้สึกเหนียมอายขึ้นมาเล็กน้อยจึงก้มหน้างุด

อวี้อี่มั่วไม่ได้ตอบรับสัญญาอะไร เพียงแค่ตอบไปอย่างง่ายๆ ว่า “อาจารย์วางใจได้เลยครับ”

แต่คำไม่กี่คำนี้ จู่ๆ ก็ทำให้หร่วนซือซือรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่ไม่อาจเทียบได้ เธอแอบใช้หางตาเหล่มองไปที่อวี้อี่มั่ว

เป็นคนที่หน้าตาดีจริงๆ 360องศาของเขาไม่มีมุมไหนที่เป็นจุดบอดได้เลย

การทานข้าวมื้อนี้ จบได้อย่างสวยงามบริบูรณ์ราวกับภาพวาดที่สะบัดพู่กันจบหมึกเสียเรียบร้อย

หร่วนซือซือถูกสั่งให้ลงมาส่งอวี้อี่มั่วที่ข้างล่าง ทั้งสองคนเดินโดยที่มีคนหนึ่งอยู่ข้างหน้าอีกคนเดินรั้งท้ายอยู่ข้างหลัง

มองดูรูปร่างอันสูงใหญ่ของอวี้อี่มั่วแล้ว ใบหน้าเรียวรูปไข่ของหร่วนซือซือก็แดงขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้

จิตใจเธอก็บินว้าวุ่นนึกย้อนกลับยังฉากที่ได้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ตอนแรกเธอคิดว่าพ่อกับแม่จะโกรธจนบ้านแตก แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งหมดนี้ล้วนก็เป็นเพราะผู้ชายข้างๆ เธอคนนี้

หร่วนซือซือไม่ระมัดระวังจนเผลอเปิดเผยความหน้าเงินของตนเอง และทั้งหมดนั้นก็ถูกอวี้อี่มั่วจับจ้องมองเห็นทุกอย่างผ่านสายตาเขา

ขณะนั้นนั่นเอง เบื้องหน้านั้นก็มีตู้เยี่ยขับรถมารับอวี้อี่มั่วแล้ว

มองดูหร่วนซือซือที่ยังคงตกอยู่ในห้วงภวังค์โลกใบน้อยๆ ของเธอแล้ว ริมฝีบางปากบางอันเย้ายวนของอวี้อี่มั่วก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ทว่า รอยยิ้มจางๆ นี้ก็พลันหายไปในชั่วกระพริบตา เขาคืนกลับสู่สีหน้าเคร่งขรึมดังที่ปรากฏอยู่ก่อนหน้า

อวี้อี่มั่วขึ้นรถไป กดกระจกหน้าต่างลง คุยกับหร่วนซือซือโดยเอ่ยออกมาอย่างเรียบนิ่ง “พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอไปบ้านใหม่ของพวกเรากัน”

“ห๊ะ” เมื่อได้ยินเสียงของอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือจึงพึ่งจะเรียกสติกลับเข้าร่าง แต่เมื่อช้อนสายตาขึ้นไปมอง อวี้อี่มั่วกลับปิดกระจกขึ้นจากนั้นรถก็ออกตัวจากไป

ไม่ให้เวลาหร่วนซือซือในการพิจารณาเลยแม้แต่น้อย

ไม่กี่วินาทีต่อมา หร่วนซือซือถึงพึ่งจะประมวลข้อความจับใจความสำคัญนั้นได้

อวี้อี่มั่วบอกว่าบ้านใหม่อย่างงั้นเหรอ

“บ้านใหม่ของพวกเรา”

หร่วนซือซือถือบัตรเครดิตทองไว้ในมือ แล้วเอ่ยซ้ำประโยคที่อวี้อี่มั่วพูดขึ้นมา ฉับพลันใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้อีกครั้ง