ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 7

อวี้อี่มั่วคือคนพูดจริงทำจริง ในช่วงเช้าของวันที่สอง เขาก็มารออยู่ที่ข้างล่างตึกที่หร่วนซือซือพักอาศัยอยู่แล้ว

ภายใต้ความเร่งเร้าของคุณนายหลิว หร่วนซือซือสวมเสื้อยืดสีขาว รีบลงมาที่ข้างล่างตึกโดยที่ในปากยังคาบหมั่นโถวอยู่ครึ่งลูก

รถยนต์ยังคงเป็นมายบัคสุดหรูคันเดิม

หร่วนซือซือเดินฝ่าฝูงคนที่ล้วนต่างก็มีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ

ตู้เยี่ยที่ยืนรออยู่ข้างๆ เปิดประตูรถให้เธอ ซ้ำยังกล่าวทักทายเธอออกมาเบาๆ “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหญิง”

หร่วนซือซือยังคงไม่คุ้นชินกับชื่อเรียกแบบนี้ จึงหัวเราะแหะๆ อย่างกระอักกระอ่วนให้ตู้เยี่ย แล้วจึงหมุนตัวขึ้นรถไป

เมื่อขึ้นมาบนรถ สายตาของเธอถูกดึงดูดให้เบนมองไปทางอวี้อี่มั่วที่กำลังนั่งอยู่ที่ที่นั่งผู้โดยสารข้างๆ

วันนี้อวี้อี่มั่วสวมใส่ชุดสูทสีดำ ดูแล้วทำให้คนต้องรู้สึกหักห้ามใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเสื้อเชิ้ตสีดำตัวข้างในที่ไม่ได้กลัดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นลูกกระเดือกที่มีเสน่ห์เย้ายวน ทำให้จิตใจรู้สึกสั่นสะท้านได้อย่างไม่รู้ตัว

ก็รู้มาโดยตลอดว่าอวี้อี่มั่วนั้นดูดี แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นคนที่มีเสน่ห์ดึงดูดแบบนี้

หร่วนซือซือท่องไปในจินตนาการอย่างบ้าคลั่ง

สายตาของอวี้อี่มั่วนั้นจ้องอยู่ที่เอกสารข้างหน้า แต่ด้วยความที่หร่วนซือซือนั้นจ้องมองจนเขาจะทะลุอยู่ ฉับพลันนั้นอวี้อี่มั่วจึงมองกลับมา

ดวงตาทั้งสองคู่สบเข้าหากัน

เมื่อสายตาสบเข้ากับดวงตาอันหนาวเย็นของอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือก็ถอนสายตากลับคืนทันที แล้วจึงรีบก้มหน้าลง

ใบหน้ารูปไข่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ถึงขนาดที่รู้สึกอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน

อวี้อี่มั่วมีท่าทีราวกับว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เบนสายตากลับมามองหน้าเอกสารดังเดิม

ขณะเดินทาง ในรถยนต์บรรยากาศนิ่งเงียบสนิท แม้ว่าหร่วนซือซือจะมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง แต่ในหัวกลับคิดถึงแต่เรื่องที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ รวมถึงสายตาคู่นั้นของอวี้อี่มั่วด้วย

จนกระทั่งรถจอดนิ่งสนิท เธอก็ยังไม่รู้สึกตัว กลายเป็นตู้เยี่ยที่เรียกสติเธอกลับมา

“คุณหญิง พวกเรามาถึงแล้วครับ”

ตู้เยี่ยเปิดประตูให้หร่วนซือซือ และทำมือผายเชื้อเชิญออกมา

หร่วนซือซือลงจากรถ เดิมทีเธอคิดว่าอวี้อี่มั่วเองก็จะลงมาจากรถด้วย ใครจะไปรู้ว่ารถได้เคลื่อนออกจากเบื้องหน้าเธอไปอีกครั้ง

จึงเหลือเพียงเธอและตู้เยี่ยสองคน

หร่วนซือซือจิตใจสับสนงุนงงไปชั่วขณะ ไม่ใช่บอกว่าไปบ้านใหม่ด้วยกันหรอกเหรอ

ตู้เยี่ยที่อยู่ข้างๆ ดูหร่วนซือซือออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จึงอธิบายออกมาว่า “คุณหญิง ท่านประธานเช้านี้มีประชุมด่วน ท่านจะกลับมารับประธานอาหารกลางวันกับคุณหญิงครับ”

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง

หร่วนซือซือมีสีหน้าดีขึ้นมาก จากนั้นก็ราวกับว่าหร่วนซือซือพึ่งจะนึกอะไรออก หันกลับไปพูดกับตู้เยี่ย

“ผู้ช่วยตู้ คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงได้ไหมคะ”

ฟังแล้วแล้วกระอักกระอ่วนมาก!

แล้วยิ่งเป็นตำแหน่งคุณหญิงของประธานอวี้กรุ๊ปด้วยแล้ว วันนี้เธอพึ่งดำรงตำแหน่งเป็นวันที่สอง ยังปรับตัวให้เป็นเรื่องปกติไม่ได้เลย

“งั้นเรียกชื่อฉันไปเลยละกัน หร่วนซือซือ”

“คุณหญิง สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่ประธานพักอาศัยอยู่เป็นปกติ และหลังจากนี้ต่อไปที่นี่ก็ยังจะเป็นที่ที่คุณหญิงใช้อยู่อาศัย” ตู้เยี่ยจงใจเมินคำพูดของเธอไป มือก็ผายไปทางคฤหาสน์หลังหนึ่ง

หร่วนซือซือมองตามทิศทางที่ตู้เยี่ยผายมือไป คฤหาสน์สุดหรูอลังการก็ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเธอ

อวี้อี่มั่วอยู่ที่นี่เหรอ