นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 65

ไป๋ยี่เซวียนหันไปมองด้านหลังพลางพูดว่า “ไปแจ้งความกับทางการ”

พ่อครัวนั่นพอได้ยิน ก็หมุนตัววิ่งออกไปด้านนอกทันที

พวกคนที่มาหาเรื่องในห้องส่วนตัวสีหน้าเปลี่ยนสีกันทันที คนที่ปากแหลมหน้าตาน่าเกลียดรีบกระโดดขึ้นมาตะโกนว่า “โรงเตี๊ยมเทียนเซียงของพวกเจ้าไม่แน่จริง เล่นใช้ไม้นี้เลย!”

ไป๋ยี่เซวียนกลับยังคงสุภาพดุจเดิมบอกว่า “ในเมื่อพวกท่านอยากได้คำตอบ เช่นนั้นก็ให้ทางการมาร่วมด้วยเถิด นี่ก็จะได้ไม่กระทบลูกค้าท่านอื่น หรือให้คนเอาไปพูดได้ว่า โรงเตี๊ยมเทียนเซียงเราไม่รู้จักหลักการรับรองแขก”

พอได้ยินเขาพูดอย่างนี้ โจวกุ้ยหลานเลิกคิ้วขึ้น ในใจรู้สึกเลื่อมใสไป๋ยี่เซวียนขึ้นมาหลายส่วน

สมเป็นเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมมาหลายปี วิธีการนี่สุดยอดจริงๆ!

คนโต๊ะนั้นมองหน้ากันไปมา สุดท้ายคนที่ หัวอ้วนหูใหญ่สมบูรณ์โบกมือใส่คนที่เหลือ “พวกเราไป!”

พอคำพูดนี้ดังขึ้น ทุกคนก็พากันลุกขึ้น คนหนึ่งในนั้นออกแรง ล้มโต๊ะทั้งโต๊ะเลย

จานชามร่วงหล่นลงพื้น ส่งเสียงแตกดังเพล๊งไปตามๆกัน

“เจ้าคนแซ่ไป๋ ข้าจำเจ้าได้แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก!”

ไป๋ยี่เซวียนหันหลังให้พวกโจวกุ้ยหลาน พวกเขาเลยมองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เพียงแต่วินาทีต่อมา นางก็ได้เห็นไป๋ยี่เซวียนยื่นมือขวางหน้าพวกเขาไว้ “รบกวนจ่ายค่าจานชามและโต๊ะมาด้วย”

คนโต๊ะนั้นหัวเราะกันคืน ผู้ชายที่หัวอ้วนหูใหญ่สมบูรณ์คนนั้นยื่นมือตบไหล่ไป๋ยี่เซวียนพลางหัวร่อว่า “เถ้าแก่ไป๋มิได้บอกว่าไม่คิดเงินรึ? กลับคำแล้วรึ?”

ไป๋ยี่เซวียนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าหมายถึงเงินค่าอาหาร มิได้รวมถึงจานชามที่แตกหักพวกนั้น”

ผู้ชายหัวอ้วนหูใหญ่สมบูรณ์คนนั้นหัวเราะครืนใหญ่ ผู้ชายหลายสิบคนที่เขาพามาเริ่มเข้ามาห้อมล้อมอย่างช้าๆ และยังปิดประตู ขนาดพ่อครัวที่คิดจะลอบออกไปแจ้งทางการยังโดนพวกเขาจับตามองไว้เลย

ส่วนแขกอื่นๆที่มามุงดูก็โดนสกัดไว้ด้านนอก บางคนหนีไปอย่างหวาดกลัวแล้ว

โจวกุ้ยหลานดึงชายเสื้อสวีฉางหลิน พลางถามเขาเสียงเบาว่า “เจ้าสู้ผู้ชายคนที่หัวอ้วนหูใหญ่สมบูรณ์นั่นได้หรือไม่?”

ในใจนาง สวีฉางหลินหลงตัวเองว่าเก่ง ก่อนหน้านี้ถีบเดียวก็ทำพ่อค้าจางกระเด็น จนตอนนี้ยังขยาดไม่กล้าคุยกับพวกเขาตามลำพังเลย ถึงจะถามอย่างนี้ แต่ในใจนางก็มีคำตอบนานแล้ว

สวีฉางหลินตอบรับเสียงเบา “ไม่มีปัญหา”

“งั้นดี เจ้าสั่งสอนเขาสักหน่อยเถิด” โจวกุ้ยหลานแอบสั่งสวีฉางหลิน

เมียตนออกปากแล้ว งั้นต้องทำตามอยู่แล้ว

เขาก้าวเท้ายาวขึ้นหน้า ไปยืนด้านหลังไป๋ยี่เซวียน

“โย่ เถ้าแก่ใหญ่ไป่ ท่านนี่เก่งนะ พวกข้าพี่น้องกินกันไม่เอร็ดอร่อยเลย จะระบายหน่อยไม่ได้รึ?”

ผู้ชายหัวอ้วนหูใหญ่สมบูรณ์คนนั้นยื่นมือจะไปแตะหน้าไป๋ยี่เซวียน ใกล้จะถึงแล้ว ข้อมือกลับโดนคนหนึ่งคว้าจับไว้ เขาหันหน้าไปดู ก็เห็นว่า ผู้ชายผิวคล้ำคนหนึ่งกำลังจ้องเขาอย่างเย็นชา

“ไอ้หนู ปล่อยข้านะ ไม่งั้นเจ้าโดนดีแน่!”

น้ำเสียงข่มขู่เต็มที่ เหมือนกับวินาทีต่อมาจะกัดสวีฉางหลินให้ตายเลย

ไป๋ยี่เซวียนก็หันไปดู และเห็นพรานที่คอยมาส่งของป่าให้เขาในอดีต ในใจก็ตกใจนัก

เขาไม่ใช่คนโง่ เวลานี้คนที่กล้าออกหน้าต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่

“เจ้าจะให้ข้าโดนดียังไง?”

น้ำเสียงสวีฉางหลินเหมือนพกพาไอเย็นบีบคั้นคนชนิดหนึ่ง เขาถามเสียงเย็นชา

ราศีนี้ทำให้ผู้ชายหัวอ้วนหูใหญ่สมบูรณ์คนนั้นสั่นสะท้านเยือก ถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

คนผู้นี้แกร่งนัก เมื่อครู่ตนไม่รู้ตัวสักนิดว่าเขาเข้ามาใกล้

แต่พอคิดถึงเงินที่ได้มาวันนี้ เขาก็ได้แต่เชิดคอพูดเสียงเย็นชาว่า “งั้นต้องแล้วแต่พี่น้องข้าแล้วล่ะ!”พูดจบคำนี้ เขาผิวปาก บรรดาชายฉกรรจ์ที่ห้อมล้อมอยู่ก็เดินมาทางพวกเขาทันที