นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 402

“พวกข้าไม่รับทานที่ดูหมิ่นถิ่นแคลน” อาจารย์เอ่ยปฏิเสธ

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า “ข้าไม่ได้ช่วยพวกเจ้าเปล่าๆ หลังจากนี้ข้าก็จะเป็นหัวหน้าของสำนักบัณฑิต จะให้เงินทุนพวกเจ้าเบื้องหลัง พวกเจ้าดูแลเพียงสั่งสอนให้ความรู้แก่ผู้คนเท่านั้น ส่วนลูกศิษย์ ข้าจะรับสมัครเพิ่ม พอถึงตอนนั้นเงินค่าเล่าเรียนที่เก็บได้ล้วนเป็นของข้า”

“ข้าไม่สอนศิษย์ที่ไร้ความสามารถ” อาจารย์มองโจวกุ้ยหลานอย่างระแวดระวัง

“ข้าหาอาจารย์ใหม่ได้ แบ่งเป็นแต่ละระดับชั้น พวกเจ้าแต่ละคนก็ศิษย์ใครศิษย์มัน เพียงแต่ระดับชั้นเจ้าสำคัญที่สุด หากมีศิษย์ใหม่คุณสมบัติดี เจ้าสามารถเลือกได้ก่อน เป็นอย่างไร”

อาจารย์ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจความคิดเห็นของโจวกุ้ยหลาน

“จุดประสงค์ของเจ้าคืออัดใด”

โจวกุ้ยหลานยกมุมปาก เผยรอยยิ้มอ่อนโยน “อาจารย์ จะพูดอย่างไรเจ้าก็เป็นอาจารย์ของลูกข้าทั้งสอง ข้าไม่ควรช่วยพวกเจ้าสักหน่อยรึ อีกอย่าง การสร้างสำนักบัณฑิตก็เป็นเรื่องที่ทำเงินได้ไม่ใช่รึ”

ยิ่งนางพูดอย่างนี้ อาจารย์ยิ่งระแวดระวัง

“เจ้าคงไม่ได้ทำเพื่อจวนหู้กั๋วกง...”

“อาจารย์ หู้กั๋วกงมีสถานะเช่นไร ผู้ที่เริ่มส่งใบเทียบดวงชะตาให้ก่อนมีตั้งเท่าใด ยังต้องมาประจบประแจงเจ้าหรือไร นอกจากนี้แล้ว แม้ว่าพวกเขาจะมาจากสำนักบัณฑิต แต่เส้นทางก็เป็นคนเลือกเอง ผู้ใดจะมาบังคับเขาเข้ากองกำลังได้เล่า อีกอย่างนะ นายพลสวี เขาสนใจแต่เรื่องการสู้รบเท่านั้น”

อาจารย์คิดไปมาก็รู้สึกเป็นเช่นนี้

โจวกุ้ยหลานเห็นว่าเขาหลวมตัว จึงเกลี้ยกล่อมเขาอีกรอบ

ท้ายที่สุดเป็นเพราะสภาพบังคับในปัจจุบัน อาจารย์ทำได้เพียงพยักหน้าตกลง

ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงการใช้ป้ายสำนักบัณฑิตของเขา ทั้งยังสามารถช่วยสร้างสำนักบัณฑิตขึ้นมาแห่งหนึ่ง ลูกศิษย์ที่ยากจนก็มีกินมีใช้ ยังไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียนอีก ซึ่งเพียงพอที่จะโน้มน้าวเขาแล้ว

ที่สำคัญที่สุด คือเขาและลูกศิษย์ของเขาจากโจวกุ้ยหลานไปจะไม่มีรายได้ สามารถเล่าเรียนได้อย่างสบายใจ ก็ไม่ต้องคิดไปดิ้นรนหากินหาใช้อีก

“อาจารย์ ตราบใดที่พวกเขาไม่เต็มใจเข้ากองกำลัง ผู้ใดก็ไม่อาจมาบังคับพวกเขาได้”

โจวกุ้ยหลานรับรองเช่นนี้

อาจารย์จึงวางใจ พยักหน้าทันที

หลังปรึกษากับอาจารย์ครู่หนึ่ง แล้วจดจำทุกอย่างที่อาจารย์กล่าวไว้

ยามบ่าย นางพาทุกคนไปซื้อเครื่องนอน และซื้อเสื้อผ้าให้อีกคนละสองชุด รวมทั้งของใช้ประจำวัน

ใกล้พลบค่ำ โจวกุ้ยหลานกลับไปที่ห้องของตนเอง มอบตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงให้เหล่าไท่ไท่ ให้เหล่าไท่ไท่ดูแลของกินของใช้ของพวกเขาทั้งหลาย

จากนั้นก็พาเหล่าไท่ไท่ไปซื้อผักที่ที่ขายผักใกล้ๆ เหล่าไท่ไท่ได้ยินราคานั้น จึงตกใจมาก ดึงโจวกุ้ยหลานต้องการจะจากไป

แต่โจวกุ้ยหลานไม่สนใจนาง เพียงจ่ายเงินซื้อผัก

ระหว่างทางที่กลับพร้อมถือผัก เหล่าไท่ไท่พึมพำอยู่ตลอดเวลาว่า “ไชเท้าหัวเดียวมีราคาถึงสิบอีแปะเลยรึ ทำไมไม่ปล้นกันไปเลยเล่า”

“ที่นี่ล้วนราคานี้ แล้วไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวที่ขายแพงเช่นนี้”

โจวกุ้ยหลานเกลี้ยกล่อมเหล่าไท่ไท่

เหล่าไท่ไท่ไม่พอใจโจวกุ้ยหลานมาก “เจ้าไม่ได้ถูกคนหลอกหรอกรึ กินเช่นนี้พวกเราจะกินกันไหวรึ ครอบครัวใหญ่ขนาดนี้!”

“เพราะที่นี่เป็นเมืองหลวงนะท่านแม่ ข้าวของย่อมต้องขายแพง จึงหาเงินได้มากเช่นกัน ท่านว่าใช่หรือไม่”

“แต่ก็ไม่ถูกจริงๆ !” เหล่าไท่ไท่เม้มริมฝีปาก

โจวกุ้ยหลานยิ้มแย้ม เปลี่ยนเรื่อง

อยู่ต่อหน้าบุตรสาวคนเล็ก เหล่าไท่ไท่ก็ผ่อนคลายไม่น้อย ราวกับว่าได้เจอแก้วตาดวงใจ พูดคุยมากขึ้นอีกเล็กน้อย

ตอนโจวกุ้ยหลานได้ยินว่าหลิวเกาถูกเกณฑ์ทหาร และหลิวอ้ายถูกโจรฆ่าตาย ในใจก็เป็นทุกข์มาก