นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 400

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 400 เจอเหล่าไท่ไท่อีกครั้ง

นางพยายมลุกขึ้นนั่ง โจวกุ้ยหลานใช้มือข้างหนึ่งกดนางไว้“อย่าขยับ เดี๋ยวรอยแผลจะปริเอาได้”

เสี่ยวจิ่วนอนกลับไปเงียบๆ ตอนที่โจวกุ้ยหลานยื่นช้อนซุปไปใกล้ริมฝีปากของนาง ริมฝีปากของนางสั่นระริก

“เมื่อคืนข้าก็เป็นคนป้อน ไม่ต้องเกรงใจ”

โจวกุ้ยหลานเดาว่านางรู้สึกเกรงใจ เลยกล่าวขึ้น

เสี่ยวจิ่วหลุบตาลง ขมวดคิ้วอีกครั้ง ครั้งนี้นางไม่สนใจโจวกุ้ยหลานที่ห้ามไว้ พยายามลุกขึ้นนั่ง และรับถ้วยที่อยู่ในมือโจวกุ้ยหลานมาแนบริมฝีปาก จากนั้นดื่มกินจนหมด

การขยับที่รุนแรงทำให้บาดแผลเปิด สีหน้าของนางมีอาการเจ็บแปลบแฉลบผ่าน

โจวกุ้ยหลานรับถ้วยเปล่ามา เอาช้อนวางลงไป จากนั้นเดินไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วกลับมานั่ง พยุงช่วยให้นางนอนลง

“เจ้าอยู่ข้างกายข้าตลอดเลยใช่หรือไม่?”

เสี่ยวจิ่วคิดไม่ถึงว่าโจวกุ้ยหลานจะถามคำถามนี้ นางลังเลอยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้พยักหน้า

“อย่างนั้นรอยดาบนี้ใช่หรือไม่ว่ามีคนจะลักพาตัวข้า แล้วเจ้าจะปกป้องข้ากับลูกทั้งสองคนของข้าเลยได้รับบาดเจ็บ?”

โจวกุ้ยหลานถามอย่างต่อเนื่อง

เสี่ยวจิ่วไม่เข้าใจว่านางต้องการจะพูดอะไร ชะงักไปพักหนึ่ง แล้วพยักหน้ารับ

โจวกุ้ยหลานสูดหายใจฟุดฟิด“ในเมื่อเจ้าปกป้องพวกเราจนได้รับบาดเจ็บ ทำไมไม่ยอมให้ข้าดูแลเจ้าเพื่อเป็นการตอบแทน?”

“นี่….คือหน้าที่ของข้า”เสี่ยวจิ่วกล่าวขึ้น น้ำเสียงแหบพร่าคล้ายดั่งหินกลิ้งทับพื้น

“ที่จริงเจ้าไม่พูด ข้าก็สามารถเดาได้ เจ้าคือองครักษ์ลับของสวีฉางหลินใช่หรือไม่? และดูแลอยู่ข้างกายข้าตลอด ครั้งนี้เพราะช่วยข้ากับลูกเลยได้รับบาดเจ็บ บาดเจ็บแล้วยังถูกจับเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับพวกเรา”

เสี่ยวจิ่วแปลกใจ

เห็นนางไม่โต้แย้ง โจวกุ้ยหลานเลยกล่าวอย่างต่อเนื่องว่า“เจ้าช่วยพวกเราอยู่ลับๆหลานหนแล้วใช่หรือไม่?”

“เหตุใดท่าน…..”

กล่าวพูดได้ครึ่งหนึ่ง น้ำเสียงของเสี่ยวจิ่วก็หยุดไป เพราะรู้สึกว่าพอตัวเองไม่ระวังก็จะทำให้เปิดเผยตัวตนได้

“เพราะร่างกายของเจ้าข้าดูหมดแล้ว ด้านบนยังมีบาดแผลใหม่ นับตามเวลา น่าจะเพิ่งได้รับบาดเจ็บ อย่างนั้นก็คือเจ้าปกป้องพวกเราอยู่ตลอด ก็ไม่ใช่บาดเจ็บเพราะพวกเราหรือ?”

โจวกุ้ยหลานกล่าวพูดอย่างแน่วแน่

เสี่ยวจิ่วเหลือบมองเรือนร่างของตนเองอย่างไม่ตั้งใจ ถึงพบว่าไม่ได้สวมใส่ชุด หลายจุดใช้ผ้าพันห่อไว้

สีหน้าซีดเผือดแดงเป็นลูกตำลึงเล็กน้อย ทำให้โจวกุ้ยหลานดูแล้วแปลกประหลาดใจ

แต่เวลานี้โจวกุ้ยหลานไม่คิดจะหยอกล้อนาง นางสูดหายใจเข้าลึกๆ กล่าวว่า“ในเมื่อนอกจากข้าก็ไม่มีใครสามารถดูแลเจ้าได้แล้ว อย่างนั้นก็ไม่ต้องตัดขาดไมตรีเช่นนี้”

เสี่ยวจิ่วจับขอบผ้าห่มแน่น กัดริมฝีปากไม่พูดไม่จา

โจวกุ้ยหลานตบไหล่นางเบาๆ“เจ้าเก่งมาก ถ้าไม่ใช่เจ้าช่วยข้า หลังจากพวกเราเกิดเรื่องที่หมู่บ้านต้าสือก็ไม่มีเสบียงอาหารกินแล้ว เป็นเจ้าที่ช่วยสวีฉางหลินเก็บเสบียงอาหาร ถึงทำให้พวกเราได้รับการช่วยเหลือ ข้านับถือเจ้าจริงๆ เพราะฉะนั้น เจ้าไม่ต้องลำบากใจขนาดนั้น”

เสี่ยวจิ่วไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินเลย

“พอแล้วๆ นอนลงไปก่อน หลีกเลี่ยงสัมผัสโดนบาดแผล”

โจวกุ้ยหลานประคองนางลงนอนช้าๆอย่างระมัดระวัง จากนั้นห่มผ้าห่มให้นางด้วย

นึกถึงรอยแผลเป็นบาดแผลที่ตนเองให้อยู่บนเรือนร่างของนางเมื่อคืนนี้ โจวกุ้ยหลานก็มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจแม่นางผู้นี้ขึ้นมา

เสี่ยวจิ่วนอนลง สีแดงยังมีความแดงระเรื่อเล็กน้อย เวลานี้ภายใต้ใบหน้าซีดเผือดด้วย คิดไม่ถึงว่าจะน่ารักอย่างนี้

โจวกุ้ยหลานรู้สึกเบื่อ เลยถามนางขึ้น

ที่สามารถตอบได้ เสี่ยวจิ่วก็ตอบ มีบางอย่างที่ไม่สามารถตอบได้ นางก็เงียบไม่เปิดปากพูด

รอฟ้าสาง โจวกุ้ยหลานก็เข้าใจอะไรขึ้นมาไม่น้อยเลย

สิ่งที่นางคาดเดานั้นไม่ผิดเลยจริงๆ เสี่ยวจิ่วไม่เคยหนีห่างกายนางเลย หลังจากที่สวีฉางหลินหายไปพ้นจากสายตานางแล้ว นางก็จะกลับมาแทน อยู่ใกล้ตัวนางตลอด สามารถปกป้องนางได้ตลอดเวลา