บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 344

แม่ตัวเองกลายเป็นแบบนี้ โม่เทียนยวี๋ก็แค้นอย่างมาก ต้องการไปคิดบัญชีกับลู่จิ้นยวน แต่ไม่มีความกล้าสักนิด

เขารู้ดีอย่างมากว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายคนนั้น

ดังนั้น เขาเต็มไปด้วยความโกรธ แน่นอนว่าอยู่ภายในใจ ทั้งหมดโทษไปที่โม่โยว สำหรับเขาแล้ว สิ่งที่แม่เขาต้องเผชิญ โม่โยวเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด

ถ้าเธอไม่ฉวยโอกาสตอนที่ตนไม่อยู่ ไปยุ่งกับลู่จิ้นยวน แม่เขาก็คงไม่เป็นแบบนี้ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของหญิงคนนั้น

มองไม่ออกจริงๆ ยัยชั้นต่ำบัดซบ ปกติดูอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่คิดว่าจะเหลวแหลกแบบนี้

โม่เทียนยวี๋เดิมทีวางแผนว่าหลังจากแต่งงานกับโม่โยว ได้รับผลประโยชน์แล้วจะหย่ากับเธอ แต่ตอนนี้แผนนี้เขาต้องเปลี่ยนมันสักหน่อย รอยัยชั้นต่ำนั่นแต่งงานกับเขา ดูสิว่าเขาจะจัดการเธออย่างไร เฮอะ

สีหน้าโม่เทียนยวี๋ไม่แน่นอน สุดท้ายก็หรี่ตา มุมปากยิ้มบิดเบี้ยว

……

สำหรับจุดจบน่ารันทดของพานจื้อหลานและการเปลี่ยนแปลงความคิดของโม่เทียนยวี๋ โม่โยวไม่รู้อะไรเลย เธอแค่รู้ว่าตัวเองเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก็ได้รับแจ้งจากชายเอาแต่ใจคนหนึ่งว่าเขาช่วยตัวเองลาออก ในขณะเดียวกันก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นนักออกแบบอย่างเป็นทางการของแผนกออกแบบบริษัทตระกูลลู่

“ฉันให้คนร่างสัญญาเรียบร้อยแล้ว บ่ายนี้จะส่งแฟกซ์ไปที่ห้องทำงานเธอ เธอดูมันสักหน่อย ถ้ามีความเห็นอะไร รวมถึงเงินเดือนน้อยไปก็บอกได้” ลู่จิ้นยวนพูดขึ้นด้วยใบหน้าใจเย็นเหมือนเดิม

โม่โยว： “……”

เธอได้สติกลับมา ขมวดคิ้วตอบสนองทันที ในใจก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย ยังไงแล้วงานมันก็เป็นของเธอเอง ชายคนนี้มีสิทธิอะไรไม่บอกเธอ ตัดสินใจแทนเธอ?

การตัดสินใจด้วยตัวเองทั้งหมด ทำให้คนอื่นขุ่นเคืองใจ เชื่อว่าไม่มีใครมีความสุขหรอก

“คุณลู่ ปกตินักออกแบบของแผนกออกแบบบริษัทคุณ บังคับซื้อบังคับขายแบบนี้ได้เลยเหรอ? ” เพราะเธอโกรธ จึงพูดประชดอย่างอดไม่ได้

ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้โกรธสักนิด กระตุกมุมปาก ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “บังคับซื้อบังคับขายเหรอ? ไม่ๆ ยังไงพวกเธอก็เทียบกับเธอไม่ได้อยู่แล้ว”

“ในตระกูลลู่ ลู่อันหรานเป็นของเธอ บริษัทตระกูลลู่ก็เป็นของเธอได้เหมือนกัน แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุด ลู่จิ้นยวนก็เป็นของเธอด้วย”

พูดอะไรไม่อายกลางวันแสกๆ ทำให้โม่โยวตกตะลึง จากนั้นก็หน้าแดงก่ำ อดไม่ได้ที่จะจ้องเขม็งเขา เหลือบมองลูกชายข้างๆ ในใจก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย

ลู่จิ้นยวนส่งสายตาให้กับเด็กน้อยลู่อันหราน เด็กน้อยวิ่งเข้าหาอ้อมกอดโม่โยวทันที ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความเศร้า

“แม่ แม่อย่าโทษพ่อเลย เรื่องนี้ผมแนะนำเอง ผมอยากให้แม่ทำงานที่บริษัทครอบครัวเรา หญิงชราคนนั้นกล้าก่ออาชญากรรมที่บริษัทตระกูลลู่ ถ้าอยู่ที่อื่น ก็จะยิ่งกล้ากว่านี้ แม่จะอันตรายมากเลย”

“ถ้าแม่เป็นนักออกแบบของบริษัทเรา อันหรานก็จะได้เจอแม่ง่ายขึ้นเยอะเลย”

“อีกอย่างแม่เป็นนักออกแบบที่ยอดเยี่ยมมาก ผมเคยเรียนคำหนึ่งบอกว่า อย่าให้เงินทองรั่วไหลออกข้างนอก แม่ต้องใส่ปุ๋ยลงที่สนามหญ้าของตัวเอง”

เขาแสดงความรู้สึกเสร็จก็หันตัวไปแสดงท่าทางทุกข์ยาก “หรือว่าแม่ไม่อยากอยู่กับอันหราน? ไม่อยากเจออันหรานเหรอ? ”

ลู่จิ้นยวนเลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ เฮอะ ไม่รู้เจ้าเด็กนี่ได้รับความเจ้าเล่ห์มาจากใคร? แต่ก็น่ายกย่องจริงๆ

อืม สมแล้วที่เป็นลูกชายเขา

โม่โยวเห็นลู่อันหรานตาแดง จะพูดอะไรได้ที่ไหนกัน ทำได้แค่ปลอบและโน้มน้าว ถึงทำให้เจ้าเด็กดีใจได้