ดวงใจอันธพาล NC25+ นิยาย บท 3

บทที่ 3 เกรี้ยวกราด

เสียงร้องไห้ของแป้งปั้นยิ่งทำให้บดินทร์หงุดหงิดใจเข้าไปใหญ่ โอโซนที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาห้ามปรามเพื่อนก่อน แต่ก็แอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นเพื่อนโกรธขนาดนี้ เพราะปกติบดินทร์แทบจะไม่สุงสิงกับใครและไม่เคยใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ด้วย

"อึก..ฮือ~ แป้งเจ็บ" แป้งปั้นเปล่งเสียงสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บ มือเรียวเล็กลูบศีรษะตัวเองเบาๆ จนคนที่เห็นรู้สึกเห็นใจมากๆ ขุนเขาเดินเข้ามายืนตรงหน้าแป้งปั้น เขาทั้งจะยิ้มทั้งจะทำหน้านิ่ง รู้สึกประหม่าไปหมดเพราะไม่เคยปลอบผู้หญิงมาก่อน

"อะ..โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะ" เขาตัดสินใจยกมือขึ้นมาลูบผมแป้งปั้นเบาๆ เพราะจำได้ว่าตอนเป็นเด็กแม่ก็เคยโอ๋แบบนี้แต่การกระทำของเขากลับทำให้บดินทร์ไม่ชอบใจอย่างมาก

"ปัญญาอ่อน แม่ง!" ชายหนุ่มสบถคำหยาบแล้วหันหลังเดินไปเอากระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องบ่าตามด้วยกระเป๋ากีตาร์ตัวโปรดแต่ก่อนจะเดินออกมาก็เหลือบตามองหน้าเพื่อนทุกคนอย่างเบื่อหน่าย

"ไปไหนวะ เฮ้ย! ไปไหนโว้ย" ปกป้องทั้งตะโกนเรียกตามหลังทั้งกวักมือเรียกแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากเพื่อนเลย บดินทร์เห็นเขาเป็นธาตุอากาศรึไงกัน "ไอ้นี่ หัวเสียอะไรนักหนาวะเนี่ย" เขาบ่นอุบแล้วยกมือเท้าเอวหันกลับมามองแป้งปั้นที่ยังยืนร้องไห้อยู่

"มึง กูว่าไอ้ดินมันคงไม่ยอมง่ายๆแน่ กูไม่เคยเห็นมันโกรธใครจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้มาก่อนนะ" ปรินพูดเสียงแผ่วพลางเหลือบตามองแป้งปั้นด้วย ท่าทางเขาที่แสดงออกมาเหมือนไม่อยากให้เด็กสาวได้ยินด้วย ธันวาพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเอ่ยขึ้น

"เออ กูก็คิดเหมือนมึง"

"แต่หนูไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ..อึก..ฮือ~ วันนั้นหนูถูกพวกพี่ลากไปด้วย หนูไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรด้วยเลย" ทั้งห้าหนุ่มหันมามองแป้งปั้นพร้อมเพรียงกัน ขุนเขาคลี่ยิ้มแหย่ๆ แล้วเอาไหล่สะกิดไหล่ปกป้อง ส่วนปกป้องพยักหน้าให้โอโซนที่ยืนเงียบอยู่ โอโซนพยักหน้ารับแล้วพูดขึ้น

"พวกพี่ผิดเองแหละที่ลากน้องมาเกี่ยวเรื่องนี้ เรื่องที่เพื่อนพี่มันพูดจาไม่ดีใส่ก็ขอโทษด้วยแล้วกัน"

"ใช่ๆ" ขุนเขารีบพยักหน้าตาม แต่ประโยคถัดมาของแป้งปั้นก็เล่นเอาปกป้องที่กำลังจะพูดเสริมขึ้นต้องชะงักค้างไป

"แต่หนูไม่ได้โกรธพี่ๆ หนูโกรธคนปากหมาต่างหาก หนูไม่ผิดสักหน่อย ที่หนูมาหาก็เพราะอยากขอโทษจริงๆ ไม่ได้อยากมาหาเรื่องนิคะ" ปรินเบะปากตามแป้งปั้นจนธันวาต้องยื่นมือมาตีหน้าผากเพื่อนเบาๆ และจิ๊ปากใส่

"เออๆ..เอาเป็นว่าเรื่องนี้พวกพี่ขอโทษแล้วกันนะน้อง..?" ปกป้องเม้มปากแน่นแล้วเงี่ยหูรอฟัง ทุกคนก็ด้วย

"ปะ..แป้งปั้นค่ะ"

"อ๋อ น้องตุ๊กตาบาร์บี้"

"ไม่ใช่.." แป้งปั้นเบะปากคว่ำพลางเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงปลั่ง ท่าทางไร้เดียงสาของเธอเรียกความเอ็นดูจากห้าหนุ่มได้เป็นอย่างดี ก็เพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิงคนแรกที่พวกเขาได้คุยแบบใกล้ชิดแบบนี้ ขุนเขาขยิบตาให้โอโซนส่วนโอโซนเลิกคิ้วให้ธันวา

"เออ ถ้าวันไหนว่าง เดี๋ยวพวกพี่พาไปกินไอติมนะ ถือเป็นการเลี้ยงแทนคำขอโทษแล้วกัน"

"ค่ะ.." เด็กสาวหันไปมองถุงขนมที่หล่นอยู่บนพื้นด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ "กินด้วยนะคะ นึกถึงเด็กตาดำๆ ที่พวกเขาไม่มีโอกาสได้กินบ้าง" ทั้งปกป้องและปรินรีบเก็บถุงขนมขึ้นมากอดไว้อย่างดี

"กลับบ้านดีๆนะน้อง" ทุกคนโบกมือให้แป้งปั้น เมื่อเธอเดินออกไปไกลแล้วพวกเขาก็รีบหันมาจับกลุ่มกัน โอโซนมองหน้าเพื่อนทุกคนอย่างเป็นคำถามก่อนที่พวกเขาจะพูดขึ้นพร้อมกันเสียงดัง

"ทำไมต้องยอม!"

"เออ! ทำไมต้องทำแบบนั้นวะ" ปกป้องพูดขึ้นก่อนตามด้วยปรินที่ทำท่ารูดซิปปากแล้วผายมือไปหาขุนเขา ส่วนขุนเขาก็ส่ายหน้าพัลวันแล้วชี้ไปที่โอโซน

"พวกมึงก็นะ กูไม่รู้โว้ยอยากรู้ไปถามไอ้ตัวต้นเรื่องเอง" สิ้นเสียงโอโซนทุกคนก็ต่างกดโทรหาบดินทร์

"ไม่ติดว่ะ"

"โธ่! ไปเปิดคณะตลกดีไหม โทรทีละคนสิวะ ไอ้พวกเหี้ย!" โอโซนว่าให้เพื่อนแล้วเดินออกไปพร้อมกับแก้วน้ำดื่มหนึ่งแก้ว

"เออ! มึงอยู่ไหนวะ" ปกป้องเอ่ยถามคนปลายสายทันทีที่บดินทร์รับสายเขา แต่ความเงียบก็ทำให้เขาต้องยกโทรศัพท์ออกมาดูว่าจริงๆแล้วบดินทร์รับสายจริงไหม "เออ! มึงก็รับสายกูแต่ไม่ยอมพูดเนี่ยนะ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน