ดวงใจอันธพาล NC25+ นิยาย บท 7

บทที่ 7 เคยชิน (หอมแก้ม)

บดินทร์กำหมัดแน่นเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก เขาเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วโยนโทรศัพท์มือถือไปบนเตียงอย่างไม่ใยดีแล้วกำหมัดเดินไปยืนรอโอโซนหน้าห้องน้ำ รอไม่นานเพื่อนก็เปิดประตูออกมา

"เหี้ย! มึงมายืนทำอะไรตรงนี้วะ" โอโซนตกใจจนหน้าเหวอแล้วพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาก้าวออกมาจากห้องน้ำหน้าตาเฉยโดยที่ไม่รู้ว่าบดินทร์กำลังโมโหที่ถูกหลอกให้คุยโทรศัพท์กับแป้งปั้น

"มึงให้กูคุยกับยัยปัญญาอ่อนนั่นเหรอ"

"มึงได้คุยแล้วเหรอวะ" โอโซนเอ่ยถามหน้านิ่ง ยิ่งทำให้บดินทร์รู้สึกไม่พอใจเข้าไปใหญ่ โอโซนยกมือขึ้นห้ามในตอนที่นั่งลงบนเตียงนอน "ใจเย็นๆ กูก็แค่เห็นว่าน้องมันใจกล้าดี น่ารักด้วยเลยขอเบอร์มาเฉยๆ ไม่ได้จะแกล้งมึงเลยนะ"

"มึงเอาเบอร์กูโทรไปหายัยเด็กผมเปียนั่นน่ะนะ!" บดินทร์ขบกรามแน่น

"เออๆ กูขอโทษก็ตอนนั้นกูเมานิ อีกอย่างก็กลัวลืมด้วยเลยเอาโทรศัพท์มึงโทรไปหาน้องเขา"

"มึงนี่แม่ง.." บดินทร์ทำได้เพียงระงับความโกรธไว้ในใจแล้วเดินออกมาสูบบุหรี่เพื่อระบายอารมณ์ โอโซนยิ้มมุมปากแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ เดินออกมายืนข้างบดินทร์

"ขอไฟหน่อย"

"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!" บดินทร์ยังหันมาเอ็ดเพื่อนเสียงเข้มแต่ก็หยิบไฟแช็กให้โอโซน ทั้งสองต่างพ่นควันบุหรี่ออกจากปากพร้อมกันจนเป็นควันขาวลอยคละคลุ้งในอากาศ

"เมื่อไหร่มึงจะมีแฟนวะ"

"ไม่เสือกได้ไหม และอย่าคิดว่ากูจะมี"

"มึงก็เคยมีแล้วนิ น้องคนนั้นน่ะ ไม่ใช่แฟนมึง?"

"ไม่!"

"เออๆ กูคิดมากไปเอง แล้วเด็กคนนี้ไม่สนใจบ้างเหรอวะ สวย น่ารัก น่าเอ็นดูมากแถมยังกล้าได้กล้าเสียอีก กูชอบผู้หญิงแบบนี้นะ"

"ชอบมึงก็ไปจีบเองสิ ส่วนกูไม่ชอบ และอย่าสาระแนติดต่อใครมาให้กูอีกไม่งั้นถูกส้นตีนกูจริงๆ อย่ามาร้องไห้แล้วกัน"

"โหดอีกแล้ว กูก็อยากเห็นมึงมีความสุขนะ" บดินทร์พ่นควันออกจากปากแล้วหันมามองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นทันที

"กูไม่จำเป็นต้องมีความสุขแบบนั้น" คำตอบของบดินทร์ชัดเจนจนโอโซนพ่ายแพ้แล้วไม่พูดอะไรต่อ "ถ้าอยากมานอนกับกูก็อย่ากวนส้นตีนให้มาก" บดินทร์เหลือบตามองเพื่อนอย่างไม่พอใจแล้วหันหลังเดินเข้ามาในห้อง เขาล้มตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกับยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก ก่อนที่โอโซนจะเดินเข้ามาทิ้งตัวนอนลงข้างๆ เขา

"พรุ่งนี้เรามีเรียนกี่โมงวะ"

"สิบเอ็ดโมง"

"อืม..งั้นฝันดีแล้วกัน พรุ่งนี้กูต้องกลับเข้าบ้านตอนหกโมงเช้า แล้วเจอกันในห้องเรียนเลยแล้วกันนะ" โอโซนบอกฝันดีแล้วหลับไปทันทีด้วยความเพลีย บดินทร์หันมองเพื่อนเพียงนิดก่อนที่เขาจะหันหลังให้โอโซน เกือบหนึ่งชั่วโมงที่เขานอนไม่หลับเพราะสมองกำลังคิดเรื่องไร้สาระ

"บ้าจริงๆ" ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบาแต่ก็ข่มตาหลับ จนกระทั่งบดินทร์หลับใหลไปจริงๆ

10:00

บดินทร์ที่อยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบเดินลงมาจากชั้นสอง ตรงไปหาแม่ที่อยู่ในห้องครัว แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน