ดวงใจอันธพาล NC25+ นิยาย บท 7

บทที่ 7 เคยชิน (หอมแก้ม)

บดินทร์กำหมัดแน่นเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก เขาเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วโยนโทรศัพท์มือถือไปบนเตียงอย่างไม่ใยดีแล้วกำหมัดเดินไปยืนรอโอโซนหน้าห้องน้ำ รอไม่นานเพื่อนก็เปิดประตูออกมา

"เหี้ย! มึงมายืนทำอะไรตรงนี้วะ" โอโซนตกใจจนหน้าเหวอแล้วพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาก้าวออกมาจากห้องน้ำหน้าตาเฉยโดยที่ไม่รู้ว่าบดินทร์กำลังโมโหที่ถูกหลอกให้คุยโทรศัพท์กับแป้งปั้น

"มึงให้กูคุยกับยัยปัญญาอ่อนนั่นเหรอ"

"มึงได้คุยแล้วเหรอวะ" โอโซนเอ่ยถามหน้านิ่ง ยิ่งทำให้บดินทร์รู้สึกไม่พอใจเข้าไปใหญ่ โอโซนยกมือขึ้นห้ามในตอนที่นั่งลงบนเตียงนอน "ใจเย็นๆ กูก็แค่เห็นว่าน้องมันใจกล้าดี น่ารักด้วยเลยขอเบอร์มาเฉยๆ ไม่ได้จะแกล้งมึงเลยนะ"

"มึงเอาเบอร์กูโทรไปหายัยเด็กผมเปียนั่นน่ะนะ!" บดินทร์ขบกรามแน่น

"เออๆ กูขอโทษก็ตอนนั้นกูเมานิ อีกอย่างก็กลัวลืมด้วยเลยเอาโทรศัพท์มึงโทรไปหาน้องเขา"

"มึงนี่แม่ง.." บดินทร์ทำได้เพียงระงับความโกรธไว้ในใจแล้วเดินออกมาสูบบุหรี่เพื่อระบายอารมณ์ โอโซนยิ้มมุมปากแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ เดินออกมายืนข้างบดินทร์

"ขอไฟหน่อย"

"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!" บดินทร์ยังหันมาเอ็ดเพื่อนเสียงเข้มแต่ก็หยิบไฟแช็กให้โอโซน ทั้งสองต่างพ่นควันบุหรี่ออกจากปากพร้อมกันจนเป็นควันขาวลอยคละคลุ้งในอากาศ

"เมื่อไหร่มึงจะมีแฟนวะ"

"ไม่เสือกได้ไหม และอย่าคิดว่ากูจะมี"

"มึงก็เคยมีแล้วนิ น้องคนนั้นน่ะ ไม่ใช่แฟนมึง?"

"ไม่!"

"เออๆ กูคิดมากไปเอง แล้วเด็กคนนี้ไม่สนใจบ้างเหรอวะ สวย น่ารัก น่าเอ็นดูมากแถมยังกล้าได้กล้าเสียอีก กูชอบผู้หญิงแบบนี้นะ"

"ชอบมึงก็ไปจีบเองสิ ส่วนกูไม่ชอบ และอย่าสาระแนติดต่อใครมาให้กูอีกไม่งั้นถูกส้นตีนกูจริงๆ อย่ามาร้องไห้แล้วกัน"

"โหดอีกแล้ว กูก็อยากเห็นมึงมีความสุขนะ" บดินทร์พ่นควันออกจากปากแล้วหันมามองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นทันที

"กูไม่จำเป็นต้องมีความสุขแบบนั้น" คำตอบของบดินทร์ชัดเจนจนโอโซนพ่ายแพ้แล้วไม่พูดอะไรต่อ "ถ้าอยากมานอนกับกูก็อย่ากวนส้นตีนให้มาก" บดินทร์เหลือบตามองเพื่อนอย่างไม่พอใจแล้วหันหลังเดินเข้ามาในห้อง เขาล้มตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกับยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก ก่อนที่โอโซนจะเดินเข้ามาทิ้งตัวนอนลงข้างๆ เขา

"พรุ่งนี้เรามีเรียนกี่โมงวะ"

"สิบเอ็ดโมง"

"อืม..งั้นฝันดีแล้วกัน พรุ่งนี้กูต้องกลับเข้าบ้านตอนหกโมงเช้า แล้วเจอกันในห้องเรียนเลยแล้วกันนะ" โอโซนบอกฝันดีแล้วหลับไปทันทีด้วยความเพลีย บดินทร์หันมองเพื่อนเพียงนิดก่อนที่เขาจะหันหลังให้โอโซน เกือบหนึ่งชั่วโมงที่เขานอนไม่หลับเพราะสมองกำลังคิดเรื่องไร้สาระ

"บ้าจริงๆ" ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบาแต่ก็ข่มตาหลับ จนกระทั่งบดินทร์หลับใหลไปจริงๆ

10:00

บดินทร์ที่อยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบเดินลงมาจากชั้นสอง ตรงไปหาแม่ที่อยู่ในห้องครัว แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

"เปล่านะ ดีกันหนึ่งชั่วโมงได้ไหม" แป้งปั้นไม่ยอมปล่อยมือบดินทร์แถมยังยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วโป้งมือเขาอีก "วันนี้หนูไม่ได้ไปเรียนเพราะต้องไปเรียนภาษากับคุณครูชาวต่างชาติ หนูไม่มีรถไปเลยและรีบด้วย กว่ารถที่บ้านจะมามันก็นานมาก กลัวไม่ทันค่ะ พี่ดินไปส่งหนูได้ไหม"

"ไม่" บดินทร์ปฏิเสธทันควันแล้วสะบัดมือออกจากการจับกุม เขาเดินมาขึ้นรถแล้วขับออกไป มองแป้งปั้นผ่านกระจกรถ เธอเบะปากตั้งท่าจะร้องไห้จนเขาต้องวนรถกลับมาหาเธอใหม่ "เธอนี่มันทั้งจุ้นจ้านและกวนส้น…" ชายหนุ่มขบกรามแน่น แต่ในตอนที่บดินทร์จะยื่นมือมาหาแป้งปั้นบอดี้การ์ดของเธอก็เข้ามาขวางเสียก่อน

"เอาไง! จะให้ไปส่งหรือจะรอไปเอง อย่ากวนตีนนะบอกไว้ก่อน" บดินทร์ขบกรามแน่นมองหน้าบอดี้การ์ดของแป้งปั้นอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน

"ไปค่ะ ไปส่งแป้งหน่อยแล้วจะยกโทษให้" ในตอนที่แป้งปั้นจะก้าวขึ้นมานั่งซ้อนท้ายบดินทร์ชายหนุ่มก็เอามือดันหน้าผากเธอไว้

"พูดดีๆ ยัยขี้แย ใครที่ควรยกโทษให้กันแน่"

"เอ่อ..พี่ดินยกโทษให้แป้งก็ได้ค่ะ" แป้งปั้นปัดมือบดินทร์ออกแล้วก้าวขึ้นมานั่งซ้อนท้ายชายหนุ่ม ทั้งที่บอดี้การ์ดสองคนห้ามปรามเธอก็ไม่ฟัง "พี่ไม่ให้แป้งไป แป้งเรียนไม่ทันพวกพี่จะบอกป๊ะป๋าว่ายังไง" บอดี้การ์ดทั้งสองหนุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อบดินทร์ก็ขับรถออกมาเสียก่อน ทำให้แป้งปั้นต้องกอดเอวสอบไว้แน่นด้วยกลัวตกรถ

ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ หลายครั้งเพราะไม่ชินกับการที่มีคนมานั่งซ้อนท้ายรถแล้วกอดเอวเขาแน่นแบบนี้

"ไปทางไหน!" บดินทร์ชะลอรถแล้วหันมาถามแป้งปั้น เด็กสาวชี้นิ้วไปข้างหน้าแล้วตะโกนแข็งกับเสียงรถเสียงลม

"ตรงไปแล้วเลี้ยวขวาค่ะ แล้วก็ขับตรงไปอีกแปดร้อยเมตรก็ถึง" เมื่อบอกทางเสร็จบดินทร์ก็เร่งเครื่องทำเอาแป้งปั้นต้องเอนตัวไปซบหลังเขาและหลับตาแน่นด้วยความกลัวสุดขีด แต่ไม่นานก็มาถึงโรงเรียนสอนภาษาที่แป้งปั้นบอก

"ลงไป" บดินทร์เปิดหน้ากากบังลมขึ้นแล้วเอี้ยวหน้ามาบอกคนด้านหลัง แป้งปั้นเสยผมออกจากใบหน้าแล้วก้าวลงจากรถ เธอเคยชินกับการขอบคุณพ่อที่มาส่งที่โรงเรียนเป็นประจำจึงลืมตัวหันมาหอมแก้มบดินทร์อย่างไม่ตั้งใจ

"ขอบคุณค่ะป๊ะป๋า อ๊ะ!!"

"เฮ้ย!"