ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 731

เมื่อภวินท์หันมามองภาพนี้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย มือที่กำลังเคลื่อนไหวชะงักไปหนึ่งจังหวะ

หนึ่งในลูกน้องของสิงโตเห็นช่องโหว่ จึงยกเท้าขึ้นถีบที่ข้อเข่าของเขา จนร่างกายของเขาไหวเอนเล็กน้อย ทว่ามือที่บีบคอของสิงโตอยู่กลับรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

สิงโตทรมานจนต้องส่งเสียงอื้ออึงออกมา คนรอบด้านไม่กล้าทำอะไรตามใจ ทำได้เพียงเฝ้าระวัง พร้อมกับจดจ้องมาที่การกระทำของเขาแน่นิ่ง

ทุกคนเหมือนถูกกดปุ่มหยุดอัตโนมัติ ภายในห้องโถงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

เสียงของชยินดังขึ้นมาอีกหน น้ำเสียงเต็มไปด้วยแววข่มขู่ “ถ้าไม่อยากให้เธอตาย ก็ปล่อยคนของฉัน”

ภวินท์ทอดสายตามองไปยังญาธิดา ใบหน้าที่เย็นชามาตลอดบัดนี้พลันปรากฏแววลังเล

ญาธิดามองมาที่เขาด้วยแววตาเจ็บปวด หัวใจบีบรัดแน่น เธอรีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า “วิน อย่าเชื่อเขา เขาไม่ปล่อยเราไปหรอก！”

“หุบปาก！”ชยินตะคอกเสียงดัง คมมีดในมือขยับเข้าใกล้ลำคอขาวผ่องของเธอมากกว่าเดิม “ปล่อยสิงโตเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของนังชั้นต่ำนี่”

“วิน ไม่ต้อง” เสียงของญาธิดาเข้าใกล้คำว่าอ้อนวอน เธอส่ายหัวให้เขาช้าๆ ทำให้ลำคอสัมผัสปลายมีดเย็นๆอีกครั้ง

ยิ่งชยินขยับมีดเข้ามาใกล้เท่าไหร่ คมมีดที่สะท้อนภายใต้แสงไฟก็ยิ่งบาดผิวของญาธิดามากเท่านั้น

เลือดสดๆไหลลงตามไหปลาร้าเปื้อนเสื้อผ้าของเธอ พอเปรียบเทียบกับผิวขาวๆของเธอก็ยิ่งเป็นภาพที่น่าบาดตา จากนั้นเสื้อตรงตำแหน่งหน้าอกก็อาบย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน

ควาเยือกเย็นในแววตาของภวินท์เข้มข้นยิ่งกว่าเดิม มือพลันหยุดชะงักลงอย่างไม่รู้ตัว ผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็เอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “ปล่อยเธอ”

ชยินได้ยินแบบนั้นก็ชักมีดกลับ เช่นเดียวกันกับภวินท์ พร้อมกับแลกตัวประกันในมือให้กันและกัน

ญาธิดามีแต่แผลเต็มตัว ตอนนี้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ เมื่อถูกชยินออกแรงผลัก เท้าก็โซเซไร้การทรงตัว ล้มลงตรงหน้าภวินท์

ภวินท์รีบเอื้อมมือออกไปรับเธอ แต่ยังไม่ทันได้ประคองเธอเข้ามาในอ้อมกอด สิงโตก็ชิงลงมือก่อน โดยการยกเท้าถีบร่างกายที่อ่อนยวบราวกับไร้กระดูกของเธอออกไปไกลๆ จากนั้นก็ล็อกข้อมือของภวินท์เอาไว้

“ถ้าไม่อยากให้เธอตาย แกก็ต้องตายแทน” เสียงโหดเหี้ยมดังขึ้นมาช้าๆ ใบหน้าของสิงโตประดับไปด้วยรอยยิ้มดุร้าย

เขาพลิกภวินท์ให้แนบติดกับเก้าอี้ ส่งสายตาให้ลูกค้าเข้ามาล็อกตัวอีกฝ่ายไว้

ญาธิดาประคองตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วออกแรงเดินไปหาภวินท์

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเดินได้ไม่กี่ก้าว ขาทั้งสองข้างของเธอก็พลันอ่อนยวบ ทรุดตัวล้มลงข้างเก้าอี้ของเขา มือของทั้งสองคนกอบกุมกันไว้แน่น

ซึ่งภาพนี้ขัดตาชยินเป็นอย่างมาก เขาจึงส่งสายตาให้ชายหนุ่มที่สังเกตการณ์อยู่ลงมือ

ชายหนุ่มรับคำสั่ง หมัดหลุนๆต่อยลงบนส่วนต่างๆบนร่างกายของเธอ แม้แต่บริเวณใบหน้าที่ไร้สีเลือดของเธอก็ไม่เว้น เพียงแค่ไม่กี่หมัด ใบหน้าด้านข้างของเธอก็บวมเป่งขึ้นมา

ไม่ว่าชายหนุ่มจะออกแรงแค่ไหน ทั้งสองคนก็ยังจับมือกันไว้แน่น

เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากออก แล้วเอ่ยพูดกับชยินอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “ถ้านายณอยากแก้แค้นแทนนิวรา หรืออยากได้ชีวิตฉัน ฉันก็จะให้ แต่นายต้องปล่อยเขาไป”

ชยินแสยะยิ้มเย็นออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดรุนแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะแก คุณหนูก็คงไม่ต้องไปตายในที่แบบนั้น แกคิดว่าฉันจะยอมปล่อยแกไปง่ายๆเหรอ?”

“แล้วเขาล่ะ?” เธอกุมมือภวินท์แน่น แล้วเอ่ยถามเสียงเบา “วินคือคนที่นิวรารักที่สุด นายทำร้ายเขาอย่างนี้ ไม่เท่ากับทำผิดต่อนิวราหรอกเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้นบนหน้าของชยินก็ปรากฏแววลังเล แต่พริบตาเดียวก็ถูกกลบด้วยความเกลียดชัง “ไหนๆคุณหนูก็รักเขาขนาดนั้นแล้ว ก็ให้เขาไปอยู่กับคุณหนูให้รู้แล้วรู้รอด”

เขายกปืนในมือ เล็งไปที่หน้าผากของภวินท์

ญาธิดาขยับเข้าไปใกล้เก้าอี้กางแขนบังภวินท์เอาไว้โดยไม่หยุดคิด ส่งเสียงออกมาอย่างอ่อนแรงว่า “นอกเสียจากว่าฉันตาย……”