ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 126

เมื่อมาถึงส่วนพักผ่อนข้างๆห้องทำงานของคุณมาร์ติน ญาธิดาก็เหลือบมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยขยะและพื้นสกปรก แล้วขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว

ในวันธรรมดา แม่บ้านของบริษัทจะรับผิดชอบในการทำความสะอาด พูดตามจริงแล้วไม่น่าจะสกปรกขนาดนี้ แต่ดูเหมือน จะไม่มีใครทำความสะอาดมาเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ดูเหมือนว่ามาร์ตินจะจงใจหาเรื่อง แม้แต่วิธีลงโทษเธอก็ยังถูกคิดไว้ล่วงหน้า

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา ซึ่งเป็นผู้ช่วยคนใหม่ที่อยู่ข้างมาร์ติน

ญาธิดาเหลือบมองที่ป้ายชื่อของเธอ เขียนว่า "เลขารองประธาน เจน"

เจนเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงเย่อหยิ่งเล็กน้อย "คุณมาร์ตินส่งฉันมาดูเธอ เวลา1ชั่วโมงต้องทำความสะอาดที่นี่ให้เสร็จ เริ่มเลยเถอะ!"

ญาธิดาละสายตาออกมา สูดหายใจลึก ๆ แล้วมองไปที่ห้องเครื่องมือข้าง ๆ เดินตรงไป แล้วเอาไม้กวาดและไม้ถูพื้นออกมา

เอาขยะทั้งหมดมารวมไว้ที่เดียว หลังจากเก็บขยะและทิ้งลงในถุงขยะแล้ว ญาธิดาก็เหงื่อออกเยอะมาก เธอกำลังจะเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับไม้ถูพื้น จู่ๆ เธอก็โดนเรียก

เจนจ้องที่ไม้ถูพื้นในมือของเธอและขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก่อน! ใช้ไม้ถูพื้นถูพื้นไม่ได้!”

ญาธิดาเหลือบมองที่พื้นสกปรกแล้วถามว่า “ไม่ใช้ไม้ถูพื้นแล้วจะถูยังไง”

เจนเอามือทั้งสองกอด เชิดหน้าใส่ แล้วพูดว่า “คุณมาร์ตินเพิ่งสั่งมาว่า ในห้องทำงานของเขาและในส่วนพักผ่อน ห้ามใช้ไม้ถูกพื้น ให้ใช้เศษผ้าถูด้วยมือ”

ญาธิดาขมวดคิ้ว “ถูด้วยมือหรือ”

แม้แต่พนักงานทำความสะอาดในบริษัทยังใช้ไม้ถูพื้นถูพื้น ทำไมถึงคราวเธอถึงให้เช็ดพื้นด้วยมือเปล่า นี่มันจงใจหาเรื่องเธอไม่ใช่หรือ

เจนทำหน้าไม่พอใจ “มีปัญหาหรือไง นี่เป็นคำสั่งของคุณมาร์ติน ถ้าไม่อยากทำก็ไปบอกเขาเองเถอะ!”

ฟังที่เธอพูดคำก็คุณมาร์ติน สองคำก็คุณมาร์ติน ญาธิดาปวดหัว เธอกัดฟัน มองเจนแล้วพูดว่า "โอเค ฉันจะให้มือถูให้"

เดิมทีข้ออ้างที่คุณมาร์ตินใช้ลงโทษเธอก็ฟังไม่ค่อยขึ้นอยู่แล้ว ตอนนี้ยังให้เธอใช้มือถูพื้นอีก นี่เป็นการตั้งใจทำให้เธอเสียหน้าจริงๆ

แต่พอคิดอีกทาง มาร์ตินทำแบบนี้กับเธอก็ถือว่าเป็นเรื่องดี เรื่องนี้ดังออกไป ก็จะไม่มีใครเชื่อเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้ว

เจนไม่นึกคิดว่าญาธิดาจะตอบตกลงอย่างง่ายดาย ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดต่อและย้ำเตือนซ้ำๆ ว่า “เธอไม่ต้องมาไขสือนะ แค่ชั่วโมงเดียว ถ้าทำไม่เสร็จ จะมีบทลงโทษอื่นๆ อีก!”

ญาธิดาสูดหายใจ เอาไม้ถูกพื้นกลับเข้าไปในห้องเครื่องมือ เอาผ้าขี้ริ้วกับถังน้ำแล้วเดินไปห้องน้ำ

รับน้ำแล้ว ก็กลับเข้าไปที่ส่วนพักผ่อน ญาธิดาก็นั่งยองๆ จุ่มผ้าขี้ริ้ว เช็ดคราบบนพื้นทีละน้อย

พื้นที่พักผ่อนอยู่ในห้องทำงานของผู้บริหาร ระหว่างห้องประชุมกับสำนักงานรองผู้จัดการทั่วไป ก็จะมีคนเข้าๆ ออกๆ เวลามีใครผ่านไปก็จะมองดูญาธิดาด้วยสายตาแปลกๆ

ญาธิดานั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น มีแต่สายตามองมาทำให้เธอขายหน้า และร้สึกอึดอัด

ยังไงซะ การขอให้พนักงานคนหนึ่งมีทำแบบนี้เป็นการดูถูกเหยียดหยาม

ญาธิดาก้มหน้าลง กดผ้าขี้ริ้วด้วยมือทั้งสองข้าง เช็ดตามมุมกำแพงเล็กน้อย ผมของเธอหลุดลุ่ย ไม่ได้จัดให้ดี มองดูแล้วไม่น่าดูเลย น่าสงสาร

เจนยืนอยู่ข้างๆ มองดูเธอเช็ดพื้นอย่างเย่อหยิ่ง ยกคางขึ้นเป็นครั้งคราว ชี้นิ้วเรียกเธอ

เธอเดินมา ยกเท้าขึ้นแล้วใช้นิ้วเท้าแตะรอยเปื้อนสีดำบนพื้น แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “นี่ ตรงนี้ รอยหมากฝรั่งใหญ่ขนาดนี้เธอมองไม่เห็นหรือ คุณมาร์ตินรักความสะอาดมาก เธอไม่เช็ดจะทิ้งไว้ให้ฉันเช็ดหรือ"

ญาธิดาได้ยินก็เหลือบมองที่รอยเปื้อนขนาดใหญ่ สูดหายใจลึกๆ เดินเข้ามาพร้อมผ้าขี้ริ้ว นั่งยองๆ แล้วเช็ดด้วยมือ

เธอก้มศีรษะลงและเช็ดพื้น เมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงเข้มๆดังขึ้นข้างๆ ว่า “การวางแผนสำหรับที่ดินในเขตตะวันตก ไปเร่งให้ผมหน่อย แล้วส่งให้ผมที่ออฟฟิศนะ”