ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 125

ณ โรงพยาบาลโชคศิริ

ภวินท์นั่งลงที่ขอบเตียง พูดกับนิวราอย่างใจเย็น “ไม่ต้องห่วง การผ่าตัดวันพรุ่งนี้พี่จะอยู่กับเธอเสมอ”

นิวาราพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอยิ้มบางๆ แก้มสองข้างมีรอยปรากฏขึ้น "พี่วินคะ นิวหิวน้ำนิดหน่อย อยากดื่มน้ำ"

ภวินท์หันไปมองถังน้ำแร่เปล่า หยิบแก้วบนโต๊ะขึ้นมา แล้วพูดเบาๆ ว่า “เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้ รอแป๊ปนึงนะ”

นิวารายิ้มหวาน “โอเคค่ะ”

เมื่อเห็นภวินท์เดินออกจากห้องไป เธอก็ลุกขึ้นจากเตียง แล้วหันไปมองโต๊ะข้างๆ ที่โทรศัพท์ของภวินท์ เธอหยิบขึ้นมากรอกรหัสผ่านแล้วเปิดออก

มีสามสายที่ไม่ได้รับแสดงบนจอโทรศัพท์ เมมชื่อว่า"ธิดา"

นิวราขมวดคิ้วและจ้องไปยังสายที่ไม่ได้รับทั้งสามสาย

สัญชาตญาณบอกเธอว่านี่คงเป็นเบอร์ของผู้หญิง!

เธอกัดริมฝีปากและแอบจดบันทึกหมายเลขนั้นเอาไว้ จากนั้นจึงลบบันทึกการโทรออกและวางโทรศัพท์กลับเข้าที่ เธอไม่ยอมให้พี่ภวินท์ของเธอมีใครข้างกายเด็ดขาด!

หลังผ่าตัดพรุ่งนี้เธอต้องตรวจสอบให้รู้ว่าเบอร์นี้เป็นของใครกันแน่!

......

ทั้งคืน ญาธิดาได้แต่ฝันร้าย ตื่นมาหลายรอบ เหงื่อออกหนาวๆทุกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น ญาธิดาตื่นขึ้น มองดูรอยคล้ำรอบดวงตาในกระจก แล้วขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

ปกปิดด้วยคอนซีลเลอร์ แล้วเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากบ้านไป

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เหมือนเป็นความโชคร้ายที่ติดอยู่ในใจเธอตลอดมา เมื่อเธอมาถึงบริษัท อาการของเธอก็ไม่ค่อยดีนัก

หลังจากที่ญาธิดาถ่ายเอกสารผิดเป็นครั้งที่สอง ชมพู่ก็ทนไม่ไหวแล้ว “ธิดา วันนี้เธอเป็นอะไรไป จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”

ญาธิดากัดฟันและส่ายหน้า "ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ น่าจะเพราะฉันนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืนนี้"

ชมพู่มองดูเธอที่ท่าทีเหมือนมีเรื่องหนักใจ แล้วก็ถอนหายใจ แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ

ไม่ทันไรก็ถึงตอนบ่าย ญาธิดาจัดการกับงานส่วนใหญ่ในมือเสร็จแล้ว เปิดดูโทรศัพท์ ทันใดนั้นก็เห็นข้อความในกลุ่มของแผนกเด้งขึ้นมาไม่หยุด

"แจ้งให้ทราบ ภายใน 15 นาที คุณมาร์ตินจะไปตรวจสอบงานที่แผนก ทุกคนเตรียมตัวด้วย!"

หลังจากการแจ้งเตือนนี้ ข้อความมากมายก็ผุดขึ้นมาในช่วงเวลาสั้นๆ

“ทำไมเดี๋ยวนี้คุณมาร์ตินไปๆมาๆแผนกเราบ่อยจังอะ”

ใครบางคนตอบข้อความโดยไม่เปิดเผยตัวตนว่า “คิดว่ายังไงล่ะ ต้องใช้เรื่องงานเป็นข้ออ้างในการมาหาใครบางคนแน่เลย!”

แล้วก็มีข้อความนิรนามอีกข้อความปรากฏขึ้น "ใช่แล้ว! ทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ..."

"..."

ญาธิดาดูบทสนทนาที่ดุเดือดในกลุ่มแล้วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แน่นอนว่าเธอรู้ ที่ใครๆ ก็พูดถึงกันมันหมายถึงเธอ

เธอทำได้แค่บล็อกข้อความกลุ่ม ปิดหน้าจอ โยนโทรศัพท์ไว้ และทำงานต่อไป

แม้ว่าเธอจะบอกตัวเองให้ไม่สนใจ แต่ก็ห้ามความรู้สึกเสียใจไม่ได้

ผ่านไปสักพัก ข้างนอกก็มีเสียงดัง มีคนมาแจ้งว่าคุณมาร์ตินกำลังมาตรวจสอบงาน

ญาธิดาเดินออกจากออฟฟิศไปยืนเป็นแถวกับฝูงชน