ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 127

ภวินท์เดินไปที่ประตูออฟฟิศรองประธาน เปิดประตูออกก็เห็นมาร์ตินที่นั่งบนโซฟานั่งจิบชาอย่างสบายๆ

ได้ยินเสียงผลักประตู มาร์ตินก็เงยหน้าขึ้น ยกมุมปากมองภวินท์โดยไม่ยิ้ม แล้วพูดติดตลกว่า "ภวินท์ ฉันคิดอยู่เลยว่าดื่มน้ำเสร็จแล้วจะออกไป ไม่คิดเลยว่านายจะมาก่อน”

ภวินท์ท่าทียังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาพูดเบา ๆ ว่า “ลุงมาร์ติน ดูว่างจังนะครับ”

ประโยคง่ายๆ ที่ประชดประชัน

เมื่อมาร์ตินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ ไม่ได้จะลุกขึ้น กลับตบโซฟาข้างๆ พูดกับเขาว่า "ภวินท์ มานั่งสิ"

"ไม่เป็นไรครับ" ภวินท์ทำหน้าเย็นชา "ผมมาเพื่อถามว่าบริษัทเพิ่มกฏลงโทษให้คนไปเช็ดพื้นด้วยมือตั้งแต่เมื่อไหร่”

มาร์ตินเงียบไป ทำท่าทีเหมือนเพิ่งเข้าใจ “อ้อ นายหมายถึงญาธิดาหรือ”

ภวินท์เงียบไม่พูดจา จ้องเขม็ง

มาร์ตินยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ว่า "ภวินท์ ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น ตอนที่ฉันอยู่ที่บริษัทลูก ฉันก็ใช้เคล็ดลับนี้จัดการลูกน้อง วิธีนี้เรียบง่ายและตรงไปตรงมา สำคัญคือใช้ได้ผล เดิมฉันพูดอะไรก็จำไม่ได้ แต่พอให้ไปทำความสะอาดก็จำได้ทันที คิดว่ามหัศจรรย์ไหมล่ะ"

ยิ่งมาร์ตินคิดว่าตัวเองไม่ผิด ภวินท์ก็ยิ่งโกรธ แต่เขาระงับอารมณ์ไว้ ในดวงตาสีเข้มคู่นั้นไม่มีใครได้เห็นความผันผวนใด ๆ

“แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บริษัทลูก ควรจัดการยังไง ลุงมาร์ตินก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจใช่ไหมครับ”

ทันทีที่ประโยคนี้ออกมา สีหน้าของมาร์ตินก็บูดเบี้ยวเล็กน้อย พร้อมกับดวงตานกอินทรีก็เข้มขรึมลง

ประโยคนี้พูดมาเพื่อย้ำเตือนให้มาร์ตินแก้ไขจุดยืนของตน บริษัทลูกก็คือบริษัทลูก แต่ตอนนี้อยู่ที่สำนักงานใหญ่ ไม่ว่าเขาจะอาละวาดแค่ไหน ก็ยังมีตำแหน่งประธานที่อยู่เหนือหัวเขา

มาร์ตินขมวดคิ้ว นัยน์ตาเย็นเฉียบ นัยน์ตาคล้ายนกอินทรีจ้องภวินท์ไม่ยอมอ่อนข้อให้

ภวินท์ไม่กลัวเลย มองกลับอย่างไม่ท้อถอย

ไม่กี่วินาทีต่อมา มาร์ตินเยื้องริมฝีปากขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเบา ๆ “ภวินท์ ที่คุณค่อนข้างปกป้องผู้ช่วยคนนี้เพราะเธอเป็นคนพิเศษหรือเปล่านะ"

ภวินท์ขมวดคิ้วลึกๆ ไม่ได้เว้นระยะ เขาตอบตรง ๆ ว่า “ไม่ว่าเป็นพนักงานคนไหน ผมก็จะช่วยเรียกร้องให้”

มาร์ตินยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย “อย่างนั้นเหรอ”

ภวินท์ยกมุมปากเป็นนัย "ลุงมาร์ตินกำลังสงสัยผมเหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้น" มาร์ตินหลบสายตา เอื้อมมือไปเทไวน์สักถ้วย "ดื่มด้วยกันไหม"

ภวินท์พูดเบาๆ “ไม่ล่ะครับ ลุงค่อยๆดื่มเถอะ”

พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

มาร์ตินเงยขึ้นมองหลังภวินท์ นัยน์ตาเย็นเยียบลง

ไม่คาดคิดเลยว่าในเวลาเพียงไม่กี่ปี ภวินท์เติบโตขึ้นมากจน ไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนอีกต่อไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังของเขาหายไปจากสายตา เขาก็เยาะยิ้ม

ถึงแม้ภวินท์จะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถสร้างปัญหาได้!

เพราะยังไง คนที่อยากจะจัดการเขา ไม่ใช่ตนแค่คนเดียว

......

ในห้องประธาน ญาธิดายืนอยู่ที่โต๊ะ มองชายตรงหน้าอย่างไม่สบายใจ

ผ่านไปห้านาทีตั้งแต่พวกเขาเข้ามา แต่ภวินท์ยังไม่มีทีท่าอ้าปากพูด

สักพักภวินท์ก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ “ได้ยินพายุบอกว่าเมื่อคืนคุณเกือบเกิดอุบัติเหตุ”

ญาธิดาพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ได้ เธอกัดฟันตอบ “ใช่”