ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 730

สิงโตมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มร้าย ย้อนถามอย่างดูแคลนว่า “มันเกี่ยวอะไรกับที่ฉันทำร้ายเธอ ตราบใดที่เธอยังมีลมหายใจอยู่ ต่อให้เธออยู่ในสภาพสาหัสแค่ไหนภวินท์ก็ยินดีทุ่มเทเพื่อช่วยชีวิตเธอทั้งนั้นแหละ”

พูดจบ เขาก็ออกคำสั่งทางสายตากับลูกน้อง “มัวยืนบื้ออะไรอยู่ ลงมือสิ！”

ลูกน้องไม่รอช้า ก้าวยาวๆมาอยู่ตรงหน้าญาธิดา แล้วปล่อยหมัดใส่ท้องเธออย่างรวดเร็ว

เธอเจ็บจนต้องส่งเสียงอื้ออึงออกมา ฟันคมขบกัดริมฝีปากแน่น ร่างกายหดงออย่างช่วยไม่ได้ ในจังหวะนี้ข้อศอกของชายหนุ่มก็แทงลงมาที่กระดูกสันหลังของเธออย่างจัง

เธอเจ็บราวกับร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่สามารถฝืนร่างกายได้อีกต่อไป เซถอยหลังสองก้าวแล้วทรุดลงกับพื้น

เห็นอย่างนี้ลูกน้องมือพิฆาตคนนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เขาใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบตัวของเธอไว้ เหยียบเธอให้แนบกับพื้นเย็นๆอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อย่านะ พวกคุณจะทำอะไร!” ในที่สุดเสียงของเธอก็เผยแววสั่นระริกออกมา มองมาที่สิงโตด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวพร้อมตะคอกออกมาเสียงดัง “ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ!”

นัยน์ตาของสิงโตทอแววสนุกมากกว่าเดิม เขาหมุนคีมเหล็กแหลมคมในมือเล่น แค่นรอยยิ้มเยาะออกมา “ทำไม เพิ่งมากลัวเอาตอนนี้เหรอ เมื่อกี้ยังทำเป็นนิ่งอยู่เลยไม่ใช่หรือไง?”

“สิงโต อวดดีไปเถอะ วินไม่ทางปล่อยนายไปแน่ ฉันเองก็เหมือนกัน!” แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน ดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยแววแดงฉาน เค้นเสียงตะโกนออกมาจนหมดแรง

“ตอนนี้ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนพูดว่าจะไม่ปล่อยเธอไป นังโง่”

สิงโตยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ชยินที่อยู่ข้างๆกลับมีแววตารำคาญ “รีบลงมือได้แล้ว ฉันไม่มีเวลามาฟังนายพูดอะไรไร้สาระหรอกนะ”

สิงโตเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ ดวงตาปรากฏแววกรุ่นโกรธเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าโมโหใส่เขาอยู่ดี

ญาธิดาสังเกตเห็นอาการโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ของสิงโตอย่างตาไว จึงเข้าใจในทันทีว่าทั้งสองคนต้องขัดแย้งอะไรกันแน่ๆ “ฉันก็นึกว่านายนจะเก่งกาจกลับมามีอำนาจเหมือนเดิม ที่ไหนได้ก็แค่หมารับใช้ตัวหนึ่ง”

สิงโตได้ยินแบบนั้น ความโกรธที่แสดงออกทางสีหน้าก็ยิ่งชัดเจน แววความเกลียดชังที่ไม่อาจสังเกตได้ง่ายๆพาดผ่านนัยน์ตา

และรายละเอียดจุดนี้ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของเธอได้ เธอจึงส่งเสียงหึออกมาอย่างดูแคลน เอ่ยพูดต่อขึ้นมาว่า “คุณติดคุกได้ไม่กี่เดือน แต่ความน่าเกรงขามถูกทำลายจนไม่มีเหลือ ถึงขั้นยอมเชื่อฟังคนอื่นเหมือนหมาเชื่องๆ”

“หุบปาก คนชั้นต่ำอย่างเธอจะไปรู้อะไร!” สิงโตดีดตัวผึงขึ้นมาพร้อมตะคอกเสียงดัง ขว้างคีมเหล็กแหลมคมที่ถืออยู่ในมือลงบนพื้นตรงหน้าเธอ “วันนี้ฉันจะทำให้เธอได้รู้ว่าจุดจบของการกล้ามาลองดีกับฉันเป็นยังไง”

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆก้มลงไปหยิบคีมเหล็กขึ้นมา ถือเข้าไปใกล้ปลายนิ้วของเธอช้าๆ คมมีดสีเงินสะท้อนภายใต้แสงไฟเป็นประกายวาบ

เธอพยายามดึงมือออกมาจากการจับกุมของอีกฝ่ายอย่างสุดกำลัง แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็มีแต่เสียแรงเปล่า

เมื่อความรู้สึกเย็นวาบสัมผัสที่ปลายนิ้ว เธอจึงเค้นเสียงตะคอกใส่สิงโตอย่างเอาเป็นเอาตาย “นายมันก็แค่ไอ้ขี้แพ้ที่เป็นรองภวินท์มาตลอดชีวิต เก่งแต่กับผู้หญิงและเด็ก!”

ความเกลียดชังบนใบหน้าของสิงโตทอแววชัดเจนมากกว่าเดิม สีหน้าดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ หันไปตะคอกลูกน้องว่า “ยังไม่ลงมืออีก! ฉันต้องได้เห็นนังนี้กับภวินท์คุกเข่าขอร้องฉัน!”

เมื่อเขาเปล่งเสียงออกมา คีมเหล็กก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หนีบอยู่ตรงเล็บสีขาวสะอาดของเธออย่างแนบแน่น หากอีกฝ่ายออกแรงแม้แต่นิดเดียว เล็บของเธอก็จะหลุดออกไปทั้งนิ้ว

เธอไม่สามารถถ่วงเวลาได้อีกต่อไป เธอทำเต็มที่แล้วจริงๆ…..

ญาธิดาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง ฟันคมกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น จนมีเลือดซิบออกมาอย่างน่าบาดตา

ขณะที่พูดเขาก็ค่อยๆลุกขึ้น จับไม้เท้าที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมา ก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าญาธิดาช้าๆ ยกเท้าที่สวมใส่รองเท้าหนังมันวาวเหยียบลงบนหลังของญาธิดาอย่างแรง

“นายว่า ถ้าฉันหักขาเธอด้วยอีกคน เธอจะยังกลับมายืนได้เหมือนนายหรือเปล่า?” เขาพูดพลางหัวเราะออกมาเสียงดัง

ในดวงตาคมดุจเหยี่ยวของภวินท์มองเขาไม่ต่างอะไรกับคางคกขึ้นวอ จากนั้นก็เอ่ยพูดขึ้นมาเสียงแข็งกร้าวว่า “มันก็ขึ้นอยู่กับว่านายจะเก่งพอหรือเปล่า”

“อะไร?！” สิงโตพลันสะดุ้ง มองภวินท์ที่วาบมาอยู่ตรงหน้าราวกับหายตัวได้ จากนั้นก็รู้สึกว่าช่วงลำคอรัดตรึง อากาศรอบด้านเริ่มขาดห้วง

เขารีบสะบัดไม้เท้าในมือฟาดภวินท์ ซึ่งเมื่ออีกฝ่ายหันหลบก็เหวี่ยงทั้งสองคนให้กระแทกกับกำแพงอย่างพร้อมเพรียง

สิงโตติดคุกเป็นเวลานาน ความเร็วและการตอบสนองของร่างกายจึงไม่สู้ภวินท์ แม้ว่าเขาจะมีอาวุธอยู่ในมือ แต่ก็ยังเป็นฝ่ายตกอยู่ในอันตรายเหมือนเดิม เพราะถูกภวินท์กักกันไว้กับกำแพงแน่น

“พวกสวะ มองอะไรวะ เข้ามาช่วยฉันสิ” เขาเค้นเสียงออกมาจากไรฟัน

ลูกน้องที่อยู่รอบๆจึงไม่สนใจเหล่าคนใช้อีกต่อไป ยกพวกเข้าจู่โจมภวินท์ ในห้องโถงพลันมีเสียงของแตกโพล้งเพล้งกระจัดกระจาย

ภวินท์ไหวตัวเร็ว หันหลบการโจมตีของคนเหล่านั้นได้อย่างว่องไว พร้อมออกหมัดหนักๆใส่ฝ่ายตรงข้ามอย่างรุนแรง

เขาได้รับการฝึกอย่างเข้มงวดตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ คนเหล่านี้จึงไม่ใช่คู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อของเขา ไม่นานพวกเขาก็ถูกภวินท์จัดการจนหมอบลงกับพื้น ไม่มีช่องทางได้สวนกลับเลย

ชยินมองกลุ่มคนไร้ประโยชน์ด้วยสายตาเยือกเย็น ความรำคาญในดวงตาทอแววชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เขาอาศัยจังหวะชุลมุนจับล็อกญาธิดาไว้กับตัว พร้อมควักมัดสั่งทำพิเศษออกมาจี้ที่คอของเธอ ส่งเสียงดังว่า “ภวินท์ นายจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน！”