ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 732

เมื่อเสียง “ปัง” ดังขึ้นมา ญาธิดาก็เหมือนถูกดูดพลังไปหมด ค่อยๆไถลตัวลงตามผนังสีขาว สุดท้ายก็ทรุดตัวนั่งบนพื้น

สายตาของเธอจ้องมองข้างหน้าแน่นิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลลงตามคาง ผสมกับรอยเลือดเกรอะกรัง

หลังจากห้องโถงตกอยู่ในความเงียบเพียงชั่วครู่ก็กลับมาเสียงดังอีกครั้ง

หลุยส์พาคนพังประตูเข้ามา ผู้ช่วยที่ผ่านการฝึกขั้นสูงพุ่งเข้าไปจับตัวสิงโตกับชยินไว้ได้อย่างรวดเร็ว พร้อมแนบปลายกระบอกปืนดำวาวที่หน้าผากของพวกเขา

ไอเย็นที่ค้างเติ่งในลำคอของญาธิดาจางหายไป ผ่านไปนานในที่สุดเธอก็ได้สติกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น พลันขว้างของที่อยู่ในมือไปไกลๆ กุมหัวตัวเองไว้แน่นแล้วกรีดร้องออกมา

กระสุนยิงโดนแผ่นเหล็กอย่างแม่นยำ จนบุบเป็นรอยลึก

แม้ว่าสีหน้าของภวินท์จะยังคงเย็นชาเหมือนเคย แต่กระนั้นก็ไม่อาจปิดบังแววประหม่าและกังวลในดวงตาได้เลย

ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในองค์กรก็ใช้ชีวิตอยู่กับคราบเลือดบนปลายมีดมาตลอด เคยเฉียดตายมาแล้วก็หลายครั้ง จึงชินกับอะไรแบบนี้ตั้งนานแล้ว

แต่กับญาธิดามันต่างออกไป

เป็นครั้งแรกที่เขาประหม่าขนาดนี้ เพราะกลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะสร้างผลกระทบให้ญาธิดา

เมื่อหลุยส์เดินเข้ามาแก้มัดให้เขาเสร็จ เขาก็ก้าวเดินยาวๆ เข้าไปโอบญาธิดาที่มีใบหน้าซีดขาวเข้ามาในอ้อมกอด “ไม่เป็นอะไรแล้วนะ มันผ่านไปแล้ว…..”

ญาธิดากำเสื้อของเขาแน่น หลบอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยร่างกายที่สั่นเทาไม่หยุด จากนั้นเสียงแสบหูก็ดังขึ้นมาไม่หยุด ดวงตาของเธอล่องลอยไร้สติ หมดสติอยู่ในอ้อมกอดของภวินท์อย่างอ่อนแรง

เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในสองสามวันให้หลัง ได้แต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเต็มโพรงจมูก จนเธอต้องขมวดคิ้วอย่างฉุนๆ

หลังจากที่กลับมาจากอเมริกา โรงพยาบาลก็เหมือนจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองของเธอไปแล้ว และเธอก็มักจะฟื้นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ถึงอย่างนั้นพอได้กลิ่นก็ยังรู้สึกพะอืดพะอมอยู่ดี เธอส่งเสียงแหวะออกมาอย่างอดไม่ได้ พร้อมกับลูบอกตัวเอง

ภวินท์เปิดประตูเข้ามาเห็นภาพนี้เข้าพอดี เขาจึงก้าวเร็วๆเข้ามาหาแล้วส่งแก้วน้ำให้เธอ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงว่า “รู้สึกไม่สบายตรงไหน?”

เธอมองเขาอย่างแน่นิ่งอยู่สักพัก ทันใดนั้นก็ทิ้งแก้วในมือลงแล้วโถมตัวเข้าสู้อ้อมกอดของเขา “คุณยังไม่ตาย！”

ภวินท์ลูบผมของเธอเบาๆ ในใจท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกสงสาร แล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอเพื่อปลอบประโลมเธอ จนเมื่อลมหายใจของญาธิดาค่อยๆคงที่ ถึงได้เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณทำได้ดีมาก ผมไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนเลย กลับเป็นคุณเองที่……”

ทุกส่วนบนร่างกายของเธอมีแต่ “รอยเย็บ” ใบหน้ารูปไข่หมดจรดถูกผ้าก๊อซพันรอบหน้า ยิ่งบริเวณหน้าผากยิ่งพันหลายชั้น นิ้วมือเองก็เช่นกัน แถมยังมีเข็มน้ำเกลือปักอยู่หลังมือด้วย

ถึงจะอย่างนั้น บนหน้าของเธอก็ยังพกพารอยยิ้มอ่อนโยน ตอบกลับเสียงนุ่มว่า “แผลพวกนี้แค่เล็กน้อย เรารอดมาได้ก็ถือว่าโชคดีสุดๆไปแล้ว”

พูดจบ ทั้งสองก็สบตากันแล้วยิ้มออกมา

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเคาะ พายุยืนมองทั้งสองคนอยู่หน้าประตูอย่างเก้ๆกังๆ เอ่ยถามเสียงอึกอักว่า “คุณภวินท์ ozoneส่งสารมาครับ”

ไม่ว่าozoneจะมีเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็ก ก็ต้องรับสารเป็นสิ่งแรก นี่คือกฎในองค์กรที่ต้องปฏิบัติตาม

ภวินท์กวาดสายตามองเธอ กำลังจะลุกขึ้น แต่เธอกลับจับเขาเอาไว้อย่างว่องไว “ถ้าเนื้อหาเกี่ยวกับภารกิจในครั้งนี้ แบบนั้นฉันก็มีสิทธิ์รู้ด้วย คุณห้ามปกปิดฉัน”

“คุณพักผ่อนเถอะ” เขาตอบกลับเสียงเย็น

ญาธิดาร้อนใจ รีบตอบกลับไปว่า “ฉันไม่ได้อ่อนแอเหมือนอย่างที่คุณคิด เรื่องที่เกิดในวันนี้ฉันสามารถเผชิญกับมันได้”