ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 733

พายุดำเนินเรื่องเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขับรถพาญาธิดากับภวินท์ตรงไปที่หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

คนข้างในเหมือนจะรู้จักภวินท์ เมื่อเห็นทั้งสองคนลงมาจากรถ ก็เชื้อเชิญให้พวกเขาเข้าไปในห้องสอบสวนที่รอบด้านมีแต่หน้าต่างเหล็กด้วยท่าทางนอบน้อม

มือทั้งสองข้างของชยินถูกล็อกด้วยกุญแจมือ แนบติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนา เวลาแค่ไม่กี่วันสภาพของเขากลับผอมโทรมลงอย่างไม่เหลือเคล้าเดิม ยิ่งตอหนวดที่เริ่มผุดขึ้นมาเหมือนหญ้าลกๆยิ่งทำให้เขาดูไม่มีรัศมี

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็ค่อยๆเงยหน้ามองไปทางประตู วินาทีที่เห็นญาธิดา ดวงตาที่ตอนแรกไร้ซึ่งแววโทสะพลันมีไฟโกรธพวยพุ่งออกมา

“คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้ามา” เขากัดฟันกรอดพร้อมเอื้อนเอ่ยขึ้นมา

ญาธิดาเดินมานั่งลงตรงหน้าเขา ตอบกลับอย่างเฉยชาว่า “ได้ยินว่านายอยากเจอฉัน ก็เลยอยากมาฟังน่ะว่านายจะพูดอะไรกับฉันกันแน่”

เขาค่อยๆเผยรอยยิ้มดุร้ายน่ากลัว ยิ่งขับให้รอยแผลบนหน้าผากดูดุร้ายมากกว่าเดิม “ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ฉันจะไม่ยอมรับสารภาพ แล้วฉันก็ไม่กลัวการติดคุก ถ้าฉันออกมาได้ ฉันจะเอาชีวิตเธอแน่ๆ”

หัวคิ้วของญาธิดาขมวดมุ่น มองมาที่เขาอย่างแปลกใจ “นิวราไม่เคยรักนายเลย การที่นายทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อช่วยเธอในครั้งนี้ คิดว่ามันคุ้มเหรอ?”

“ปากเสีย” ชยินจ้องหน้าเธออย่างโกรธเกลียด พร้อมขึ้นเสียงสูง ตะคอกออกมาอย่างเดือดดาลว่า “คุณหนูรับรู้ถึงความจริงใจของฉัน เธอตกลงกับฉันเอาไว้แล้ว ว่าถ้าเธอออกมาได้เธอจะยอมคบกับฉัน”

ญาธิดายกแก้วน้ำข้างๆขึ้นมาสาดใส่เข้าอย่างไม่หยุดคิด น้ำเย็นถึงกระดูกสาดลงบนหน้าของเขาเต็มๆ

“หยุดหลอกตัวเองได้แล้ว นายรู้จักนิวราดีกว่าใคร นายคิดว่าเธอจะยอมทิ้งตัวตนและฐานะมาคบกับคนอย่างนายหรือไง เธอจริงใจหรือแค่เสแสร้ง นายคงรู้ดีเป็นที่สุด！”

คำพูดเหล่านี้เสียดแทงหัวใจของชยินอย่างจัง เขาเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้ พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธการที่กักกันเขาเอาไว้ ชั่วขณะนั้นภายในห้องสืบสวนพลันเต็มไปด้วยเสียงของโลหะเสียดสีกัน

ภวินท์จ้องมองทั้งสองคนผ่านกรงเหล็กอย่างไม่กะพริบตา ไม่นานก็จับใจความเบาะแสอะไรบางอย่างได้จากปากของชยิน จึงรีบออกคำสั่ง “นำวิดีโอที่เกี่ยวข้องกับนิวราทั้งหมดมาตัดรวมกัน แล้วทำเป็นรายงานคร่าวๆ เดี๋ยวนี้”

เมื่อญาธิดาเห็นชยินคลุ้มคลั่ง ในใจก็เกิดสงสาร แต่เมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเขากับนิวราร่วมมือกันเล่นสกปรกกับเธอ ความสงสารถึงได้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความสะใจ

ต่อให้วันนี้เธอใจอ่อนปล่อยชยินไป พรุ่งนี้ชยินก็คงคิดหาทางกำจัดเธออยู่ดี ที่เขามีสภาพน่าสงสารแบบนี้ก็เพราะว่าทำตัวเองทั้งนั้น ผลลัพธ์ในวันนี้เป็นสิ่งที่ชยินสมควรโดนทั้งนั้น เธอไม่จำเป็นต้องไปสงสารพร่ำเพรื่อ

“เธออย่าคิดที่จะปลุกปั่นความรู้สึกของฉันกับคุณหนู เธอนั่นแหละเป็นคนทำลายคุณหนูของฉัน แถมยังแย่งทุกอย่างของคุณหนูไป ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย ก็จะเอาเลือดเธอมาล้างเท้าให้ได้”

ชยินไม่หยุดดิ้นทั้งยังตะคอกออกมา จดจ้องเธอไม่เลื่อนสายตาไปไหน ราวกับว่าจะจดจำใบหน้าของคนที่เขาเกลียดเข้ากระดูกดำให้ขึ้นใจ

กุญแจข้อมือบาดข้อมือของเขาจนมีเลือดซิบ แต่เขาก็ยังไม่รู้ตัว ราวกับว่าไม่รู้สึกเจ็บอย่างไรอย่างนั้น

เก้าอี้ที่ยึดติดอยู่กับพื้นขยับไหวตามการกระทำที่รุนแรงของเขา จนสนิมที่เกาะอยู่ตามเก้าอี้เหล็กหล่นลงบนพื้น

สีหน้าของญาธิดาค่อยๆแข็งค้าง เธอถอยหลังไปทางประตูโดยอัตโนมัติ พร้อมกับมองมาที่ชยินอย่างหวาดระแวง

ด้านนอก หลุยส์เดินตามเข้ามาอย่างเร่งรีบ ยื่นแผ่นซีดีที่สั่งทำเป็นพิเศษให้ตำรวจ แล้วหันมามองภวินท์พร้อมเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “นายกับธิดาจะเอามันไปทำอะไร หรือคิดที่จะทำให้ชยินมาเป็นพวกเดียวกัน?”

“เพื่อให้เขาตายใจ และยอมรับสารภาพผิดแต่โดยดี” ภวินท์ตอบกลับอย่างเรียบนิ่ง

เคร้ง——

ในห้องสืบสวนพลันมีเสียงดังขึ้นมา ผู้คนภายนอกต่างหน้าเปลี่ยนสีพร้อมกัน จากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปในห้องสืบสวนทันที

เสียงหัวเราะแสบแก้วหูดังออกมาจากเครื่องฉายโปรเจ็กเตอร์

นิวรานั่งยองอยู่บนพื้น กอดอกตัวเองแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันคือภรรยาของภวินท์ ถ้าพวกแกกล้าทำอะไรฉัน วินไม่ปล่อยพวกแกไปแน่”

แต่ไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงพวกนั้นจะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง มือหลายคู่ต่างเอื้อมออกมาผลักตัวของเธอพร้อมๆกัน ปากก็เอาแต่สาดคำเยาะเย้ยออกมา

สีหน้าของนิวราย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจเปลี่ยนเป็นถี่กระชั้น สุดท้ายก็ทรุดตัวนอนกุมหน้าอกตัวเองอยู่บนพื้นในชุดนักโทษ แล้วเอ่ยพูดอย่างอ่อนแรงว่า “วิน ช่วยด้วย…..”

ยังพูดไม่ทันจบ เธอก็รู้สึกเหมือนถูกดูดพลังออกไปจนหมด ลมหายใจพลันหยุดนิ่ง คนอื่นๆเริ่มลนลาน รีบไปเรียกคนดูแลมาดู และวิดีโอก็ดำเนินมาถึงแค่ตรงนี้

ชยินจ้องนิวราในวิดีโอนิ่ง กรอบตาแดงก่ำขึ้นมาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว เอ่ยพึมพำขึ้นมาว่า “เป็นอย่างนี้ได้ยังไง…..”

ทำไมประโยคสุดท้ายที่คุณหนูพูดออกมา ถึงได้เป็นชื่อของภวินท์!

“เป็นไปไม่ได้！นี่ไม่ใช่เรื่องจริง！” จู่ๆเขาก็ตะโกนออกมาจนเสียงแตก ดวงตาแดงฉานถลึงใส่ญาธิดา เค้นเสียงออกมาคอแหบคอแห้ง “นี่เป็นแผนที่เธอสร้างขึ้นมาแน่ๆ คุณหนูไม่มีทางโกหกฉัน”

เมื่อญาธิดาเห็นท่าทางหลงมัวเหมาของเขา ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “คุณอยู่ที่นี่มาห้าปี คุณน่าจะรู้ดีกว่าใครว่าวิดีโอนี้ของจริงหรือของปลอม”

ชยินได้ยินแบบนั้น ก็ทำได้เพียงส่งเสียงหัวเราะออกมา ในเสียงหัวเราะบ้าคลั่งเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาหยุดดิ้น นั่งนิ่งๆอยู่บนเก้าอี้ด้วยดวงตาที่เลื่อนลอยและว่างเปล่า

“ชยิน ความพยายามของคุณมันไม่มีความหมายหรอก ต่อไปนี้ไม่จำเป็นต้องฝืนอีกแล้ว เพราะฉะนั้นยอมรับสารภาพเถอะ” เธอเอ่ยพูดเบาๆ

เธอไม่รู้ว่าชยินได้ยินที่เธอพูดหรือเปล่า เขานิ่งเหมือนเป็นแค่หุ่นกระบอก พร้อมกันนั้นก็กดปั๊มลายนิ้วมือลงบนเอกสารด้วยสีหน้าว่างเปล่า