ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 741

“แพรวาแต่งงานตั้งนานแล้ว” เขาค่อยๆ เอ่ยปากพูดอธิบายขึ้นมา “ก็ตอนที่คุณอยู่ที่อเมริกานั่นแหละ”

“แต่งงานแล้ว? ！” เธอประหลาดใจ รีบพูดขึ้นมาทันที “แต่ว่าฉันเห็นเธออยู่ด้วยกันกับคิรินนะ แถม……”

เมื่อหกปีก่อนเธอก็พบว่าความสัมพันธ์ระหว่างแพรวากับคิรินมันคลุมเครือไม่ชัดเจน เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนสนใจซึ่งกันและกัน แต่เนื่องจากหน้าที่การงานทำให้ต้องแยกจากกัน แล้วจู่ๆ แพรวาจะไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไงกัน

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด จู่ๆ เธอก็เอามือปิดปาก จ้องมองภวินท์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณจะบอกว่า……แพรวากับคิรินแต่งงานกันแล้ว！”

พอเห็นสีหน้าที่ตกใจของเธอ ริมฝีปากของภวินท์ก็ยกโค้งอย่างไม่รู้ตัว เอ่ยปากพูดออกมาเบาๆ “เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหา หลังจากที่ทั้งสองคนถอนตัวออกมาแล้วจึงแต่งงานกัน ตอนนี้ช่วยบริหารบริษัทร่วมกัน”

ญาธิดาพยักหน้าเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ รู้สึกเหมือนว่าจับจุดสำคัญอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ยังไม่มีเบาะแส แม้แต่ภวินท์เข้ามาอยู่ข้างกายของเธอตั้งแต่เมื่อไรก็ยังไม่รู้เลย

“ตอนนี้ยังหึงอยู่ไหมครับ?”

น้ำเสียงที่น่าดึงดูดดังขึ้นมาข้างหูของเธอ ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะทันที ใบหูทั้งสองแดงอย่างรวดเร็ว พูดอ้ำๆ อึ้งๆ “ใครหึงกัน ฉันแค่อยากรู้เท่านั้น คุณอย่ามาหลงตัวเองแถวนี้นะ”

เธอมุดหน้าลงไปลึก กลัวว่าภวินท์จะเห็นความอึดอัดของเธอ สุดท้ายก็ตัดสินใจผลักเขาออกไปให้ห่าง ก่อนจะพูดขึ้นเสียงสูง “ฉันเหนื่อยแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ”

ภวินท์แววตาอบอุ่น ก้มตัวลงไปจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกสนใจ “พักผ่อนอย่างสบายใจได้แล้ว”

หลังจากที่เจรจาพูดคุยกับเขา ภาระทางจิตใจของญาธิดาก็หายไปจนหมด นอนหลับได้อย่างสนิทสุดๆ ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ฟ้าสว่างแล้ว

เธอฮัมเพลงพลางเก็บข้าวของสัมภาระของภวินท์ สี่คนพ่อแม่ลูกเดินเล่นตรงไปยังห้องโถงใหญ่อย่างสนุกสนาน บังเอิญเจอกับนพเก้าที่เดินเข้ามาจากประตูพอดี

“คุณญาธิดา นี่คือ……” นพเก้าสายตาเฉียบคมหันไปเห็นกระเป๋าสัมภาระที่มือของภวินท์ ความสุขในแววตาหายวับไปทันที พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ภารกิจง่ายขนาดนี้ก็ยังเกิดความผิดพลาด คุณนี่มันโง่เง่าอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิดจริงๆ”

ญาธิดายกคิ้วไม่พูดอะไร กำลังเตรียมที่จะลากภวินท์ออกมา เสียงของเธอดังขึ้นมาอีกครั้ง “เป็นเพราะฉันคิดไตร่ตรองไม่ถี่ถ้วนเองที่ทิ้งคุณเอาไว้ที่บาร์ ฉันขอโทษคุณแล้วกัน พวกเรามาพูดคุยเจรจากันตามลำพังได้ไหม?”

ภวินท์พอได้ยินแบบนี้สีหน้าก็นิ่งขรึม ยื่นมือไปจับแขนของญาธิดาไว้ ดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่น จ้องมองเธอด้วยสายตาข่มขู่ “ธิดาไม่สนิทกับคุณ ไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

ภาพตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจ โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินน้ำเสียงที่เมินเฉยและเหินห่างของเขา เกิดเสียงดังหึ่งขึ้นมาในหัวของเธอ ในใจรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

เริ่มตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับวินกลายมาเป็นแบบนี้

“วิน……” เธอพึมพำออกมาเบาๆ อยากที่จะเห็นเงาในอดีตจากตัวของเขา

ญาธิดายิ้มอย่างหมดหนทางให้กับภวินท์ พูดโน้มน้าวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ที่นี่คือozoneคุณไม่ต้องเป็นห่วง ไปรอฉันที่ตรงประตูเถอะ”

จนกระทั่งเธอเปิดปากพูดออกมา ในที่สุดภวินท์ก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ ต่างกันกับท่าทีที่มีต่อนพเก้าเมื่อตะกี้นี้

เขาเดินออกไปโดยตรงอย่างไม่ลังเลเยแม้แต่น้อย นพเก้าเกิดความโกรธเกลียดขึ้นมาในก้นบึ้งของจิตใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าญาธิดานังผู้หญิงชั้นต่ำนี่ วินจะมีท่าทีแบบนี้ต่อเธอได้ยังไง！

เธอเป็นโรคออทิสติกตั้งแต่เด็ก สืบเนื่องจากการเจริญเติบโตโรคก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขนาดที่ส่งผลกระทบต่อเด็กปกติคนอื่นๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหมดหนทางที่จะดูแลช่วยเหลือเธอ

โชคดีตอนที่องค์กรตรวจคัดกรอง พบว่าเธอเป็นผู้ที่ได้รับการฝึกฝนที่ไม่เลวเลยคนหนึ่งเลย ก็เลยพาเธอไปฝึกฝนที่สำนักงานใหญ่

ช่วงเวลาที่ผ่านมาเดิมทีควรจะเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิตของเธอ แต่โชคดีที่ภวินท์ปรากฏตัวออกมา ฝึกฝนเคียงข้างเธอ ปฏิบัติภารกิจด้วยกัน รับการลงโทษด้วยกัน