ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 14

ในที่สุด นาทีสุดท้ายของการทำงานก็มาถึง ญาธิดารีบไปที่บริษัทและกดลายนิ้วมือ

เบี้ยขยัน 1000 ของเดือนนี้ ถือว่ารักษาไว้ได้

ญาธิดาฟุบอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอและหอบเบาๆ

เดิมทีคิดว่าจะมีใครรู้บ้าง ใครจะคิดว่าภวินท์มีทางเดินส่วนตัว และไม่มีใครอื่นๆ เลย

หลังจากนี้เธอก็สามารถนั่งรถอย่างเปิดเผยแล้ว เธอค่อนข้างมีความสุขเมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในขณะที่ญาธิดารู้สึกภาคภูมิใจในโชคของเธอ ก็มีการประชุมแผนกขึ้น

ญาธิดาหยิบสมุดบันทึกของเธอ และหาที่สำหรับตัวเองอย่างรวดเร็วในมุมเล็กๆ ของห้องประชุม

แผนกธุรการของ STN Group มีขนาดใหญ่มาก มีพนักงานทั้งหมดกว่า 50 คน โดยให้ความร่วมมือกับงานของแต่ละแผนก

เนื้อหาการประชุมยังเหมือนเดิม ใส่ใจรูปลักษณ์ ชั่วโมงทำงาน ห้ามสายหรือออกก่อนเวลา

พูดแล้วทำให้คนรู้สึกค่อนข้างง่วงนอน

แต่ในขณะนั้น ผู้ดูแลฝ่ายธุรการพี่แนนจู่ๆ ก็เรียกชื่อญาธิดา

สายตาของทุกคนล้วนตรงไปที่ญาธิดา

ญาธิดายิ่งสับสนมากขึ้น แต่เธอต้องยืนขึ้นอย่างเชื่อฟัง

"ตั้งแต่วันนี้ คุณญาธิดาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยธุรการ"

พี่แนนหัวหน้าฝ่ายธุรการปรบมือหลังจากพูดจบ แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย แต่พวกเขาก็ปรบมืออย่างเป็นสัญลักษณ์

จากนั้นการประชุมก็เลิก

ญาธิดาซึ่งเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้อง สับสนมึนงง เธอรีบตามพี่แนนเพื่อไปถาม

"พี่แนน เกิดอะไรขึ้นคะ? ฉันเลื่อนตำแหน่งเหรอคะ?"

พี่แนนเหลือบมองญาธิดา และตอบอย่างไม่แสดงออกว่า "ฉันได้รับแจ้งจากแผนกบุคคลในตอนเช้า แต่เป็นเพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

พูดจบ พี่แนนก็จากไป

ชั่วขณะหนึ่ง ญาธิดากลายเป็นประเด็นร้อนในแผนก

มีเกณฑ์ที่เข้มงวดสำหรับการเลื่อนตำแหน่งของ STN Group

พนักงานฝึกงานจะต้องเสร็จสิ้นระยะเวลาการฝึกงานสามเดือน จากนั้นต้องผ่านการสอบและสัมภาษณ์ และหลังจากผ่านการทดสอบสองครั้งนั้น พวกเขาถึงจะกลายเป็นพนักงานประจำของ STN Group

พนักงานทั่วไปที่ต้องการได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยต้องทำงานเป็นเวลาสามปีเต็ม และจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเมื่อได้รับการประเมินจากผู้อำนวยการเท่านั้น

ญาธิดาเพิ่งจะทำงานได้เพียงสองปี ดังนั้นเธอจึงไม่มีคุณสมบัติในแง่ของเวลา

ดังนั้นการเลื่อนตำแหน่งของเธอไปยังตำแหน่งนี้ ไม่สามารถหยุดยั้งการคาดเดาคนผู้คนได้

ดวงตาของน้ำเพชรเป็นประกายขึ้นมาทันที และเธอก็พูดด้วยความประหลาดใจ "พี่ธิดา แหวนของพี่สวยมากเลยค่ะ!"

แม้ว่าแหวนนี้จะไม่ได้ประดับด้วยเพชรใดๆ แต่การออกแบบนั้นสวยงามมาก

เมื่อได้ยินสิ่งที่น้ำเพชรพูด มือของญาธิดาก็ชะงัก ดวงตาจับจ้องไปที่แหวน

เมื่อมองดูแหวนวงนี้ ก็อดคิดถึงฉากที่ภวินท์สวมแหวนให้เธอไม่ได้

แม้จะไม่ใช่สถานที่โรแมนติก แต่คนที่เกิดมาหล่อแบบนั้นก็มีความโรแมนติกในตัวเอง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของญาธิดาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

"พี่ธิดา ฉันขอยืมลองหน่อยได้ไหมคะ?" น้ำเพชรมองแหวนบนมือของญาธิดาอย่างตั้งใจ และถามด้วยความใสซื่อ

ญาธิดาไม่คิดว่าน้ำเพชรจะเอ่ยขอแบบนี้

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่โหยหาของน้ำเพชร ญาธิดาก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

ภวินท์เคยบอกว่า ไม่อนุญาตให้เธอถอดแหวนนี้ไม่ว่าเวลาใดหรือโอกาสใดก็ตาม

หลังจากลังเลใจ ญาธิดากล่าวขอโทษน้ำเพชรว่า "ขอโทษนะ นี่คือแหวนแต่งงานของพี่น่ะ"

หลังจากได้ยินคำพูดของญาธิดา น้ำเพชรก็ตกใจไม่น้อย และพูดอย่างรวดเร็วว่า "อ่า อ่า เพชรขอโทษค่ะ เพชรไม่รู้เลย เพชรโฉ่งฉ่างเองค่ะ"

แต่ก็ยังมีแววของการเสียดายและความไม่เต็มใจเล็กน้อยในสายตาของเธอ