ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 216

ญาธิดาไม่ลังเล พยักหน้าโดยไม่คิด พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “อืม ฉันตกลงหมด”

เดิมทีเธอก็ติดหนี้ภวินท์อยู่แล้ว ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เธอยิ่งรู้สึกผิด

“อืม ขึ้นรถก่อน”

ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ ปล่อยเขาไป แล้วขึ้นรถ

ระหว่างทางกลับ พวกเขาไม่มีใครพูดอะไร ความเงียบสงบภายในรถเหมือนอากาศหยุดนิ่ง

รถจอดที่นอกประตูเขตชุมชน ญาธิดาเอื้อมมือไปผลักประตู มองภวินท์อย่างหยั่งเชิงนิดหน่อย เห็นเขาไม่ตอบสนองอะไร เธอก็ก้าวลงจากรถ

ขณะที่ประตูรถปิดลง เธอก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มดังขึ้น “พรุ่งนี้ฉันจะให้พายุมารับคุณ ไปเยี่ยมคุณย่าที่คฤหาสน์หลังเก่า”

“โอเค”

ญาธิดาตกลง แล้วปิดประตูรถ

รถสตาร์ต ไม่ได้หยุดแม้แต่ครู่เดียว ขับออกไปเลย

ญาธิดาถอนหายใจเบาๆ หันหลังเดินเข้าไปในเขตชุมชน กลับคอนโด

กลับมาถึงบ้าน เธอล้างหน้า ชาร์จแบตโทรศัพท์ที่แบตหมดปิดเครื่องไปแล้ว เมื่อเปิดมัน ก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากปภาวีโทรมาหลายสาย

ญาธิดาตกใจ เธอตอบสนองทันที เธอลืมบอกพวกเขาว่าวันนี้ไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว!

เธอรีบโทรกลับ อธิบายกับปภาวีแล้ววางสายไป ก่อนถอนหายใจยาวๆ

ผ่านความเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้มา เธอทั้งหิวทั้งเพลีย เดินรอบห้องครัวหนึ่งรอบ แต่พบว่าในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย

นี่มันโชคร้ายมากจริงๆ

ญาธิดากัดปาก ตั้งใจจะโทรสั่งอาหารเดลิเวอรี่ ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ออดประตูก็ดังขึ้น

เธอเดินไปที่ประตู ส่องตาแมว เห็นเป็นพี่คนหนึ่งสวมชุดพนักงานเดลิเวอรี่ยืนอยู่นอกประตู

เธอเปิดประตูด้วยความสับสน พี่เขาส่งอาหารเดลิเวอรี่ร้อนๆ มาให้ “อาหารเดลิเวอรี่ของคุณครับ”

เธอ…ไม่ได้สั่งอาหารเดลิเวอรี่นะ……

หลังจากรับมาอย่างลังเล เธอเห็นใบรายการที่แนบอยู่ด้านบน รู้สึกชื่อร้านคุ้นๆ

เหมือนเป็นร้านอาหารร้านหนึ่งที่เธอเคยทานในอดีต ครั้งนั้นภวินท์เป็นคนพาเธอไปด้วย……

หรือภวินท์สั่งให้เธอ?

ในหัวสมองผุดใบหน้าชายหนุ่ม ญาธิดารู้สึกอบอุ่นหัวใจ

คนที่สั่งอาหารเดลิเวอรี่ให้เธอในเวลานี้ ก็มีแค่เขา

ถึงแม้ภายนอกเขาจะเย็นชา แต่จิตใจอบอุ่นจริงๆ ……

คืนนี้ ญาธิดานอนหลับไม่สนิท แม้แต่ฝันก็ฝันถึงวิ่งตามหาคุณย่าในสวนนิเวศน์อยู่ตลอดเวลา เมื่อตื่นขึ้นมา สีท้องฟ้าก็เพิ่งรุ่งอรุณ

เธอเก็บของง่ายๆ ผ่านไปไม่นานนัก พายุก็โทรมา บอกว่าเขามาถึงใต้ตึกแล้ว

ใช้เวลาขับรถไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ญาธิดาก็มาถึงคฤหาสน์หลังเก่า

ลงจากรถ เห็นคฤหาสน์หลังเก่าอันคุ้นเคยและแปลกตา ทันใดนั้นญาธิดาก็รู้สึกลังเล

“เข้าไปเถอะครับ คุณภวินท์กับนายท่านอยู่ชั้นสอง”

ได้ยินการเตือนของพายุ ญาธิดาก็หายใจเข้าลึกๆ พยักหน้า รวบรวมความกล้าเดินเข้าไป

ขึ้นมาถึงชั้นสอง พายุพาเธอไปที่ประตูห้องนอน ผลักเปิดประตู ญาธิดาก้าวเข้าไป ก็เห็นคุณย่านอนอยู่บนเตียงและภวินท์เฝ้าอยู่ข้างๆ

เมื่อคุณย่าเห็นญาธิดา ในดวงตาก็ฉายแววเปล่งประกาย “ธิดา เธอมาแล้วเหรอ?”

“คุณย่า……” เธอรีบก้าวไปข้างหน้า ซักถามอย่างเป็นห่วง “คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ? โอเคไหม?”

คุณย่าพยักหน้า มองไปที่ภวินท์ข้างกายอย่างอ่อนแอ พูดขึ้นเบาๆ “วิน เธอออกไปก่อน ย่ามีอะไรจะคุยกับธิดา”

ภวินท์ได้ยินดังนั้นก็ชะงัก เหลือบมองญาธิดา แต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้อง แล้วปิดประตูห้อง

ญาธิดาไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อหันศีรษะกลับไป ก็เห็นคุณย่ามองเธออยู่ ด้วยสีหน้าลังเล

“คุณย่า เกิดอะไรขึ้นคะ?”

มีคำพูดไหนที่ไม่สามารถพูดต่อหน้าภวินท์ได้?