ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 22

ขณะที่ญาธิดากำลังจ้องมองชายคนนั้นอยู่ในภวังค์ เขาก็เงยหน้าขึ้นมา และครู่หนึ่ง ทั้งสองก็มองหน้ากัน

ญาธิดากำลังเบนสายตาออกไป แต่ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นยกมุมริมฝีปากและยิ้มให้เธอ

ดวงตาคู่นั้นยิ้มที่ดูเหมือนจะมองเห็นก้นบึ้ง ทำให้ไม่สามารถปฏิเสธการเต้นของหัวใจได้

ญาธิดากระตุกมุมริมฝีปากของเธอ ยิ้มอย่างสุภาพ จากนั้นหันกลับมามองปากกา รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

ในเมื่อขายไปแล้ว เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเลือกอย่างอื่น

หลังจากเดินไปรอบๆ ร้านแล้ว ญาธิดาก็ไม่เห็นของขวัญที่เหมาะสมอีก ตอนที่เธอกำลังจะออกไป ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงจากด้านหลัง "เดี๋ยวก่อนครับคุณ"

ทันทีที่เธอหันหลังกลับ เธอเห็นชายบนรถเข็นไฟฟ้ากำลังเข้ามาใกล้

ญาธิดาถามเบาๆ ว่า "มีอะไรรึเปล่าคะ?"

ชายบนรถเข็นยกริมฝีปากขึ้น "ผมได้ยินจากเจ้าของร้านเมื่อกี้ว่าคุณชอบปากกาด้ามนี้?"

ญาธิดาก้มศีรษะลงและเห็นปากกาสีเงินในมือของเขา ดวงตาของเธอเป็นประกาย "ค่ะ แต่ว่ามันมีเจ้าของแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ"

ชายที่นั่งวีลแชร์ยกริมฝีปาก นัยน์ตาเป็นประกาย "ผมยังไม่ได้จ่ายเงิน ถ้าคุณชอบจริงๆ ผมให้คุณก็ได้ครับ"

"จริงเหรอคะ?" ญาธิดามองเขาอย่างซาบซึ้ง "คุณให้ฉันจริงๆ เหรอคะ?"

ชายคนนั้นพยักหน้า "สุภาพบุรุษไม่คืนคำครับ และผมแค่ชอบสะสมเท่านั้น ถ้าคุณต้องการมากกว่า ผมให้คุณได้ครับ"

"งั้นขอบคุณคุณมากนะคะ!"

ญาธิดาหยิบปากกาจากเขาและขอบคุณเขาหลายครั้งก่อนที่จะไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินอย่างตื่นเต้น

หลังจากห่อของขวัญแล้ว ญาธิดาก็หันกลับมาอีกครั้ง และพบว่าชายคนนั้นไม่อยู่แล้ว

แต่ว่าไม่ว่ายังไง เป็นเรื่องดีที่เธอสามารถซื้อของขวัญที่ถูกใจให้พ่อของเธอได้!

เธอออกจากร้านของโบราณอย่างมีความสุข แต่ไม่ได้สังเกตว่าชายที่นั่งรถเข็นนั้น นั่งริมหน้าต่างจ้องมองเธอในร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกล

ในขณะนี้ มีเพียงความเฉยเมยบนใบหน้าของชายคนนั้น

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถามว่า "ผู้หญิงคนนั้นที่แต่งงานกับภวินท์ใช่ไหม?"

ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ พยักหน้าและตอบว่า "ครับ เป็นเธอ ญาธิดา"

--

กลับจากห้างสรรพสินค้ามาถึงบ้านก็ใกล้ค่ำแล้ว ญาธิดารีบกลับไปที่ห้องนอน เขียนจดหมายด้วยลายมืออวยพรดร.ยติภัทร ห่อของขวัญ และวางแผนจะออกจากบ้าน

"ป้าจันทร์คะ คืนนี้ฉันจะไปทานข้าวนอกบ้านนะคะ ไม่ต้องทำอาหารเพื่อฉัน"

"ทานข้าวนอกบ้าน?" ป้าจันทร์ออกมาจากครัวแล้วเช็ดมือด้วยผ้ากันเปื้อน "ทำไมไม่ทานข้าวที่บ้านล่ะคะ?"

ญาธิดายิ้มให้เธอ "วันนี้เป็นวันเกิดพ่อของฉันน่ะค่ะ เรานัดทานอาหารเย็นด้วยกันค่ะ"

เมื่อป้าจันทร์ได้ยินถ้อยคำนั้น ก็รีบถามทันทีว่า "คุณชายไปกับคุณรึเปล่าคะ?"

ญาธิดาที่ถูกถามคำถามนี้ก็เงียบไป หลังจากชะงักอยู่ครู่หนึ่ง เธอพูดเบาๆ ว่า "เขาไม่มีเวลา ฉันไปคนเดียวได้ค่ะ"

เมื่อป้าจันทร์ได้ยินอย่างนั้น ก็อึกอักแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก

ญาธิดาออกไปพร้อมกับของขวัญ และไปที่ที่อยู่โรงแรมที่คุณหญิงปภาวีส่งให้เธอ

ทันทีที่เธอออกไป ภวินท์ก็กลับมาหลังจากนั้นไม่นาน พอเขาเข้าไปในบ้าน ก็ตรงไปยังห้องทำงานบนชั้น 2 ทันที เมื่อเขาเดินถึงบันได เขารู้สึกว่าบ้านเงียบกว่าปกติ

เธอ......ไม่อยู่บ้านเหรอ?

"ลูกสาวของเราโตแล้ว แถมได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆ แบบนั้น ตอนนี้เพื่อนๆ ต่างอิจฉาฉันมาก! พวกเขาบอกว่าฉันสู้มาเกือบทั้งชีวิต ในที่สุดก็ได้ยืดหน้าชูตากะเขาได้แล้ว!"

"จะพูดอย่างนั้นไม่ได้ ครอบครัวเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับลูกสาว ผมคิดว่าตราบใดที่ลูกสาวของเรามีความสุข ทุกอย่างก็จะดีเอง"

"......"

ได้ยินเสียงพูดคุยจากด้านใน ญาธิดารู้สึกเคืองจมูก เธอรู้ดีแก่ใจ ว่าถึงแม้คุณหญิงปภาวีจะพูดตรงๆ บ้างในบางครั้ง และมีอารมณ์ฉุนเฉียว เธอก็ยังรักลูกสาวของเธอที่สุด แต่ตอนนี้ เธอทำได้เพียงฉลองวันเกิดให้พ่อได้เพียงคนเดียว

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันและผลักประตูห้องเดินเข้าไป เมื่อเห็นคนสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะ เธอยิ้มให้พวกเขา "พ่อคะแม่คะ หนูมาแล้ว"

คุณหญิงปภาวีลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กวักมือเรียกให้เธอนั่งลง แล้วมองไปข้างหลังเธอ "วินล่ะ? เขาไปไหน? แล้วพ่อแม่ของเขาล่ะ?"

"พวกเขา......"

ญาธิดากำหมัดของเธอโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของคุณหญิงปภาวีอย่างไร

เมื่อเห็นความเงียบของญาธิดา คุณหญิงปภาวีก็ถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "อยู่ข้างหลังใช่ไหม? แม่จะไปต้องรับ ลูกเนี่ยนะ ทำไมถึงไม่รู้เรื่องเลย ทิ้งคนอื่นไว้ข้างหลังได้ยังไง......"

เมื่อเห็นคุณหญิงปภาวีเดินออกไป ญาธิดาก็เอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วและคว้าเธอไว้ "แม่คะ ภวินท์งานยุ่งมาก เขาเลย......" มาไม่ได้

คุณหญิงปภาวีสังเกตเห็นว่าการแสดงออกของญาธิดาไม่ค่อยดีนัก และกำลังจะถามขึ้น แต่ในขณะนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากประตู

"พ่อครับแม่ครับ ผมขอโทษที่มาสาย"

ญาธิดาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและคิดว่าเธอกำลังหลอน เมื่อเธอหันหลังกลับ เธอเห็นภวินท์ยืนอยู่ที่ประตู

หัวใจของญาธิดาทรุดลง ตกใจและประหลาดใจ

เขา......เขามาได้ยังไง?