ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 229

ออกจากคอนโด อัญมณีก็รีบไปที่โรงพยาบาล และไปตามเลขห้องกับตึกที่ญาธิดาบอก เมื่อหาห้องผู้ป่วยนั้นเจอ เธอได้ยืนอยู่ที่หน้าประตู จู่ๆ เกิดลังเลขึ้นมา

ทำแบบนี้เธอจะรุกมากเกินไปไหม? ตั้งแต่เด็กจนโตชีวิตอยู่มานานกว่ายี่สิบปี มีแต่คนอื่นมาตามจีบเธอ ส่วนนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มรุกที่จะไปสนใจผู้ชายก่อน

คิดไปคิดมา อัญมณียึกยักอยู่ที่หน้าประตูตั้งนาน ท้ายที่สุดก็ได้ตัดสินใจ ตั้งใจจะดูอยู่หน้าประตู เห็นว่าพายุไม่ได้เป็นอะไรมากเธอก็จะกลับ

เธอชิดติดประตู จากนั้นเขย่งปลายเท้ายืดศีรษะเข้าไปดูด้านใน ถึงแม้ว่ามองผ่านกระจกสามารถมองเห็นข้างในได้ แต่ที่นี่เป็นห้องผู้ป่วยระดับVIP ไม่สามารถที่เห็นบรรยากาศข้างในได้ ดังนั้นจากมุมที่เธออยู่ จึงไม่สามารถที่จะมองเห็นข้างในได้

บางที......อาจจะต้องขยับไปด้านข้างอีกหน่อย?

เมื่ออัญมณีไปชิดกระจกมุมด้านขวาสุด มองเฉียงเข้าไปดูด้านใน ยังคงมองไม่เห็นคนที่อยู่บนเตียง

“สวัสดีค่ะ มีอะไรต้องการให้ช่วยไหมคะ?”

อยู่ๆ ด้านหลังได้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา ทำให้อัญมณีตกใจมาก จึงได้รีบหันกลับไป

และได้เห็นพยาบาลยืนอยู่ข้างหลัง เธอยิ้มอย่างเขินอาย “ฉัน......มาหาคน เหมือนจะมาผิดห้องแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ”

ขณะที่พูด ภายใต้สายตาที่น่าสงสัยของพยาบาล เธอได้เพียงแค่เดินหน้านิ่งๆ ไปด้านข้าง

ในเวลาเดียวกัน ในห้องผู้ป่วย พายุได้นอนอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงดังแว่วๆ มาจากด้านนอก ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หัวใจถึงได้มีความรู้สึกสงสัยแปลกๆ

จะใช่อัญมณีไหมนะ?

น้ำเสียงที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อครู่นั้น เห็นได้ชัดว่ามันคล้ายเสียงของเธอมาก!

เขารีบลุกนั่งขึ้นทันที แล้วคว้าโทรศัพท์ และโทรออกในทันที

ในช่วงไม่กี่ชั่วโมงของเมื่อคืนนี้ เขานอนอยู่บนเตียงไม่เป็นไร และนับครั้งไม่ถ้วนที่พยายามโทรหา เพื่อฟังเสียงขอเธอ ในที่สุดก็ปล่อยมันไป

แม้กระทั่งวันนี้ตอนที่เขานั่งอยู่ในรถ ขณะที่รถชนเข้ากำแพง ในหัวของเขายังวาบใบหน้าของอัญมณีขึ้นมา

เธอยิ้มให้เขาอย่างแปลกประหลาด เธอขมวดคิ้วขึ้นอย่างโมโห และทุกฉากก่อนหน้าก็ดูเหมือนจะผ่านเข้ามาหัวของเขาเหมือนในภาพยนตร์......

อัญมณีกำลังจะจากไป ใครจะรู้ว่าอยู่ดีๆ โทรศัพท์จะดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู เมื่อมองดูด้านบนระบุไว้ หัวใจแทบจระเบิดออกมา

เขาเขาเขา...ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้โทรหาเธอ!

หรือว่าเมื่อครู่เขาได้ยินแล้ว?

อัญมณีกัดริมฝีปาก หัวใจเต้นตุ๊บๆ ไม่หยุด จากนั้นได้ดึงความกล้ากดไปที่ปุ่มรับสาย

เธอแสร้งทำเป็นนิ่ง จากนั้นลงมือถามก่อนได้เปรียบ “ฮัลโหล? มีธุระอะไร?”

เสียงของพายุดูเหมือนจะใจอดทนต่อความตื่นเต้น “คุณอยู่ข้างนอกหรือเปล่า?”

อัญมณีได้ยินดังนั้น อารมณ์ตึงเครียดขึ้นในทันที จากนั้นมองไปที่ประตูห้องผู้ป่วย แล้วกัดฟันพูด “ข้างนอกอะไร? ฉันไม่เข้าใจคุณกำลังพูดอะไร”

ในโทรศัพท์เงียบอยู่หลายวินาที จากนั้น เสียงของพายุได้ดังขึ้นอีกครั้ง “งั้นคุณอยู่ไหน ผมจะไปหาคุณ”

ทางโทรศัพท์ เธอสัมผัสได้ถึงความแน่วแน่และความกระตือรือร้นของน้ำเสียงพายุ ในขณะนั้น ร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้น และความอยากพบเขามาจากก้นบึ้งของหัวใจได้กระตุ้นออกมา

เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น เจ็บแสบจี๊ด น้ำตาได้ไหลออกมา สักพัก เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า “ไม่ต้อง คุณนอนเถอะอย่าขยับ ฉันจะไปหาคุณเอง”

พูดจบ เธอได้วางสาย แล้วหันหลังเดินไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว และได้เปิดประตูเข้าไปทันที

พายุนั่งอยู่บนขอบเตียง ท่าทางกำลังจะลุกจากเตียง แต่อัญมณีก็รีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นภาพนี้ จึงได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างเร่ง พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเล็กน้อย “คุณจะทำอะไร? ไม่ใช่บอกว่าฉันจะมาหาคุณเหรอ?”

บนร่างกายของเขายังมีบาดแผล และมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยบนใบหน้า มองดูเธอก็รู้สึกปวดใจโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่เธอพูด ได้เอื้อมมือออกไปกดพายุกลับไปบนเตียง แต่เมื่อมือของเธอแตะไปที่แขนเขา ใบหน้าของพายุก็เปลี่ยนไป เขาก็ขมวดคิ้ว และอ้าปากค้าง

อัญมณีเห็นดังนี้ จึงได้รีบยกมือขึ้น และไม่กล้ากับเขาอีกเลย “เป็นอะไร? โดนแผลคุณแล้วเหรอ?”

พายุส่งเสียงเบาๆ “อืม”

ทันทีที่เธอได้ยิน ก็กังวลทันที จากนั้นยื่นมือออกไปสัมผัสแขนเสื้อของเขา “คุณเจ็บตรงไหน? ให้ฉันดูหน่อยเป็นอะไรหรือเปล่า?”

มือได้ถูกมือเล็กๆ นุ่มๆ ของผู้หญิงสัมผัสเข้า ตัวของพายุได้ชาไปหมด จากนั้นได้เหยียดแขนออกมา จับมือของเธอด้วยมือข้างเดียว แล้วดึงเข้าหาตัวเอง

ทันใดนั้นได้ถูกแรงดึง อัญมณีที่ไม่ได้ยืนให้มั่นคง ได้ถูกดึงล้มลงไปตรงร่างกายของเขา

ไม่มีความหวั่นวิตกใดๆ เธอยังคงตกลงสู่อ้อมแขนของพายุ เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและยังไม่ได้เปิดปากพูด ริมฝีปากก็ถูกคนปิดเข้าไปแล้ว

ความนุ่มนวลบนริมฝีปาก เหมือนถูกไฟฟ้าดูด และเธอแช่แข็งอยู่ที่เดิม และไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอื่นๆ แล้ว

เธอถูกพายุจูบเข้าแล้วจริงๆ

อัญมณีในสมองดูว่างเปล่า พอลืมตาขึ้นเห็นเพียงแต่ขนตายาวของผู้ชาย......

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง พายุเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองดูท่าทีที่ตกตะลึงของหญิงสาว มุมปากยกขึ้น และเอื้อมมือเพื่อปิดแก้มของเธอเบาๆ “นี่คือสิ่งที่คุณติดค้างผม”

ครั้งก่อนเธอเมา ได้เริ่มที่กอดจูบเขาก่อน หลังจากเกิดเรื่องขึ้นได้ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เป็นการเอาเปรียบเขาอย่างฟรีๆ เขาจำได้เสมอ ไม่สิ ในที่สุดก็ได้มีโอกาสที่จะได้เอาคืนแล้ว

อัญมณีอึ้งทื่อ แก้มเป็นสีชมพู ดวงตาสองคู่จ้องมองเปล่งประกายออกมา “ห๊า? อะไรนะ?”

พายุเห็นแบบนี้ รอยยิ้มก็ชัดขึ้น แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ปลายจมูกของเธอ และพูดเบาๆ ว่า “ไม่มีอะไร คุณจำไว้ก็พอ”

ขณะที่พูด ไม่รอให้อัญมณีได้พูดอะไร เขาไม่ลังเลที่จะโน้มตัว และเข้าไปปิดริมฝีปากของเธออีกครั้ง

จูบครั้งนี้ ต้องมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากกว่าครั้งแรก เขาโอบไหล่ของเธอ โดยไม่พอใจในการชิมรสนิดๆ หน่อยๆ ก็หยุด ค่อยๆ อ่อนโยนแล้วเข้าสู่ความลึกซึ้ง และฉกฉวยทุกร่องรอยของความหวานของเธออีกต่อไป

อัญมณีรู้สึกว่าท้องฟ้ากำลังหมุน และเวียนหัว เธอเอื้อมมือไปโอบที่คอพายุโดยไม่รู้ตัว และร่างกายก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ……

“ปังๆ!”

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูได้ทำให้ทั้งสองคนตกใจ และแยกออกจากกันเหมือนสปริงทันที จากนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก เป็นพยาบาลคนหนึ่งได้เดินเข้ามา และสอบถามตามปกติว่า “คนไข้ห้อง602 ไม่สบายตรงไหนไหมคะ?”

แก้มของพายุแดงก่ำยังไม่จาง “ไม่...ไม่มีครับ”

อัญมณีนั่งอยู่ด้านข้าง ใบหน้าได้แดงก่ำเหมือนเลือดจะหยดออกมาเช่นเดียวกัน

เมื่อพยาบาลตัวน้อยเห็นสิ่งนี้ เธอได้ยิ้มอย่างเข้าใจ ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นก็ได้หันหลังเดินออกไปจากห้องทันที

ทันทีที่พยาบาลออกไป ในห้องเหลือเพียงพวกเขาแค่สองคนแล้ว บรรยากาศได้เริ่มอึดอัดขึ้นมาในชั่วขณะ

ก่อนหน้านั้นพวกเขาทั้งสองเป็นเพราะดื่มเหล้าจิตใต้สำนึกจึงไม่ค่อยแน่ชัด แต่ครั้งนี้สถานการณ์ล้วนชัดเจน เผชิญหน้ากันแบบนี้ จะต้องรู้สึกเขินอายเป็นธรรมดา

พายุสูดหายใจลึกๆ ดึงความกล้าออกมา และมองไปที่อัญมณีพร้อมพูดว่า “อันอัน......”

“อ่า เวลาก็ดึกมากแล้ว ฉันควรกลับได้แล้ว”

อัญมณียืนขึ้น และพูดด้วยแววตาที่ไม่แน่นอน “คุณพักผ่อนให้เยอะๆ มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันทีหลัง”

พูดๆ อยู่นั้น เธอไม่รอให้พายุได้พูดเรื่องราวที่เหลือให้เสร็จ เธอก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็ว

พายุมองไปที่ร่างที่หายไปตรงประตู จึงทำได้เพียงแค่กลืนคำพูดที่เหลือกลับเข้าไป

เดิมที เขาต้องการที่จะสารภาพรัก

ด้านนอกประตูผู้ป่วย หลุยส์ยืนสูบบุหรี่ที่หน้าต่างอีกด้านหนึ่ง และได้มองเห็นอัญมณีหน้าแดงก่ำเดินออกมาจากห้องของพายุ รอยยิ้มใต้ตาก็ได้ลึกลงไปอีก

พวกเขาแต่ละคน ไฟแรงอะไรขนาดนั้น? ขนาดนอนโรงพยาบาลก็ยังไม่หยุด?

เขายกมือขึ้นเพื่อดับบุหรี่ที่ปลายนิ้ว และก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยของภวินท์ และถอนหายใจสองครั้ง “นายลองเดาดูสิว่าเมื่อครู่ฉันได้เห็นใครออกมาจากห้องของพายุ?”

ภวินท์กำลังดูสัญญาภาษาอังกฤษในแท็บเล็ต ไม่ได้มีความสนใจอะไร ได้ยินเสียงแต่ไม่เงยหน้าขึ้น

หลุยส์เห็นดังนั้น ก็ได้ยิ้มขึ้น และจงใจเอ่ยปากลากเสียงพูด “ก็คือคนที่อยู่ในห้องของนายในวันนี้ ญาธิดา......”

เขายังพูดไม่จบ สีหน้าของภวินท์ สายตาที่เย็นชามองมาที่เขา “ใคร?”

ญาธิดาออกมาจากห้องของพายุ?

เป็นไปได้ยังไง?