ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 229

ออกจากคอนโด อัญมณีก็รีบไปที่โรงพยาบาล และไปตามเลขห้องกับตึกที่ญาธิดาบอก เมื่อหาห้องผู้ป่วยนั้นเจอ เธอได้ยืนอยู่ที่หน้าประตู จู่ๆ เกิดลังเลขึ้นมา

ทำแบบนี้เธอจะรุกมากเกินไปไหม? ตั้งแต่เด็กจนโตชีวิตอยู่มานานกว่ายี่สิบปี มีแต่คนอื่นมาตามจีบเธอ ส่วนนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มรุกที่จะไปสนใจผู้ชายก่อน

คิดไปคิดมา อัญมณียึกยักอยู่ที่หน้าประตูตั้งนาน ท้ายที่สุดก็ได้ตัดสินใจ ตั้งใจจะดูอยู่หน้าประตู เห็นว่าพายุไม่ได้เป็นอะไรมากเธอก็จะกลับ

เธอชิดติดประตู จากนั้นเขย่งปลายเท้ายืดศีรษะเข้าไปดูด้านใน ถึงแม้ว่ามองผ่านกระจกสามารถมองเห็นข้างในได้ แต่ที่นี่เป็นห้องผู้ป่วยระดับVIP ไม่สามารถที่เห็นบรรยากาศข้างในได้ ดังนั้นจากมุมที่เธออยู่ จึงไม่สามารถที่จะมองเห็นข้างในได้

บางที......อาจจะต้องขยับไปด้านข้างอีกหน่อย?

เมื่ออัญมณีไปชิดกระจกมุมด้านขวาสุด มองเฉียงเข้าไปดูด้านใน ยังคงมองไม่เห็นคนที่อยู่บนเตียง

“สวัสดีค่ะ มีอะไรต้องการให้ช่วยไหมคะ?”

อยู่ๆ ด้านหลังได้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา ทำให้อัญมณีตกใจมาก จึงได้รีบหันกลับไป

และได้เห็นพยาบาลยืนอยู่ข้างหลัง เธอยิ้มอย่างเขินอาย “ฉัน......มาหาคน เหมือนจะมาผิดห้องแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ”

ขณะที่พูด ภายใต้สายตาที่น่าสงสัยของพยาบาล เธอได้เพียงแค่เดินหน้านิ่งๆ ไปด้านข้าง

ในเวลาเดียวกัน ในห้องผู้ป่วย พายุได้นอนอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงดังแว่วๆ มาจากด้านนอก ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หัวใจถึงได้มีความรู้สึกสงสัยแปลกๆ

จะใช่อัญมณีไหมนะ?

น้ำเสียงที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อครู่นั้น เห็นได้ชัดว่ามันคล้ายเสียงของเธอมาก!

เขารีบลุกนั่งขึ้นทันที แล้วคว้าโทรศัพท์ และโทรออกในทันที

ในช่วงไม่กี่ชั่วโมงของเมื่อคืนนี้ เขานอนอยู่บนเตียงไม่เป็นไร และนับครั้งไม่ถ้วนที่พยายามโทรหา เพื่อฟังเสียงขอเธอ ในที่สุดก็ปล่อยมันไป

แม้กระทั่งวันนี้ตอนที่เขานั่งอยู่ในรถ ขณะที่รถชนเข้ากำแพง ในหัวของเขายังวาบใบหน้าของอัญมณีขึ้นมา

เธอยิ้มให้เขาอย่างแปลกประหลาด เธอขมวดคิ้วขึ้นอย่างโมโห และทุกฉากก่อนหน้าก็ดูเหมือนจะผ่านเข้ามาหัวของเขาเหมือนในภาพยนตร์......

อัญมณีกำลังจะจากไป ใครจะรู้ว่าอยู่ดีๆ โทรศัพท์จะดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู เมื่อมองดูด้านบนระบุไว้ หัวใจแทบจระเบิดออกมา

เขาเขาเขา...ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้โทรหาเธอ!

หรือว่าเมื่อครู่เขาได้ยินแล้ว?

อัญมณีกัดริมฝีปาก หัวใจเต้นตุ๊บๆ ไม่หยุด จากนั้นได้ดึงความกล้ากดไปที่ปุ่มรับสาย

เธอแสร้งทำเป็นนิ่ง จากนั้นลงมือถามก่อนได้เปรียบ “ฮัลโหล? มีธุระอะไร?”

เสียงของพายุดูเหมือนจะใจอดทนต่อความตื่นเต้น “คุณอยู่ข้างนอกหรือเปล่า?”

อัญมณีได้ยินดังนั้น อารมณ์ตึงเครียดขึ้นในทันที จากนั้นมองไปที่ประตูห้องผู้ป่วย แล้วกัดฟันพูด “ข้างนอกอะไร? ฉันไม่เข้าใจคุณกำลังพูดอะไร”

ในโทรศัพท์เงียบอยู่หลายวินาที จากนั้น เสียงของพายุได้ดังขึ้นอีกครั้ง “งั้นคุณอยู่ไหน ผมจะไปหาคุณ”

ทางโทรศัพท์ เธอสัมผัสได้ถึงความแน่วแน่และความกระตือรือร้นของน้ำเสียงพายุ ในขณะนั้น ร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้น และความอยากพบเขามาจากก้นบึ้งของหัวใจได้กระตุ้นออกมา

เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น เจ็บแสบจี๊ด น้ำตาได้ไหลออกมา สักพัก เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า “ไม่ต้อง คุณนอนเถอะอย่าขยับ ฉันจะไปหาคุณเอง”

พูดจบ เธอได้วางสาย แล้วหันหลังเดินไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว และได้เปิดประตูเข้าไปทันที

พายุนั่งอยู่บนขอบเตียง ท่าทางกำลังจะลุกจากเตียง แต่อัญมณีก็รีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นภาพนี้ จึงได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างเร่ง พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเล็กน้อย “คุณจะทำอะไร? ไม่ใช่บอกว่าฉันจะมาหาคุณเหรอ?”

บนร่างกายของเขายังมีบาดแผล และมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยบนใบหน้า มองดูเธอก็รู้สึกปวดใจโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่เธอพูด ได้เอื้อมมือออกไปกดพายุกลับไปบนเตียง แต่เมื่อมือของเธอแตะไปที่แขนเขา ใบหน้าของพายุก็เปลี่ยนไป เขาก็ขมวดคิ้ว และอ้าปากค้าง

อัญมณีเห็นดังนี้ จึงได้รีบยกมือขึ้น และไม่กล้ากับเขาอีกเลย “เป็นอะไร? โดนแผลคุณแล้วเหรอ?”

พายุส่งเสียงเบาๆ “อืม”

ทันทีที่เธอได้ยิน ก็กังวลทันที จากนั้นยื่นมือออกไปสัมผัสแขนเสื้อของเขา “คุณเจ็บตรงไหน? ให้ฉันดูหน่อยเป็นอะไรหรือเปล่า?”