ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 250

ในหัวใจปรากฏอารมณ์อดกลั้นจนทนไม่ไหวพลุ่งพล่านขึ้นมา ภวินท์ก้าวเดินตรงมายังห้องพักผู้ป่วยที่อยู่ข้างๆกัน และไล่มองทีละห้อง ในที่สุดก็เดินมาเจอห้องพักผู้ป่วยว่างตรงสุดทางเดิน

เขาหันหลังกลับ และอุ้มหญิงสาวบนเก้าอี้ขึ้น จากนั้นก็เดินยังห้องผู้ป่วยที่ว่างอยู่

หลังจากเขาเดินเข้าไปแล้ว เขาก็วางตัวคนลงบนเตียงนอนอย่างระมัดระวัง จังหวะที่เตรียมจะลุกขึ้นนั้น จู่ๆ ต้นคอก็ถูกคนเหนี่ยวรั้งเอาไว้

เธอตื่นแล้วเหรอ?

ภวินท์ชะงักเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัว พลางหลุบตาลงมอง จึงเห็นหญิงสาวหลับตาสนิท และขยับตัวอย่างไม่อยู่สุข แต่ไม่ได้มีทีท่าจะตื่น

เขาถอนหายใจ และค่อยๆ ดึงแขนของเธอพลางจัดระเบียบอย่างดี จากนั้นก็ดึงผ้าห่มบางๆ ทางด้านข้างมาห่มตัวให้เธอ

หลังจากทำทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจ้องมองแก้มของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นสองวินาที เขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างกะทันหัน

ทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองออกมาเช่นนี้ได้ล่ะ? นี่ไม่ใช่ลางสังหรณ์ที่ดีหรอกเหรอ

เขาย่นคิ้วหากัน จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย พร้อมทั้งอดกลั้นกับความคิดที่จะหันศีรษะกลับไปมองอย่างหุนหันพลันแล่น โดยเดินตรงแน่วมุ่งหน้ามายังลิฟต์ทันที

เมื่อออกมาจากโรงพยาบาล ก็มีลมพัดในเวลากลางดึกนำพาความเย็นพัดเข้ามา วินาทีนั้น เขาก็ตื่นตัวขึ้นเยอะ

ความรู้สึกอันละเอียดอ่อนที่เกิดขึ้นในหัวใจเมื่อครู่นี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเขารู้สึกติดค้างกับญาธิดาอยู่ ซึ่งไม่สามารถมีความรู้สึกอื่นของเขาเข้าไปปะปนอยู่ในนั้นด้วย

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หัวใจของเขาก็สบายขึ้นเยอะ เมื่อขึ้นรถ เขาก็ออกคำสั่งให้พายุพาเขากลับไปยังที่พัก

เช้าตรู่วันถัดมา ญาธิดาพลิกตัว เมื่อสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของผ้าห่มใต้ร่างกาย ยังคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ เธอไม่ได้นอนหลับสบายขนาดนี้มาตั้งหลายคืนแล้ว...

ทว่าสัมผัสที่อยู่ใต้ร่างกายมันกลับเป็นความจริงมาก จนทำให้ลืมตาทันทีอย่างไม่รู้ตัว

ท่ามกลางความงุนงง เธอมองเห็นฝ้าเพดานสีขาว จนตกตะลึง ถึงได้ค้นพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ภายในห้องนอกจากเธอแล้ว ก็ไม่มีคนอื่น

ด้วยความที่เธอตกใจ จึงรีบลุกพรวดขึ้นมา “พ่อ แม่!”

พวกเขาไปไหนกัน? ทำไมเธอถึงมาอยู่บนเตียงได้ล่ะ?

หลังจากสำรวจรอบๆแล้ว สุดท้ายเธอถึงจับสัมผัสได้ว่าห้องพักผู้ป่วยห้องนี้กับโครงสร้างของห้องพักผู้ป่วยของบิดามีโครงสร้างไม่เหมือนกัน ที่แท้เธอก็อยู่ในห้องพักผู้ป่วยห้องอื่น

หลังจากลงจากเตียงอย่างร้อนรน เธอถึงกลับสมองเบลอ เมื่อคืนนี้เธอนอนอยู่บนเก้าอี้ด้านนอกห้อง ทำไมพอหลับแล้วกลับมาตื่นขึ้นอยู่บนเตียงล่ะ? หรือว่าเธอนอนละเมอเหรอ?

ญาธิดาไม่กล้าจะจินตนาการต่อ และรีบพับผ้าห่มให้เรียบร้อยทันที จากนั้นก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยอย่างกระหืดกระหอบ

เมื่อกลับมาอยู่ด้านหน้าประตูห้องพักผู้ป่วยของยติภัทร ปภาวียังไม่ตื่น เธอนั่งอยู่เก้าอี้หน้าประตูห้อง และครุ่นคิดอย่างสับสน

เมื่อคืนเธอเหมือนฝันและพอจำได้รางๆ ว่า มีผู้ชายคนหนึ่งอุ้มเธอ แถมยังได้กลิ่นเหล้าจางๆ มาจากตัวเขา และกลิ่นหอมละมุนด้วยกลิ่นต่างๆจากร่างกายของชายหนุ่ม จนกลิ่นติดปลายจมูก จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นเตียง...

มันคล้ายกับเป็นการ...ฝันหวาน!

ญาธิดามีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาทันควัน ร่างกายสั่นเทา แก้มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย!

ทำไมเธอถึงได้ฝันแบบนี้ขึ้นมาได้นะ? น่าอายชะมัด!

เวลานี้เอง ก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องพักผู้ป่วย เธอได้สติทันควัน จนตบหน้าตัวเองเล็กน้อย จากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไป

ในเวลานั้น เธอแอบถอนหายใจเบาๆ โชคดีที่ฝันและจำได้รางๆ เธอมองไม่ชัดว่าเป็นใคร ไม่งั้นคงเคอะเขินขึ้นมาจริงๆ

ในขณะนั้น พระเอกที่อยู่ในฝันของญาธิดา กำลังยืนอยู่ในห้องใต้ดินสภาพมืดหม่นพื้นเปียกแฉะ

ผู้ชายคนหนึ่ง ถูกมัดทั้งตัวและถูกแขวนตัวเอาไว้ จมูกเขียวช้ำ บนร่างกายมีรอยเลือดสะดุดตา มีแผลถลอกทางด้านหลังเสื้อที่ถูกดึงจนขาดวิ่น

จากนั้นก็เงียบงันไปชั่วครู่ ภวินท์ค่อยๆ เชิดปลายคางขึ้น พร้อมทั้งส่งสัญญาณให้กับลูกน้องที่อยู่ด้านข้าง คนคนนั้นเห็นสภาพนั้นแล้ว ร่างกายก็ค่อยๆ สั่นเทาขึ้นเรื่อย เสียงแหบแห้งคล้ายกระดาษทรายที่คล้ายกำลังขัดถูสิ่งของดังออกมาจนไม่น่าฟัง “ผม...ผมไม่รู้จริง...”

ภวินท์มีสีหน้าเช่นเดิม ราวกับไม่ได้ยินอะไร ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างก็หยิบเอาแส้ที่มีหนามที่อยู่ด้านข้างมาทางด้านหน้า พลันชูขึ้นและตวัดออกไป “เพี๊ยะ”

“อ๊าก!”

หลังจากนั้นก็มีเสียงโอดโอยของชายหนุ่มดังตามมาติดๆ เมื่อแส้ฟาดลง และรุนแรงขึ้นกว่าเดิม เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นจนหมดสภาพเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งขาดจนไม่มีชิ้นดี