ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 28

เสียง "ติ๊ง--" ประตูลิฟต์เปิดออก ญาธิดาไม่มีทางเลือกนอกจากเดินออกไป

ในเวลานี้ เธอหนีไม่พ้น แม้แต่เรื่องเล็กๆ อย่างการส่งเอกสารก็ยังต้องหลีกเลี่ยง

เธอหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์และพยายามเดินอย่างปกติที่สุด

เมื่อเธอเดินไปที่ประตูห้องทำงาน เธอยกมือขึ้นและเคาะประตู เมื่อเธอได้ยินเสียงจากด้านใน เธอผลักประตูแล้วเข้าไป

ภวินท์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านเอกสาร เขาอยู่คนเดียวในห้องทำงานขนาดใหญ่นี้

ญาธิดาถือเอกสารไว้แน่น และเดินไปข้างหน้าช้าๆ "คุณภวินท์ นี่คือเอกสารที่คุณต้องการค่ะ"

ภวินท์พยักหน้าเล็กน้อย การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย "อืม วางลงเถอะ"

ญาธิดากะพริบตาและพูดต่อ "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ"

ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงของภวินท์ก็ดังขึ้น "ทำไมคุณถึงมาที่บริษัทล่ะ ผมให้คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านไม่ใช่เหรอ?"

ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดตามจริงว่า "ฉัน......อยู่บ้านเบื่อๆ ก็เลยมาทำงานค่ะ"

ภวินท์ได้ยินคำพูดนั้น ชะงักครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็ลุกขึ้นเดินไปข้างเธอ จ้องมาที่เธอจากมุมสูง "เท้าของคุณเป็นอะไร?"

ญาธิดาตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วถอยหลังมาครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว "ไม่......ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

เธอเก็บความเจ็บปวดได้อย่างมิดชิดในขณะเดิน ทำไมเขาถึงยังมองเห็นมันได้?

ภวินท์ขมวดคิ้ว ยื่นมือออกไปแล้วลากเธอไปที่โซฟาข้างๆ กดเธอให้นั่งลง "อย่าขยับ ให้ผมดูหน่อย"

พูดจบเขาก็นั่งลงและถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้าของเธอ

ญาธิดาหดเท้ากลับ แต่ชายคนนั้นยังคว้าข้อเท้าของเธอไว้

ภวินท์ก้มศีรษะลง เมื่อเห็นบาดแผลที่มีเลือดออกตรงส้นเท้าสีชมพูนั้น ดวงตาของเขาก็เข้มขึ้นทันที

บาดแผลที่เท้าของเธอรุนแรงมาก แต่เธอก็ไม่แม้แต่จะเอ่ยถึง!

ไฟนิรนามพุ่งเข้าใส่หัวใจของเขา ภวินท์ขมวดคิ้วจ้องไปที่ญาธิดา และถามว่า "คุณคิดจะปิดบังไปถึงเมื่อไหร่?"

เมื่อเขาถามคำถามนี้ ญาธิดาก็พูดไม่ออก จึงก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร

ภวินท์ลุกขึ้น เปิดตู้ข้างๆ หยิบกล่องยาสำรอง นำผ้าก๊อซและยาออกจากกล่อง และทำการรักษาบาดแผลของญาธิดา

เขานั่งลงข้างญาธิดา วางน่องของเธอบนขาของตัวเอง และทำแผลให้เธออย่างอ่อนโยนและระมัดระวัง

เมื่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาและสีหน้าจริงจังของชายคนนี้ แก้มของญาธิดาก็ร้อนระอุ แผดเผาราวกับไฟอย่างไรอย่างนั้น

"คือ......" ญาธิดาบังคับให้ตัวเองหันเหความสนใจ "เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดปกติไปใช่ไหมคะ?"

เมื่อได้ยินเธอพูดถึงเมื่อคืนนี้ สีหน้าของภวินท์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองดูผู้หญิงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มจางๆ ในดวงตาของเขา "อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้เหรอ?"

ญาธิดาพยักหน้าอย่างจริงจังทันที "ฉัน...ไม่ได้สร้างความลำบากให้คุณใช่ไหมคะ?"

ภวินท์เลิกคิ้วและยังคงทำสิ่งที่อยู่ในมือต่อไป "ถ้าการโอบรอบคอผมและดึงไปจูบไม่นับเป็นการสร้างความลำบาก ก็ไม่มีนะครับ"

"อะไรนะคะ!" ญาธิดาส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ "ฉัน......"

ความร้อนระอุพุ่งขึ้นมา ทำให้แก้มของญาธิดาที่แดงอยู่แล้วร้อนขึ้นกว่าเดิม และหูของเธอก็แดงไปด้วย

เมื่อคืนนี้เธอเอาแขนโอบรอบคอของภวินท์และจูบเขา ทำไมถึงได้น่าละอายขนาดนี้!

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของหญิงสาว ริมฝีปากของภวินท์ก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาพันแผลและพูดว่า "ถ้ารองเท้าไม่พอดีก็เปลี่ยนซะ"

พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงาน และโทรศัพท์ "เอารองเท้าส้นเตี้ยผู้หญิงไซส์ 36 มาให้ผมที"

หลังจากพูดจบเขาก็วางสาย เดินไปที่โซฟาและบอกญาธิดาว่า "รอพายุนำรองเท้าส้นเตี้ยมา คุณเปลี่ยนรองเท้าก่อนค่อยออกไป"