ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 327

จู่ๆ ก็โดนหญิงสาวกอดคอ ภวินท์มีสีหน้าเปลี่ยนไป ฤทธิ์แอลกอฮอล์จางไปเล็กน้อย ก้มลงไปเห็นใบหน้าเล็กมุ่ยเพราะเจ็บปวดของนิวรา จึงน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “ทำไมมารออยู่ที่นี่”

นิวราพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ฉันทำอาหาร อยากรอคุณกลับมาทานด้วยกัน คิดไม่ถึงว่าคุณจะไม่กลับมา โทรไปหาคุณก็ไม่รับ...”

ภวินท์นิ่งไป เกิดความรู้สึกผิดในใจ ยื่นมือไปอุ้มเธอขึ้นแล้วก้าวเดินไปที่บันได

เขาสั่งเสียงเข้มว่า “วันนี้ดึกมากแล้ว นิวก็พักที่ห้องรับแขกสักคืน พรุ่งนี้พี่จะให้คนไปส่งนิวกลับ”

นิวราดีใจมาก กระชับกอดคอภวินท์และพยักหน้าย่างเชื่อฟัง “โอเค...”

การได้พักที่บ้านพักตระกูลสถิรานนท์ในคืนนี้ ถือเป็นโอกาสอันดีสำหรับเธอ! เธอต้องคว้ามันไว้ให้ได้!

ภวินท์พาเธอเข้าห้องพักตรวจดูแล้วขาของเธอไม่มีรอยช้ำ ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะกำชับเธอสองสามคำแล้วออกจากห้อง

ตอนเย็นเขาดื่มไปไม่น้อย รู้สึกเวียนศีรษะนิดหน่อย ทันทีที่ไปถึงห้องจึงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ สายตาเหลือบไปทางอ่างล้างหน้า เห็นสิ่งของอันเล็กๆ เป็นประกายวางอยู่ตรงนั้นมานานมากแล้ว

ปกติเขาไม่เคยสนใจ แต่ตอนนี้จู่ๆ มีแรงแปลกประหลาดดึงเขาเข้าหา

เมื่อไปถึงอ่างล้างหน้า เขาเพ่งมองและพบว่ามันเป็นต่างหูขนาดเล็กรูปดาว มันเล็กและบอบบางมาก

นี่ไม่ใช่ของเขาอย่างแน่นอน มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือญาธิดาทำตกไว้

ใบหน้าของหญิงสาวฉายขึ้นในจิตใจของเขา หัวใจของภวินท์กระชับแน่น ความรู้สึกแปลกๆ พลันผุดขึ้นในหัวใจ

ทันทีที่คิดถึงเธอ เขาก็นึกถึงภาพที่เห็นในโรงพยาบาลวันนี้ ภาพที่สดใสของเธอกับครอบครัวและธีทัต...

ทันใดนั้นความโกรธก็พุ่งเข้าใส่หน้าอก เขาขมวดคิ้ว ก้าวกว้างไปใต้ ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็น

ของเหลวเย็นเฉียบรดลงศีรษะของเขา ไหลลงจนเสื้อผ้าเปียก

เขาตกใจจริงๆ ผู้หญิงที่คิดถึงก่อนดื่มคือเธอ คนที่คิดถึงหลังจากดื่มก็ยังเป็นเธอ!

เมื่อเปิดน้ำเย็นจนสุด ของเหลวเย็นเฉียบก็ทำให้ใจของเขาเย็นลงช้าๆ ค่อยๆ ได้สติกลับมา หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาคลุมแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

เขาเดินไปที่ระเบียง หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมที่มีน้ำหยด ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กๆ ดังมาจากทางห้องนอน ด้วยความตื่นตัว เขาจึงหยุดและหันศีรษะไปดูทางนั้นอย่างว่องไว

เตียงคิงไซซ์สีขาวที่มีผ้านวมคลุมมันนูนขึ้นเล็กน้อย ภวินท์อึ้งไปครู่หนึ่ง วินาทีต่อมาก็ขมวดคิ้วเดินเข้าไปยกผ้าห่มขึ้น

คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มตกใจและมองเขาด้วยความตื่นตระหนก “พี่วินขา…”

เมื่อเห็นนิวราสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำและนอนซุกตัวอยู่บนเตียงของเขา เขาก็ขมวดคิ้ว น้ำเสียงจริงจัง “นิวทำอะไร”

นิวราลุกขึ้นนั่งแล้วฉวยโอกาสเอื้อมมือไปคว้าแขนของเขา “นิวกลัว พี่วินวันนี้นิวขอนอนกับพี่ได้ไหมคะ”

ภวินท์ได้ยินดังนั้น สีหน้าพลันเคร่งขรึม “ไม่ได้ พี่จะไปส่งนิว”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ดึงนิวราลงจากเตียง

นิวราน้อยใจมาก ดวงตาแดงก่ำ ถูกดึงไปถึงหน้าประตูแล้วจึงหยุดก้าวเดินไม่ยอมออกไป “พี่วิน...”

ภวินท์ถามอย่างอดทน “เธอคิดจะทำอะไรกันแน่”

นิวราเลื่อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ เสื้อคลุมอาบน้ำขนาดใหญ่คลุมรอบตัวเขาอย่างส่งๆ เผยให้เห็นแผงอกแข็งแกร่งสีน้ำผึ้ง ยังมีหยดน้ำที่ไหลลง...

นิวราหน้าแดงก่ำ สูดหายใจและพูดว่า “พี่วิน นิวไม่ใช่เด็กๆ แล้ว และตอนนี้เราก็หมั้นกันแล้ว...”

ตอนนี้เราสามารถทำเรื่องบางอย่างได้แล้ว

ระหว่างพูด จู่ๆ นิวราก็ปล่อยมือของภวินท์ และยกมือขึ้นปลดชุดคลุมอาบน้ำที่รอบเอวของเธอ สองแขนของเธอดึงกลับ เสื้อคลุมอาบน้ำหลวมๆ ตกลงไปในทันใด

ข้างในไม่มีสิ่งใดปกปิดอยู่เลย

เห็นได้ชัดว่าภวินท์ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นแบบนี้ แววตาขุ่นมัว ริมฝีปากบางเม้มแน่น น้ำเสียงเย็นชา “สวมชุดให้เรียบร้อย”

นิวราสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าเข้าแนบชิดตัวเขา “พี่วิน พวกเราก็ไม่ใช่ว่าไม่เคย...”

ในขณะที่ถูกหญิงสาวสัมผัสแขน ทันใดนั้นดวงตาของภวินท์หรี่ลงเล็กน้อย เริ่มหมดความอดทน

เขากับริวราไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกาย สาเหตุที่นิวราพูดอย่างนั้น มันเป็นฝันร้ายที่เกิดขึ้นตอนเธออายุสิบแปด

ตอนนั้นเธอเมามากอยู่ในไนท์คลับ ตอนที่เขาพาเธอกลับพบว่ามีเลือดอยู่ตรงร่างกายส่วนล่างของเธอ หลังจากนิวราตื่นจึงคิดว่าใช้เวลาทั้งคืนร่วมกับเขา

หลังจากนั้นเขาปล่อยให้เป็นความเข้าใจผิด ความลับนี้มันเป็นเวลาหลายปีมากแล้ว

ที่ดูแลและให้ความสงสารเธอเป็นพิเศษมันมาจากสิ่งนี้ สำหรับเขานิวราเป็นเหมือนน้องสาว เขาไม่เคยคิดเกินเลยต่อเธอ

ภวินท์นิ่งและสูดหายใจเข้าลึก ผลักมือของเธอออก โน้มตัวลงหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมให้นิวรา รวบมันแล้วผูกให้

พูดจบเขาก็เอียงศีรษะ ยกมือขึ้นกดคิ้ว “กลับห้องของเธอไป ฉันเหนื่อยมากแล้ว”

ดวงตาของนิวราเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “พี่วิน พี่…”

เธอลดตัวมาอ่อยขนาดนี้แล้ว เสนอตัวถึงที่ แต่แม้แต่ชายตาแลเธอเขาก็ยังไม่มี หรือเธอดูไม่ได้เลย หรือว่าเธอไม่มีเสน่ห์พอ

นิวรารู้สึกอับอายจนร้องไห้ออกมาทันที มองภวินท์และถามว่า “พี่วิน ทำไมเป็นนิวไม่ได้ หรือว่าในใจพี่มีคนอื่น”

เขาชอบญาธิดาผู้หญิงคนนั้นมากกว่า และชอบที่จะไปRambler Clubhouseสถานที่แบบนั้นมากกว่าจะแตะต้องเธอ!

ภวินท์น้ำเสียงเหนื่อยล้าเล็กน้อย “นิว เลิกวุ่นวายสักที มันดึกมากแล้ว”

นิวราได้ยินเช่นนั้น ราวกับเธอได้รับความอับอายอย่างสูง กัดริมฝีปากและหันหลังวิ่งเท้าเปล่าออกไป!

ประตูก็ปิดเสียงดัง “ปัง” สักพักคนใช้ก็มาเคาะประตู น้ำเสียงตื่นตระหนก “คุณภวินท์ จู่ๆ คุณนิวราก็ร้องไห้แล้วไปกลางดึก คุณไปดู…”

“ไม่เป็นไร คุณไปพักผ่อนเถอะ”

นิวรามีคนขับรถและบอดี้การ์ดอยู่ข้างกาย เธอสามารถกลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย และถ้าตอนนี้เขาตามไป คนสองคนจะยิ่งเกิดความกระอักกระอ่วน ไม่สู้สงบสติอารมณ์กันก่อนดีกว่า

คนใช้ไปแล้ว ภวินท์นั่งบนโซฟาโดยไม่ง่วงนอนเลย

เมื่อครู่ตอนนิวราอยู่ตรงหน้าเขา เขาไม่มีความปรารถนาและไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่ทำไม...

ทำไมทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ญาธิดา เพียงแค่เห็นลำคอสีขาวบริสุทธิ์ของเธอหรือหน้าอกที่ขยับขึ้นลงกลับทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่ม

ภวินท์ขมวดคิ้ว พยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมีความรู้สึกแบบนั้นต่อญาธิดา บางทีเขาอาจจะเคยชิน เขาแค่ชินเท่านั้น ต่อไปก็จะชินกับการไม่มีเธอ

แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น ภวินท์เพิ่งมาถึงบริษัทและยังคงอารมณ์ไม่ดี กดสายในเรียกนวิยาแล้วสั่งอย่างเย็นชา “ให้ญาธิดาของฝ่ายธุรการมาที่ออฟฟิศหน่อย”

ทันทีที่นวิยาได้ยิน สีหน้าก็พลันซับซ้อนขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่กล้าถามอะไรมาก รีบไปทำตามทันที

ขณะเดียวกันทางฝ่ายธุรการ

จู่ๆ ญาธิดาก็ได้รับแจ้งว่าให้เธอไปที่ห้องทำงานของประธาน ใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่มวาบขึ้นในใจ เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ด้วยคำสั่ง เธอจึงรวบรวมความกล้าไปยังห้องทำงานของประธาน

ประตูห้องทำงานของประธานเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง เธอเพิ่งเดินถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงเคร่งขรึมของภวินท์ดังมาจากข้างใน “นี่คือแผนงานที่พวกคุณส่งมาเหรอ บกพร่องมากขนาดนี้ รอให้ผมไปแก้ไขอยู่หรือไง”

“เอากลับไป แก้ไขแล้วส่งมาใหม่”

ญาธิดายืนอยู่หน้าประตู เห็นเพื่อนร่วมงานหอบแฟ้มออกมาท่าทางหวาดกลัว ความเครียดในจิตใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นภวินท์ดูโมโหมากขนาดนี้ เวลานี้เธอเข้าไปกลัวว่าคงต้องโดนดุว่าด้วยใช่หรือไม่