ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 362

เมื่อเอลล่าได้ยิน ก็ตื่นเต้นทันที รีบมองภวินท์แล้วพูดขึ้น “คุณอาสุดหล่อ หนูเอง! หนูเองค่ะ! เอลล่าคือชื่อหนู!”

ภวินท์เห็นท่าทางรีบร้อนของเด็กผู้หญิง ก็ยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ พูดขึ้นเสียงเบา “โอเค ฉันจะพาเธอไปแผนกต้อนรับหมายเลขหนึ่งเดี๋ยวนี้”

“ค่ะ! ขอบคุณค่ะคุณอาสุดหล่อ!”

พอเอลล่าดีใจ จู่ๆ ก็โอบคอภวินท์ แล้วจุ๊บแก้มเขาหนึ่งทีดัง “จุ๊บ”

ภวินท์ตกตะลึงทันที หัวใจเกิดความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด ไม่ปฏิเสธเลยสักนิด เมื่อมองเอลล่าหัวใจก็รู้สึกชอบเพิ่มขึ้น

เขาอุ้มเธอ รีบเดินไปทางแผนกต้อนรับหมายเลขหนึ่ง

ไกลๆ ภวินท์เห็นคนตัวใหญ่หนึ่งคน คนตัวเล็กหนึ่งคน ยืนอยู่ข้างๆ แผนกต้อนรับหมายเลขหนึ่ง ผู้หญิงหันหลังให้เขา แต่งตัวแฟชั่น หุ่นดี เห็นแล้วรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ข้างกายเธอมีเด็กน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ ส่วนสูงพอๆ กับเอลล่า เป็นเจ้าก้อนแป้งขาวเนียนน่ารัก

เด็กน้อยสองคนเหมือนมีกระแสจิต เมื่ออีธานหันหน้ามา ทั้งสองก็เห็นอีกฝ่ายพร้อมกัน

“เอลล่า!”

“พี่!”

ทั้งสองกระโดดโลดเต้นจากที่ไกลๆ อีธานวิ่งเหยาะๆ มาหาภวินท์

ภวินท์จ้องมอง เมื่อเห็นใบหน้าขนาดเล็กของอีธาน ก็ไม่รู้ทำไม หัวใจเครียดขึ้นมาทันที ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดเกิดขึ้นในก้นบึ้งหัวใจ

เขาโน้มเอว วางเอลล่าลง เห็นเจ้าก้อนแป้งสองก้อนวิ่งไปกอดกัน

และในขณะนี้ ญาธิดาที่หันหลังให้ทางด้านนี้ได้ยินเสียง ก็ค่อยๆ หันตัวมา ภวินท์เงยหน้าขึ้นมาพอดี มองไปทางเธอ

ขณะที่ทั้งสองสบตากัน นัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความตกใจ

ร่างญาธิดาแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไม่รู้ทำไม หัวใจบริเวณหน้าอกเธอเหมือนกวางน้อยกระแทกผนังหน้าอกอย่างบ้าคลั่ง แก้มก็ร้อนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

อีกด้านหนึ่ง ภวินท์มองเธอ นัยน์ตาฉายแววตกใจและประหลาดใจก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ สงบเหมือนเดิม สุดท้ายก็เหลือเพียงความเย็นยะเยือก

พระเจ้าเล่นตลกกับมนุษย์ ก็แค่นั้น

เขาทำทุกวิถีทาง ทุ่มเททั้งกายและใจหาเธอมาตั้งนาน แต่ไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเธอสักนิด แต่ไม่คิดว่าหลายปีต่อมา พวกเขาจะมาเจอกันอีกครั้งในลักษณะนี้

หัวใจเย็นยะเยือกขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าเขาก็เคร่งขรึม ความอ่อนโยนและความใจเย็นแต่เดิมทีก็หายไปหมด

และในขณะนี้ เด็กน้อยสองคนก็จูงมือกันวิ่งไปหาญาธิดา เรียก “คุณแม่” “คุณแม่” ไม่หยุด

ทันใดนั้น ดวงตาภวินท์ก็จมลง อารมณ์ในดวงตาคลุมเครือไม่ชัดเจน

ไม่คิดว่า นี่จะเป็นลูกของเธอ

เมืองJนี่เล็กจริงๆ

ทางนั้น ญาธิดาตอบสนอง เห็นเอลล่าปลอดภัยไร้กังวล ก็โล่งอก รีบจับมือเล็กของเธอไว้ มองตั้งแต่หัวจรดเท้า “เอลล่า หนูไปไหนมา? แม่ตกใจแทบตาย”

เอลล่าร้อนตัวนิดหน่อย พูดขึ้นเสียงเบา “คุณน้าบอกว่าเธออยู่ประตูทิศใต้ หนูอยากไปรับเธอ ใครจะรู้ว่าจะเดินหลง……”

เห็นท่าทางของเด็กหญิง ญาธิดาก็ใจอ่อน รีบพูดขึ้น “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหม?”

เอลล่าพยักหน้า จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ ยื่นมือไปจับเธอไว้